Ένας άνθρωπος πέφτει για ύπνο αλλά δεν καταφέρνει να κοιμηθεί. Είναι πολύ ανήσυχος. Κάτι απροσδιόριστο τον ενοχλεί. Κάποια στιγμή βλέπει το φεγγάρι να μπαίνει μέσα στο δωμάτιό του. Σηκώνεται από το πορτοκαλί κρεβάτι του και αρχίζει να το κυνηγά. Προσπαθεί να το πιάσει, αλλά αυτό ολοένα απομακρύνεται. Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να αγγίξει το φεγγάρι, χορεύει μαζί του βαλς, παίζει μπάλα, ακροβατεί, όμως εκείνο γελώντας εξαφανίζεται στο σκοτάδι.
Ο άνθρωπος ξαπλώνει ξανά στο κρεβάτι του και όπως αλλάζει πλευρό βλέπει ξανά το φεγγάρι δίπλα του στον τοίχο. Πάει να το χαϊδέψει, μα αυτό ξεγλιστράει. Τότε ο άνθρωπος θυμώνει. Και καθώς φυσάει την οργή του στον άδειο τοίχο, το φεγγάρι ξανάρχεται κοντά του κουνιστό-κουνιστό, μα αυτή την φορά είναι πολύ μικρό. Ο άνθρωπος τότε βάζει στην τσέπη του το τοσοδούλη φεγγάρι, με προσοχή και φροντίδα, μα καθώς εκείνο τον γαργαλάει ολοένα και περισσότερο, αναγκάζεται να το ελευθερώσει. Γρήγορα όμως το ξαναπιάνει και, με τις πολύχρωμες μπογιές του, τού ζωγραφίζει μάτια κι ένα στόμα γελαστό. Μα καθώς ο άνθρωπος καμαρώνει το ζωγραφισμένο ανθρωποφέγγαρο, το φεγγάρι με μιας αλλάζει και πάλι έκφραση. Θυμωμένος για ακόμη μια φορά ο άνθρωπος μουντζουρώνει το φεγγάρι, μα αυτό εξατμίζεται και χάνεται το πρόσωπό του.
Απογοητευμένος πια ο άνθρωπος επιστρέφει στο κρεβάτι του, χώνεται κάτω από το πουπουλένιο μαξιλάρι του και βάζει τα κλάματα. Μα εντελώς ξαφνικά το φεγγάρι εμφανίζεται δίπλα στο μαξιλάρι του, κοιτά τον δακρυσμένο άνθρωπο πλαγιαστά, του σκάει ένα χαμόγελο, του ανακατώνει τα μαλλιά του και απαλά κάθεται στο χέρι του. Και ο άνθρωπος αφού για κάμποση ώρα τσιμπάει τα μάγουλα του φεγγαριού, αποφασίζει πως όλο αυτό δεν του είναι αρκετό και πως ήρθε η ώρα να το κάνει δικό του - και με ακατανόητη σιγουριά καταπίνει το φεγγάρι. Και καθώς νιώθει πλήρης και γιατί όχι και ευτυχισμένος, αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να κοιμηθεί, και με μιαν απίστευτη γαλήνη ξαπλώνει στο κρεβάτι του, ήσυχος μετά από καιρό. Και καθώς κλείνει τα μάτια, στο παράθυρό του ξεπροβάλλει ένα ολόγιομο φεγγάρι…
Ένας άνθρωπος, ένα φεγγάρι και ένα μαξιλάρι που φτιάχνουν το πιο σιωπηλό και το πιο όμορφο ανθρώπινο παραμύθι. Ένα μοναχικό παραμύθι που αιωρείται ανάμεσα στον κόσμο των μωρών και των πολύ μεγάλων, στην πιο τρυφερή και την πιο πεζή όψη του κόσμου. Το παραμύθι ενός επτάχρονου παιδιού λίγο πριν αλλάξει η χρονιά και μπει χωρίς επιστροφή στο λαγούμι των ενηλίκων...
Τούτο το παραμύθι διαλέγω απόψε πριν κοιμηθώ να διαβάσω μόνο για εσένα -αν με θες συντροφιά- για εσένα που μπορεί να είσαι ακόμη παιδί, αλλά μπορεί να έχεις γίνει και παππούς του. Για εσένα που δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια και που φοβάσαι ολοένα και περισσότερο τους μέσα και τους έξω δράκους. Μα τούτο το παραμύθι δεν έχει δράκους, μόνο έναν άνθρωπο έχει και ένα αλλιώτικο φεγγάρι… Απόψε πριν κοιμηθείς κάνε μου λίγο χώρο στην άκρη του πορτοκαλί κρεβατιού σου και εγώ σου υπόσχομαι να σε αφήσω να με σκουντάς όσο θες, κάθε φορά που θα με παίρνει ο ύπνος την ώρα που θα εμφανίζεται το φεγγάρι.
Αν και σιωπηλό, διαλέγω τούτο το παραμύθι να σου πω γιατί σκέφτομαι πως κάθε παιδί θα ήθελε να ακούσει για το φεγγάρι, θα ήθελε να φτάσει το φεγγάρι, να το αγγίξει, να το χαϊδέψει, ίσως ακόμα και να το φάει.
Και μετά αναρωτιέμαι: τι είναι άραγε στα αλήθεια το φεγγάρι; Την έλλειψή του πάντως τη νιώθουμε -στο λέω για να μην μελαγχολήσεις, στο ορκίζομαι κιόλας- συχνά οι άνθρωποι, ακόμη κι όταν εργαζόμαστε ή όταν διασκεδάζουμε, όταν είμαστε μόνοι, ή μαζί με άλλους, όταν ακούμε μουσική ή όταν κοιτάζουμε τ’ αστέρια. Αλλά ακόμη πιο πολύ την ώρα που πέφτουμε να κοιμηθούμε και δεν μας παίρνει ο ύπνος…
Κάποιες στιγμές όμως -και σου δίνω το λόγο μου για αυτό- κάποιες ξεχωριστές στιγμές νιώθουμε ότι –ναι- υπάρχει αυτό το φεγγάρι, να το μας πλησιάζει, ακουμπάει τα μαλλιά μας, μας χαϊδεύει τρυφερά και ναι μπορούμε να το αγκαλιάσουμε, και ναι μπορούμε να το κρατήσουμε κοντά μας ίσως και για πάντα…
Ίσως, πάλι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα να μην μπορέσω να πιάσω το φεγγάρι για σένα. Είμαι βλέπεις πολύ κοντή, σχεδόν τοσοδούλα και όσο και αν τεντωθώ κινδυνεύω δυστυχώς να μην το φθάσω - εξάλλου αυτό πάντα ξεγλιστράει και χάνεται. Μα αν με αφήσεις να διαβάσω για σένα τούτο το παραμύθι απόψε, καθώς θα αποκοιμιέμαι σίγουρα θα το χαρώ στα όνειρά μου, κυρίως εκείνη τη μαγική στιγμή που θα το φεγγάρι θα κάθεται στη δική σου παλάμη και συ όλο χαρά θα ετοιμάζεσαι να το καταπιείς.
Ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή