Κρεμάστε τους παπάδες!

Απόστολος Διαμαντής

 Παρατηρώ με απορία το μένος εναντίον των θρησκευτικών. Πρόκειται για έναν άγονο και ξεπερασμένο αντικληρικαλισμό, ξένο εντελώς τόσο με την ελληνική παράδοση και τις πεποιθήσεις του λαού -ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει τι θα διδάσκεται στο σχολείο, πώς θα είναι το Σύνταγμά του και σε τι Θεό θα πιστεύει- όσο και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Όσοι ανακινούν με αυτόν τον φανατισμένο τρόπο το ζήτημα των θρησκευτικών δεν γνωρίζουν όχι μόνο το ίδιο το ζήτημα, αλλά ούτε καν την ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία και πραγματικότητα.
Το μάθημα των θρησκευτικών που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία δεν είναι μάθημα κατήχησης, όπως λέει η κα Ρεπούση και ως βουλευτής θα όφειλε να το γνωρίζει. Πού την είδε την κατήχηση; Κατήχηση κάνουμε στο κατηχητικό. Στο σχολείο ο θεολόγος διδάσκει συνήθως εκκλησιαστική ιστορία -Οικουμενικές Σύνοδοι, Καινή Διαθήκη κ.λπ.- και στο Λύκειο ένα μείγμα θρησκειολογίας. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίο η κα Ρεπούση θέλει να το κάνει θρησκειολογία, είναι ήδη θρησκειολογία και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ορθόδοξη κατήχηση δεν υπάρχει φυσικά πουθενά και δεν υπάρχει ούτε καν ορθόδοξη δογματική. Στην ουσία είναι ένας καλά κρυμμένος προτεσταντισμός, με μια αφόρητη ηθικολογία, την οποία φυσικά τα παιδιά ούτε να ακούσουν δεν θέλουν. Κατήχηση εξάλλου δεν υπάρχει ως έννοια στην ορθόδοξη παράδοση, αυτά είναι προτεσταντικές λογικές. Κατηχητικό υπήρχε στην Ελλάδα πριν 50 χρόνια, ως αποτέλεσμα της δράσης παραεκκλησιαστικών οργανώσεων προτεσταντικού τύπου, καθώς η ελληνική εκκλησία είχε στις παρυφές της τέτοιες τάσεις. Όσοι ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά γνωρίζουν καλά τη δράση της Ζωής και των άλλων οργανώσεων. Τέτοια παρέμβαση δεν υφίσταται στο ελληνικό σχολείο, εδώ και μισό αιώνα. Κατηχητικό δεν υπάρχει.
Επομένως το βασικό επιχείρημα των φανατικών αντικληρικαλιστών στην Ελλάδα είναι σαθρό. Το μάθημα των θρησκευτικών όμως δεν είναι ένα μάθημα δευτερεύον, ούτε είναι εκείνο το οποίο μας εμποδίζει να μάθουμε φυσική και χημεία. Είναι ένα αντικείμενο κρίσιμο για την κατανόηση τόσο της βυζαντινής γραμματείας και φιλοσοφίας, όσο και της δυτικής μεσαιωνικής σκέψης. Ποια θα είναι τα εφόδια ενός βυζαντινολόγου και μεσαιωνολόγου, εάν στο Λύκειο δεν έχει διδαχθεί η πατερική γραμματεία; Πώς θα αντιληφθεί ο ειδικός της μεσαιωνικής και της βυζαντινής ιστορίας τη σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού, που αποτελεί το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού; Πώς θα διαβάσει ο φιλόλογος Παπαδιαμάντη, εάν δεν γνωρίζει την εκκλησιαστική γλώσσα; Πώς θα γίνει αντιληπτή η σύγκρουση του πλατωνικού Πλήθωνα με τον αριστοτελικό Σχολάριο, εάν ο μαθητής δεν έχει έρθει σε επαφή με το έργο τους; Πώς θα κατανοήσει ο ιστορικός την ιστορία του μοναχισμού που καθόρισε τη βυζαντινή ιστορία, αλλά και την περίοδο της τουρκοκρατίας, εάν δεν μπορεί να διαβάσει τον Νικόδημο Αγιορίτη και τον Γρηγόριο Παλαμά; Πώς θα καταλάβει ο φιλόλογος τον Ουμπέρτο Έκο που είναι ειδικός στον Ακινάτη, εάν δεν ξέρει τον αριστοτελισμό των Ελλήνων Πατέρων, του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης; Πώς θα κατανοήσει τον Σεφέρη που μιλάει για τους μυστικούς πατέρες; Πώς θα διαβάσει Λορεντζάτο και Κόντογλου, εάν δεν ξέρει ορθόδοξη θεολογία; Πώς θα καταλάβει τη βυζαντινή τέχνη; Ποιος θα του τα μάθει αυτά; Η Ρεπούση με τον Ψαριανό;
Δυστυχώς η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει κόψει οριστικά τους δεσμούς της με την ελληνική γραμματεία. Τα θρησκευτικά που διδάσκονται στο σχολείο, αντί να είναι ένα μάθημα πρόσβασης στα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων, είναι ένα μάθημα ηθικολογικής υφής, μια θρησκειολογία που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τι νόημα έχει να ξέρει ο πιτσιρικάς από τα Τρίκαλα τι λέει στην προσευχή του ο βουδιστής, όταν δεν έχει διαβάσει ούτε μια σειρά από τον Γρηγόριο τον Θεολόγο; Όταν δεν ξέρει τι λέει η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου;
Αυτός ο μανιακός ελληνικός αντικληρικαλισμός, που ξαφνικά θυμήθηκε να τα βάλει με τους παπάδες -τους Έλληνες μάλιστα παπάδες, που είναι και αξιαγάπητοι και σεβαστοί από όλους- δεν συνάδει ούτε καν με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης υπάρχουν πανεπιστήμια ολόκληρα για θεολογικές σπουδές, τα οποία ανθίζουν. Οι συζητήσεις για τις σχέσεις του λόγου με την πίστη είναι σήμερα στη δύση το πιο φλέγον ζήτημα, με κορυφαίο παράδειγμα τον διάλογο του Χάμπερμας με τον Πάπα. Και, φυσικά, κανένας Ιταλός ή ακόμη και Γάλλος δεν διανοήθηκε να βγάλει από την εκπαίδευσή του τον Αυγουστίνο ή τον Ακινάτη.
Μόνον εμείς θέλουμε να βγάλουμε από τα σχολεία μας τον Μέγα Βασίλειο και στη θέση του να βάλουμε την κα Ρεπούση και το έργο της.
* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

