ΠΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΑΣ...

Ἕνας ἀδελφός πού φιλονίκησε μέ κάποιον ἄλλον πῆγε στόν γείτονά του καί τοῦ ἐξομολογήθηκε:

– Ὁ τάδε ἀδελφός, ἀββᾶ, πολύ μ’ ἐπίκρανε κι ὁ λογισμός μου μέ βασανίζει νά ἐκδικηθῶ.

–Κλείσου στό κελί σου, ἀδελφέ, καί μήν πάψεις νύκτα - μέρα νά προσεύχεσαι γιά ἐκεῖνον. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο μόνο θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπό τό πάθος πού βράζει μέσα σου, τόν συμβούλεψε ὁ γέροντας.

Ὁ ἀδελφός ὑπήκουσε καί σέ μιά βδομάδα βρῆκε τήν ψυχική του ἠρεμία.

* * *

Ὅσο φέρνουμε διαρκῶς στό νοῦ μας τά κακά πού τυχόν μᾶς προξένησαν οἱ ἀδελφοί μας, ἔλεγε ὁ ὅσιος Μακάριος, τόσο ἀπομακρύνουμε τόν Θεό ἀπ’ αὐτόν. Ὅταν τά λησμονοῦμε παρευθύς, δέν τολμοῦν οἱ δαίμονες νά μᾶς πειράξουν.

* * *

Ἄν κανείς σέ ὑβρίσει, λέγει κάποιος Πατήρ, σύ εὐλόγησέ τον. Ἄν δεχθεῖ τήν εὐλογία, εἶναι καλό καί γιά τούς δύο. Ἄν ὅμως δέν τήν δεχθεῖ, ἐσύ παίρνεις ἀπό τόν Θεό τήν εὐλογία καί μένει σ’ αὐτόν ἡ ὕβρις.

Πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ ζωή μας ἄν ζούσαμε στό πνεῦμα τοῦ Γεροντικοῦ (δηλαδή κάνοντας πράξη τό εὐαγγέλιο). Πόση εἰρήνη θά ὑπῆρχε στήν ζωή μας, ἄν μαθαίναμε νά συν-χωροῦμε τόν ἄλλο, νά μήν κρατᾶμε ἐμπάθειες, νά μήν παρεξηγούμεθα μέ τό παραμικρό, νά μήν εἴμαστε μνησίκακοι καί κριτές τῶν πάντων. Δηλαδή νά κάναμε πράξη τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !