Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ Ή ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ*

  DIATROFH
Γεωργίου Μπόκα
Γεωπόνου

«Ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει…», «Οἶνος καρδίαν ἀνθρώπου ε­φραίνει…», ἀλλ κα «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτ μόνον ζήσεται νθρωπος».
Γιατί οἱ πρωτόπλαστοι καὶ οἱ πρῶτοι τους ἀπόγονοι ἔζησαν ἑκατοντάδες χρόνια; Γιατί σήμερα κατὰ τὰ κοινῶς ἀποδεδειγμένα σπανίως ἐξαντλεῖται τὸ γενικὸ ὅριο ζωῆς (120 ἔτη). Ὄχι, δέν λιγόστεψαν τὰ καύσιμα, ἀλλὰ ἐ­μεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρυσμένοι συνεχῶς ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία τὰ νο­θεύσαμε καὶ ὑπερβαρύναμε τὸ ὄχημα (σῶμα μας). Συνέπεια, μικρόβια (μι­κρὸς βίος) ζωή, γκρίζα πορεία γεμάτη ἀρρώστιες καὶ χωρὶς νόημα. Ἂν ὄχι τὸ σύνολο ἀλλὰ κατὰ γενικὴ διαπίστωση, πλέον τοῦ 90% τῶν προβλημά­των ὑγείας τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ὀφείλονται στὴν ὑπερφαγία καὶ τὴν ταχυφαγία.
Πανηγυρίζουν οἱ φαρμακευτικὲς πολυεθνικὲς καὶ ὅλο τὸ βάρβαρο καὶ ἀπάνθρωπο σύστημα ἐφαρμοσμένης ἰατρικῆς, ἐπεμβατικῆς καὶ θεραπεί­ας. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν καὶ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις σ᾿ αὐτούς, οἱ λίγοι γιατροὶ καὶ οἱ ἐρευνητὲς ἀξίζουν μεγάλα στεφάνια. Στὶς μέρες μας δυστυ­χῶς ὁ πόλεμος ποὺ δέχεται ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος εἶναι ἀμείλικτος καὶ ἀβά­στακτη ἴσως ἡ πίεση. Ἀλλίμονο στὴ σημερινὴ νεολαία ἡ ὁποία πορεύεται σὲ τοπίο τόσο δύσκολο, ποὺ οἱ μέρες ποὺ ζήσανε οἱ μεσήλικες ὡς νέοι, νὰ φαντάζουν ὄαση.
Οἱ δόλιες δυνάμεις ἔχουν ἀποδοθεῖ σὲ μία τιτάνια προσπάθεια νὰ ἁλώ­σουν καὶ τὸ τελευταῖο «κύτταρο» τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ βέβαια ἡ ὕψιστη ἅ­λωση δὲν εἶναι ἡ κατοχὴ μίας χώρας, οὔτε κἄν ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἴσως ὄχι ἡ πολιτισμικὴ, ἀλλὰ αὐτὴ τῆς δημιουργίας πλασματικῶν καὶ συγκεκριμέ­νων ἀναγκῶν καὶ συνηθειῶν μὲ τελικὴ συνέπεια τὴν πνευματικὴ ἐκβαράθρωση καὶ τὴν ὁλοσχερῆ ὑποδούλωση. Καὶ ὁ «ἐχθρὸς» δὲν χτυπάει τὴν πιὸ ὀχυρωμένη περιοχή, ξεκινάει ἀπὸ τὰ «εὔκολα», τὶς καθημερινὲς βιοτικὲς ἀνάγκες. Τί νερὸ θὰ πιοῦμε, πόσο θὰ πιοῦμε, τί θὰ φάγουμε, πὼς θὰ ντυθοῦμε, πὼς θὰ ξυριστοῦμε, πὼς θὰ πλυθοῦμε, πὼς θα … ὅλα ἐπιβάλλονται-ἕτοιμη ἡ «φυλακή». Σήμερα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, τὸ ὄχι ἀποκτᾷ ὄχι μόνο ἐθνικὴ σημασία, ἀλλὰ καὶ ὕψιστη πνευματικὴ σημασία, ἢ λέμε ΟΧΙ ἢ τὰ χάνουμε ΟΛΑ.
Καὶ ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ μικρότερα στὰ μεγαλύτερα. Ὅλοι παραδέχονται ὅτι τὰ προϊόντα ποὺ παράγονται σὲ ἕνα τόπο, εἶναι τὰ καλύτερα γιὰ τοὺς κατοίκους τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἐμεῖς στὴν Πατρίδα μας, αὐτὸ τὸ θαυμάσιο ἐργαστήρι τῆς φύσης ποὺ μᾶς δώρισε ὁ Θεὸς τὸ ἀ­ποδοκιμάζουμε, ἀφοῦ πρῶτα ἐγκαταλείψαμε, θεωρώντας μάλιστα ὄνει­δος, τὴν ἀγροτικὴ ἢ κτηνοτροφικὴ ἐργασία καὶ τρέχουμε νὰ ἀγοράσουμε προϊόντα ἄλλων χωρῶν, ποὺ κανεὶς δὲν ξέρει πῶς καὶ ποῦ παράχθησαν. Ἐπιλέξαμε τὸν “τρόπο” καὶ ὄχι τὸν κόπο, γιὰ νὰ πορευτοῦμε τὶς τελευταῖ­ες δεκαετίες. Ποῦ εἶναι ὁ λαχανόκηπος ποὺ ἀποτελοῦσε τὸν εὐλογημένο τόπο στὸ παρελθὸν καὶ ἔλυνε κάθε δυσκολία τῶν οἰκογενειῶν τῆς ὑπαί­θρου; Ποῦ εἶναι ἡ κατσίκα καὶ γενικῶς τὰ οἰκόσιτα ζῶα καὶ πτηνὰ ποὺ ἀ­νέθρεψαν γενιὲς καὶ γενιὲς μὲ φρέσκο γάλα, αὐγὰ καὶ κρέας; Ποῦ εἶναι τὸ λιοστάσι ποὺ ὅλες οἱ ἐργασίες του ἦταν χαρὰ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα βάλσα­μο.; Ποῦ εἶναι τὸ μικρὸ χωμάτινο φουρνάκι στὸ χωριὸ ποὺ τάϊζε τὴν οἰκο­γένεια μὲ ψωμὶ καὶ ἄλλα φαγητά; Εἶχε δὲ ὅλη ἡ γειτονιὰ, ἂν εἶχε ὁ ἕνας. Ποῦ εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ; Τὰ κάναμε δυστυχῶς σκουπίδια. Εἴμαστε ἡ πρώτη χώρα παραγωγῆς σκουπιδιῶν στὸν κόσμο μὲ περίπου μισὸ τόνο ἀνὰ ἔτος/ἄτομο καὶ δυστυχῶς καὶ αὐτὰ φέρουν ξένες σφραγίδες πάνω τους. Πολλὰ θὰ μπορούσαμε δυστυχῶς ἀκόμη νὰ περιγράψουμε, ὅ­μως εὐτυχῶς ὑπάρχει ἐλπίς. Τώρα ἢ ποτὲ, λέμε ΟΧΙ στὴ μιζέρια καὶ στὴν ἐξάρτηση. Λέμε ΝΑΙ, στὸν ἁπλὸ τὸν ἀληθινὸ Χριστιανικὸ τρόπο ζωῆς, ἀ­φοῦ καὶ ὑγεία συνεπάγεται, ἀλλὰ καὶ πνευματικὴ συνδρομὴ προσφέρει. Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τὸν Ἅγιο Πέτρο τὸ Δαμασκηνὸ νὰ μᾶς μιλήσει, μὲ τὴν ἀνάλυσή του στὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δὲν βλάπτουν τὰ εἰσερχόμενα, ἀλλὰ τὰ ἐξερχόμενα.

