Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΜΕ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΡΙΖΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ; («Ἐπὶ τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, οἱ Ἕλληνες δὲν εἶχαν οὔτε κράτος οὔτε σύνορα. Εἶχαν ὅμως πατρίδα. Πατρίδα γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἦταν ἡ γλώσσα τους, ἡ ἐκκλησιά τους – σῶμα λαϊκό, ἡ παράδοσή τους».)

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

.            Εἶναι ρεαλιστικὰ δυνατὸ νὰ ἐπιβιώνει φιλοπατρία σήμερα; Ἡ ἀπάντηση κρίνεται ἀπὸ τὰ μέτρα ρεαλισμοῦ ποὺ ἔχει ὁ καθένας μας κατακτήσει. Εἶναι κατάκτηση ὡριμότητας ἡ ἐλευθερία ἀπὸ ψευδαισθήσεις.
.            Κάποτε, σὲ ἄλλο πολιτισμικὸ «παράδειγμα» (ἄλλον «τρόπο» τοῦ βίου) ἡ πατρίδα ἦταν κάτι ἁπτό, χειροπιαστό: Ἕνα κομμάτι γῆς, ποὺ τὸ καλλιεργοῦσε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν μόχθο καὶ τὸν ἱδρώτα του – χάριζε στὴ γῆ τὴν ἐργώδη φροντίδα του καὶ ἡ γῆ τοῦ ἀντιχάριζε τὰ μέσα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του. Πατρίδα ἦταν μία δική του «ἑστία», σπίτι χτισμένο γιὰ τὸν κάθε ξεχωριστὸ ἄνθρωπο καὶ τὶς ξεχωριστές του ἀνάγκες. Μία κοινότητα, ποὺ μοιραζόταν χαρὲς καὶ θλίψεις, γιορτὲς καὶ πένθη, ἔκανε κοινωνούμενη τὴν καθημερινότητα. Τάφοι προγόνων: συνεχιζόμενη σχέση καὶ ἀναστροφὴ μὲ οἰκείους, γνώριμους, ἀγαπημένους. «Βωμοὶ καὶ ἱερά», ἄξονας κοινοῦ «τρόπου» ζωῆς μὲ ἑόρτιους κύκλους, συμμετοχικὴ δραματουργία, πανηγύρεις, ἡ ἐκκλησία σῶμα ἀναφορᾶς τῆς προσωπικῆς εὐθύνης καὶ τῆς ἤρεμης ἐμπιστοσύνης – καμιὰ σχέση μὲ ἰδεολογήματα.
.            Σήμερα τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν λειτουργεῖ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸ παρελθὸν εἶναι μόνο φυγὴ στὴν οὐτοπία, στρουθοκαμηλισμὸς ἐμμονῆς στὴν ψευδαίσθηση. Ἡ ἐπιβίωση ἢ καὶ ἡ εὐζωία ἐξασφαλίζεται μὲ ἄλλου εἴδους μόχθο, δίχως τὴν ἀμεσότητα τῆς χειρωνακτικῆς σχέσης μὲ τὴ γῆ. Ἡ «ἑστία» νοικιάζεται, εἶναι δια-μέρισμα, μεράδι ἐνοίκησης στὸν ἀέρα, φτιαγμένο γιὰ ὁποιονδήποτε, γιὰ ἐνοίκους περαστικοὺς – προσφέρεται ν ξυπηρετήσει τ χρεία, χι ν στεγάσει τ ζωή. Κοινότητα πιὰ δὲν ὑπάρχει, ἡ μετοχὴ στὰ κοινὰ εἶναι ἄγνωστη ἐμπειρία, τὰ «κοινὰ» μόνο θέαμα τηλεοπτικὸ καὶ ἡ «μετοχὴ» μόνο ἑταιρισμὸς γιὰ ἐπιδίωξη συμφερόντων. Ἀκόμα καὶ οἱ τάφοι νοικιάζονται, ἔγιναν κι αὐτοὶ «διαμερίσματα» γιὰ προσωρινοὺς ἐνοίκους – τοὺς ἀντιμάχεται καὶ μόδα τς καύσης τν νεκρν: μολογία πίστης στ -νόητο τῆς παρξης, στν μηδενισμό της π τν θάνατο. «Βωμοὶ καὶ ἱερὰ» λογαριάζονται τὰ τεμένη τῆς «ἐπικρατούσης θρησκείας»: ἐξυπηρετοῦν «τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τοῦ λαοῦ» ὅπως τὸ IKA ἐξυπηρετεῖ «τὰς προνοιακὰς» καὶ τὸ περίπτερο «τὰς καπνιστικάς» – σὲ περιόδους «κρίσης» ὀργανώνουν καὶ συσσίτια. Ἡ σύγκριση τοῦ σήμερα μὲ τὸ παρελθὸν δὲν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει γιὰ ρεαλιστικὸ ὁρισμὸ τῆς φιλοπατρίας. Ἄλλοτε πατρίδα ταν κάτι τόσο πολύτιμο, πο χωρς ατ ζω δν εχε νόημα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν, ἂν χρειαζόταν, γιὰ τὴν πατρίδα. Ὄχι ἀπὸ νταηλίκι καὶ φανατισμένη παράνοια, νὰ «τὰ δίνεις ὅλα, γιὰ τὴν “ὁμαδάρα” σου («καὶ τὰ μυαλὰ στὸ κάγκελο»). Ἀλλὰ πως πεθαίνεις γι ναν μεγάλο ρωτα, πο ν τν χάσεις, δν ξίζει πι ν ζες. Ἡ γάπη γι τν πατρίδα ταν τόσο ζωτικ σο κα νάγκη ν γαπήσεις κα ν γαπηθες. «Ὅταν ξαναεῖδα τὸ χῶμα ποὺ μὲ γέννησε, γράφει ὁ Σεφέρης, μ’ ἔκανε νὰ νιώσω πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ρίζες, κι ὅταν τὶς κόψουν πονεῖ, βιολογικά, ὅπως ὅταν τὸν ἀκρωτηριάσουν».
.            Σήμερα, ὀνομασίες ποὺ ἄλλοτε παρέπεμπαν σὲ βιώματα πατρίδας (Ἑλλάδα, Ἑλληνισμός, ἑλληνικότητα), παραπέμπουν σὲ ἐμπειρίες ἀπὸ ἕνα κράτος ποὺ ὅλοι, μὰ ὅλοι ἀπεχθανόμαστε. Τὸ ζοῦμε σὰν ἀπειλή, σὰν ἀντίπαλο, ντρεπόμαστε γι’ αὐτό, μᾶς ἀηδιάζει. Κράτος νίκανο στν κάθε παραμικρ λειτουργία του, διεφθαρμένο, τυραννικό, κράτος δυνάστης σαδιστς πο εφραίνεται ν κακουργε, ν κλέβει τν μοιβ το μόχθου μας, τν ποταμίευση το στερήματός μας, ν μς ληστεύει ν ψυχρ σν κοινς λωποδύτης, σν γκάνγκστερ.
.            Ποιός πολίτης ποὺ ἔχει τὰ λογικά του θὰ ρισκάρει τὴ ζωή του ἢ θὰ τὴν θυσιάσει γιὰ νὰ ὑπερασπίσει, σὰν δῆθεν πατρίδα, ἕνα τέτοιο κράτος; Πῶς νὰ πολεμήσει ὁ πολίτης ποὺ ξέρει ὅτι τὰ κονδύλια γιὰ τὴν ἄμυνα τὰ κατακλέβουν οἱ κυβερνήσεις γιὰ νὰ καλύπτουν τὸ ἐξωφρενικὸ κόστος τῆς προεκλογικῆς τους διαφήμισης καὶ τῆς κομματικῆς τους κουζίνας; Μὲ ποιές γνώσεις στρατηγικῆς ἢ πολεμικῆς τεχνολογίας νὰ ὀργανωθεῖ ἄμυνα, ὅταν ὁποιοσδήποτε κομματικὸς χαρτογιακὰς ἢ πανάσχετος δημοσιογράφος ὑπουργεύει στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις, μόνο σὰν ἀμοιβὴ γιὰ τὴ βοήθεια στὸν πρωθυπουργὸ νὰ ἀρχηγεύσει στὸ κόμμα;
.            Ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπέκτησε κρατικὴ ὑπόσταση καὶ γεωγραφικὰ σύνορα μόλις πρὶν ἀπὸ 192 χρόνια. Πρὶν ἀπὸ αὐτό, ἐπὶ τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, οἱ Ἕλληνες δὲν εἶχαν οὔτε κράτος οὔτε σύνορα. Εἶχαν ὅμως πατρίδα. Κι ὅταν τὶς ἀρχαῖες κοιτίδες τοῦ ἱστορικοῦ τους βίου τὶς ὅριζαν κατακτητὲς ἀλλοεθνεῖς, πατρίδα γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἦταν ἡ γλώσσα τους, ἡ ἐκκλησιά τους – σῶμα λαϊκό, ἡ παράδοσή τους (:πείρα, εὐαισθησία, αἰσθητική, ποὺ κληροδοτοῦσε ἡ κάθε γενιὰ στὴν ἑπόμενη, προσθέτοντας θησαυρίσματα).
