Πέρασε και όλας ένας ολάκερος χρόνος. Που ο αδελφός μου ο παπά-Στρατής έπιασε βάρδια στα σκαλοπάτια της παραδείσου. Με το μισοσβησμένο τσιγάρο, το βροντερό του γέλιο και την θεόρατη αγκαλιά που χώραγε τον κόσμο όλο, να υποδέχεται σκουπίζοντας με το μπαλωμένο ράσο του τα δάκρυα τους, όλους τους άδικοπνιγμένους της Μεσογείου.
Όλους εκείνους που αναζητώντας τη Συμπόνια, συνάντησαν τη Λησμονιά.
Και εγώ –έτσι στη μνήμη του- να ξαναθυμάμαι απόψε εκείνη την φορά που μαθαίνοντας για την αρρώστια του τον συνάντησα
“…Φίλος καρδιακός και αδερφός ο παπά-Στρατής, πως μπορούσα να μην έρθω να τον δώ, εδώ στη Λέσβο. Απείθαρχος και ξεροκέφαλος ασθενής. Άλλοι στη θέση του θα είχαν πέσει στα ανάσκελα στο κρεβάτι αγκομαχώντας και γκρινιάζοντας. Αλλά αυτός εκεί πεισματάρης να τρέχει να ταΐζει, να ντύνει και να γιατροπορεύει τους φτωχούς του Αλλά αυτή τη φορά είχα στα αλήθεια ανησυχήσει με το σοβαρό πρόβλημα υγείας του που έχει επιδεινωθεί.
"Μιλά του, εσένα σε αγαπάει και θα σε ακούσει" μου είχαν πει οι δικοί του. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον μαλώσω η να τον παρηγορήσω.
Πήρα λοιπόν το δασκαλίστικο και σοβαρό ύφος και ξεκίνησα για το Κεράμι στην Καλλονή. Με περίμενε εκεί που πάντα συναντιόμαστε στο ησυχαστηριό του στον κήπο στην πίσω αυλή του Αι Γιάννη. Δίπλα στη μεγάλη λεμονιά που κάθε φορά κάνουμε τις ατελείωτες θεολογικές συζητήσεις. Εκεί που ένας σε σύγχυση και αμφιβολία από τα πολλά διαβάσματα αγνωστικιστής σαν την αφεντιά μου μετατράπηκε σε έναν βαθιά θεοσεβούμενο άθεο, και επιτέλους κατάλαβε η μάλλον ένοιωσε, χάρη σε έναν λαϊκό "αντάρτη" παπά, πως ο "Θεός αγάπη εστί".
Περίμενα να βρω έναν αδύναμο άνθρωπο και συνάντησα ένα "θεριό ανήμερο". Ποιός να παρηγορήσει ποιόν!
Τον άκουγα να μου μιλάει με πραγματική αγάπη για τους αδύναμους και απροστάτευτους ανθρώπους που του χτυπάνε την πόρτα, με πάθος για τα σχέδια του να βοηθήσει πιο πολύ πιο πολλούς, με συγκίνηση για τους Σύριους πρόσφυγες που του θυμίζουν τους μικρασιάτες παππούδες, με σεβασμό για τους καταφρονεμένους, τον είδα όση ώρα έκατσα να μοιράζει χωρίς ούτε ένα βαρυγκώμιασμα και το τελευταίο ευρώ που είχε στην τσέπη του σε τσακισμένους ανθρώπους που έφταναν να τον δουν, να γεμίζει σακούλες με ψυχοπονέματα, λίγο ρύζι, μακαρόνια, λάδι, φρούτα, ότι κατάφερε να μαζέψει γυρνώντας με το σαράβαλο του όλη μέρα.
"Και για σένα;" Τον ρώτησα σιγανά. "Εσύ μωρέ ρωτάς;" μου απάντησε χαμογελώντας
Να δεις πως το έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης
" ...δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος... "
υ.γ. Τη φωτογραφία αυτή την έχω στη βιβλιοθήκη, δίπλα σε κείνη του πατέρα μου. Την είχα τραβήξει πριν από δυό χρόνια όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά οι δύο τους στη Γενική Συνέλευση μας. Ο παπαΑντωνης του Μόντε στην Ουγκάντα , και ο παπαΣτρατης από το Κεράμι της Καλονής. Δυό μέλη των Γιατρών του Κόσμου, δυο τόσο όμορφοι άνθρωποι, που αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μεταξύ τους, η κάρδια τους είναι τόσο κοντά. Καθισμένοι σε ένα πεζούλι, άνοιγε η καρδιά σου να βλέπεις δυό πρόσωπα καλοσυνάτα να γελάνε.
Ο ένας αγαπούσε πολύ τον άλλο και ξέρω πως επικοινωνούσανε. “…. Αυτός είναι πραγματικός παπάς μου’λεγε κάθε φορά στο τηλέφωνο ο παπαΣτρατής. Μωρέ να γιάνω λίγο, και να κατέβω να βάλω και εγώ ένα χέρι…”
"...ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με..." Ξέρω πως απόψε ένα κεράκι θα μένει αναμμένο σε μια ταπεινή εκκλησιά στην Αφρική για τον μπαμπαΝουρ- τον "πατέρα από φώς" στα αραβικά- όπως τον φώναζαν οι Σύριοι.
Καλή αντάμωση αδελφέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου