Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

ΕΦΥΓΕ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ "ΠΡΩΙΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"...

File:Alain Corneau FFF Yokohama 2005.jpg

Alain Corneau
(1943-30/8/2010)

Και μόνο για τη σκηνοθεσία της αριστουργηματικής
ταινίας του "Όλα τα πρωινά του κόσμου"
(Tous les matins du monde)[1991],
αξίζει να τον θυμόμαστε σαν έναν από τους δημιουργούς
που καλλιέργησαν την Τέχνη και μας φίλεψαν
από τους ευωδιαστούς καρπούς της.
Η φωτογραφία του από την wikimedia.org...
Στη σκηνή που αναρτούμε ο Ντερπαντιέ υποδύεται
το συνθέτη Lully, που διευθύνει το δημοφιλέστατο
" Marche pour la Cérémonie des Turcs", με τους
μουσικούς απέναντί του να σχηματιζουν ένα
αριστουργηματικό ταμπλό βιβάν.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Το φεγγάρι σκόνταψε...




«…Χτές βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά… Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ΄το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.


Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.


Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.


Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.»


(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού)




Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Και ζησανε αυτοι καλα κι εμεις οι υπολοιποι χειροτερα γιατι...

Το βιβλιο της Φιλομηλας Λαπατα “η ξυπολητη των Αθηνων” . Απο το πρωτο βιβλιο της ” Lacrima Cristi” που επεσε τυχαια στα χερια μου παρακολουθω την πορεια της Φιλομηλας Λαπατα. Η περιγραφικη της δυναμη ειναι καθηλωτικη και τα θεματα της με ιστορικο φοντο παντα προσεγμενα στην αληθεια της ιστορικης λεπτομερειας. Η ξυπολητη των Αθηνων αναφερεται στην απογονο μιας αξιολογης οικογενειας στην αρχη του εικοστου αιωνα και εξελισσεται στην Αθηνα και στην Σικελια. Τα ηθη και τα εθιμα των αρχοντων της παλιας Αθηνας περιγραφονται με τα πιο ζωντανα χρωματα. Το παραμυθι της Φιλομηλας τελειωνει με μια υποσχεση στην τροπη της ιστοριας, αλλα και με ενα παραπονο για το σημερα. Αντιγραφω τον επιλογο.

Και ζησανε αυτοι καλα κι εμεις οι υπολοιποι χειροτερα γιατι

χασαμε την υπομονη μας,

λησμονησαμε τις ριζες μας,

εξουθενωθηκαμε σε ασκοπες συγκρισεις,

αμφισβητησαμε την αξιοπιστια των λεξεων,

απορριψαμε το αυτονοητο,

εξαντληθηκαμε σε περιγραφες διχως σημασια,

μνημονευσαμε τα ματαια,

χασαμε το φιλοτιμο μας,

δικαιολογησαμε τις συμφορες μας,

αρνηθηκαμε τα θαυματα, και

ξεχασαμε πως στην Αθηνα ολα αλλαζουν..

και ολα παραμενουν τα ιδια…

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Η κάμερα της tiiinewzfilms φλερτάρει με τη Μαρία Λούκα σε μια ταινία μικρού μήκους εγκλωβισμένη στις αδυναμίες μας

Τα συναισθήµατα συχνά καταπιέζονται µες στο ψυχοφθόρο αστικό τοπίο. Άλλα θέλουµε να πούµε άλλα λέµε. Διαφορετικά πράγµατα κάνουµε από εκείνα που ειλικρινώς σχεδιάζουµε. Καλοκαίρι στο κέντρο της πόλης. Το καθυστερηµένο ραντεβού και η ανία της καθηµερινότητας µιας σχέσης.
Η πλήξη, ίσως. Το χαµόγελο του µπουφετζή ενός γωνιακού στυλάτου καφέ και η «τσαχπινιά» στην κρέµα του καπουτσίνο. Όλα φέρνουν τον αέρα της αλλαγής.
Που ίσως έλθει. Κάποτε.
Η ανεξάρτητη κινηµατογραφική οµάδα «TiiiNewzFilms» φίλµαρε µια µικρή –ίσως- µυθιστορηµατική –µπορεί και- πραγµατική (κάπου, κάπως, κάποτε) περιπέτεια της γνωστής τραγουδοποιού Μαρίας Λούκα (πρωταγωνιστεί, γράφει και τη µουσική φυσικά).
Το «Καφέ στην Μπενάκη» (2.42’) είναι ένα ερασιτεχνικό αλλά καλαίσθητο φιλµάκι που αποτυπώνει την ανησυχία της ανθρώπινης επαφής.

Αυτήν που βιώνουµε όλοι µας λίγο-πολύ καθηµερινά µέσα µας.




http://tnfilms.gr/m.php?cat=products&...

Όταν η καρδιά της γενιάς μας χτυπάει δυνατότερα από την καρδιά της πόλης -- κτήνους.

* Credits *
Εμφανίζονται : Λούκα Μαρία, Χασαπόπουλος Κώστας, Μπάλλας Αλέξης, Καπόγιαννης Αλέξανδρος, Κυπριανού Εύα
Μοντάζ : Καπόγιαννης Δήμος, Φρυσούλη Βίκυ
Μιξάζ : Καπόγιαννης Αλέξανδρος, Καπόγιαννης Δήμος
Video Compositing / Visual effects : Καπόγιαννης Δήμος
Σενάριο : Καρβούνης Θάνος, Χασαπόπουλος Κώστας
Σκηνοθεσία : Καρβούνης Θάνος, Φρυσούλη Βίκυ
Παραγωγή : AKΣ TiiiNewzFilms

Προβολές
Τιμητική διάκριση στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης (5 καλύτερες ελληνικές ταινίες : http://www.tnfilms.gr/m.php?m=news&ca...
Συμμετοχή στο 2ο Nεανικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Λάρισας
Προβολή σε live του Σπύρου Γραμμένου στο Αλάβαστρον
Συμμετοχή στο Πανόραμα Ανεξάρτητων Κινηματογραφιστών "Chainfree" στην Πετρούπολη
Συμμετοχή στο 2010 Chainfree Film Festival στο Ίδρυμα Κακογιάννη
Συμμετοχή στο Β-fest 2010 στη Σχολή Καλών Τεχνών
Συμμετοχή στο φεστιβάλ "ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2010" στη Γεωπονική
Συμμετοχή στο OUT OF FOCUS FESTIVAL 2010 - Μικρόπολις / Θεσσαλονίκη



Συνέντευξη / Αφιέρωμα ΑΚΣ tiiinewzfilms στο περιοδικό Υποβρύχιο
http://www.tnfilms.gr/m.php?m=news&ca..

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ με το ΦΩΣ του ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ


Αποσπάσματα από τρία (μη λογοτεχνικά) βιβλία, κατάλληλα για ανάγνωση την περίοδο των θερινών διακοπών.

Συνδεδεμένοι

των Nicholas Christakis και James Fowler

Στον χαώδη ιστό της ανθρώπινης κοινωνίας, κάθε άτομο συνδέεται με τους φίλους , την οικογένεια, τους συναδέλφους και τους γείτονές του, αλλά όλοι αυτοί συνδέονται με τη σειρά τους με τους δικούς τους φίλους, τις οικογένειες, τους συναδέλφους και τους γείτονες, και ούτω καθεξής απεριόριστα, ωσότου λίγο – πολύ κάθε άτομο στον πλανήτη συνδέεται με κάποιον τρόπο με κάθε άλλο άτομο. Ενώ λοιπόν θεωρούμε ότι το δικό μας δίκτυο έχει περιορισμένη κοινωνική και γεωγραφική εμβέλεια, τα δίκτυα που μας περιβάλλουν είναι στην πραγματικότητα ευρύτατα διασυνδεδεμένα.
Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό των δικτύων συνοψίζεται στην κοινή έκφραση «τι μικρός που είναι ο κόσμος!».

Ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες της ροής είναι η τάση των ανθρώπων να επηρεάζουν και να αντιγράφουν ο ένας τον άλλον. Οι άνθρωποι έχουν συνήθως πολλούς άμεσους δεσμούς με ένα ευρύ φάσμα ατόμων, στο οποίο ανήκουν γονείς και παιδιά, αδέλφια, σύζυγοι (νυν και συχνά πρώην), αφεντικά και συνάδελφοι, γείτονες και φίλοι. Και καθένας από τους δεσμούς αυτούς προσφέρει ευκαιρίες αμφίδρομης επιρροής. Οι φοιτητές που έχουν μελετηρούς συγκατοίκους γίνονται πιο μελετηροί. Όσοι κάθονται δίπλα σε καλοφαγάδες τρώνε περισσότερο. Όσοι έχουν γείτονες με περιποιημένους κήπους κουρεύουν το γκαζόν τους συχνότερα. Και αυτή η απλή τάση των ανθρώπων να επηρεάζονται από τον πλησίον τους έχει τρομερές συνέπειες όταν εξεταστεί πέρα από τον στενό κύκλο των άμεσων συνδέσεων.

Οι άνθρωποι δεν αντιγράφουν απλώς τους φίλους τους. Αντιγράφουν και τους φίλους των φίλων τους, καθώς και τους φίλους των φίλων των φίλων τους.

Η δική μας έρευνα έδειξε ότι η εξάπλωση της επιρροής στα κοινωνικά δίκτυα ακολουθεί αυτό που έχουμε ονομάσει Κανόνα των Τριών Βαθμών Επιρροής. Ό,τι κάνουμε ή λέμε τείνει να διαδίδεται μέσα στο δίκτυό μας, επηρεάζοντας τους φίλους μας (ένας βαθμός), τους φίλους των φίλων μας (δύο βαθμοί) και, ακόμη, τους φίλους των φίλων των φίλων μας (τρεις βαθμοί). Ωστόσο η επιρροή μας σταδιακά διασκορπίζεται και παύει να έχει παρατηρήσιμα αποτελέσματα στα άτομα που βρίσκονται πέρα από το όριο των τριών βαθμών διαχωρισμού.

αποσπάσματα από το βιβλίο των Nicholas Christakis και James Fowler “ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ”
Εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ

Η αυτοβιογραφία του φωτός

του Γιώργου Γραμματικάκη

Όσο λοιπόν και αν φαίνεται παράδοξο, το φως δεν έχει ηλικία, για το φως ο χρόνος δεν περνά. “Η άποψη αυτή”, παρατηρεί ο επιφανής κοσμολόγος H. Bondi, “βοηθά να διευκρινιστεί κάπως ο μοναδικός και παγκόσμιος χαρακτήρας του. Το φως, αφού δημιουργήθηκε, δεν μπορεί πια να αλλάξει, επειδή δεν γερνά· πρέπει, επομένως, να παραμένει πάντοτε το ίδιο”.
Από τη θεωρία λοιπόν της σχετικότητας αναδύεται μια αναμφισβήτητη όσο και συγκλονιστική αλήθεια. Το φως δεν γερνά, το φως δεν έχει ηλικία. Είναι η μοναδική οντότητα στη φύση που δεν σημαδεύεται από το πέρασμα του χρόνου, που δεν ζει υπό την απειλή του. Ένα έξοχο κρητικό τετράστιχο έχει συλλάβει την ίδια αλήθεια:

Όσο παλιώνουν οι καιροί
κι όσο περνούν οι χρόνοι,
παλιώνει ο λύχνος, μα ποτέ
το φως του δεν παλιώνει.

Το φως ποτέ δεν παλιώνει, ενώ τα όσα περιβάλλει και φωτίζει, αστέρια και πλανήτες, άνθρωποι και μηχανές, υφίστανται την αναπότρεπτη φθορά του χρόνου.

Στον αστερισμό άλλωστε του Σκορπιού, ακόμη και με γυμνό μάτι διακρίνεται ο Αντάρης, που είναι ένας ερυθρός γίγαντας. Απέχει από την Γη μερικές εκατοντάδες έτη φωτός· και το ερυθρωπό του φως, που φθάνει σήμερα στα μάτια ή στα τηλεσκόπιά μας, ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι του όταν η Κωνσταντινούπολη ήταν ακόμα η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η παρατήρηση του ουρανού είναι λοιπόν χαρά μεγάλη, αλλά και κάπου αναστατώνει την ψυχή μας. Όταν θαυμάζουμε τα άστρα στον νυχτερινό ουρανό, μας αγγίζει φως που ίσως άρχισε τη διαδρομή του τότε που χτίζονταν οι πυραμίδες, την εποχή που ανακαλύφθηκε ο τροχός ή όταν ο Πλάτων δίδασκε στην αρχαία Αθήνα.
Όσο για τον πλησιέστερο σε μας γαλαξία, τον γαλαξία της Ανδρομέδας, ας αντιστρέψουμε τον συλλογισμό. Αν η Ανδρομέδα κατοικείται και είναι τεχνολογικά ανεπτυγμένη, τα εξελιγμένα τηλεσκόπιά της θα συλλαμβάνουν την εικόνα του πλανήτη Γη όπως ήταν πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια.

από το βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη “Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ”
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Γιατί το Βυζάντιο

της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ

…κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και τους Βενετούς στα 1204 δεν παρουσιάστηκε καμιά βοήθεια από την επαρχία, ούτε καν από τη γειτονική Θράκη. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι, όταν οι χωρικοί της Θράκης είδαν, μετά την άλωση και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, να καταφεύγουν εκεί ρακένδυτοι, πεινόντες και πένοντες οι πρώην Δυνατοί (το αρχοντολόι δηλαδή της Κωνσταντινούπολης) ευχαρίστησαν, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης, την Παναγία, γιατί τους έδωσε τη χάρη να τους αξιώσει να γνωρίσουν “ισοπολιτεία” με τους άλλοτε εξουσιαστές τους.

Το 1204 οι Λατίνοι λήστευσαν και κατέστρεψαν παλάτια, ναούς και αγιάσματα, σαν τους χειρότερους εχθρούς του Χριστού. Τα λάφυρα, τα άγια λείψανα και τα τιμαλφή που μεταφέρθηκαν στους δυτικούς καθεδρικούς ναούς μαρτυρούν ως τα τώρα τον πλούτο, την ευσέβεια της βυζαντινής πρωτεύουσας και τη μεγαλοπρέπεια των προϊόντων της·

Η επανάκτηση της Βασιλεύουσας είναι λοιπόν σκοπός πολιτικός, αλλά θα ταυτισθεί και με τη συγχώρεση, τη μετάνοια και τη σωτηρία του γένους. Μισό σχεδόν αιώνα αργότερα, όταν τα ρωμαϊκά στρατεύματα υπό τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο επέτυχαν εξ απροόπτου την ευόδωση του σκοπού, την ημέρα της Αγίας Άννης του 1261 ακούσθηκαν τα λόγια του πρωτοασηκρήτη Σεναχερείμ που αναγγέλουν, όχι τη χαρά για την αναγέννηση, αλλά την απελπισία για μια επιδείνωση της καταστροφής, για μια επιστροφή του γένους σε νέα δεινά. Να πω ότι η θέση αυτή απεικόνιζε την κυριαρχούσα ίσως γνώμη των μικρασιατικών πληθυσμών; Ήξεραν (όπως άλλωστε αποδείχτηκε γρήγορα) ότι η Μικρασία θα παραγκωνίζονταν από τον Μιχαήλ στην προσπάθειά του να εμπεδώσει την κυριαρχία του στην Κωνσταντινούπολη και να την επεκτείνει στη λοιπή φραγκοκρατούμενη χώρα. Το σύμβολο του δικέφαλου αετού που υιοθέτησαν οι Παλαιολόγοι, δίνει συνοπτικά την εικόνα της πολιτικής του Μιχαήλ και γενικότερα των Παλαιολόγων: Στροφή και στη Δύση.

Το ότι τα λόγια του Σεναχερείμ βγήκαν προφητικά φάνηκε από την πρώτη κιόλας αγγελία της πολιτικής του Παλαιολόγου, του “Νέου Κωνσταντίνου” και του “Νέου Μωυσή” κατά τον Μανουήλ Ολόβωλο, που ανήγγειλε ως αρχή και βάση της κατόπιν πολιτικής του την ανάκτησιν των χαμένων πατρίδων, έστω και αν αυτό θα αποδυνάμωνε τη μικρασιατική επικράτεια, όπως και έγινε, έστω και αν δεν διέθετε τα απαιτούμενα μέσα.

αποσπάσματα από το βιβλίο της ΕΛΕΝΗΣ ΓΛΥΚΑΤΖΗ ΑΡΒΕΛΕΡ “ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ”
Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Tο θέατρο..πολιτική πράξη αφύπνισης συνειδήσεων και αντίστασης..Θυμιος Καρακατσάνης!


Ο θάνατος του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ
Ο Γουίλλυ Λόμαν, ο εμποράκος, ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του. Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα, και με τον τρόμο ότι στα μάτια των άλλων του θα είναι ένας αποτυχημένος. Μέσα από τη ζωή του Λόμαν, ο Μίλλερ εξετάζει το μύθο του Αμερικανικού ονείρου, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο – τις ελπίδες και τους φόβους της μέσης κοινωνικής τάξης.

Ο Θάνατος του Εμποράκου πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουαιη το 1949 και χάρισε στον Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερκαλύτερου έργου την ίδια χρονιά.

Μια πανέμορφη βραδιά,στο θεατράκι του βουνού στην πόλη μου,απόλαυσα την ωραιότερη παράσταση που είδα τα τελευταία χρόνια..

Τον "θάνατο του εμποράκου"του Άρθουρ Μίλερ,δοσμένο Άριστα από τον εξαίρετο Θύμιο Καρακατσάνη και την θεατρική του παρέα!!

Μέσα από την ζωή του Γουίλυ Λόμαν,ο Άρθουρ Μίλερ.τόσο επίκαιρος και διαχρονικός.

Με έμπνευση και προσωπικά βιώματα,εξετάζει τον μύθο του αμερικάνικου ονείρου,που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις,ρίχνει φως στις ελπίδες και τους φόβους της μεσοαστικής τάξης.

Αυτή την τάξη που είναι ο στυλοβάτης του οικονομικού συστήματος ,και όχι τα golden boys της εικονικής οικονομίας.

Μέσα από το έργο σκιαγραφείται η σημερινή ελληνική οικογένεια,που με πλύση εγκεφάλου και κατευθυνόμενη μαθηματικό τω τρόπω από τα media,τους πολιτικούς,τους καρεκλοκλενταυρους,τους κρατούντες αυτόν τον τόπο αθέατους και ενεργούντες υπογείως, υιοθέτησε τον μύθο του αμερικάνικου τρόπου διάγειν και σκέπτεσθαι σε μεγάλο βαθμό και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε

Μικροί και εμείς,χάσαμε την χαρά των μικρών-Μεγάλων..την ομορφιά στα απλά καθημερινά πράγματα

Την ουσία....Και επιδοθήκαμε σε ένα υλιστικό κυνήγι..μάταιο,ξεχνώντας το σύντομο αυτού του βίου.

Κληρονομώντας στα παιδιά μας,το ίδιο βάσανο να κυνηγούν χίμαιρες.

Βλέποντάς το,έφερα μπροστά μου την εικόνα του σημερινού Έλληνα.την δική μου εικόνα..του απογοητευμένου Έλληνα,που φαντασιώνεται.ότι είναι ο Ενας,που θα κατακτήσει τον κόσμο βουτώντας στον ψευδαίσθητο παράδεισο που του υπόσχονται (με ένα δάνειο θα έχεις το σπίτι των ονείρων σου..με κάρτες που σωρηδόν στέλνανε οι τράπεζες ,θα κάνεις τις διακοπές των ονείρων σου,θα έχεις το καλύτερο αυτοκίνητο,τα καλύτερα θα..θα..με λίγα λεφτά θα κάνεις περιουσία στο χρηματιστήριο....)'όλα εύκολα χωρίς κόπο..

(όλα αυτά βέβαια υποκινούμενα και εμποτιζόμενα απο αριστοτεχνικούς νους,που απευθύνονται κυρίως στην μεσαία τάξη..εκεί όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος)

Με ένα χαρτομάνι πτυχία ..παραπτυχία...μεταπτυχιακά..θα έχεις μια σίγουρη θέση στο Δημόσιο..

και θα είσαι κάαποιος.."και..πρόσεξε,μη σκύψεις να πάρεις κάτι που έπεσε κάτω..αυτό είναι δουλειά άλλων,Εσύ,,είσαι Κάποιος.!"

Χαϊδέψαμε τα παιδιά μας,με απωθημένα δικά μας..Να μην περάσουν αυτά που περάσαμε εμείς,

τους δώσαμε όνειρα και ψεύτικες ελπίδες,αλλά δεν τους δώσαμε την δύναμη να παλέψουν για ιδανικά(ξεμείναμε κι από αυτά) να αγωνιστούν για τα όνειρά τους,τα θέλω τους,την δύναμη της δημιουργίας και της προσωπικής κατάκτησης(όλα στο πιάτο)

Με αποτέλεσμα να μην απογαλακτισθουν ποτέ..δέσμιοι πίσω από έναν πατέρα-εμποράκο,που όλη του την ζωή, έτρεχε να ικανοποιήσει την μικρότητα της ζωής του,και τα καπρίτσια των παιδιών του.

Πίσω από το δικό του όνειρο..για να δει στα παιδιά του,αυτό που δεν κατάφερε αυτός...

Δημιουργώντας έτσι έναν χειρότερο εμποράκο,κακέκτυπο ίσως δικό του,που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από το πρότυπο-πατέρα και να ανακυκλώνεται η ιστορία..

Η συνειδητοποίηση..πολύ αργά της αποτυχημένης θέασις της ζωής του(ο εμποράκος)

τον οδηγεί στην αυτοκτονία(η μεγαλύτερη αδυναμία κατ'εμε αντιμετώπισης προβλημάτων)

και το χειρότερο που θα μπορούσε να κληροδοτήσει στα παιδιά του..ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.

Στην τελευταία πράξη του έργου συγκλονιστικά η μητέρα λέει..

"σήμερα που έφυγες..πληρώσαμε την τελευταία δόση του δανείου,είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ"

Αυτό ήταν όλη η σπατάλη της Ζωής τους.....

(ΕΜΕΙς.... ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑς...ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑς.....ΠΟΤΕ;;;;)

Σας αφήνω τα τελευταία λόγια του Θύμιου Καρακατσάνη...ο οποίος ΑΠΟΘΕΩΣΕ !! το αριστούργημα του Μίλλερ..

Ενας θεατράνθρωπος γίγαντας!! που γέμισε την σκηνή της παράστασης..που το μόνο μειονέκτημα που είχε....'ηταν..ότι δεν υπήρχε άλλος χώρος για τους υπόλοιπους ηθοποιούς..

ΕΛΑΜΠΕ!!! εκτοπίζοντας όλους..ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟς!!!

"Το Θέατρο είναι πολιτική πράξη..αφυπνίζει συνειδήσεις ,εκεί που υπάρχουν και ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!!!

αντισταθείτε λοιπόν όπως μπορείτε ...Γιατί αλλιώς..σημαίνει ότι αυτό που ζείτε σας αρέσει""

Σας αφήνω επίσης και την ρήση του ΜΙΛΛΕΡ μιας κριτικής διαχρονικής ευφυίας!!!!

"η αποστολή του θεάτρου είναι να αλλάξει τους ανθρώπους..να τους κάνει να αποκτήσουν συνείδηση για το τι μπορούν να κάνουν""

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ...........