.            Πατρίδα τῶν χωρὶς κράτος Ἑλλήνων ἦταν ἡ ἱστορική τους συνείδηση, ἡ εὐγένεια – ἀρχοντιὰ τῆς πολιτισμικῆς τους ἑτερότητας, τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα ταυτισμένο μὲ τομὲς ἀνεξίτηλες στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία.
.            Ἀπὸ μία τέτοια φιλοπατρία μᾶς ἀποκόβει σήμερα τὸ εἶδος ἐκεῖνο τῆς ἐγχώριας «διανόησης» ποὺ ἐπιμένει «μαζὶ μὲ τὰ ἀπονέρια τοῦ μπάνιου νὰ πετάει καὶ τὸ μωρό». Λόγιοι ἄνθρωποι, ταλαντοῦχοι, μὲ κυρίαρχη παρουσία τόσο γραπτοῦ λόγου ὅσο καὶ τηλεοπτικῶν ἐμφανίσεων. Ποὺ εἶναι τόσο θυμωμένοι, ὥστε προσπαθοῦν πεισματικά, μαζὶ μὲ τὴν ἱστορικὴ ἀποτυχία καὶ ντροπὴ ποὺ τιτλοφορεῖται Κράτος Ἑλληνικό, νὰ ἀφανιστεῖ καὶ κάθε ἴχνος ἑλληνικότητας: ἡ πρώτη ὕλη γιὰ τὸν ψευδαισθητικὸ ἐξωραϊσμὸ τῆς κρατικῆς ἀθλιότητας.
.          Φτάνει στὸ σημεῖο αὐτὴ ἡ θυμωμένη «διανόηση», νὰ ἐνθουσιάζεται κάθε φορὰ ποὺ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία (ἑλλαδικὴ καὶ κυπριακὴ) ὁδηγεῖται σὲ ἔσχατες ταπεινώσεις καὶ ἐξευτελισμοὺς ἀπὸ τὸν παρακμιακὸ ἐνδοτισμὸ καὶ ραγιαδισμὸ τῆς κρατικῆς της ἡγεσίας. Ἀντίθετα, ἐκνευρίζεται στὸ ἔπακρο, ἂν συμβεῖ κάποτε νὰ ἀντιδράσει ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ αὐτοσεβασμὸ ἀπέναντι σὲ γκανγκστερικοὺς ἐκβιασμοὺς ἑτερόχθονων συμφερόντων ἢ σὲ χλευασμοὺς καὶ ἐπιθετικὸ διασυρμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος. Λογαριάζεται ἀπὸ τὴ «διανόηση» ὁ αὐτοσεβασμὸς σὰν κομπασμὸς ὅτι εἴμαστε «ὁ ἐξυπνότερος λαὸς τοῦ κόσμου». Καὶ αὐτὴ ἡ ἔμπρακτη, ψυχολογικὰ θωρακισμένη ἀρνησιπατρία εἶναι ἀκόρεστη: ἀπαιτεῖ ὅλο καὶ πιὸ πειθήνια πειθάρχηση στοὺς ἐκβιαστές μας, ὅλο καὶ γλοιωδέστερη δουλοφροσύνη.
.           Κάποιοι συμπολίτες φρονοῦν, ἐπιπόλαια, ὅτι τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ εἶδος «διανοουμένων» εἶναι συνέχεια ἢ ἐπανάληψη τοῦ φαινομένου ποὺ ὀνομάστηκε στὴν ἱστορία τῶν Ἑλλήνων «μηδισμὸς» καὶ περιγράφηκε ἀπὸ τὸν Καβάφη στὸ ποίημα «Σατραπεία». Ἀλλὰ μοιάζει μᾶλλον ἀπίθανο τὰ μεγάλα στὸν διεθνῆ στίβο συμφέροντα νὰ διαθέτουν χρῆμα γιὰ «πράκτορες» σὲ μία χώρα ποὺ ἀποτελεῖ αὐτονόητα προτεκτοράτο τους. Δὲν πρόκειται γιὰ «μηδισμό», πρόκειται γιὰ τυπικὸ σύμπτωμα θυμωμένης ξιπασιᾶς, γιὰ τὸ σύμπλεγμα τοῦ ψυχικὰ ἐπαρχιώτη ἀπέναντι στὸν «πρωτευουσιάνο» μὲ τὶς χρυσὲς καδένες.
.            Ἀκόμα καὶ ἀρνησιπατρία βλασταίνει ὁ παρακμιακὸς ἐπαρχιωτισμός.

 

ἐφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 31.03.13

 

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

η ορθή πίστη

Vitaliy Golovko-Image
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας εορτάζουμε την αναστήλωση και προσκύνηση των εικόνων στην Κωνσταντινούπολη το 843. Ο Χριστός είναι ένας, όσο κι αν είναι διαφορετικοί οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι Τον αντιλαμβάνονται. Η συνάντησή μας με το Χριστό, όμως,  θα εξαρτηθεί από το ποσοστό που ο Χριστός που αναζητούμε είναι ο πραγματικός Χριστός. Η ορθή δόξα για το ποιος και τι είναι ο Χριστός είναι απολύτως απαραίτητη στο ξεκίνημά μας για την  πορεία μας προς τη συνάντηση με Αυτόν αλλά δεν είναι αρκετή. Πρέπει να ακολουθηθεί και να ολοκληρωθεί με το ανάλογο βίωμα, στο οποίο συμμετέχει ο όλος άνθρωπος. Η εικόνα, η αληθινή εικόνα, είναι ένα άνοιγμα – σαν ένα παράθυρο – προς τον αποκεκρυμμένο κόσμο του Θεού, και μέσα από το άνοιγμα αυτό, ο Θεός ανταποκρίνεται κοινωνώντας τη χάρη Του στον άνθρωπο.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί η ελληνική γλώσσα;


Ο Pedro Olalla González de la Vega (Οβιέδο, Ισπανία 1966) είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους, πανεπιστήμια και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου. Εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια, διατηρεί μια έντονη σχέση με την Ελλάδα και το 1994 μετοίκησε στην Αθήνα με σκοπό να ασχοληθεί με την έρευνα, τη δημιουργία και τη διδασκαλία.
Η κύρια απασχόλησή του είναι η συγγραφή: 27 πρωτότυπα έργα λογοτεχνικού και πολιτιστικού περιεχομένου (βιβλία, σενάρια, οπτικοακουστικό υλικό) σε διάφορες γλώσσες, καθώς και μια μακρά σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και μεταφράσεις Ελλήνων και Ισπανών συγγραφέων. Από το 1994 έως σήμερα, εργάζεται ως καθηγητής στο Instituto Cervantes της Αθήνας και στη Βουλή των Ελλήνων. Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει τακτικά σε ξένες εφημερίδες άρθρα για την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Το βίντεο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την ομιλία του στο Σαγούντο της Ισπανίας όπου εναντιώνεται στην κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση. Η στήριξή του στην Ελλάδα είναι συγκινητική…

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Λόγος περί νηστείας. Συζήτηση με Αγιορείτη Γέροντα


Άγιον Όρος...

Μοσχομύριστος, Αγιοβάδιστος τόπος. Σπαρμένος απ' άκρη σ' άκρη με λείψανα Αγίων. Χώρος συνάντησης των απογόνων του Αδάμ με τον ξεχασμένο δημιουργό. Εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί, αγωνίζεται. Ο Θεός διαρκώς του προσφέρεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αγία Τράπεζα, θυσιαστήριο ο Άθωνας. Προχωράς και η ψυχή σου αναπνέει. Κάθε συνάντηση πνευματικό διδασκαλείο. Ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις τροφή πνευματική από θάλασσες παραδείσιες.


- Ευλογείτε Γέροντα.

- Ο Kύριος να σε ευλογεί χαρά μου.


- Είστε πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος;

- Είμαι εξήντα χρόνια, αλλά τι είναι εξήντα χρόνια για το Θεό; Μια ανάσα είναι.


- Γέροντα θα ήθελα να πείτε δύο πράγματα για τη νηστεία.

- Για να πεις κάτι πρέπει να το βιώνεις, να το ζεις. Μόνο ένας που έχει γεννηθεί κοντά σε θάλασσα ή είναι ναυτικός μπορεί να μιλήσει για τη θάλασσα. Αλλά θα κάνω υπακοή στο θέλημά σου και θα σου πω τί λένε οι πατέρες οι οποίοι ήταν φίλοι της νηστείας.


- Η νηστεία Γέροντα είναι σκοπός;

- Η νηστεία δεν είναι σκοπός, είναι μέσο. Να, σκοπός σου ήταν να έλθεις στο Άγιον Όρος, ήταν ο προορισμός σου. Το καραβάκι που σε έφερε είναι το μέσο. Έτσι και η νηστεία, είναι ένα από τα μέσα που μας έδωσε η αγάπη του Θεού για να Τον ποθούμε. Ο Θεός είναι ο προορισμός μας.


- Πότε εμφανίστηκε η νηστεία;

- Η νηστεία είναι συνομήλικη με την ανθρωπότητα. Μέσα στον Παράδεισο δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, μας λέει ο Μ. Βασίλειος.


- Γιατί όμως ο Θεός έδωσε τη νηστεία, για να περιορίσει τον άνθρωπο;

- Όχι, για να τον ελευθερώσει! Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο τον έφερε και τον παρέδωσε στο χέρι της νηστείας, η οποία είναι φιλόστοργη μητέρα και άριστος διδάσκαλος. Της εμπιστεύτηκε δηλαδή την σωτηρία του. Άρα η νηστεία είναι παιδαγωγός, δεν περιορίζει αλλά καλλιεργεί τον άνθρωπο.


- Είναι αναγκαία η νηστεία Γέροντα;

- Θα σου απαντήσει πάλι ο Χρυσόστομος: «Αν η νηστεία ήταν αναγκαία στον Παράδεισο, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία έξω από τον Παράδεισο. Αν ήταν χρήσιμο το φάρμακο πριν από τον τραυματισμό, είναι πολύ περισσότερο χρήσιμο μετά τον τραυματισμό». Κατάλαβες;


- Τι;

- Η νηστεία μέσα στον Παράδεισο δόθηκε προληπτικά στον άνθρωπο για να μην πέσει. Αφού ο άνθρωπος έπεσε δίδεται θεραπευτικά.


- Τελικά ποιος ο σκοπός της νηστείας

- Η νηστεία μαραίνει τις κακές επιθυμίες, λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, την καρδιά μας την μαλακώνει, συμπληρώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε καλό και αγαθό έργο δια της νηστείας κατορθώνεται και τελειοποιείται, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ιερός Χρυσόστομος μας εξομολογείται την αγάπη του προς τη νηστεία. «Αγαπώ τη νηστεία, γιατί είναι μητέρα σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφημένης πράξεως».


- Πώς πρέπει να νηστεύουμε;

- Η νηστεία είναι μέσο και όπλο πνευματικό το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή, πρέπει όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να συμμετέχει. Άκου τι μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Νηστεύεις; Απόδειξέ το δια μέσου των ίδιων των έργων. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια ξεκόβοντας από δρόμους που οδηγούν στην αμαρτία. Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή. Και η νηστεία της ακοής είναι να μη δέχεσαι κακολογιές και διαβολές. Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώγουμε τους αδελφούς μας;


- Πως δαγκώνουμε και κατατρώμε τους αδελφούς μας;

- Με την συκοφαντία και την κατάκριση, που ξεκινούν από την έλλειψη αγάπης για τον αδελφό μας.


- Ευχαριστώ Γέροντα, πολύ με ωφελήσατε.

- Ευχαριστίες πρέπουν στον Θεό που φώτισε του Αγίους μας.


- Την ευχή σας.

- Στο καλό η Χάρις του Θεού να σε σκεπάζει, η Παναγιά μας να σε προστατεύει και οι Άγιοί μας να σε συντροφεύουν. Και μη ξεχνάς νηστεία κυρίως είναι να πεινάσεις για Θεό!!!

πηγή

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Η κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον Κεκοιμημένο όπως μία σταγόνα νερού για ένα διψασμένο.

Αγαπημένοι φίλοι των αποθανόντων! Κάντε ότι είναι αναγκαίο γι αυτούς και ότι εναπόκειται στη δύναμη σας .Αντί να δαπανάτε χρήματα σε εξωτερικούς στο λισμούς του φέρετρου και του τάφου, βοηθήστε τούς φτωχούς  Υπέρ της μνήμης των δικών σας κεκοιμημένων και ενισχύστε τις εκκλησίες, όπου προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών. Δείξτε ευσπλαχνία στους αποθανόντες και φροντίστε για  το καλό της ψυχής τους. Απο αυτό το μονοπάτι θα περάσουμε όλοι.
Και τότε τόσο μεγάλη θα είναι ή επιθυμία μας να μας θυμούνται στις προσευχές. Ας  είμαστε ευσπλαχνικοί με τούς κεκοιμημένους.  Μόλις κάποιος αποβιώσει, κολάστε αμέσως έναν ιερέα, ό όποιος αναγιγνώσκει τη ''Συγχωρητική ευχή μετά θάνατον''.Καταβάλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου ή νεκρώσιμη ακολουθία να τελεστεί σε εκκλησία, ενώ εσείς μέχρι τη στιγμή εκείνη να αναγιγνώσκετε το Ψαλτήριο στο προσκέφαλο του αποθανόντος.Ή νεκρώσιμη ακολουθία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά δεν πρέπει να είναι συντομευμένη· μη σκέφτεστε τον εαυτό σας και τη δική σας άνεση, αλλά τούς αποθανόντες, τούς οποίους θα αποχωριστείτε για πάντα. Εάν στην εκκλησία  υπαρχουν  πολλοί κεκοιμημένοι ταυτοχρόνως, μη πρόβαλλε τε αντίρρηση τελεστεί κοινή νεκρώσιμη ακολουθία.
Είναι καλύτερο όταν μία νεκρώσιμη ακολουθία τελείται για δύο ή περιστέρους κεκοιμημένους ταυτοχρόνως, καθώς οι προσευχές όλων των οικείων τους συγκεντρώνονται και γίνονται πιο θερμές, παρά όταν ή μία ακολουθία διαδέχεται  την άλλη και συντομεύεται λόγω έλλειψης χρόνου και ενέργειας· επειδή ή κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μία σταγόνα νερού για ένα διψασμένο. Παρομοίως, είναι σημαντικό να φροντίζετε για την καθημερινή μνημόνευση των αποθανόντων στη Θεία Λειτουργία κατά τη διάρκεια των πρώτων σαράντα ήμερων. Συνήθως, στις εκκλησίες όπου έγινε ή νεκρώσιμη ακολουθία τελούνται καθημερινές ακολουθίες, κατά τις όποιες οι αποθανόντες μνημονεύονται στην πορεία των σαράντα ήμερων και περαιτέρω.
Εάν, όμως. ή νεκρώσιμη ακολουθία τελείται σε μία εκκλησία όπου δεν τελούνται καθημερινές ακολουθίες, οι οικείοι του αποθανόντος οφείλουν να ρυθμίσουν να μνημονεύεται το όνομά του σε εκκλησία όπου τελούνται καθημερινές ακολουθίες. Επιπλέον, είναι καλό να αποστέλλεται το όνομα του αποθανόντος για μνημόνευση σε μοναστήρια και στην Ιερουσαλήμ, σε ιερούς τόπους όπου αναπέμπονται αδιάκοπες προσευχές.
Είναι σημαντικό ή επί σαράντα ημέρες μνημόνευση να αρχίζει αμέσως μετά την κοίμηση του προσώπου όταν ή ψυχή έχει ιδιαιτέρως ανάγκη των προσευχών. Ας φροντίσουμε για εκείνους πού έχουν προηγηθεί στον άλλο κόσμο και ας κάνουμε γι' αυτούς ότι ότι μπορούμε, ενθυμούμενοι ότι:«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Η ζωή που χάθηκε μπροστά στον υπολογιστή

