Εχουν περάσει τόσα χρόνια και
το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει ακόμα να μας μπλοκάρει. Με χίλιους
κόπους και απώλειες καταφέραμε να φτάσουμε κάπου, ο κόσμος δειλά-δειλά
προσπαθεί πάλι να ξαναφτιάξει τη ζωή του, να ξεφύγει από την κατάσταση
εκτάκτου ανάγκης. Προσπαθούμε να ηρεμήσουμε, να αφήσουμε πίσω μας την
περίοδο της καταστροφής, της σύγχυσης και της οργής για να συζητήσουμε
πιο σοβαρά, να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα, καλύτερη κοινωνική και
οικονομική οργάνωση. Και το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να παίζει το ίδιο
παιχνίδι της πόλωσης, κάθε ευκαιρία είναι ένας πόλεμος εναντίον των
αντιπάλων. Ποιος έχει περισσότερη σχέση με τη ΧΑ, ποιος καθοδηγείται από
το τουρκικό προξενείο, όλα τα θέματα, ακόμα και τα πιο σοβαρά, όπως οι
μειονότητες, το ευρώ, η σχέση μας με την Ευρώπη, μπαίνουν και
ξαναμπαίνουν στην ημερήσια διάταξη προκειμένου ο ένας ή ο άλλος να
πάρουν μια μονάδα προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις.
Γιατί πρέπει κάθε λίγο και
λιγάκι να δημιουργείται αυτή η προεκλογική ατμόσφαιρα του «νυν υπέρ
πάντων αγών»; Γιατί πρέπει να πέφτουν οι κυβερνήσεις κάθε 2 χρόνια;
Γιατί πουθενά στην Ευρώπη αυτές οι εκλογές δεν έχουν δημιουργήσει τέτοια
αβεβαιότητα; Την ώρα που η κοινωνία χρειάζεται ένα διάστημα ηρεμίας για
να ανασυγκροτηθεί, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της για να προχωρήσει
στο επόμενο βήμα, ξαναπέφτουμε στην ίδια ατμόσφαιρα της τεχνητής πόλωσης
και των ψεύτικων διλημμάτων.
Η ιδέα της συνεργασίας, της
αναζήτησης των σωστών λύσεων, η αξιοποίηση των καλύτερων ανθρώπων, η
ανάδειξη του καινούργιου, απουσιάζουν από το δημόσιο διάλογο. Όσο
μικρότεροι γίνονται οι αντίπαλοι, όσο μειώνεται η εκλογική τους επιρροή,
τόσο οξύνονται τα πολωτικά διλήμματα, τόσο πυροδοτείται η
εμφυλιοπολεμική ρητορική, τόσο ο αγώνας γίνεται όλοι εναντίον όλων. Στη
θέση της συνεργασίας, της ψυχραιμίας, οι κραυγές ξανά, οι μάχες ανάμεσα
στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στο λαό και τους προδότες, ανάμεσα στο
«ανυπότακτο» αυτό έθνος και στους «γκάνγκστερ» της Ευρώπης, τη Μέρκελ,
τους κατακτητές. Η πολιτική έτσι χάνει κάθε παιδευτικό χαρακτήρα,
γίνεται χουλιγκάνικη, οπαδική σύγκρουση, με έπαθλο αντί για το
πρωτάθλημα, το κράτος. Οι συνεχείς διαιρέσεις μειώνουν κι άλλο το
πηλίκον, η καθυστέρηση να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, τα
χειροτερεύει. Το πολιτικό σύστημα κρατάει καθηλωμένες τις δυνάμεις της
κοινωνίας και η συγχυσμένη, φοβισμένη, χαμηλής οικονομικής οργάνωσης
κοινωνία αναπαράγει το χαμηλής ποιότητας κομματικό σύστημα που την
καθηλώνει σ’ ένα συνεχή φαύλο κύκλο.
Καθώς περνούν τα χρόνια και
τα γεγονότα γίνονται ιστορία, όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε πόσο
κρίσιμα ήταν τα χρόνια που πέρασαν, σε τι δίνη είχε περιέλθει η Ευρώπη
και ακόμα μεγαλύτερη η Ελλάδα. Τα πρόσφατα δημοσιεύματα των F.T.
μαρτυρούν για άλλη μια φορά τις κρίσιμες ώρες, περιγράφουν πόσο κοντά
έφτασε η χώρα μας στην πτώχευση, στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση με
ανυπολόγιστες πολιτικές και οικονομικές συνέπειες. Την ώρα που το κράτος
μας είχε χρεοκοπήσει, εμείς αμέριμνοι κατηγορούσαμε τους «τοκογλύφους».
Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν εκείνες τις κρίσιμες ώρες σύσσωμο το
πολιτικό σύστημα είχε απευθυνθεί στους πολίτες, αν είχε πει την αλήθεια
με κάθε ειλικρίνεια και αν ζητούσε τη συνδρομή όλων για να αποφύγουμε
την καταστροφή. Οι ευθύνες των πρωταγωνιστών αυτής της κρίσιμης εποχής
είναι τεράστιες και ακόμα και σήμερα δεν φαίνεται να τις έχουν
αντιληφθεί.
Στην παρατεταμένη σύγχυση δρουν
ανενόχλητες οι δυνάμεις που μεταμφιεσμένες με δεξιές και αριστερές
στολές προωθούν συνεχώς το σχέδιο της απομόνωσης, της απομάκρυνσης από
διεθνείς κανόνες, της εξόδου από την Ευρώπη, αν δεν καταφέρουν να
διατηρήσουν τις ολιγαρχικές δομές μέσα στο ευρώ. Τα λόμπι της δραχμής
παίζουν συνέχεια τα ρέστα τους ανενόχλητα, τους κρατάνε όλους. Ξέρουμε
πόσο κοντά από την καταστροφή πέρασε η Ευρώπη, η Ελλάδα. Κι ακόμα και
σήμερα, στην παγκοσμιοποιημένη εποχή, κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι μόνοι
μας, απομονωμένοι, θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Μεγάλα οικονομικά
συμφέροντα μεταμφιέζονται σε «πατριωτικά», σε «αντισυστημικά». Οι πιο
συντηρητικές και λούμπεν οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις έχουν
επιτύχει την απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Δεν είναι η
δημοκρατική Ευρώπη ο χώρος που, παρά τις όποιες δυσκολίες και
προβλήματα, είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να ζει κανείς σήμερα,
αλλά οι δικοί τους ψεύτικοι παράδεισοι. Δεν είναι παράδοξο που, υπό
αυτές τις συνθήκες, πιο «αντισυστημικός» απ’ όλους εμφανίζεται ο Μπέος
που από τον Κορυδαλλό φτάνει να διεκδικεί τον Δήμο Βόλου. Η συντηρητική
πολιτική, η αντιδραστική πολιτική, αμφισβητεί την πραγματικότητα,
εκμεταλλεύεται τη δυσφορία και επενδύει στον ευρωσκεπτικισμό.
Σχεδόν αταβιστικά, οι
πιο παρωχημένες πολιτικές δυνάμεις γοητεύονται πάντα από τον
οποιονδήποτε φύλαρχο, αρκεί να είναι αντίθετος με την Ευρώπη. Λατρεύουν
το πλατύ στέρνο του Πούτιν, τη δύναμη κάθε πράκτορα που ασκείται στις
πολιτικές τέχνες. Η δύναμη, ο αυταρχισμός, ασκούν την ίδια γοητεία δεξιά
και αριστερά, αρκεί να είναι αντίθετα με τη Δύση. Ο τριτοκοσμισμός
μεταμφιέζεται σε «ριζοσπαστικότητα» και σε κινήματα «εθνικής
ανεξαρτησίας». Η Ευρώπη είναι δυνάμεις κατοχής, η Γερμανία είναι
Άουσβιτς και τα προβλήματα λύνονται με αναγκαστικούς εσωτερικούς
δανεισμούς...
Πέρασαν 4 χρόνια και
ελάχιστα συνειδητοποιήσαμε τι μας συμβαίνει. Κάθε μέρα ακόμα και σήμερα
διαβάζεις στα μέσα ενημέρωσης, ακούς από πολιτικά κόμματα, φράσεις όπως
αυτή: «Να καταργηθεί η λιτότητα που φέρνει ύφεση και λουκέτα». Είναι
τόσο μέσα στην καθημερινή μας γλώσσα, που κανείς δεν στέκεται ένα λεπτό
να σκεφτεί τι λέει αυτή η πρόταση. Να καταργηθεί το ότι δεν έχουμε
λεφτά. Να καταργηθεί που δεν μπορούμε να ζούμε όπως θέλουμε. Δηλαδή; Να
μας δανείζουν κι άλλο. Δεν μας δανείζουν; Γκάνγκστερ, τοκογλύφοι,
δυνάμεις κατοχής, go back. Εδώ ήρθαμε. Το αντιμνημόνιο έγινε ένα
αυτόνομο τέρας ανορθολογισμού που εμποδίζει κάθε προσπάθεια συνεννόησης,
κάθε σύνθεση απόψεων, κάθε συνεργασία.
Η κοινωνία μας μένει καθηλωμένη γιατί
αρνείται να ενηλικιωθεί, να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της. Προτιμά
ακόμα να αρνείται την πραγματικότητα. Είναι δύσκολο να αντισταθείς,
θέλεις πραγματικά να ουρλιάξεις από τα νεύρα, από την απελπισία. Αλλά
πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε πολίτες. Δεν υπάρχει
άλλη λύση. Η ελληνική αντιστροφή της πραγματικότητας δεν έχει μέλλον. Δεν προχωράς με αρνήσεις της πραγματικότητας.
Μόνο με γνώση, με σχέδιο, με δουλειά. Με την καρδιά και το μυαλό. Αν
κάτι ευχάριστο φάνηκε σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι ότι η ελληνική
κοινωνία έχει εφεδρείες. Έχουν περάσει 2 χρόνια από την εποχή της
παράνοιας που οδήγησε στη Βουλή των τεράτων του 2012. Αντί να
αναπαράγουμε την εποχή της κρίσης, οφείλουμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό
μας.
Φώτης Γεωργελές
