Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Eρωτικό ραβασάκι από τα ...Κατουνάκια


Η επιστολή του γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη που ακολουθεί , γράφτηκε τον Φεβρουάριο τού 1994 προς ηγουμένη και ήταν το τελευταίο γραπτό του. Μετά από ένα μήνα έχασε το φώς του και έβλεπε μόνο σκιές.
 Είναι συγκλονιστικό το περιεχόμενο της, αν σκεφτεί κανείς πως ο συγγραφέας της έζησε επί δεκαετίες σε πολύ σκληρές συνθήκες, με ακραία  στέρηση και όμως η ψυχή του παρέμεινε τρυφερή και γλυκιά, όταν διαπιστώνει πως δεν έχασε την αγαπητική της φύση παρά τις κακουχίες και την επί δεκαετίες καταπίεση (λόγω του σκληρότατου χαρακτήρα των προϊσταμένων του γέροντος)  αλλά εξαγνίστηκε  και κεκαθαρμένη διοχέτευσε όλο το ερωτικό δυναμικό της προς τον Θεό σε σημείο ώστε να εκφράζεται με εικόνες σχεδόν σκανδαλιστικές , ανάλογες αυτών  που περιγράφονται στο «Άσμα Ασμάτων»
Μικρή όρασις τής μελλούσης μακαριότητος:
Μα πότε θα ελθη εκείνη η ευλογημένη ημέρα~ Η μεγάλη και επιφανής, που όλοι μαζύ, Άγγελοι και άνθρωποι, θα ενωθούν εις δοξολογίαν Θεού~Μέσα στο αιώνιον και γλυκύτατον και ανεκδιήγητον φώς~ Μέσα στην αιώνιον χαράν~
Ω! Τι αιώνιος χαρά περιμένει τους Χριστιανούς~
Ω! Έρωτας του γλυκυτάτου και ωραιοτάτου Ιησού!
Ω!  Βασιλική ερωτική μέθη!
Ω! Αθάνατος ψυχή! Χριστιανική ψυχή!
Τι έχεις να κληρονομήσης !  Τι έχεις να απολαύσης !
Τι σού έχει ετοιμάσει ο γλυκύτατος Νυμφιος σου Ιησούς!
Ένα θα γίνης με Αυτόν !
(και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες» (Εβρ.2,11 )
που θα τον βλέπης πρόσωπον προς πρόσωπον αιωνίως.
Και θα Τον φιλής.Θα τον φιλής ,θα Τον φιλής στα μάτια, στο στόμα , στα χέρια Του, στην πλευράν Του, στο στήθος Του και όσον Τον φιλής , τόσο και περισσότερον θα καίγεσαι από ζέση πνευματική, από αγάπη να Τον φιλής.
Ω! Ερωτικό ξεχείλισμα τής ασματικής Νύμφης, τής ορθοδόξου χριστιανικής ψυχής προς τον γλυκύτατον Νυμφίον της , τον Ιησούν. Που στόμα και μάτια ενώθησαν , έγιναν  ένα στο ίδιο το σώμα
τα μεν μάτια να αναλύονται, να λιώνουν σε ερωτικά δάκρυα , σε δάκρυα χαράς, σε δάκρυα ειρήνης και γλυκύτητος,
το δε στόμα σε ατελείωτα ερωτικά άσματα, σε ερωτικούς ύμνους δοξολογίας, ευχαριστίας χωρίς τέλος, όπως αυτός ο ίδιος ο Νυμφίος της την έχει μάθει, την έχει διδάξει από πολλήν αγάπη προς αυτήν
Επίλογος
«Έφη το σεπτόν και σεβάσμιον στόμα
νοσφισμός υμίν ου γενήσεται φίλοις».
«Ο ουρανός και η γη παρελεύσεται , οι δε λόγοι μου ου μη παρελεύσονται» (Ματθ.24,35)
Αμήν. 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ελληνική αυτογνωσία και νέα Μεγάλη Ιδέα


«Σε όλη μου τη ζωή πίστευα ότι γνώριζα κάτι. Όμως, ήρθε μια παράξενη ημέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τίποτε. Έτσι οι λέξεις έχασαν το περιεχόμενό τους. Έφθασα πολύ αργά στην έσχατη αβεβαιότητα. Ο πραγματικός στοχασμός είναι ο στοχασμός γύρω από την ταυτότητά μας». Έζρα Πάουντ.
Χρίστος Γούδης, «Έζρα Πάουντ: Οι ιδέες, η ζωή και τα ποιήματα», εκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 54