computer life 

Γράφει ο θείος Άκης
«Όσο πιο έξυπνες γίνονται οι συσκευές τόσο πιο ηλίθιοι γίνονται οι άνθρωποι» Τζίμης Πανούσης
Την δεκαετία του ’70 στο αστυνομικό ρεπορτάζ των εφημερίδων μπορούσε  κανείς να συναντήσει  θανάτους από το μαγκάλι που έκαιγε κατά τη διάρκεια της νύχτας στα σπίτια. Αυτό συνέβαινε συνήθως σε απομονωμένα χωριά και σε ανθρώπους ηλικιωμένους. Ποτέ δεν υπήρχε η είδηση για νεαρά παιδιά νεκρά. Πόσο μάλλον για φοιτητές, τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Την πρωτοπορία της γνώσης και της χώρας. Η είδηση μας σόκαρε όλους. Ιδιαίτερα η λεπτομέρεια πως ο ένας φοιτητής πέθανε δίπλα στον υπολογιστή. Η γενιά που έχασε τη ζωή της κοιτάζοντας τις ζωές των άλλων θα μπορούσε να πει κανείς. Με μια απλή ενέργεια θα μπορούσε τα πάντα να είχαν αποφευχθεί.  Ένα απλό χτύπημα στο  google της λέξης κάρβουνο και ψησταριά και θα έβλεπαν τον κίνδυνο. Αυτό και δεν θα συζητάγαμε καν τώρα.
Αυτό το απλό χτύπημα όμως δεν το έκαναν. Δεν είχαν μάθει να ψάχνουν, να ρωτήσουν. Τους είχαν πει πως είναι ακόμη παιδιά. Μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται να δει πως τα παιδιά μεγάλωσαν, πως έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις.  Πως θα έπρεπε να γνώριζαν πως η ψησταριά σε εσωτερικό χώρο μπορούσε να οδηγήσει και στο θάνατο.
Το βλέπουμε όλοι και κλείνουμε τα μάτια. Τα παιδιά είναι μικρομέγαλα πια. Λένε εξυπνάδες, σεξιστικά ανέκδοτα, σκούζουν και μιμούνται τα πρόσωπα της τηλεόρασης. Αυτά βλέπουν, αυτά κάνουν. Άλλωστε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στους τηλεοπτικούς δέκτες είναι ανύπαρκτο πια. Μεγαλώνουν σαν να τα ξέρουν όλα και ουσιαστικά τίποτα. Εξυπνάκηδες σαν  τους γονείς τους που έκαναν μια χώρα μαντάρα και τους παραδίδουν συντρίμμια. Οι ευθύνες τις εκπαίδευσης μεγάλες. Το έγκλημα κατ’ εξοχήν πολιτικό. Αυτή παρήγαγε μεταλλαγμένα τέκνα που το μόνο που έμαθαν είναι να τα κάνουν όλα μπάχαλο. Μια ζωή στη διεκδίκηση και από υποχρέωση μηδέν. Χωρίς τον φόβο της τιμωρίας και κατ’ επέκταση οποιανδήποτε φόβο. Επόμενο λοιπόν να φτιάξουν τα υλικά κατεδαφίσεως σε ένα σχολείο υπό συνεχή κατάληψη και ουσιαστική κατάρρευση.
Πώς να ήξεραν για τον κίνδυνο της ψησταριάς οι φοιτητές στη Λάρισα, όταν το μαγκάλι  παρέπεμπε σε άλλες εποχές και άλλους τόπους. Η ύπαιθρος και οι συνήθειες της αντιμετωπίζονταν με χλευασμό από τους νεοφερμένους κάτοικους της πόλης αυτά τα χρόνια. Έχοντας  ζήσει στην ευκολία των κλιματιστικών και των καλοριφέρ δεν ήξεραν πως υπάρχουν και χειρότερα. Τους είναι λοιπόν δύσκολο να αντιμετωπίσουν τη σημερινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το στομάχι πρέπει αν είναι πολύ γερό για να αντεπεξέλθουν. Έχουν εκπαιδευτεί όλα να τους έρχονται στο πιάτο. Και πια σίγουρο δεν είναι ούτε και το πιάτο.
Η στιγμή όμως δεν σηκώνει άλλη μιζέρια. Αρκετά πια με την διάχυτη κακομοιριά.  Ήρθε η ώρα για παύση της διαρκούς αιμορραγίας σε αυτό το άγριο πισωγύρισμα δεκαετιών. Ας γίνει ο υπολογιστής το παράθυρο της γνώσης και όχι ο ακίνητος και σιωπηλός θάνατος. Φτάνει πια!  
 Είμαστε η γενιά που έρχεται κάποιος και τις λέει πως χάνει με  3-0 από τα αποδυτήρια. Πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, πριν καν αγωνιστεί. Ας μην πλακωθούμε μεταξύ μας χωρίς καν να μπούμε στον αγωνιστικό χώρο. Ας παίξουμε τουλάχιστον. Μην παραδοθούμε αμαχητί στις αγορές του κόσμου! 

πηγή