Εις μνήμη Γεροντα Βασιλείου
Είχα
φθάσει νεαρός , τότε ,το 1972 για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος . Οι
συγκινήσεις έρχονταν καταιγιστικές. Μ’ολις έφτασε το Λεωφορείο στις
Καρυές . Κατεβήκαμε και ο διπλανός μου στο κάθισμα , Χημικός
Ελληνοαμερικάνος , από το Σικάγο , παρατηρώντας γύρω του έκθαμβος ,
γονάτισε , φίλησε το χώμα που πατούσε και αναλύθηκε σε κλάματα ! |
Φτάσαμε στο κελί του π. Θεόκλητου Διονυσιάτη , του οποίου ο υποτακτικός ήταν φίλος μου .
Στο
κελί του όπου με τηγανητές μελιτζάνες και πατάτες , καθαρισμένες δια
χειρός Γέροντα Διονυσίου, του υποτακτικού του και εμού , αισθάνθηκα
καθαρά τι σημαίνει το φάγονται πένητες και εμπλησθλησονται και αινεσουσι
Κύριον τον Θεόν. Προφανως το κελί αυτό θα ήταν παράρτημα του Παραδείσου
.
Το
βράδυ στην βεράντα του κελιού με το φεγγάρι σπό πάνω μας κάναμε το
αποδειπνο , εγγύηση ενός παραδείσιου ύπνου που ακολούθησε αμέσως .
Την
άλλη μέρα το πρωί , τραβήξαμε με τον υποτακτικό του στο κελί του π.
Παϊσίου αφού με έδωσε ένα συστατικό επιστολάριο για να πώ μόνος μου
στην Μονή Σταυρονικήτα . Την αξέχαστη εμπειρία της συνάντησης με τον π.
Παΐσιο, θα την περιγράψω άλλη φορά .
Όταν έφτασα στην Μονή παρέδωσα το επιστολάριο στον γέροντα π. Βασίλειο Γοντικάκη .
Την άλλη ημέρα καθόμουνα στην βιβλιοθήκη της Μονής Σταυρονικήτα όταν ξαφνικά ήρθε ο π. Βασίλειος και με βρήκε .
Το χιούμορ του ζωογόνο :
-Ορισμένοι
όταν συστήνουν κάποιον , αναδεικνυόυν με τον τρόπο που το κάνουν
περισσότερο τον εαυτόν τους παρά αυτόν που συστήνουν !
Αφού
γελάσαμε αμφότεροι έφερα την κουβέντα στα βιβλία : Με κατηύθυνε στο
χαμένο κέντρο του Λορεντζάτου για την ανασυγκρότηση της σκόρπιας ζωής
μας , και στον καθαγιασμό της Τέχνης δια χειρός Πικιώνη.
Άλλαξα Θέμα και τον ρώτησα : Πως δεν βαριεστε κάθε μέρα την ίδια θεια Λειτουργία ;
Απάντηση : Όσες φορέςκαι αν κινδυνευεις να πνιγείς , κάποι φορα θα βαρεθείς να αναδυθείς στην ζωή;
Και αυτό ακριβώς γίνεται στη θεία λειτουργια ! Ανάδυση στην όντως ζωή ! Λόγια χαραγμένα βαθειά μέσα μου σαν να τα ακούω τώρα !
Η
μορφή του έγινε οδοδεικτης στην ζωή μου , και τον παρακολουθούσα
πάντοτε σε όλα τα βιβλία του και τις ομιλίες του παίρνοντας βαθιές
ανάσες ζωής σε κάθε συναπάντημα !
Αξιώθηκα
53 χρόνια αργότερα και τον συνάντησα ξανά στην Μονή Ιβήρων τον
περασμένο Μάιο ! Είχα τον φόβο μήπως τον βρώ καθηλωμένο σε άσχημη
κατάσταση , όμως Δόξα τω Θεώ τον βρήκα ολόρθο με ένα πνεύμα
σπινθηροβόλο και ταυτόχρονα με μιαν ολύμπια γαλήνη..
Πήγε την κουβέντα στον Ηράκλειτο.:
«Για να επιτευχθεί το ζητούμενο, πρέπει να θυσιάσεις τον εαυτόν σου , για να βρεις το ένα που διοικεί τα πάντα ..τότε λες :
Βρήκα το ανέλπιστο …βρήκα το ένα που είναι Ευαγγέλιο χαράς για όλους …
Αυτό λέγεται με την φράση :
ϡ ανθρώποισι πᾶσι μέτεστι γινώσκειν ἑωυτούς. Σε όλους τους ανθρώπους είναι δυνατή η αυτογνωσία και η σωφροσύνη. ϡ
Τον
ρωτάω ; Πώς και δεν έχετε γράψει κάτι για τον Ηράκλειτο ,αφού όπως και ο
Αγιος Ιουστίνος τον θεωρείτε και εσεις προ Χριστού Χριστιανό , εξ όσων
κσταλαβαίνω !
Μου απάντησε : Αυτήν την Εβδομαδα ήδη κυκλοφορεί το βιβλίο μου για τον Ηράκλειτο !!!
Ξαφνιάστηκα
ευχάριστα τόσο , που δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και μου βγήκε ένα ηχηρό
επιφώνημα χαράς ! Ήμασταν με τον αγαπημένο φίλο Evagelos Roupakas
και με τον γιό μου Βαγγέλη ! Φεύγοντας , καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες
μας πρόφθασε ένας μοναχός και μας δώρησε το βιβλίο του και φύγαμε
έμπλεοι χαράς !
Όντως μας φανερώθηκε το ανέλπιστο !!
Τελευταία διάβασα μια εκπληκτική φράση του KIERKEGAARD :
Αυτό
που έχει σημασία στην ζωή ,είναι οτι κάποτε είδες και ένιωσες κάτι τόσο
μεγάλο, τόσο μοναδικό , που όλα τα άλλα δεν είναι τίποτα πλάϊ του ,
κάτι που αν τα λησμονούσες όλα , αυτό δεν θα μπορούσες να το ξεχάσεις .
KIERKEGAARD, Ο ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
σε ανθολόγηση και μετάφραση Κώστα Νησιώτη