ΠΑΤΗΡ ΣΥΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΟΥ

Ερώτηση: Σεις π. Συμεών πώς βρεθήκατε από το Περού στο Άγιο Όρος; Πριν γίνετε ορθόδοξος τι είσαστε;

Απάντηση: Καθολικός.

Ερώτηση: Και πώς ήλθατε εδώ; Είναι ενδιαφέρον.

Απάντηση: Από νεαρός, όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι άλλο.

Ερώτηση: Οι γονείς σας ήσαν Χριστιανοί; Ήσαν άνθρωποι της Εκκλησίας;

Απάντηση: Ή οικογένεια μου...Ή μητέρα μου είναι μια θαυμάσια γυναίκα με πνευματικότητα και βάθος πολύ. Ό πατέρας μου είναι άνθρωπος με λεβεντιά και με μεγάλη καρδιά. Είναι μια αρχοντική, μποέμικοι οικογένεια του Περού. Ξέρετε ποιοι είναι μποέμ; Όσοι γλεντούν τη ζωή τους. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι. Ό πατέρας ανήκει σ' αυτούς. Αγαπούσε την οικογένεια του πολύ και Ιδιαίτερα εμένα. Οι γονείς μου, λοιπόν, πήγαιναν στην Εκκλησία, αλλά τίποτε πάρα πέρα. Εγώ φοιτούσα σ' ένα καθολικό γυμνάσιο, όπου οι καθηγητές ήσαν κληρικοί όμως ήταν αδύνατο να δεχτώ το Χριστιανισμό όπως μου τον παρουσίαζαν. Πίστευα πώς, ασφαλώς, θα υπήρχε κάτι άλλο. Από μικρός είχα διαβάσει βιβλία πολλά και είχα ασχοληθεί, με τις ανατολικές θρησκείες. όμως, όλα αυτά μίλαγαν πιο πολύ για μια ηθική για την υποχρέωση δηλαδή του ανθρώπου να ζει ηθικά και καλά πάνω στη γη, ενώ δεν έλεγαν τίποτε για την ανάγκη της μυστικής εν Χριστώ ζωής. Ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ενταχθεί τόσο πολύ μέσα στα πλαίσια του κόσμου, πού γίνεται κοσμική αξία. Μια κοσμική αξία πού προσωπικά ήταν αδύνατο να την δεχτώ γιατί πάντα ζητούσα αυτή την υπέρβαση της αμεσότητας. Ήταν τότε πού ήμουν πολύ επηρεασμένος από τον Αμπώ πού για μένα είναι από τους μεγαλύτερους σουρεαλιστές της εποχής μας. Άφησα τις σπουδές και εγκατέλειψα το Περού. Δεν ενδιαφερόμουνα ποτέ να πάρω ένα πτυχίο. Έψαχνα. Πήγα στην Ευρώπη, στο Παρίσι και το Λονδίνο αναζητώντας το κάτι άλλο. Λες και βρισκόμουν σ' ένα λαβύρινθο από τον όποιο ζητούσα να βγω. Στο Παρίσι γνώρισα κάποιον πού κι αυτός πρώτα, ήταν καθολικός και αργότερα έγινε ορθόδοξος μοναχός. Μετά ήλθα στην Ελλάδα και βρήκα τον παπα-Γιώργη πού μ' έκανε ορθόδοξο.

Ερώτηση: Ό μοναχός, τι λέτε, πρέπει να υπακούει σε καθετί πού θα του πει ό ηγούμενος, ακόμα κι όταν αυτό δεν εδράζεται στην αλήθεια;

Απάντηση: Υπακοή μόνο εν Αγίω Πνεύματι. Οι Πατέρες το καθορίζουν σαφώς. Όταν ό Γέροντας ακολουθεί γραμμή αιρετική και ανήθικη, τότε δεν είσαι υποχρεωμένος να υπακούσεις. Όταν όμως ή συμπεριφορά του συμβαδίζει με την Αλήθεια πού είναι ό Χριστός και με το πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας, τότε οφείλεις υπακοή.

Ερώτηση: τι σημαίνει το ότι θα διαφωνήσει κανείς με τη γνώμη του Γέροντα;

Απάντηση: Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις πού πιο πάνω αναφέραμε, διαφωνία με τη γνώμη του Γέροντα, σημαίνει ότι παύεις να στηρίζεσαι στον άλλον και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτό δείχνει υπερηφάνεια. Αλλά οι μοναχοί είναι σαν τα παιδιά. Κάποιος φίλος μου είδε δυο μοναχούς στη Θεσσαλονίκη να ρωτάει ο ένας , τον άλλον: Καλά πώς και δεν πέφτει το ταβάνι του δωματίου αφού κρέμεται στον αέρα; Κι ο άλλος απάντησε: Α, δεν ξέρω, θα ρωτήσω το γέροντα μου. Ό Αγιορείτης για όλα θα ρωτήσει το γέροντα. Είναι σαν το παιδί Οι μοναχοί στο Άγιο Όρος βιώνουν μια συνεχή απαλλαγή από το φρόνημα το σαρκικό. Είναι αυτό πού στη γλώσσα της
ψυχαναλυτικής ονομάζουμε "συμβολικό ευνουχισμό". Όταν από τη ζωή του μονάχου λείπει ή ερωτική συνάντηση με τον Νυμφίο, τότε ο "συμβολικός ευνουχισμός" αποδεικνύεται κόλαση. Κατάσταση ανυπόφορη που κάνει το μοναχό ψυχρό σαν γερμανική μηχανή. Μονό οι νεκροί και οι ευνούχοι μπορούν να ζουν όντως ερωτικά.
Και τέτοιοι είναι και οι μοναχοί. Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι' αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο , του Θεού Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα
του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεια Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ' όλη την ύπαρξη του το "Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο
γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο.

Ερώτηση: Γιατί προνόμιο;

Απάντηση: Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ' τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ' τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.

Ερώτηση: Και ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός;

Απάντηση: Ό Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας θαυμάσιος πολιτισμός πού δεν έχει καμιά σχέση με το Δυτικό Πολιτισμό. Οι διανοούμενοι λένε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός εμπνέεται και βασίζεται στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ή Αναγέννηση της οποίας και ο σημερινός πολιτισμός αποτελεί εξέλιξη, ήταν μια παρερμηνεία του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν ορθολογιστές. Αρκεί να διαβάσει κανείς την Ιλιάδα ή τον Πίνδαρο και θα δει ότι οι Έλληνες δεν έκαναν κανένα βήμα χωρίς αναφορά στους θεούς. Συνέχεια οι θεοί ήσαν παρόντες στην καθημερινή τους ζωή. Και υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες μια αναμονή του Αληθινού Θεού. Οι ουμανιστές της Δύσης είναι ορθολογιστές και πιστεύουν σε αφηρημένες ιδέες. Αντίθετα οι Έλληνες πίστευαν σε συγκεκριμένες μορφές ιδεών.

Ερώτηση: Ό Άγιος Ισαάκ ο Σύρος είχε πει: "Μοναχός εστίν ο έξωθεν του κόσμου καθήμενος και αεί δεόμενος του Θεού τυχείν των μελλόντων αγαθών". Αυτό τι σημαίνει; Γιατί θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι ο μοναχός είναι απόκοσμος και ατομιστής.

Απάντηση: Απόκοσμος είναι ο μοναχός. Δεν συμμετέχει στα του κόσμου και σ' αυτό διαφέρει από τους δυτικούς μοναχούς και κληρικούς πού βρίσκονται μέσα στον κόσμο και ασκούν κοινωνικά επαγγέλματα. Ό ορθόδοξος μοναχός είναι εκτός κόσμου και σκάνδαλο για τον κόσμο γιατί ο Χριστός είναι μια μπόμπα για το ανατίναγμα του κόσμου.
Να ανατιναχθεί ο κόσμος, ώστε να πάψει να είναι κόσμος και να γίνει Εκκλησία. Άλλα, δυστυχώς, υπάρχουν και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μερικοί κληρικοί οι όποιοι έχουν αλλοτριωθεί από το δυτικό φρόνημα και προσπαθούν και αυτοί, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, να εντάξουν την Εκκλησία στα καλούπια του κόσμου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα για ένα χριστιανό. Είναι φοβερό, να βάζεις το Χριστό στα καλούπια του κόσμου. Αυτό σημαίνει, πλήρη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Ό κόσμος για μας είναι τα πάθη. Ή Εκκλησία βρίσκεται μέσα στον κόσμο, αλλά δεν υποτάσσεται στον κόσμο.

Ερώτηση: Αν δείτε στο μοναστήρι κάποιο μοναχό να αμαρτάνει στο κελί του, πώς θ' αντιδράσετε;

Απάντηση: Πάντοτε σκέφτομαι αυτό πού αναφέρει το Γεροντικό. Κάποτε σ' ένα μοναστήρι μερικοί μοναχοί πήγαν στον ηγούμενο λέγοντας του ότι ο τάδε μοναχός έχει στο κελί του μία γυναίκα. Ό ηγούμενος τους είπε να πάνε μαζί του να δουν. Μπήκανε στο δωμάτιο και το μόνο πού υπήρχε εκεί ήταν ένα βαρέλι. Κατάλαβε ο Γέροντας πώς ή γυναίκα είχε κρυφτεί στο βαρέλι και θέλησε να την κρύψει. Πήγε και κάθισε πάνω σ' αυτό, ενώ συγχρόνως μίλησε αυστηρά στους μοναχούς για το λάθος τους και τους επέβαλε να ζητήσουν συγγνώμη.
Ξέρετε, το Άγιο Όρος δεν είναι τόπος αγιότητας, αλλά μετάνοιας. Είναι κοινωνία αγωνιζομένων και όχι τελείων ανθρώπων. Ή συνουσία των κοσμικών, ή σαρκική συνουσία είναι μια εμπειρία θανάτου. Ό άνθρωπος πεθαίνει για μια στιγμή. Ό μοναχός, πού δεν έχει μια άμεση ερωτική σχέση, όλη την ερωτική δύναμη του την προσανατολίζει πνευματικά, ώστε συνεχώς πεθαίνει. Και επειδή ακριβώς συνεχώς πεθαίνει, βρίσκεται σε μια συνεχή και διαρκή συνουσία. Πεθαίνει κατά σάρκα και γι' αυτό ζει αυτή την ερωτική συνουσία. Ένας μοναχός πού συνεχώς μετανοεί, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ένα συνεχή ερωτά. Σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι ή συνουσία. Ή ένωση με το Θεό. Έτσι γίνεται πνεύμα, αδρά, φως. Και έτσι αγκαλιάζει όλη την κτίση μέσα σε μια ερωτική σχέση.

Ερώτηση: Δηλαδή π. Συμεών αν έδινε κανείς σε κάποιο άρθρο του ή βιβλίο τον τίτλο: "Άθως: Όρος Αγιον Τόπος συνουσίας" θα συμφωνούσατε;

Απάντηση: Όχι. Δεν κάνει γιατί τότε θα παίρναμε πολύ ψηλά τον αμανέ.

Ερώτηση: Διάβασα σε κάποιο μοναστήρι και το εξής: "Αγιον Όρος. Προθάλαμος του Παραδείσου". Τι θα είχατε να πείτε;

Απάντηση: Όχι, όχι. Αυτά δεν είναι σωστά. Μπορεί κανείς να πει: "Άγιο Όρος - Υδατόστρωτος τάφος". Είναι ο τίτλος κάποιου ποιήματος μου. Τάφος είναι το Άγιο Όρος.

Ερώτηση: Μερικοί λένε ότι το Άγιον Όρος το έχουν καταλάβει άνθρωποι θρησκευτικών οργανώσεων με σκοπό μια μέρα να καταλάβουν τα διάφορα εκκλησιαστικά πόστα. τι λέτε;

Απάντηση: Οι άνθρωποι προβάλλουν τους φόβους τους. Φοβούνται πώς θα έλθουν άνθρωποι από άλλους πλανήτες για να κατακτήσουν τον κόσμο; Και γιατί; Μήπως επειδή ο άνθρωπος του πλανήτη μας έχει φθαρεί κι είναι όλος εγωισμό; Μήπως επειδή ο άνθρωπος αυτός θέλει να υποτάξει τα πάντα και να αντικειμενοποιήσει τα πάντα; Γιατί οι άνθρωποι άλλων πλανητών, αν υπάρχουν τέτοια οντά, γιατί να 'χουν κακές διαθέσεις; Μπορεί να 'ναι άγιοι. Μπορεί να μην έχουν τον εγωισμό πού έχουμε εμείς και Ίσως θελήσουν να μας κάνουν καλό και όχι κακό. Γιατί έχουμε γεμίσει το στερέωμα από τέρατα;

Ερώτηση: Δηλαδή, μπορεί μια μέρα κι από το Άγιο Όρος να ξεπηδήσουν και τέτοιες περιπτώσεις; Δηλαδή άνθρωποι πού θα πάρουν τα πόστα τα εκκλησιαστικά;

Απάντηση: Δεν μπορεί να έλθει κανείς στο Άγιο Όρος με τέτοιες διαθέσεις γιατί δεν θα μπορέσει να μείνει ούτε 15 ημέρες. Τα παιδιά πού έχουν έλθει στο Άγιο Όρος είναι νέοι της εποχής μας πού αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του πολιτισμού. Καταλαβαίνουν πόσο ψεύτικη είναι ή κοινωνία μας και αναζητάνε κάτι αληθινό. Ήλθαν εδώ για να πεθάνουν. Πολλοί απ' αυτούς ήλθαν απ' τα μπουζούκια και τα νυχτερινά κέντρα. Όσοι προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς είναι άνθρωποι με κακές διαθέσεις πού προβάλλουν τα πάθη τους και τους φόβους τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΘΩΣ ΟΡΟΣ ΑΓΙΟ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. ΤΑΣΟΣ ΜΙΧΑΛΑΣ 1981

Οι καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες μικρού μήκους-ΓΕΙΤΟΝΕΣ Μια ταινιούλα του 1952 από τον Σκοτσέζο-Καναδό 1952 Norman McLaren

 . Δυο γείτονες , ο Jean-Paul Ladouceur και ο Grant Munro, ζουν ειρηνικά σε δύο όμορες αγροικίες. Όταν όμως ένα λουλούδι φυτρώνει ανάμεσα στα δύο σπίτια , αποδύονται σε ένα αγώνα μέχρι θανάτου για την κατοχή του . Έτσι οι έννοιες της ιδιοκτησίας και τη νομής αποδεικνύονται ισχυρότερες από την έννοια της ειρηνικής συνύπαρξης, γεγονός που θολώνει το μυαλό τους , παραμερίζει τα ανθρωπιστικά αισθήματα και τους οδηγεί στην καταστροφή. Εξήντα χρόνια μετά, το θαυμάσιο φιλμάκι που αναρτούμε δεν έχει χάσει τίποτα από την αρχική γοητεία και δύναμή του. Χαρείτε το!