Η εσωτερική περιπέτεια, η αναλαμπή, η απεγνωσμένη συνειδητοποίηση της άγνοιας που κατέλαβε τον Έζρα Πάουντ στα χρόνια που αποτέλεσαν το σύνορο ανάμεσα στη δράση και την παρατεταμένη σιωπή του, θυμίζει κάτι πολύ... ελληνικό. Το αμφιλεγόμενο και αποδιδόμενο στον Σωκράτη «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Όμως, ο «καταραμένος» ποιητής του 20ού αιώνα, δεν μίλησε τόσο για την ασχετοσύνη του ανθρώπου στον τομέα του επιστητού. Με τούτο τον αφορισμό που απευθυνόταν στον εαυτό του, επαναλάμβανε έπειτα από χιλιετίες τα δελφικά παραγγέλματα που καλούσαν τους προσκυνητές να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Να σκάψουν μέσα τους για να βρουν το πολύτιμο μέταλλο της επίγνωσης. Το δυσκολότερο έργο της ζωής. Για τη συντριπτική πλειονότητα των θνητών, αυτή είναι terra incognita. Κορυφή γνώσης απάτητη, την οποία ελάχιστοι διεκδικούν. Η αυτογνωσία, ως λέξη, είναι απλή. Περνάει στα κείμενα σχεδόν απαρατήρητη. Μια φευγαλέα ματιά τρέχει από πάνω της και δεν σταματάει καθόλου για να στοχαστεί ο αναγνώστης την αληθινή αξία της – η οποία μπορεί να αποτελέσει τη διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία. Ανάμεσα στο ζειν με νόημα και σκοπό και στη μάταιη, θλιμμένη περιπλάνηση ενός ένσαρκου ρομπότ στην κοινωνία μέχρι τον σκοτεινό αναπαμό του τάφου.
Εμείς οι Έλληνες
Η φράση του Πάουντ για την φύση του αληθινού στοχασμού, που είναι μόνο εκείνος για την ίδια μας την φύση και ταυτότητα, είναι χρήσιμη όσο ποτέ για τους Έλληνες. Εφόσον έχουμε αποκοπεί σκόπιμα από τις ρίζες μας που φτάνουν μέχρι τα αγριόχορτα και τα δέντρα που κυριαρχούν στο Δελφικό τοπίο, δεν είναι κακό να μεταλαμβάνουμε την αρχαία γνώση από τα νεότερα δισκοπότηρα της δυτικής ποίησης – λαμπρό και καταδικασμένο τέκνο της ο Πάουντ. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ξεφύγουμε από τα χάρτινα και ψηφιακά δεσμά που μας πέρασαν στο λαιμό και τα χέρια οι σύγχρονοι Επικυρίαρχοι αν δεν μάθουμε επιτέλους ποιοι είμαστε. Αν δεν γνωρίσουμε σαφώς τον εαυτό μας, πάντοτε θα αποτελούμε τις ιδανικές μαριονέτες για τη θανάσιμη φαντασμαγορία του θεάτρου των σκιών, όπου πρωταγωνιστούμε – θέλοντας και μη. Το κλειδί της απελευθέρωσής μας είναι η κατανόηση της φύσης μας.
Τι είμαστε; Οι κακότυχοι κληρονόμοι μιας άφταστης παράδοσης; Ένας λαός που παράγει χρέος; Μια ανόητη μάζα που πανικοβάλλεται εύκολα, σαγηνεύεται από τις Σειρήνες της κατανάλωσης και έχει ξορκίσει άπαξ διά παντός το νόημα του συλλογικού βίου της;
Όλα ξεκινούν και σταματούν στην Αγορά. Στον Δήμο που αποφασίζει αφού πρώτα στοχαστεί. Τι έχει αποφανθεί ο Δήμος για την ταυτότητά μας; Τι είναι σήμερα η ελληνικότητα; Το «λάθε βιώσας»; Το «και μη χειρότερα»; Μια χαμοζωή ανάγκης και παράκλησης; Η ικεσία στα ανάκτορα του εκάστοτε Δαρείου;
Μεγάλη ιδέα
Οι Έλληνες κατόρθωναν θαύματα όταν πίστευαν ακράδαντα σε αυτά και όταν ήταν πρόθυμοι να απαλλαγούν –έστω για λίγο- από την υποχρεωτική θλίψη και μεμψιμοιρία, που φέρνει στους ανθρώπους η κατανόηση του πεπερασμένου βίου τους. Στόχευαν σε ό,τι υψηλότερο διέθετε ο κατάλογος των επιτευγμάτων του πολιτισμού. Αθανασία μέσω της υστεροφημίας. Επικράτηση μέσω της αρετής. Φωτισμός του σκότους διά της επιστήμης. Οι Έλληνες δεν ήθελαν τίποτε λιγότερο από τα πάντα. Εύκολα κατανοήσιμο το τελευταίο. Μόνο αν αισθανθείς βαθιά μέσα σου πανίσχυρος μπορείς να επινοήσεις τραγωδία, να εφεύρεις τη δημοκρατία, να συντρίψεις την ασιατική βαρβαρότητα στον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, τις Πλαταιές.
Το έθνος δεν χρειάζεται «νοικοκύρεμα» για να επιβιώσει. Μια Μεγάλη Ιδέα που θα βάλει φωτιά στο παλιό, σάπιο καθεστώς των ιδιοτελών ουτιδανών χρειάζεται για να ενωθεί το κοινό των Ελλήνων και να διεκδικήσει το ανέφικτο. Δεν είμαστε πλασμένοι για καλοί ξεπληρωτές αβάσταχτων δανείων. Ούτε ο προορισμός μας είναι δυο-τρία φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τους κοιλιόδουλους και δύστροπους Γερμανούς τουρίστες.
Έχουμε άμεση ανάγκη από έναν ιδανικό και -για τους πολλούς- άφταστο στόχο που θα τον εμπνεύσει στον λαό μια χαρισματική ηγεσία.
Όποτε στοχεύουμε χαμηλά πετυχαίνουμε τα πόδια μας.

Δημοσιεύτηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία»

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ο χαρτάνθρωπος


 Το κόκκινο αποτύπωμα ενός κοριτσίστικου  φιλιού πάνω σ΄ένα έγγραφο
 δίνει νόημα στην γκρίζα καθημερινότητα ενός νέου υπαλλήλου.
Ο έρωτας μέσα στην απρόσωπη πόλη παίρνει  τη μορφή ενός ξαφνικού
απρόβλεπτου γεγονότος, μιας τυχαίας εμφάνισης ενός ανθρώπου που
θα κάνει "κλικ" στη ζωή του μοναχικού ανθρώπου.