God bless Assad!!! αναφωνεί η μοναχή Πελαγία, από το ελληνορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας, VIDEO από ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΣΣΑΝΤ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ!!!

-Εξηγήσαμε ΕΔΩ, ποιους σφάζουν στη Συρία. Αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, ότι δυστυχώς οι ισλαμιστές συνεχίζουν ακάθεκτοι το βάρβαρο έργο τους.
-Που είναι οι Παγκόσμιοι Οργανισμοί να επέμβουν , όταν ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΡΜΑΙΑ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ;;;
- Στο πρώτο Video, αφιέρωμα του Αλ Τζαζίρα στην Αραμαική γλώσσα.
-Στο δεύτερο Video ο πρόεδρος της Συρίας, επισκέπτεται το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας με τη σύζυγό του! Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους…
- Στο τελευταίο ακούστε ΠΟΙΟΥΣ φοβούνται οι κάτοικοι και δώστε μεγάλη προσοχή σε ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ … ακούστε μόνοι σας στο 4΄15΄΄!
50χλμ έξω από τη Δαμασκό, προς τον Λίβανο βρίσκεται το χωριό Μααλούλα με 2000 περίπου κατοίκους. Είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο η Μααλούλα και τα δυο γειτονικά χωριά, στα οποία μιλούν μέχρι και σήμερα τα Αραμαικά, την γλώσσα του Χριστού. Λειτουργεί από το 2006 Ινστιτούτο για τη διάσωση και σωτηρία της γλώσσας. Μααλούλα στα αραμαικά σημαίνει είσοδος.
.

Στην φωτογραφία αριστερά η “είσοδος” στο φαράγγι.
Δύο μοναστήρια υπάρχουν στο χωριό.
Πρώτο το ουνιτικό μοναστήρι του Αγίου Σεργίου. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια, που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Χτίστηκε πάνω στα ερείπια παλαιού ναού,  τον 4ο αιώνα!!! Προηγείται της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και αυτό αποδεικνύεται από το ότι μέχρι και σήμερα διασώζεται στρογγυλός βωμός. Οι βωμοί απαγορεύθηκαν μετά την Α΄Οικουμενική Σύνοδο. (Ο Άγιος Σέργιος τιμάται πολύ στη Συρία. Ήταν ρωμαίος στρατιώτης που μαρτύρησε για την πίστη του στο Χριστό… Δείτε εδώ την μεγάλη Βασιλική προς τιμήν του, στη Ρασάφα).
Μοναστήρι της Αγίας Θέκλας.  Ελληνορθόδοξο Μοναστήρι αφιερωμένο στην Αγία Θέκλα. (Η Αγία Θέκλα η Ισαπόστολος, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που άκουσε στο Ικόνιο τον Απόστολο Παύλο και πίστεψε στον Χριστό. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε αλλά δεν άλλαξε την πίστη της). Το μοναστήρι είναι χτισμένο σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχει σπηλιά που τρέχει αγίασμα κι για αυτόν ακριβώς τον λόγο επισκέπτονται το μοναστήρι και μουσουλμάνοι! Το σύγχρονο μοναστήρι είναι χτίσμα του 18ου αιώνα και φιλοξενεί περί τις 25 μοναχές, οι οποίες διευθύνουν εντός της μονής οικοτροφείο, σχολείο κι εργαστήριο εργόχειρων, όπου ζουν, διδάσκονται κι εκπαιδεύονται ορφανά κορίτσια.
Εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση. Είναι πολύ δύσκολη και αρκετά ετεροχρονισμένη η ενημέρωση, για το τι γίνεται στη Συρία.  Όλες οι ειδήσεις που βγαίνουν στα κανάλια είναι φυσικό να ελέγχονται και επομένως η πραγματική εικόνα να φτάνει σε εμάς με αρκετή καθυστέρηση.
Πάμε στα βίντεο και ας μιλήσει η εικόνα μόνη της γιατί νομίζουμε έχουν ιδιαίτερη αξία!
Πρώτο
Ο Bashar al-Assad στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tcx5WgY7qPw Τι λένε οι κάτοικοι της Μααλούλα για τους “αντάρτες”… αξίζει την προσοχή σας και ξαναλέμε.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΣΕ ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ…


Φωτογραφίες από την επίθεση ισλαμιστών στο μοναστήρι της πρώτης μας ανάρτησης, της Παναγίας Σεϊντανάγιας! Μοναστήρι από το 547 μ.Χ!!! Δεν είναι Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς;;;

οι φωτογραφίες αριστερά, είναι από το http://noctoc-noctoc.blogspot.gr
.
Σπάστε την ομερτά των καναλιών, μιλήστε στους γύρω σας και πείτε τους τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβαίνει στη Συρία. Μην αφήνετε την προπαγάνδα να περνά. Δεν υποστηρίζουμε ότι ο Ασσαντ είναι άμεμπτος και ότι δεν έχει κάνει λάθη. Αλλά αν πέσει ο Ασσαντ, τότε είναι βέβαιο ότι οι απόγονοι και οι θεματοφύλακες αιώνων ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ στην περιοχή, θα εξαφανιστούν. Μαζί θα εξαφανιστούν και τα μνημεία!!!
Μας έλεγε ο μακαριστός π. Ισαακ ο Λιβανέζος, συγγραφέας του βίου του γέροντος Παισίου, που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Εγώ Μακεδόνας είμαι, σαν και εσάς… Αυτοί ξέρουν τι είναι και το φωνάζουν. Απόγονοι του Μ. Αλεξάδρου.
Εμείς τελικά τι είμαστε αδέρφια;;;
Περισσότερες πληροφορίες για το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας μπορείτε να δείτε και ΕΔΩ!

Πριν τις εκλογές....

Δεν υπάρχουν γενικά χριστιανικά κόμματα. 

 

Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας.

 Η Εκκλησία ποτέ δεν είχε πολιτικούς φίλους. Κάποτε μόνο και ενίοτε είχε κυβερνώντες να την στηρίζουν και αυτό ποτέ δίχως ανταλλάγματα, ή απλά επειδή είναι Εκκλησία.Και η Εκκλησία και στην Ελλάδα έχει ρίζες στο λαό.

Αντίθετα, πάντα είχε πολλούς εχθρούς. Ανοιχτούς και κρυφούς. Βέβαια, δεν μπορώ να αποφασίσω ποιοί είναι πιο επικίνδυνοι. 

 

Και δυστυχώς οι πολώσεις του έθνους μεταφέρονται και στην Εκκλησία. Όλοι συμβάλουν σ'αυτό με την θετική, αρνητική ή ουδέτερη στάση τους.Και όλοι φανατίζονται ή πανικοβάλλονται με προεκλογικές στάσεις και εξαγγελίες διαφόρων.

 ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΙΣΤΟΙ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Δεν πρέπει να μας ενθουσιάζουν οι δεφένσορες, ούτε να μας σκιάζουν οι αποδομητές. Πίστη και ψυχραιμία. Μη χαλαλίζετε την λατρεία σας σε ψεύτικους θεούς. Εμείς οι χριστιανοί να μην γινόμαστε πρόβατα. Δεν λέω να είμαστε εκτός. Λέω πώς ό,τι τελικά και αν ψηφίσει ο καθένας μας, να είμαστε υπεράνω για να χειροκροτάμε τα καλά και να στιγματίζουμε τα άδικα. 

 Ό,τι ειναι να γίνει κατά της Εκκλησίας θα γίνει, όποιος και να βγεί. Αυτά είναι προδιαγεγραμμένα. Ας μείνουμε ψύχραιμοι. Κανένας δεν ορίζει την συντέλεια του κόσμου.

Και για να προλάβουμε τους ψευδοπροφήτες, αυτή δεν ορίζεται βέβαια μόνον από το μέλλον της Ελλάδας.

πηγή

Ο Μάνος Χατζιδάκις "έφυγε" σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου του 1994

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Μάνο Χατζιδάκι; Να αναφερθεί στο ογκώδες -και κλασσικό πλέον - έργο του, στον μοναδικό τρόπο που συνδύασε τη λόγια με τη λαϊκή παράδοση ή στον τρόπο που «πήρε στα χέρια του» το ρεμπέτικο τραγούδι για να του δώσει τη θέση που του αρμόζει στην ελληνική μουσική; Όλα αυτά συνθέτουν τον μεγάλο καλλιτέχνη που είχε όμως και άλλη μια ιδιότητα - αυτή του πολιτικού στοχαστή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου του 1994 αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο αλλά και ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Η μουσική του, ο στοχασμός του και η παρουσία του μαζί με τη γενιά του '30 τον κατέστησαν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας.

Πέρα όμως από τους Εσπερινούς, τον μελοποιημένο Έλιοτ, τα τραγούδια με τον Γκάτσο και την Πορνογραφία υπήρξε και ένας άλλος Χατζιδάκις, ο «αστός, ουμανιστής, αναθεωρητής της Δεξιάς» όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του.

Αυτός ο Χατζιδάκις είχε μια άλλη νοοτροπία, ένα άλλο ήθος από αυτά που περιμένει κανείς να δει στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ήταν από τους λίγους κοσμοπολίτες αστούς που αγκάλιασαν την λαϊκή παράδοση, που αντιμετώπισαν στα «ίσα» την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε ένα κείμενό του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος τον χαρακτήρισε πρόσφατα ως «τον μεγάλο ηττημένο της σημερινής Ελλάδας». Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει καλύτερη φράση για να περιγράψει το κενό που αφήνουν από τη δημόσια ζωή οι άνθρωποι του διαμετρήματος του Χατζιδάκι, όταν φεύγουν.

Αυτές τις ημέρες, ένα κείμενο που έγραψε λίγο πριν τον θάνατό του για τον εθνικισμό και το φασισμό ίσως είναι η πιο επίκαιρη παρακαταθήκη που θα μπορούσε να μας αφήσει, πέραν φυσικά της εκπληκτικής μουσικής του.

Μάνος Χατζιδάκις: «Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι»

«Ο  νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και  αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν  περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη  έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην  ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν,  ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς  κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία  που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά  πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία  δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις,  διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για  το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί  πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και  αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και  με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα  λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει  θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά  μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ' αυτό τον  πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η  «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν,  πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και  τον... νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι  από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το  σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε  κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε  να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων  πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους  αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν  και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους  ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον  θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να  εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας  να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο  κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν  έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για  τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν  πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως  διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του  τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία  του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές  αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος.  Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική  προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που  να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο  αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά  ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά  για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους,  ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να  γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς  κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η  αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι' αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη  του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω  να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη  ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά  γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο  κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα  λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών.  Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού  και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής  που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή  τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα  σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και  τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια  στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο  εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο  στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες  στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας.  Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία  του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια  άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το  τμήμα του εαυτού μας ? που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο  γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν'  αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς ? όπως στη γνωστή  παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας.  Δεχόμαστε να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια  αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή  ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

iefimerida.gr