Ἡ κατὰ Θεοῦ ἀνάγνωση
Ἡ κατὰ Θεοῦ ἀνάγνωση πρέπει νὰ γίνεται, γιὰ νὰ μὴν περιπλανιέται ὁ νοῦς ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας, γιατί ὁ ἐχθρὸς μισεῖ, τὸν ἦχο ποὺ προειδοποιεῖ γιὰ τὸν ἐρχομὸ του, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ. Ἐ­κεῖνος ποὺ θέλει νὰ ἀποφύγει τὴν ἁμαρτία τελείως, πρέπει τὸ μεγαλύτερο διάστημα νὰ μείνῃ στὸ κελλί του. Ἂν τὸν κυριεύῃ ἀκηδία, ἂς ἐργάζεται λί­γο, ὅπως καὶ ὁ ἀπαθὴς καὶ ὁ γνωστικός, γιὰ ὠφέλεια ἄλλων καὶ βοήθεια κάποιων ἀσθενῶν. Ἔτσι ἔκαναν οἱ μεγάλοι Πατέρες ἀπὸ συγκατάβαση καὶ ἐξομοιώνονταν μὲ τοὺς ἐμπαθεῖς ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, γιατί μποροῦ­σαν παντοῦ νὰ ἔχουν τὸν Θεὸ μέσα τους καὶ νὰ σχολάζουν στὴν κατὰ Θεὸν θεωρία, ἀκόμα καὶ στὸ ἐργόχειρο καὶ στὴν ἀγορά, ἀφοῦ, ὅπως λέει ὁ μέγας Βασίλειος, γιὰ τοὺς πάρα πολὺ τέλειους, «αὐτοὶ καὶ ἀνάμεσα στὸ πλῆθος εἶναι πάντοτε σὰν μόνοι στὸν ἑαυτό τους καὶ στὸ Θεό». Ἐκεῖνος τώρα ποὺ δὲν τὰ ἔχει ἀκόμη αὐτά, ἀλλὰ θέλει νὰ δώσῃ διαζύγιο στὴν ἀκη­δία, ὀφείλει νὰ ἀπορρίπτῃ κάθε συναναστροφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν ὑπέρμετρο ὕπνο καὶ νὰ τὴν ἀφήσει νὰ τοῦ λιώσῃ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυ­χή, μέχρις ὅτου βαρεθεῖ καὶ φύγει, διαπιστώνοντας τὴν ὑπομονή του στὴν κατὰ Θεὸν ἀκατάπαυστη σχολὴ, στὴν ἀνάγνωση καὶ στὴν καθαρὴ προ­σευχή. Γιατί, ὅταν ὁ ἐχθρὸς δῇ ὅτι εἶναι ἱκανὸς νὰ κατορθώσῃ κάτι, ἐξακο­λουθεῖ νὰ πολεμᾷ ἀλλοιῶς ὑποχωρεῖ, ἢ τελείως ἢ προσωρινά. Γι᾿ αὐτὸ ὀ­φείλει ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ νικήσῃ τοὺς ἐχθρούς, νὰ ἔχῃ μεγάλη ὑπομο­νή, ὅποιος δὲ ὑπομείνει ὡς τὸ τέλος, αὐτὸς θὰ σωθῇ. «Εἶναι δίκαιο γιὰ τὸν Θεό, λέει ὁ Ἀπόστολος, νὰ ἀνταποδώσῃ θλίψη σ᾿ ὅσους μᾶς λυποῦν, καὶ σ᾿ ἐμᾶς ποὺ θλιβόμαστε, ἀνακούφιση». Δὲν εἶναι κακὸ κανένα πρᾶγμα ποὺ γίνεται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ταπείνωση. Ἀλλὰ ἔχουν διαφορὲς τὰ πράγματα καὶ τὰ ἔργα. Καθετὶ λοιπὸν ποὺ εἶναι παραπάνω ἀπὸ τὴν ἀνάγκη, γίνεται ἐμπόδιο σ’ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ σωθῇ, δηλαδὴ καθετὶ ποὺ δὲν χρησιμεύει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἢ γιὰ τὴν σωματικὴ ζωή. Δὲν εἶναι τὰ φαγητά, ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία τὸ κακό, oὔτε τὰ χρήμα­τα, ἀλλὰ ἡ προσκόλληση σὲ αὐτὰ, οὔτε ὁ λόγος, ἀλλὰ ἡ ἀργολογία, οὔτε τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἡ ἀκράτεια, οὔτε ἡ ἀγάπη στοὺς δικούς μας, ἀλλὰ ἡ προερχόμενη ἀπὸ αὐτὴν παραμέληση στὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ, οὔτε τὰ ἐνδύματα, ὅσα χρειάζεται νὰ σκεπαστοῦμε καὶ νὰ ἀποφύ­γουμε τὸ κρύο καὶ τὴ ζέστη, ἀλλὰ τὰ περιττὰ καὶ πολυτελῆ, οὔτε τὰ σπίτια γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὸ κρύο, τὴ ζέστη καὶ τοὺς ἐχθρούς, θηρία καὶ ἀν­θρώπους, ἀλλὰ τὰ διώροφα καὶ τριώροφα, τὰ μεγάλα καὶ πολυδάπανα, οὔτε τὸ νὰ ἔχῃ κανεὶς κάτι, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὸ ἔχῃ γιὰ ἀναγκαία χρήση, οὔτε τὸ νὰ ἔχουν βιβλία οἱ πολὺ ἀκτήμονες, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὰ ἔχουν γιὰ τὴν κατὰ Θεὸν ἀνάγνωση, οὔτε οἱ φίλοι, ἀλλὰ οἱ φίλοι ποὺ δὲν προξενοῦν ψυχικὴ ὠφέλεια. Οὔτε ἡ γυναῖκα εἶναι κάτι κακό, ἀλλὰ ἡ πορνεία, οὔτε ὁ πλοῦτος, ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία, οὔτε τὸ κρασί, ἀλλὰ ἡ μέθη, οὔτε ὁ φυσικὸς θυμὸς ποὺ δόθηκε γιὰ τὸν κολασμὸ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἡ χρήση του κατὰ τῶν συνανθρώπων, οὔτε ἡ ἐξουσία, ἀλλὰ ἡ φιλαρχία, οὔτε ἡ δόξα, ἀλλὰ ἡ φιλοδοξία καὶ ἡ χειρότερη ἀπ᾿ αὐτήν, κενοδοξία, οὔτε τὸ νὰ ἀποκτήσῃ κα­νεὶς ἀρετή, ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζῃ ὅτι τὴν ἔχει, οὔτε ἡ γνώση, ἀλλὰ τὸ νὰ νομί­ζῃ κανεὶς ὅτι εἶναι γνωστικός, καὶ τὸ χειρότερο, νὰ μὴ γνωρίζῃ κανεὶς τὴν ἄγνοιά του, οὔτε ἡ ἀληθινὴ γνώση, ἀλλὰ ἡ ψεύτικη. Οὔτε ὁ κόσμος εἶναι κακός, ἀλλὰ τὰ πάθη, οὔτε ἡ φύση, ἀλλὰ τὰ παρὰ φύσει, οὔτε ἡ ὁμόνοια, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ γίνεται γιὰ κακὸ καὶ ὄχι πρὸς ψυχικὴ σωτηρία, οὔτε τὰ μέλη τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ παράχρησή τους. Ἡ ὅραση δηλαδὴ δὲν ἔγινε γιὰ νὰ ἐπιθυμοῦμε ἐκεῖνα ποὺ δὲν πρέπει, ἀλλὰ γιὰ νὰ βλέπουμε τὰ κτί­σματα καὶ νὰ δοξάζουμε τὸ Δημιουργό, ὥστε νὰ βαδίζουμε σωστὰ πρὸς τὰ συμφέροντα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, οὔτε τὰ αὐτιὰ γιὰ νὰ ἀκοῦμε καταλαλιὲς καὶ μωρολογίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀκοῦμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς λαλιὲς τῶν ἀνθρώπων, τῶν πουλιῶν κ.λπ. καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Ποιητή τους, οὔτε ἡ ὄσφρηση εἶναι γιὰ νὰ ἐκθηλύνῃ τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τὴ χαλαρώ­νῃ ἀπὸ τὰ ἀρώματα, ὅπως λέει ὁ Θεολόγος, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναπνέουμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὸν ἀέρα ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεὸς καὶ νὰ Τὸν δοξάζουμε γι᾿ αὐτό, γιατί χωρὶς ἀέρα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ σωματικὰ, οὔτε ἄνθρωπος, οὔ­τε ζῶο.
Καὶ θαυμάζω τὴ σοφία τοῦ Εὐεργέτη, πὼς τὰ πιὸ ἀναγκαία πράγματα βρίσκονται εὔκολα ἀπὸ ὅλους, δηλαδὴ ὁ ἀέρας, ἡ φωτιά, τὸ νερό, τὸ χῶμα. Καὶ ὄχι μόνο αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα ποὺ μποροῦν νὰ σώσουν τὴν ψυχή, τὰ ἔκανε εὐκολώτερα ἀπὸ τὰ ἄλλα πράγματα, ἐνῶ ἐκεῖνα ποὺ κολάζουν τὴν ψυχή, τὰ ἔκανε δυσκολώτερα. Ἡ φτώχεια, γιὰ παράδειγμα, πιὸ εὔκολα σώζει τὴν ψυχή, ἐνῶ ὁ πλούσιος γίνεται ἐμπόδιο σωτηρίας σὲ πολλούς. Ὅ­μως τὴ φτώχεια τὴ βρίσκει ὅποιος νὰ εἶναι, ἐνῶ ὁ πλοῦτος δὲν εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τὸν ἀποκτήσουμε. Ἔπειτα ἡ περιφρόνηση, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑ­πομονή, ἡ ὑπακοή, ἡ ὑποταγή, ἡ ἐγκράτεια, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, τὸ κό­ψιμο τοῦ θελήματος, ἡ σωματικὴ ἀσθένεια, ἡ εὐχαρία σὲ ὅλα αὐτά, οἱ πει­ρασμοί, οἱ ζημιές, ἡ στέρηση τῶν ἀναγκαίων, ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὰ εὐχάριστα, ἡ γύμνια ἀπὸ τὰ εὐχάριστα, ἡ γύμνια, ἡ μακροθυμία καὶ γενικὰ ὅλα τὰ ἔργα ποὺ γίνονται γιὰ τὸν Θεό, καὶ ἀνεμπόδιστα εἶναι, καὶ κανεὶς δὲν τὰ διεκδικεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ παραχωρεῖ σ’ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὰ ἔ­χουν, εἴτε θεληματικὰ ἔρχονται, εἴτε ἀθέλητα. Ἐκεῖνα ποὺ συντείνουν στὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς εἶναι δυσεύρετα, ὅπως ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, ἡ ὑπε­ρηφάνεια, ἡ ἀκαταδεξία, ἡ ἐξουσία, ἡ ἀρχή, ἡ ἀκράτεια, ἡ πολυφαγία, ἡ πολυϋπνία, τὸ νὰ κάνῃ κανεὶς ὅτι θέλει, ἡ ὑγεία καὶ ἡ δύναμη τοῦ σώμα­τος, ἡ δίχως δεινὰ ζωή, τὰ κέρδη, τὸ νὰ ἔχῃ κανεὶς ὅσα ἐπιθυμεῖ, ἡ ἀπό­λαυση ἐκείνων ποὺ φέρνουν εὐχαρίστηση, τὰ πολλὰ καὶ πολυτελῆ ροῦχα καὶ σκεπάσματα καὶ τὰ ὅμοια, γιά τά ὁποῖα πολὺς ὁ ἀγῶνας, λιγοστὴ δὲ ἡ ἀπόκτηση καὶ πρόσκαιρη ἡ ὠφέλεια. Καὶ εἶναι μεγάλη ἡ θλίψη γι᾿ αὐτά, ἀλλὰ μικρὴ ἡ ἀπόλαυση, γιατί καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἔχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν τὰ ἔχουν, ἀλλὰ τὰ ἐπιθυμοῦν, δοκιμάζουν πολλὴ στενοχώρια, ἂν καὶ κανένα δὲν εἶναι κακό· κακὸ εἶναι ἡ παράχρησή τους, ὅπως εἰπώθηκε.
Ἔτσι τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια δὲ μᾶς δόθηκαν γιὰ νὰ κλέβουμε καὶ ν᾿ ἁρπάζουμε καὶ νὰ τὰ σηκώνουμε ἐναντίον τῶν ἄλλων, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουμε κατὰ τὸν Θεό, γιὰ ἐλεημοσύνη, δηλαδή, στοὺς φτωχοὺς· οἱ πιὸ ἀσθενεῖς ψυχικῶς γιὰ τὴν τελειότητά μας καὶ γιὰ βοήθεια ὅσων ἔχουν ἀνάγκη, οἱ δὲ πιὸ δυνατοὶ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μὲ τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴ μίμηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του μαθητῶν, γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ θαυμάζουμε τὴ σοφία ποὺ εἶναι κρυμμένη στὰ μέλη μας. Πῶς δηλαδή, αὐτὰ τὰ χέρια μας καὶ τὰ μικρά μας δάχτυλα εἶναι ἕτοιμα γιὰ κάθε ἐπιστήμη καὶ ἐργασία, γραφὴ καὶ τέχνη μὲ τὴν πρό­νοια τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὰ ὁποῖα προέρχονται ἡ γνώση τῶν ἀναρίθμητων γραφῶν, τῆς σοφίας καὶ τῶν θεραπευτικῶν φαρμάκων, τῶν γλωσσῶν καὶ τῶν διαφόρων γραμμάτων. Καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνουν μᾶς ἔχουν χαριστεῖ ἀπὸ ἀπέραντη ἀγαθότητα καὶ πάντοτε μᾶς δίνονται γιὰ νὰ ζήσουμε σωματικῶς καὶ νὰ σωθοῦμε ψυχικῶς, ἂν τὰ χρησιμοποιήσουμε σύμφωνα μὲ τὸν σκοπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν δοξάζουμε μὲ ὅλη τὴν εὐγνωμοσύνη μας. Ἀλλιῶς ξεπέφτουμε καὶ χανόμαστε καὶ ὅλα συντελοῦν σὲ θλίψη κατὰ τὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ καὶ σὲ αἰώνια κόλαση κατὰ τὴ μέλλουσα.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , ΙΑ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Μέτρησα τα χρόνια μου...


Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,
γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.


Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο...
μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με
τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...



Μάριο ντε Αντράντε
(Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία):

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

...κι αν κάποτε μείνουμε χωρίς πατέρες;;;

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε παπάς και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων, διότι το χωριό ήταν απόμακρο και κανείς δεν πήγαινε. 



Μάταια πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, ο Πατριάρχης τους έλεγε πάντα τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εν τω μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, άλλοι είχαν παιδιά και μεγάλοι ακόμα που ήταν αβάπτιστοι.

Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας παπάς. Όλο το χωριό με μιας έγινε ανάστατο και όλοι φώναζαν ήρθε παπάς... ήρθε παπάς! Μαζεύτηκαν οι κάτοικοι γύρω του, τον καλωσόρισαν και του είπαν:

Πως ήρθες στο χωριό μας πάτερ, αφού ο Πατριάρχης μας είπε ότι δεν έχει παπά να μας στείλει; Τότε ο παπάς τους είπε γιατί αυτό δεν θέλατε; Δεν θέλατε ιερέα; Ορίστε ήρθα.

Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου τους παπά. Ο παπάς άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία. Βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό, που ήταν αβάπτιστοι και συζούσαν χωρίς την ευλογία του Μυστηρίου! Έκανε κατηχήσεις και καθημερινά λειτουργούσε και κοινωνούσε τον κόσμο τα Άχραντα Μυστήρια του Κυρίου μας!

Μια μέρα καλεί τους χωρικούς και τους λέει ότι: Θα φύγω τώρα εγώ γιατί τελείωσε η αποστολή μου. Το χωριό αναστατώθηκε και του είπε: Τώρα που ήρθες θα φύγεις; Ο παππούλης όμως τους καθησύχασε και τους είπε πως τώρα που ήλθα εγώ εδώ, θ'ακολουθήσουν πάρα πολλοί ιερείς και δεν θα'χετε ποτέ πρόβλημα από εδώ και στο εξής. Πολύς κόσμος θα μαζεύεται εδώ και θα γίνει γενικά το χωριό σας Ορθόδοξο προσκύνημα! Οι χωρικοί δεν καταλάβαιναν πως θα γίνουν όλα αυτά, εκείνοι έβλεπαν πως θα ξαναμείνουν χωρίς παπά και συνέχισαν να τον παρακαλούν να μείνει. Εκείνος όμως επέμενε στην απόφασή του. Τότε αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε, καρδιακά τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατευόδωσαν.

Μετά από μέρες ξαναπήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε έναν τόσο καλό παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους τον ξαναστείλει ή να τους στείλει κάποιον άλλον αλλά μόνιμο αυτό την φορά.

Ο Πατριάρχης όμως δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξυπηρετήσει. Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν.

Ο Πατριάρχης τους τότε τους είπε τι έκανε αυτός ο παπάς στην ενορία; Οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, καθημερινά λειτουργούσε και γενικά μας έκανε ότι πρέπει να κάνει καθημερινά ένας παπάς. Καλά είπε ο Πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά; Δεν έγραφε τα μυστήρια; -Βεβαίως, είπαν οι χωρικοί, μας έδινε χαρτιά και όλα τα μυστήρια που έκανε τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού. -Καλά δεν είδατε τι έγραφε; Και πως υπέγραφε και με τι όνομα; -Όλα τα στοιχεία Δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά, αλλά εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί και δεν ξέρουμε τι έγραφε.

Ο Πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να του φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός. Όταν του πήγαν τα βιβλία ο Πατριάρχης έμεινε έκθαμβος και δεν πίστευε στα μάτια του! Πράγματι όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομα του ήταν γραμμένο στα ελληνικά, με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως!

...κι αν κάποτε μείνουμε χωρίς πατέρες;;; Χωρίς παπάδες δηλαδή;;; Ο Θεός θα κατεβάσει τους Αγίους Του! Αμήν και τω Θεώ Δόξα!!!

(ειπώθηκε από ρουμάνες μοναχές στον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά την επίσκεψή του στην Κρήτη) περιοδικό Αγία Ζώνη τεύχος 22, Μάρτιος 2011

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Που πηγαίνουμε; Ποιοί είμαστε; Από που προερχόμαστε;

Σ έναν κόσμο τον οποίο διατρυπά η αγωνία, ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται όλο και εντονότερα την ανάγκη να βρη μια απάντηση στην αναζήτησή του όσον αφορά στο θέμα της ζωής και του θανάτου. Και από το πρωταρχικό υπαρξιακό ερώτημά του: ";Που πηγαίνουμε;"; απορρέει αναπόφευκτα και άμεσα η εξής τριπλή αναζήτηση: "Που πηγαίνουμε;","Ποιοί είμαστε; ", "Aπό που προερχόμαστε;".
Κάτω από τη βαριά δικτατορία μιας μοναδικής σκέψεως, η οποία παρουσιάζεται πάντοτε ως η μοναδική και απαραίτητη λογική σκέψη, αυτού του είδους τα ερωτήματα διαρκώς απωθούνται. Μόνο όσοι έχουν, λένε, μακάβριες ιδέες θα μπορούσαν να επιμένουν να μην κατανοούν ότι η ζωή του ανθρώπου βρίσκει όλο της το νόημα στον παρόντα κόσμο. Και επειδή πρέπει ν αποστραφή η προσοχή από κάθε τί που θα μπορούσε ν αποκαλύψη την αποτυχία αυτού του ετοίμου ισχύοντος μοντέλου σκέψεως, θα πρέπη να βρεθή μια εξήγηση για κάθε τί που υπάρχει, για κάθε τί που ζή, για κάθε τί που κινείται, για κάθε τί που σκέπτεται, παρουσιάζοντάς το ως το φυσικό και αυτόματο αποτέλεσμα, που προκύπτει από μια κατώτερη πραγματικότητα. Η ζωή εξηγείται με την ύλη, το πνεύμα με την εξέλιξη, η ηθική με τα ένστικτα, το κοινωνικό μέγεθος με την οικονομία, η πολιτική καθορίζεται από τον συσχετισμό των δυνάμεων, η καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορεί παρά να εκφράση αυτό που ο καθένας έχει μέσα στο μυαλό του και η θρησκεία δεν είναι σε θέση ν απαντήση παρά μόνο σε εσωτερικές ψυχολογικές ανάγκες. Δεν επιτρέπεται εξ άλλου να ομιλούμε για θρησκεία έξω από το πλαίσιο των θρησκευτικών παραδόσεων, εφ όσον η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι μια αποκάλυψη, αλλά μόνο μια υπόθεση τοπικής παραδόσεως. Θα αρκούσε τότε ο άνθρωπος ν απαλλαγή από αυτή τη σκουριά και να ανεξαρτητοποιηθή από την κηδεμονία της κάθε είδους επιβεβλημένης δομής, για να βελτιωθή και ν αναπτυχθή, δηλαδή για να ξαναβρή την αυθεντικότητά του. Έτσι, ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου ανάγεται στην υποκειμενικότητά της και επομένως στο παρόν της.
Οπλισμένοι κατά τρόπο απατηλό με τέτοιου είδους βεβαιότητες, οι άνθρωποι της εποχής μας έχουν φυσικά την αίσθηση ότι όλη αυτή η ιδεολογία δεν οδηγεί αλλού, παρά μόνο σε μια γιγαντιαία αποτυχία. Η υφέρπουσα αγωνία παραμένει στην καθημερινή ζωή των κοινωνιών μας και κυρίως μία γενικευμένη απώλεια εμπιστοσύνης αρχίζει να πλήττη όλες τις ιδεολογίες, τους εκπροσώπους και τον τύπο τους, τους εκφραστές και τους θεσμούς τους, τη λογοτεχνία και τη διδασκαλία τους. Ο σκεπτικισμός που απλώνεται σχετικά με αυτές δεν είναι παρά η ελάχιστη μορφή της υπαρξιακής αγωνίας: αποκαλύπτει πώς η αναζήτηση για το νόημα της ανθρώπινης ζωής βασίζεται σε μια επίμονη και ακόρεστη δίψα.
Το βιβλίο του Μητροπολίτου Ιεροθέου Βλάχου «Ζωή μετά τον θάνατο»(τού οποίου έχουμε ήδη μεταφράσει το βιβλίο ";Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους"; - ";Entreriens avec un ermite de la Sainte Montagne";, εκδ. Seuil, που υπογράφει ο τότε Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Βλάχος. ";Μητροπολίτης"; είναι ο τίτλος που δίνει η Εκκλησία της Ελλάδος στους Επισκόπους της. Ο Σεβασμιώτατος Ιερόθεος είναι Επίσκοπος της Ναυπάκτου) παρουσιάζεται επομένως την κατάλληλη στιγμή. Έρχεται να υπενθυμίση στους ανθρώπους της εποχής μας αυτό που αποτελεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, δηλαδή την διδασκαλία της Αποκαλύψεως, την οποία ο Κύριος κατέθεσε στην Εκκλησία Του και η οποία την μεταφέρει μέχρις εμάς, όσον αφορά στο νόημα της ζωής και του θανάτου στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η Αποκάλυψη, η οποία εθεωρείτο ως έννοια ασύμβατη από όλες τις λανθασμένες ιδεολογίες της κάθε εποχής, τόσο από τις φιλοσοφίες της αρχαιότητας, τις ψεύτικες θρησκείες και τα πολιτικο-ιδεολογικά συστήματα, όσο και από τον πνευματισμό και τον υλιστικό επιστημονισμό, έπρεπε διαρκώς να επιβεβαιώνεται καθ όλη την πορεία της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, μέσα από τις μάχες που έδωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας και μέσα από τις διαμάχες που έλαβαν χώρα στις Οικουμενικές Συνόδους. Και όλα τούτα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξέταση σε βάθος και η εξήγηση αυτής της εκπληκτικής Αποκαλύψεως, το Καλό Μήνυμα (τό Ευαγγέλιο) της Θείας Συγκαταβάσεως, της φιλανθρωπίας του Θεού, η οποία εκφράζεται με τη γέννηση, τη ζωή, τη διδασκαλία, τον θάνατο και την Aνάσταση του Ιησού Χριστού.
Με την ενσάρκωσή του ο μοναδικός Υιός και Λόγος του Θεού έγινε ο Θεάνθρωπος και μας αποκαλύπτει στο πρόσωπό Του την τέλεια μορφή του ανθρώπου, έτσι όπως Εκείνος τον είχε αρχικά πλάσει από το περίσσευμα της αγάπης Του, σύμφωνα με την εικόνα Του.
Δεν θα είμασταν τίποτε άλλο παρά απλώς πλάσματα και από τη φύση μας και μόνο δεν θα μπορούσαμε να είχαμε γνωρίσει παρά μόνο μία πρόσκαιρη ζωή, ταμένη στην φθορά. Δημιουργώντας μας σύμφωνα με την εικόνα Του, παραχώρησε την αιωνιότητα σ αυτήν τη δημιουργηθείσα φύση, έτσι ώστε αυτή να μπορή διαρκώς ν αναπτύσσεται και ν αυξάνη έως του ύψους του Χριστού. Έτσι θα φτάσουμε στην ολοκλήρωσή μας μέσα από μια διαδικασία τελειοποίησης, διαρκώς τελειοποιούμενης, μέσα από μια κατάσταση σταθερότητας σε διαρκή κίνηση. Στην ψυχή μας έγκειται η εξασφάλιση της συνοχής και της διάρκειας ολόκληρης της βιολογικής μας ύπαρξης, αποτελούμενης από τόσα πολλά και διαφορετικά στοιχεία, λειτουργίες και όργανα. Στερούμενο της ψυχής το σώμα μας δεν μπορεί παρά ν αποσυντεθή, παραδεδομένο στην γενικότερη εντροπία , που κλονίζει την μεταπτωτική Δημιουργία. Αλλά παρ όλα αυτά εκείνη συνεχίζει να υπάρχη, επιμένει να είναι αυτό που είναι και δεν ξεχνάει ποτέ εκείνη τη βιολογική ζωή, που κάποτε είχε και που ξέρει πώς κάποια στιγμή θα γνωρίση την ανακαίνισή της. Η πραγματική ζωή του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι μία ζωή ολοκληρωμένη, μία ζωή ενός ανθρώπου σε πληρότητα, σώμα και ψυχή ενωμένα.
Έπρεπε να γίνη το λάθος από τον Αδάμ και την Εύα κάποτε στον γήϊνο παράδεισο, αυτή η τρελλή φιλοδοξία που κατακυρίευσε τους προγόνους μας μιαίνοντάς τους με τη ζήλεια του Διαβόλου, να θελήσουν να καθιερωθούν ως θεοί, σκοπεύοντας ν αρπάξουν ως λεία τον Θείο Νόμο, παίρνοντας την εξουσία ν αποφασίζουν για το καλό και το κακό, χωρίς όμως να συμμετάσχουν στην ολοκληρωτική απαγωγή της δίχως όρια Θεότητας. Έπρεπε να γίνη αυτό το λάθος, για να γνωρίση ο Αδάμ όλο το μέγεθος της πτώσης του. Τότε, λοιπόν, ολόκληρη η Κτίση εξανέστη εναντίον του, αρνούμενη να του παράσχη καταφύγιο, ενώ ταυτόχρονα το σώμα του άρχιζε να εξασθενή και να φθείρεται. Ο Δημιουργός του τότε από την μακροθυμία Του, του επέτρεψε να φορέση τον δερμάτινο χιτώνα της φθαρτότητας και της θνητότητας, με την ελπίδα πώς ο κάθε άνθρωπος θα μπορέση να πάρη την πικρή γεύση της δικής του πτώσης, αλλά ταυτόχρονα πώς θα μπορέση ν αποδείξη ότι πράγματι επέλεξε τη Σωτηρία, δηλαδή την επιστροφή του στο δρόμο της θεώσεως. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η προσωρινή συνθήκη που έχει οικονομηθή για μας από την Θεία Πρόνοια γι αυτόν τον παρόντα χρόνο, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με την ελευθερία να επιλέξη και ν αναζητήση το δρόμο του.
Σ αυτήν τη νέα και μεταβατική κατάσταση ο θάνατος επομένως δεν αντιπροσωπεύει παρά τον προσωρινό χωρισμό της ψυχής και του σώματος εν αναμονή της γενικής αναστάσεως των σωμάτων, η οποία θα είναι και η πρώτη συνέπεια, το προανάκρουσμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Η παρούσα ζωή, με την εξέλιξη του χρόνου και της ιστορίας της, με την πορεία της ζωής του καθενός μας, δεν αποτελεί παρά μία μικρή εξέταση, όπου δοκιμάζεται η διάθεσή μας: μας χαρίζει την δεύτερη ευκαιρία.
Στον ανακαινισμένο κόσμο θα μεταβούμε ο καθένας μας όπως ήταν, θα μεταβή ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος υπήρξε, ο καθένας μας με τις πράξεις και τις κινήσεις που τον χαρακτήριζαν στη βιολογική του ζωή, μαρτυρώντας έτσι πώς ο Κύριος ήταν πράγματι η μοναδική του προσδοκία. Αυτό στο οποίο προσμένουμε δεν είναι η φυγή της ψυχής μας προς ένα πνευματικό υπερπέραν, αλλά έχουμε μία άλλη προσδοκία, διότι αυτό που εδόθη ως υπόσχεση στους ανθρώπους είναι η Ανάσταση των σωμάτων και η συνεχής ανύψωση προς μία τελειότητα διαρκώς τελειοποιούμενης.
Ο Θεός ζητά από τον καθένα μας να συμβάλη με τη δική του συμμετοχή, με τη συνέργειά του, στο έργο της προσωπικής του σωτηρίας, αλλά και της σωτηρίας των αδελφών του, με το να ενσωματωθή στην Εκκλησία, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το Σώμα του Χριστού. Είναι πολύ πιθανόν κάποιος ν αρνηθή να προσφέρη την προσωπική του συμμετοχή και ν αγωνίζεται μάταια να ολοκληρωθή με τις δικές του δυνάμεις, πράγμα που έκανε κάποτε ο Αδάμ. Εάν ο άνθρωπος δεν μετανοήση πριν το θάνατό του, μπορεί ν αποβή αυτός ο ίδιος η κόλασή του, χωρίς να μπορή να πεθάνη, αφού η ψυχή του παραμένει αθάνατη. Η κατάσταση που προέκυψε για μας από αυτό το αμάρτημα των προγόνων μας, δηλαδή ο δερμάτινος χιτώνας της θνητότητας και της φθαρτότητας, τον οποίον έκτοτε οφείλουμε να υπομένουμε, καθώς και η δοκιμασία, την οποία σημαίνει για μας η ελευθερία της επιλογής, είναι οι ενδείξεις αυτής της φιλανθρωπίας του Θεού, είναι αυτή η μικρή δοκιμασία, που μας παρέχει τη δυνατότητα να μεταμεληθούμε. Από εμάς και μόνον εξαρτάται το αν θα δεχθούμε την Αγία Τριάδα να έρθη και να κατοικήση μέσα μας, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να παρουσιαστούμε με εμπιστοσύνη ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, όταν θα έρθη η ώρα της ενδόξου και Δευτέρας Παρουσίας Του.
Νά, λοιπόν, που βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτήν την απεχθή θεωρία της ενοχής και της εξιλέωσης, που οφείλουμε στο Θεό, έμμονη ιδέα, η οποία τόσο πολύ δηλητηρίασε το πνεύμα των Δυτικών. Στην πραγματικότητα τα πρώτα θύματα της υπερηφανείας και της αίρεσης της Δύσης, της υπεροψίας της, του σχολαστικού ορθολογισμού της, του επιστημονισμού της, της ηθικολογίας της, του πνευματισμού της και όλων των νορμαλιστικών ουτοπιών της είναι οι ίδιοι οι Δυτικοί. Οι εκκλησίες της Δύσης αποτελείωσαν αυτήν την γιγαντιαία πλύση εγκεφάλου μολύνοντας τις πνευματικές πηγές του Δυτικού πολιτισμού, οικοδομώντας μία ψεύτικη θρησκεία, η οποία απέχει αδικαιολόγητα από αυτό που είναι ο Χριστιανισμός.
Χρησιμοποιώντας το όνομα αυτό και πίσω από τον τίτλο αυτόν κρύβεται μία απάτη. Οσο η αλήθεια της Θείας Αποκαλύψεως θα παραμένη έντεχνα αποκεκρυμμένη, φορώντας ξένο ένδυμα, πολλοί άνθρωποι στη Δύση θα στρέφουν την αναζήτησή τους προς το Ισλάμ ή τον Βουδισμό.

 Αλλά το αδιέξοδο δεν βρίσκεται μόνον εδώ: για τους λαούς της Δύσης, των οποίων κάποτε οι πρόγονοι είχαν δεχθή τον σπόρο της Αποκαλύψεως του Χριστού, η προσφυγή σε μεταφυσικές του απροσώπου αποτελεί ακρωτηριασμό.
Εγκαταλελειμμένες από τους πιστούς τους, ανίκανες ν ανανεώσουν τον κλήρο τους, αυτές οι ψευδοεκκλησίες ζουν πλέον τις τελευταίες τους στιγμές. Οι σύγχρονοί μας απορρίπτουν μαζικά την έμμονη ιδέα της ενοχής, το κλείσιμο μέσα στα πλαίσια της υποκειμενικής και ορθολογικής καλής θελήσεως, αυτήν την τρομοκρατία της δικανικής σωτηρίας. Αλλά οι σύγχρονοί μας δεν ξαναβρήκαν ακόμη την διδασκαλία της Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που μόνη αυτή μπορεί να τους οδηγήση στην πνευματική ελευθερία. Τώρα δεν έχουν στη διάθεσή τους παρά μόνον το υποκατάστατο του πνεύματος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το βιβλίο του Μητροπολίτου Ιεροθέου Βλάχου εκδίδεται την κατάλληλη στιγμή. Η διδασκαλία της Εκκλησίας, την οποίαν μας παρουσιάζει το παρόν έργο, δεν είναι ο καρπός μιας θεωρητικής εκτίμησης, αλλά είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας της Αποκαλύψεως, την οποίαν ο Κύριος κατέθεσε στην Εκκλησία Του και την οποίαν τόσον καιρό οι δυτικές σχολαστικές θεωρήσεις επεχείρησαν ν αποκρύψουν.
Jean-Louis Palierne
(Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο στη γαλλική γλώσσα Άννα-Μαρία Μωϋσίδου).

Θλιβερή εξέλιξη στην ορθόδοξη ιεραποστολή στο Κονγκό Μπραζαβίλ με την απομάκρυνση του π. Θεολόγου.

 Μετά τα προβλήματα που υπήρξαν στην ορθόδοξη ιεραποστολή στη Ταϊβάν, ένα ακόμα περιστατικό έρχεται να μας γεμίσει με θλίψη και δείχνει ακριβώς τα προβλήματα που αναφύονται εκ του μηδενός σε ορισμένες ορθόδοξες ιεραποστολές. Η απομάκρυνση του ιεραποστόλου π. Θεολόγου από το Κονγκό Μπραζαβίλ προβληματίζει όλους και, κυρίως, όσους στήριξαν οικονομικά το επιτελούμενο έργο στη χώρα αυτή και είναι δύσκολο να δεχθούν την απώλεια στη κυριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας επί των ιδρυμάτων που έκτισαν και συντηρούν Ορθόδοξοι Έλληνες δωρητές. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ορισμένα διοικητικά θέματα, στα οποία δίνουν τόση βαρύτητα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, αλλά  θεωρούμε ότι έχουν ελάχιστη σχέση με τις ανάγκες και τα προβλήματα των  σύγχρονων απλών ανθρώπων. Αλίμονο, μεταφέρουμε τις ενδοεκκλησιαστικές μας μικρότητες και στις ιεραποστολές και διαμορφώνουμε ανάλογες “συνειδήσεις” ! Μεταφέρουμε τις απόψεις του μπλογκ “Ορθόδοξο Κονγκό” για τα γεγονότα και τα αφήνουμε στη κρίση των αναγνωστών.Είναι κρίμα, εμείς οι ίδιοι να γκρεμίζουμε το έργο της ιεραποστολής με ενδοεκκλησιαστικές διενέξεις, πράγμα που έχει τραυματίσει στο παρελθόν ( και μέχρι σήμερα ) και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κένυας.

Καραμάτσκος Δημήτρης

“Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς” (Ιωάν. 8, 32)

Τον προηγούμενο χρόνο είχα την ευλογία από τον Θεό να εργασθώ για πεντέμισι μήνες σε δύο ιεραποστολικά ταξίδια μου με τον π. Θεολόγο στην ιεραποστολή στο Κονγκό. Οι εμπειρίες μου ήταν συγκλονιστικές, όπως τις καταγράφω και στον προσωπικό μου ιστοχώρο, κάποιες από τις οποίες έχουν αναδημοσιεύσει μερικές ιστοσελίδες και το ιεραποστολικό περιοδικό «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ», τ. 135. Γνώρισα τον λαό του Κονγκό και τους νέους, επισκέφθηκα με τον π. Θεολόγο τους πυγμαίους, όπου ο π. Θεολόγος έχει δημιουργήσει μια φωλιά ορθόδοξη. Επειδή γνωρίζω αρκετά καλά το έργο του στο Κονγκό έχοντας καθημερινή επαφή με τη νεολαία της τοπικής Εκκλησίας, απευθύνω έκκληση σε όσους θέλουν να βοηθήσουν να λάμψει η αλήθεια, να αποκαλυφθούν όσα απεργάζεται ο νέος Επίσκοπος, στην πραγματικότητα εναντίον της Εκκλησίας του και να αποκατασταθεί μια αδικία και μια ιταμή ενέργεια σε βάρος του πραγματικού ιεραποστόλου.

Επί εννέα έτη ως ιεραπόστολος, ο π. Θεολόγος Χρυσανθακόπουλος, ιερομόναχος αγιορείτης, Αρχιτέκτονας του Πολυτεχνείου Αθήνας, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με πολλή αγάπη για τους Αφρικανούς αδελφούς, ίδρυσε την Εκκλησία του Κονγκό-Μπραζαβίλ εκ του μηδενός, κτίζοντας οχτώ εκκλησίες, ένα Επισκοπείο, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ένα Σχολείο (Δημοτικό και Γυμνάσιο) με 350 μαθητές, ένα ορφανοτροφείο με 25 ορφανά σήμερα (ήταν 27 αλλά δύο παιδιά, ένα δεκαεξάχρονο και ένα δεκαπεντάχρονο έφυγαν και πήγαν στους παππούδες τους μη υπομένοντας την πείνα και όσα έβλεπαν να γίνονται σε βάρος του πνευματικού τους πατέρα), ένα μοναστήρι (το μοναδικό στην Κεντρική Αφρική) μία κλινική, ενώ αγόρασε ένα οικόπεδο για μια δεύτερη κλινική. Όλα αυτά έγιναν με τη στήριξη των ιεραποστολικών συλλόγων «Πρωτόκλητος» Πάτρας και «Αδελφότης Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής» Θεσσαλονίκης, καθώς και με δωρεές δωρητών από όλο τον κόσμο.

(Τα έργα αυτά κοινοποιούνται σε φωτογραφίες στο τέλος του άρθρου αυτού, για να δει ο κάθε καλόπιστος το τεράστιο έργο του Ιεραποστόλου π. Θεολόγου)…

Όμως ο νεοεκλεγείς επίσκοπος κ. Παντελεήμων Αράθυμος, από την αρχή που ενθρονίστηκε στην επισκοπή του ξεκίνησε ένα αγώνα κατασυκοφάντησης του ιεραποστόλου με ψεύδη και κατηγορίες φανταστικές, μη μπορώντας να υπομείνει την αγάπη της τοπικής εκκλησίας προς τον ιεραπόστολο και την αφοσίωση της νεολαίας στο πρόσωπο του πνευματικού τους πατέρα. Διαπίστωνε καθημερινά την αδυναμία του να κάνει κάτι θετικό, ένα έργο, όπως έκανε ο π. Θεολόγος και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη.

Για εννέα χρόνια ο π. Θεολόγος πήγαινε στο Κονγκό κάθε δύο μήνες και επέστρεφε στο Άγιον Όρος για δυο μήνες, για να ζήσει τη μοναστική ζωή και να έχει επαφές με δωρητές και ιεραποστολικούς συλλόγους, ώστε να συνεχίσει το έργο του στο Κονγκό. Έτσι σε εννέα εξάμηνα δημιούργησε δεκατέσσερα οικοδομικά και φιλανθρωπικά έργα (σχεδόν δύο έργα ανά εξάμηνο), ενώ επί 5 μήνες ο νέος επίσκοπος δεν μπορούσε όχι μόνο να συνεχίσει τα έργα που βρίσκονται προς το τέλος τους αλλά ούτε να φροντίσει για τη σίτιση των ορφανών του ορφανοτροφείου. Ενώ τα παιδιά πεινούν και τρώνε καθημερινά μόνο ρύζι και μακαρόνια, απαγόρευσε σε πρώτη φάση στον π. Θεολόγο να ασχοληθεί με τις υλικές ανάγκες του ορφανοτροφείου καθώς και του σχολείου, του οποίου οι 27εκπαιδευτικοί παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, με κίνδυνο να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά.

Επειδή παρόλα αυτά ο π. Θεολόγος με ταπείνωση αντιμετώπιζε τη στάση του επισκόπου και δεν αντιδρούσε, όπως εκείνος επεδίωκε, για να έχει μια αιτία να τον διώξει από το έργο που δημιούργησε, απευθύνθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για να δώσει λύση. Έτσι ο Πατριάρχης, χωρίς κατηγορία, χωρίς αιτία και αιτιολόγηση, απέστειλε μια επιστολή χθες (05.07.2013), στην οποία του γράφει: «παραγγέλλομεν υμίν όπως επανακάμψητε ως οίον τάχιστα εις την Μονήν της μετανοίας υμών εν τω Αγιωνύμω Όρει προς εφησυχασμόν και προσευχήν».

Τυπικά ο Πατριάρχης έχει δικαίωμα να διώξει από την ιεραποστολή όποιον θέλει. Ο νέος επίσκοπος δεν ήθελε να συνεργαστεί με τον ιεραπόστολο. Όμως ουσιαστικά η πράξη αυτή θα μείνει ως στίγμα στην ιστορία της ιεραποστολής. Το βέβαιο είναι ότι η πνευματικότητα, η ζωή και το έργο του π. Θεολόγου ενοχλούσαν βασανιστικά, η σύγκριση ήταν βασανιστική.

Ο νέος επίσκοπος απαγόρευσε και σε μένα να αποστέλλω χρήματα στο ορφανοτροφείο και στο σχολείο, γιατί έχοντας πλήρη γνώση της κατάστασης, της πείνας των ορφανών, που αγάπησα πολύ, γιατί έμεινα στο ορφανοτροφείο για μεγάλο διάστημα, απευθύνθηκα σε φίλους και γνωστούς να συνδράμουν στο φιλανθρωπικό αυτό έργο και υπήρξε συγκινητική ανταπόκριση στην έκκλησή μου. Πήγα σε ναούς και συλλόγους και μίλησα για την ιεραποστολή με σκοπό την συλλογή χρημάτων για τους σκοπούς της ιεραποστολής. Ο νέος επίσκοπος όμως μου παρήγγειλε μέσω του π. Θεολόγου να σταματήσω τη συλλογή χρημάτων για την ιεραποστολή και διεμήνυσε ότι θα απευθυνθεί στον Πατριάρχη να στείλει επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, για να απαγορευτούν ομιλίες σε ναούς για την συλλογή χρημάτων για την ιεραποστολή!!! Δεν άντεχε να βλέπει άλλους να συγκεντρώνουν χρήματα και ο ίδιος να είναι ανήμπορος και ανίκανος να συντηρήσει τα έργα που παρέλαβε από τον π. Θεολόγο, έστω να σιτίσει τα ορφανά. Ο επόμενος στόχος του είναι, όπως εκμυστηρεύθηκε ο ίδιος, να υπαγάγει το σχολείο και το ορφανοτροφείο στο κράτος του Κονγκό, ένα κράτος άθεο, όπου όλοι οι κυβερνητικοί είναι ελευθεροτέκτονες, όπως οι ίδιοι με καμάρι ομολογούν, με αποτέλεσμα να σταματήσει η ορθόδοξη θρησκευτική αγωγή των ιδρυμάτων αυτών. Ο σύλλογος «Πρωτόκλητος», που έχει στείλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ προερχόμενα από δωρητές και στήριξε οικονομικά το τεράστιο αυτό έργο, πρότεινε στον επίσκοπο τη συνέχιση της στήριξης των ιδρυμάτων, αλλά δυστυχώς ο επίσκοπος δεν δέχθηκε τη συνεργασία, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Ο π. Θεολόγος είναι το θύμα μιας τακτικής που το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ξεκίνησε με δίωξη του Αγίου Νεκταρίου. Και ο Άγιος Νεκτάριος διώχθηκε χωρίς βάσιμη κατηγορία από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, όπως και ο π. Θεολόγος διώχθηκε χωρίς αιτιολογία, χωρίς έστω μια ψεύτικη κατηγορία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα πλέον. Κρίμα για τους συμβούλους του Πατριαρχείου, που έπρεπε να αντιμετωπίζουν τους ιεραποστόλους με περισσότερη σύνεση.

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτό προκαλεί θλίψη. Αν ο νέος επίσκοπος μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της επισκοπής χωρίς τον π. Θεολόγο, θα έλεγα ότι έχει δικαίωμα τυπικά να κρατήσει ή να διώξει όποιον θέλει. Βλέπετε η λογική των νέων επισκόπων είναι της απόλυτης εξουσίας, όχι της διακονίας, έστω και αν αυτό είναι σε βάρος των πιστών και της επισκοπής τους. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

Ο π. Θεολόγος υπήρξε ο δημιουργός και η ψυχή της Εκκλησίας του Κονγκό και χωρίς αυτόν κανείς δεν ξέρει τι θα απογίνουν όλα όσα με αγάπη δημιούργησε. Το μόνο που απομένει σε όλους εμάς, που ζήσαμε τον ένθερμο ζήλο του και είδαμε από κοντά το έργο του και το στηρίξαμε, είναι να προσευχηθούμε να μην χαθεί ό,τι επί τόσα χρόνια δημιούργησε. Άλλωστε και ο ίδιος το ξέρει ότι αυτό δεν ήταν δικό του έργο αλλά έργο του Θεού και σε Εκείνον εναποθέτει τις ελπίδες του.

Το φωτογραφικό υλικό παρακάτω απευθύνεται σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη, για να δει του λόγου το αληθές. Πώς είναι δυνατόν το Πατριαρχείο και ο νέος επίσκοπος να φέρονται έτσι σε έναν ιεραπόστολο με τέτοιο έργο. Όχι με λόγια και φωτογραφίες, όπως ο νέος επίσκοπος, αλλά με έργα τρανταχτά, τόσο υλικά, που τα έχουν ανάγκη οι αδελφοί μας, όσο και πνευματικά.

http://orthodoxcongo.blogspot.gr/2013/07/blog-post_477.html

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου...

Κυριακή, κοντή γιορτή!Η Κυριακή είναι Εκκλησία εορτάζουσα και λειτουργημένη μέρα,είναι γεύση από την μεταλαβιά στο μετανοημένο στόμα του διαρκώς μετανοούντος χριστιανού.
Είναι ανάβαση ψυχής σε ακατάληπτους χώρους, που οι κοσμικοί δυστηχώς, δεν μπορούν, να εννοήσουν.
Ευφραίνεται η ψυχή,γιατι η Θεία Λειτουργία είναι αναστάσιμη έξοδος στον ουράνιο Παράδεισο.Οι φιλακόλουθοι γνωρίζουν την μοναδικότητά της κι οι αποστατούντες γεύονται την νοσηρή μοναξιά της ημέρας.
Κάποιος γέροντας έλεγε,,,Προσέξτε τα πρόσωπα των ανθρώπων,που συνειδητά εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή,λάμπουν τα προσωπά τους,γιατι κουβάλάνε μέσα τους όλες τις λειτουργίες,γιατι κουβαλάνε μέσα τον Χριστό,που πήραν από την ιερή λαβίδα,,,Κι η λειτουργία είναι ορθοσταθήσα προσευχή για τον πιστό,οι προσευχές εξάλλου,δεν γίνονται απ' τις καρέκλες.Η παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας θέλει τον χριστιανό, να θυσιάζει ευμενώς λίγη κούραση για τον Πατέρα του.
Ρωτούσαν κάποτε, τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας,,,Κάθε πότε να κοινωνούμε;Και τους απαντούσε,,,Εσείς, κάθε, πότε τρώτε;Έτσι κι η Θεία Κοινωνία,ο αθεράπευτα εραστής της αγάπης του Νυμφίου ,,,πεινάει,,την Θεία Κοινωνία!Και συναισθανόμενος την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος στην εφάμαρτη ψυχή του,εννοεί την Κυριακή,ως ένα μικρό,ταπεινό και υπερβατικό Παράδεισο!

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ , ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΧΑΛΚΕΙΣ ΤΩΝ ΔΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΠΡΑΤΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ..

Ενώ η Πατρίδα καί οι Ελληνες υφίστανται μία πρωτοφανή καί ολομέτωπη επίθεση , εντυπωσιακή είναι η απουσία τού πνευματικού κόσμου.
Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων..
Πού είναι ο καταγγελτικός λόγος , τό φρόνημα τού μετώπου , τό πνεύμα
τής αντίστασης , τό πανανθρώπινο σάλπισμα πού θά ξεσήκωνε τούς λαούς τής υδρογείου καί θά οικοδομούσε ένα αδιαπέραστο τείχος μπροστά
στίς άνομες ορέξεις τών νεοβανδάλων ;
Η κομματοκρατία , η οφιτσιοκρατία , η εγωπάθεια , ο καιροσκοπισμός
καί η λαγνεία τής εξουσίας μετέτρεψαν σέ έρημο , ένα κόσμο πού θά έπρεπε νά αποτελεί τή δεξαμενή πνευματικότητας καί ζωής αυτού τού
λαού.
Ευτυχώς , υπάρχει ο λόγος τών προγόνων μας , πού πάντα θά είναι
επίκαιρος καί ζωηφόρος γιά νά μάς μεταφέρει τίς μεγάλες αλήθειες πού
κάποιοι δέν τίς ψιθυρίζουν ούτε όταν είναι μόνοι τους..
Καταφυγή μας ο Αγιος τών Ελληνικών γραμμάτων , ο Αλέξανδρος Πα
παδιαμάντης :
” Τί εζήτει η Βενετία τρέπουσα τούς στόλους τούτους είς τό Αιγαίον ;
Ο,τι ζητεί ο σφαγεύς παρά τού θύματος : τάς σάρκας αυτού , ίνα κορέση
τήν πείναν του.
Διατί αι ιδιωτικαί αύται καί κεκυρωμέναι μέ τά σήματα τού Αγίου Μάρκου
επιχειρήσεις ;
Διατί οι τοσούτοι εργολάβοι τών κατακτήσεων , τών ώς διά δημοπρασίας
εκτελουμένων ;
Η Βενετία προσηγόρευεν εαυτήν Πολιτείαν , καί είχε υιούς τυράννους.
Τοίς έδιδε τό χρίσμα καί τούς έπεμπε ίνα κατακυριεύσωσι τήν γήν.
Η γενεαλογία τής πολιτικής είναι συνεχής καί γνησία κατά τούς προγόνους.
Η αργία εγέννησε τήν πενίαν.
Η πενία έτεκε τήν πείναν.
Η πείνα παρήγαγε τήν όρεξιν.
Η όρεξις εγέννησε τήν αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε τήν ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε τήν πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή τού τέρατος τούτου. Τότε καί τώρα , πάντοτε η
αυτή. Τότε διά τής βίας , τώρα διά τού δόλου…καί διά τής βίας.
Πάντοτε αμετάβλητοι οί σχοινοβάται ούτοι , οί Αθίγγανοι , οι γελωτοποιοί
ούτοι πίθηκοι ( καλώ δ` ούτω τούς λεγόμενους πολιτικούς ).
Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τούς λαούς εν τή βαθυζόφωσκοτία τού αιωνίου εργαστηρίου των…”

” ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ “