Συναισθήματα και πατρίδες...

Αφεντιά και καμάρι κατέχει ο αγέρας που κατευθύνει το ποδήλατο ενώ κατηφορίζει στα ψυχρά, μοναχικά σοκάκια της φτωχής μου φαμίλιας, εκείνης που βρεθήκαμε στο ίδιο έδαφος, κάτω από τον ίδιο ήλιο, με το φεγγάρι να καθοδηγεί το τιμόνι που παραπαίει.

Πέρασα από γέφυρες με τα φρένα χαλασμένα, το πετάλ στις βουνοκορυφές χαλιναγωγούσε τον προσανατολισμό μου. Το είπα πολλές φόρες για να το ακούσουν και η σιωπή δυνάμωνε. Έκοψαν τις ρίζες μου, έκαψαν τα κλαδιά μου λέγοντας δυο λέξεις μόλις με είδαν να φλέγομαι: «Είσαι ξένη».

«Είσαι ξένη», «Είσαι ξένη», «Είσαι ξένη» όσες φόρες κι αν το ψιθυρίζω αρνούμαι να το πιστέψω. Γιατί όταν οι γονείς μου έβαλαν τα ρούχα μέσα σε μια βαλίτσα χάθηκαν από το πέπλο που χώριζε τις δυο χώρες Αλβανία – Ελλάδα, το μέλλον μου ήταν καθορισμένο και η πατρίδα θα χανότα , δεν θα ήμουν ποτέ ξανά Αλβανίδα, δεν θα γινόμουν ούτε στιγμή Ελληνίδα, θα γινόμουν ένα σώμα τεμαχισμένο ανάμεσα σε δυο κόσμους.

Αγάπησα την ελληνική γλώσσα, ενστερνίστηκα τα ήθη και τα έθιμα του πλούτου που απέπνεε η Ελλάδα, έγινα και εγώ σαν τους φίλους μου, είχα την τιμή να παρελάσω με το άσπρο μου πουκάμισο και την μπλε φούστα αν και ήθελα να το αποφύγω. «Γιατί μια ξένη, μια Αλβανίδα να τιμήσει την Ελλάδα; Με ποιο δικαίωμα;» έτσι το σκεφτόμουν και έτσι το σκεφτόντουσαν.

Ήταν ανήκουστο να θεωρώ τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και όλους τους Αρχαίους φιλοσόφους μας, λογοτέχνες του 20ουαιωνα και πολεμιστές της Ελλάδας πρόγονους μου, που μόχθησαν για την νέα Ελλάδα, για τα στερνοπούλια της, για τα παιδιά τους.

«Μνήσθητί μου Κύριε» φώναξε ο άνθρωπος που υποδύθηκε τον Καψάλη στην αναπαράσταση της ανατίναξης το Σάββατο, αναδράμοντας στην Έξοδο του 1821.

«Πατέρα είναι κακό που αγαπώ την Ελλάδα;»

Σιωπή. Τι θα μπορούσε να πει ο πατέρας όταν το παιδί του χάνει τις ρίζες του; Όταν θυμάται την καταγωγή της μόνο όταν επισκέπτεται τον τόπο της, όταν μέχρι χθες δεν ήξερε την Ιστορία της Αλβανίας, όταν η Αλβανική αλφάβητος φαντάζει άγνωστη και όταν απωθεί τον αέρα στο πέρασμα των συνόρων.

Οδηγώντας το αυτοκίνητο και βγαίνοντας από τα σύνορα της Αλβανίας ένιωθα ασφάλεια, ήμουν στην Ελλάδα, μπορώ να μιλώ μόνο ελληνικά, να γραφώ, να εκφράζομαι.

«Ντροπή»

Κάνοντας βόλτες περιμετρικά της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου παρατηρούσα πόσο όμορφα εναρμονίζονται και γαληνεύουν τα χρώματα του ουρανού, πίσω από τις πελάδες με τα μοναδικά χρώματα της φύσης και τότε έγραψα τους δυο αυτούς στοίχους στην γραφομηχανή μου:

 «Χάνω τις ρίζες μου

Ποια είμαι; Και γιατί βρέθηκα σε τούτον εδώ τον τόπο;

Είμαι Ελληνοαλβανίδα. Και αυτός είναι ένας τίτλος που τον αισθάνομαι. Όταν φτάνω στον τόπο μου ξέρω πως εκείνος με έσπειρε στα έγκατα εκείνης της γης, ξέρω πως είμαι καρπός της Αλβανίας. Βλέποντας τα συντρίμμια του σπιτιού που γεννήθηκα στο Ζουμπανάτ, σε ένα χωριό διπλά στην λίμνη, μια βαθιά συγκίνηση ήρθε να στεγάσει μέσα μου. Όταν είδα το δωμάτιο που έμεναν οι νιόπαντροι τότε γονείς μου όταν γεννήθηκα, εκείνο το μέρος που αργότερα έγινε στάνη είπα: « Αυτή είμαι». Όταν με ρωτούν λέω πως είμαι Αλβανίδα. Η μητέρα μου πάνω σε ένα γέρικο γαϊδούρι και εγώ στην κοιλία της έτοιμη να ξεπροβάλω. Με φάσκιωσαν για να ισώσουν τα άκρα μου. Πάνες δεν υπήρχαν, αντικαταστάθηκαν από κουρέλια όπως και παλιά μπαλωμένα ρούχα για να ζεσταθώ».

Αλίμονο σε όσους ξέχασαν. Αλίμονο σε όσους στον τόπο τους αισθάνονται ξένοι και αλίμονο σε έμενα που είμαι μια Ελληνοαλβανίδα με πρόγονο τον Skenderbeu και τον Enver Hoxha και πρότυπο τον Κολοκοτρώνη και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Και ναι, με καμάρι αντιπροσώπευσα την Αιτωλοακαρνανία στην πομπή της Εξόδου και τα τσαρούχια μου τα φόρεσα και το φέσι μου αλλά και το βαρύ γιλέκο μου από προβιά, ενδυμασία της νύφης από την Άμπλιανη.

Ιστορία, αίμα, τιμή, έθνος, πατρίδα όποιος εθνικιστής δεν τίμησε ποτέ το χώμα του. Γιατί την σημαία της Ελλάδας θα την σηκώσω ψηλά όσο και την σημαία της Αλβανίας. Και τις δυο μαζί, την μια στο ένα χέρι και την άλλη στο άλλο χέρι.

Θα χορεύω το Kanga Mallekastriote όπως και τους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι μια Ελληνοαλβανίδα.

Άντζελα Υζεϊράι

πηγή

Προτότυπη μουσική για το θεατρικό έργο "'Ασμα Ασμάτων" σε σκηνοθεσία Βαλάντη Φράγκου.
Σύνθεση - Ενορχήστρωση: Μίμης Νικολόπουλος
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα OrzaProject Studios.
Μix - Mastering: Petro Ammos
Εικόνα: Μαγδαληνή Στεφανάτου

Original music for the theatrical play "Asma Asmaton" (Song of Songs) directed by Valantis Frangos.
All tracks were composed and arranged by Mimis NIkolopoulos.
All recordings took place in OrzaProject Studios.
Mixed & Mastered by Petro Ammos.
Image: Magdalini Stefanatou


info
http://www.ert.gr/kozani-asma-asmaton...

«ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ» ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ

Ηρακλής Φίλιος 
Βαλκανιολόγος, Θεολόγος

1. Αν δεν ξεφύγουμε από το βερμπαλιστικό κήρυγμα, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες ο κόσμος να μυηθεί στο ήθος του ορθόδοξου ανθρωπισμού, στην ομορφιά της ορθόδοξης θεολογίας και στην ωραιότητα των πατερικών λόγων. 

2. Οι πιστοί γνωρίζουν και έχουν αναπτύξει ένα καλό θεολογικό αισθητήριο μέσα από τα ψυχωφέλιμα κηρύγματα. Σε αυτό έχουν βοηθήσει οι συνειδητοί λειτουργοί του λόγου, όσοι δηλαδή έχουν ερωτευτεί πραγματικά τον εραστό Θεό. 

3. Δεν χρειάζεται θεολογική εμβάθυνση, χρειάζεται ΕΠΑΝΑΚΑΤΗΧΗΣΗ. ΕΠΑΝΑΚΑΤΗΧΗΣΗ. Ο πιστός λαός αγνοεί βασικά σημεία της εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής. 

4. Ανάμεσα στους πιστούς που εκκλησιάζονται υπάρχουν κι εκείνοι που δεν εκκλησιάζονται, εκείνοι που δεν πιστεύουν, εκείνοι που αρνούνται τον Θεό, εκείνοι που αμφισβητούν το θεμέλιο της ορθόδοξης πίστης, την Ανάσταση, εκείνοι που παλεύουν μέσα τους με τον Θεό και τον οποίο αισθάνονται απομακρυσμένο και μη αποκεκαλυμμένο, εκείνοι που αναζητούν, εκείνοι που βρίσκονται σε αδιέξοδα. Ο ρόλος του κληρικού είναι πολυδιάστατος, άκρως σημαντικός, ο κατεξοχήν πλέον σημαντικός, αφού ο κληρικός οφείλει να σταθεί δίπλα στον πονεμένο άνθρωπο της δακρυσμένης αυτής εποχής. Με πίστη και με γνώση.  

5. Πρόκληση μεγάλη: Να κερδίσει η ορθοδοξία δια του λόγου και του παραδείγματος το έδαφος που πολλές φορές χάνεται κάτω από τα πόδια της. Οι θεολόγοι, οι κληρικοί μπορούν και πρέπει να εμπνεύσουν πιο συνειδητά, εμφατικά, με πίστη. Δεν έχουμε καν υποψιαστεί την εξέλιξη της θεολογίας όσον αφορά ζητήματα που στο εξωτερικό έχουν ήδη ξεκινήσει να απασχολούν και να προβληματίζουν τη θεολογική πραγματικότητα. Επιμένουμε σε μία στείρα και ξεγυμνωμένη από θείο πνεύμα απολογητική (την πλέον κακότεχνη φύση της εκκλησιαστικής ζωής), και ασχολούμαστε συνεχώς με τους αιρετικούς, τους κακόδοξους, τις κινήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη, τους διαλόγους των θρησκειών, την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Κι αυτά, ενώ δεν καταφέραμε να υποψιαστούμε το θησαυρό της θεολογίας της ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας που βρίσκεται κάτω πλέον από τα πόδια μας, αφού φροντίσαμε επιμελώς να τον θάψουμε, για να μην μας θυμίζει ότι το έλεος του Θεού αφορά τον κάθε άνθρωπο, τον όλο άνθρωπο, το «συναμφότερον» κατά Γρηγόριο Παλαμά. 

6. Ο πιστός λαός στέκει ακόμη ανυποψίαστος. Δεν έχει υποπτευθεί τι σημαίνει ορθοδοξία, εκκλησία, Χριστός, ζωή, θάνατος, σωτηρία, έλεος, μυστηριακή ζωή. Πόσοι άραγε απαντούν εύστοχα στο ερώτημα «Ποιος είναι ο Χριστός;». 

7. Η ορθοδοξία έχει άπειρη ομορφιά, εκλεπτυσμένη αισθητική, φιλακόλουθη φύση, σωτηριώδες χάρισμα. Χρειάζεται να ερωτευθούν οι ανθρώπινες ψυχές τον Χριστό. Και για να γίνει αυτό, είναι ανάγκη να γνωρίσουν τον κατεξοχήν έρωτα της ζωής, τον Χριστό. Ο Χριστός δεν είναι ιδέα, δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι συναίσθημα. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο ενανθρωπήσας Θεός. 

8. «Είδαμε» τον Θεό, μπερδευτήκαμε με τον τρόπο θεώρησης Του και ξεγελαστήκαμε πως είναι ένας επαναστάτης, ένας άριστος φιλόσοφος. Τον προσεγγίσαμε με τα αισθητήρια του σώματος, Τον καταντήσαμε «κτιστό». Σκοτώσαμε το μυστήριο. Θάψαμε την ομορφιά του μυστηρίου που εντούτοις βιώνεται. Πρόκληση είναι να μυηθούμε από πνευματικές μορφές στο κάλλος του μυστηρίου. 

9. Αγνοήσαμε και κρύψαμε την αλήθεια. Οι Πατέρες συνηθίζεται να προβάλλονται ως διώκτες των αιρετικών, πολέμιοι των κακοδοξιών κ.ο.κ. Ναι, είναι και αυτό και αυτό ανέδειξαν στα θαυμάσια τους έργα. Οι Πατέρες όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ποιος μίλησε για τον Γρηγόριο Παλαμά ως μεγάλο φιλόσοφο; Συνήθως προβάλλεται ως διώκτης των αιρετικών. Κατεξοχήν έτσι έχει γίνει γνωστός. Μίλησε όμως για την εμπειρία του Θεού, τα στάδια της εμπειρικής θεολογίας, το Άγιο Πνεύμα ως «απόρρητο έρωτα» μεταξύ Πατρός και Υιού κ.ά. Γιατί αγνοήσαμε τους λόγους του κατεξοχήν φιλοσόφου αγίου του μεγάλου αυτού ανδρός, αυτού του μεγάλου πνευματικού αναστήματος του Γρηγορίου Νύσσης; Και γιατί κρύψαμε με φοβικά σύνδρομα τη διδασκαλία του για την ανυπαρξία της κόλασης για παράδειγμα, την οποία αναπτύσσει στον Κατηχητικό του λόγο; Γιατί φοβηθήκαμε να ερευνήσουμε, να εντρυφήσουμε, να συναντήσουμε μία άποψη που νιώθουμε ότι μας «απειλεί»; Γιατί σκανδαλιστήκαμε; Γιατί επιλέγουμε αποσπασματικά τους λόγους των Πατέρων κατά το συμφέρον; Γιατί χρησιμοποιούμε τους Πατέρες κατά το δοκούν και με σκοπό να ικανοποιήσουμε την ξευτιλισμένη μας ανεπάρκεια, ένδεια; Γιατί θάβουμε την εκστατική ερωτικότητα των πατερικών λόγων; Γιατί λεηλατούμε το μυστήριο του πως και του τρόπου φανέρωσης του; 

10. Αρνούμαστε τη σωτηρία όλων όσων δεν είναι εμείς ή σαν εμάς. Συμπονούμε στους λόγους μας, στο νου μας τους αμαρτωλούς αλλά κατακρίνουμε και αποφεύγουμε την πόρνη, τον εγκληματία, τον αδιάφορο, τον άθεο, τον αρνητή, τον τσαλακωμένο. Επιτέλους. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ CLUB ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που βαυκαλίζονται πως κρατάνε καλά τα κλειδιά της σωτηρίας για τον εαυτό τους, ξεχνώντας πως ο Θεός δεν σώζει για τις καλές μας πράξεις (προτεσταντικά κατάλοιπα του sola fide κ.ο.κ.), αλλά δια του ελέους Του, το οποίο είναι ακατανόητο, άφραστο, απερινόητο, ακατάληπτο για τα ανθρώπινα δεδομένα. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΝΑΙ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

ΕΜΕΙΣ; 

Μπαρίς: Το βιολί της ειρήνης και των τύψεων

Του Γιάννη Γιγουρτσή
Φιλολόγου της Μεγάλης του Γένους Σχολής

Ο Μπαρίς Γιαζγκί γεννήθηκε στο Σιίρτ, μια φτωχή και ορεινή περιοχή στην ΝΑ Τουρκία όπου κυριαρχεί ο κουρδικός πληθυσμός. Δύσκολα τα περνούσαν οι γονείς, κτηνοτρόφοι και οι δύο τους, που έκαναν κάμποσα παιδιά για να έχουν βοήθεια και χέρια στην οικογένεια. Την εποχή που γεννήθηκε ο μικρότερός τους γιος, τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα στην περιοχή τους. Μαίνονταν οι συγκρούσεις ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και τους αυτονομιστές, ενώ ο τρόμος και ο θάνατος ήταν κομμάτι της καθημερινότητας. Έτσι ο πατέρας του τού έδωσε το όνομα αυτού που ευχόταν πιο πολύ για την οικογένειά του: Μπαρίς στα τουρκικά σημαίνει ειρήνη Ειρηνική ήταν η ψυχή του μικρού Μπαρίς που γρήγορα έδειξε την ευαισθησία του, το ταλέντο του στην μουσική και ειδικότερα την κλίση του στο βιολί. Ξεκίνησε να μαθαίνει μόνος του μουσική, μέχρι που κάποιος δάσκαλος που διέκρινε το ταλέντο του, τού έδωσε κάποια μαθήματα στο σχολείο. 

Ένας θείος του πάλι, αδελφός της μάνας του, που έπαιζε βιολί στους γάμους - διάσημοι οι κούρδικοι γάμοι, κρατάνε τρεις μέρες και οι καλεσμένοι χορεύουν ακατάπαυστα. Σε εκείνο το βιολί λοιπόν έμαθε να κινεί το δοξάρι ο μικρός Μπαρίς. Όταν έφτανε στο Λύκειο, οι γονείς έστειλαν το στερνοπούλι τους στην Πόλη, να τελειώσει το σχολείο εκεί, μένοντας κοντά στον μεγάλο του αδελφό, τον Φατίχ, που ζούσε εκεί Ήταν και αυτός μουσικός,το μουσικό ταλέντο μάλλον κληρονομιά από τη μάνα που είχε και εκείνη υπέροχη φωνή, δεν έλειπε από την οικογένεια. Κλαρίνο έπαιζε ο Φατίχ. Δούλευε σε πανηγύρια και γάμους συμπατριωτών του. Καμιά φορά έπαιζε και σε κανένα μαγαζί , σε κάποιο από τα πολλά "Türkü evi" μαγαζιά που παίζουν τους σκοπούς της Ανατολίας, τούρκικα τραγούδια μα και πολλά κούρδικα. 

Εκεί στους παράδρομους του Ταξίμ είναι όλα αυτά και τον φώναζε πού και που κάποιος έμπειρος ουστάς να βοηθήσει. Ταλέντο είχε και ο Φατίχ μα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Έβλεπε όμως στον μικρό αδελφό την δική του συνέχεια και τον χαιρόταν. 

«Ας έρθει εδώ» είπε στους γονείς, ο Φατίχ για τον Μπαρίς. «Ο μικρός έχει ταλέντο, εγώ δουλειές έχω, θα τελειώσει το σχολείο, θα δουλεύει και μαζί μου, θα βγάζει το μεροκάματο». Έτσι και έγινε. 

Ο Ειρηναίος, έτσι θα λέγανε ίσως τον Μπαρίς αν ήταν Έλληνας, ενθουσιάστηκε. Ο μεγάλος του αδελφός, ο άμπης του, πάνω από δέκα χρόνια τον περνούσε, του στάθηκε σαν πατέρας, τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του. Τον έπαιρνε μαζί για να παίζει στους γάμους και κάποτε σε κάποια μαγαζιά που έπαιζε και εκείνος. Στην αρχή τον έβαζε να παίζει το μπεντίρ ή την ταραμπούκα, βιολί δεν είχε δικό μου ο Μπαρίς, εκείνου όμως η ψυχή χτυπούσε αλλού. Μόλις έβρισκε την ευκαιρία δανειζόταν το βιολί κάποιου μουσικού από την ορχήστρα και έπαιζε. Με τα πρώτα χρήματα που έβγαλε αγόρασε ένα βιολί, ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει με το κομπόδεμά του. Χρεώθηκε και ένα ποσό σημαντικό για εκείνον, δανείστηκε μα τα κατάφερε τελικά να το αγοράσει. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη όταν το πήρε στα χέρια του. Ο μαγαζάτορας, ένας έμπειρος οργανοποιός και έμπορος μουσικών οργάνων εκεί στην Γκαλίπ Ννεντέ, στον Γαλατά, κατάλαβε το πάθος του μικρού και του διάλεξε ένα καλό βιολί και του έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στην τιμή. Πετούσε ο μικρός. Σταμάτησε στη μέση του Γιουκσέκ Καλντερίμ, καθώς κατέβαινε για το Καράκιοϊ να πάρει το τραμ, και άρχισε να παίζει Δεν άντεχε να περιμένει να φτάσει στο σπίτι Ο αδελφός του πάλι τον μάλωσε που ξόδεψε όλα του τα λεφτά και που χρεώθηκε κιόλας, μα κατά βάθος τον καμάρωνε για το πάθος και το ταλέντο του. Ο μικρός έκανε ήδη όσα και ο ίδιος θα ήθελε να κάνει μα δεν τόλμησε. Ο Μπαρίς βρήκε και έναν δάσκαλο και ξεκίνησε μαθήματα. Του μάθαινε παραδοσιακό βιολί ο χότζας, τα οθωμανικά και ανατολίτικα μακάμια, αλλά το βράδυ στο διαδίκτυο άκουγε στα ραδιόφωνα και τα μουσικά κανάλια τους μεγάλους ερμηνευτές της δυτικής μουσικής και τον έπιανε το ξημέρωμα... Θαύμασε τον Γεχούντι Μενουχίν και τον Νταβίντ Όϊστραχ, τον εντυπωσίασε ο Αντρέ Ριέ, γοητεύτηκε από την όμορφη Βανέσα Μέι. 

Ήξερε πως αυτή είναι η μουσική που ήθελε να γνωρίσει και να κατακτήσει. Ένας υπέροχος νέος κόσμος που τον μεθούσε. 

Το καλοκαίρι που πέρασε τον κάλεσε ένας άλλος αδελφός του; στο Βέλγιο. Στην Αμβέρσα ζούσε εκείνος μετανάστης. Ξεκίνησε εργάτης σε εργοστάσιο σοκολάτας, μα είχε ανοίξει ένα δικό του μαγαζάκι τώρα, ένα ζαχαροπλαστείο που πουλούσε μαζί με τις σοκολάτες μπακλαβάδες και μουχαλέμπια στους πολυάριθμους Τούρκους, Κούρδους και Άραβες πελάτες της γειτονιάς. «Έλα να δεις εδώ τι γίνεται» του είπε, «Ίσως βρεις δουλειά, ίσως μπορέσεις να μείνεις» Ο Φατίχ είχε μιλήσει με στον αδερφό του στο Βέλγιο για το ταλέντο του μικρού και αποφάσισαν να συνεργαστούν για να τον βοηθήσουν. 

Η βίζα του ήταν μόνο για δύο μήνες, τόσο μπορούσε να πάρει σαν σπουδαστής της γλώσσας. Με άλλη ιδιότητα δεν μπορούσε να πάει στο Βέλγιο. Μα εκείνοι οι δύο μήνες του άλλαξαν τη ζωή. Πήγε σε συναυλίες, σε κονσέρτα, άκουσε ζωντανά την δυτική μουσική που ως τότε άκουγε μόνο από το ίντερνετ. Ζήτησε να μάθει πώς μπορεί να τη σπουδάσει. Πήγε στο καλύτερο ωδείο και του είπαν να κάνει πρώτα από όλα μια δοκιμαστική παρουσίαση . «Κάνετε αίτηση» του είπαν, «στείλτε μας ένα βιογραφικό και κάποιο δείγμα της δουλείας σας βιντεοσκοπημένο ή ηχογραφημένο και θα σας απαντήσουμε, κλείνοντας σας ραντεβού». 

«Δεν προλαβαίνω» τους είπε. 

«Φεύγω σε μία εβδομάδα και δεν ξέρω πότε θα έρθω πάλι... Θέλω να με ακούσετε. Μόνο για 10 λεπτά, δώστε μου μόνο 10 λεπτά.» 

«Δεν γίνεται του είπαν» κύριε. «Υπάρχει μια διαδικασία.» επανέλαβε ψυχρά η ψηλόλιγνη γραμματέας του κονσερβατουάρ με τα καστανά καρέ μαλλιά το λευκό δέρμα και τα μικρά καστανά μάτια. 

Αντί για άλλη απάντηση ο Μπαρίς έβγαλε το βιολί του και άρχισε να παίζει εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια όλων το Πρώτο Καπρίτσιο για βιολί του Παγκανίνι, έργο πολύ απαιτητικό δεξιοτεχνικά που το είχε μάθει μόνος του κατεβάζοντας την παρτιτούρα από το διαδίκτυο. Δυο μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά σε μια επιτροπή από καθηγητές που άκουγαν τον σγουρομάλλη φέρελπι νέο από την Ανατολία να τους ξεδιπλώνει το ταλέντο και τις μουσικές του δεξιότητες. 

«Σας δεχτήκαμε κατ’ εξαίρεσιν» του είπαν. 

«Μας άρεσε αυτό που ακούσαμε και θα σας πάρουμε να φοιτήσετε εδώ στο ωδείο μας ως εξαιρετικό ταλέντο. Κανονίστε τα διαδικαστικά και σας περιμένουμε από το εαρινό εξάμηνο, γιατί οι θέσεις για το χειμώνα έχουν κλείσει».

Γύρισε ενθουσιασμένος στην Πόλη και άρχισε να ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι. Πετούσε. Στο μεταξύ δούλευε σαν τρελός για να μαζέψει ένα κομπόδεμα. Η χώρα ζούσε στον πυρετό που ακολούθησε το πραξικόπημα του καλοκαιριού και ετοιμαζόταν για το δημοψήφισμα του Απριλίου, μα ο Μπαρίς δεν νοιαζόταν για αυτά. Έβλεπε μπροστά του μόνο έναν δρόμο. Αυτόν της μουσικής που περνούσε μέσα από τις σπουδές στο κονσερβατουάρ της Αμβέρσας. «Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή», σκεφτόταν. «Πόσοι δρόμοι ανοίγουν μετά» Ήξερε καλά πως αυτός και όχι άλλος είναι ο δρόμος του και τον ονειρευόταν λαμπρό και γεμάτο μουσική. 

Όταν γύρω στα τέλη της χρονιάς πήγε να ζητήσει βίζα για το Βέλγιο έφαγε την πρώτη ψυχρολουσία. «Δεν δίνουμε βίζα για μουσικές σπουδές στο ωδείο» του είπαν. «Δεν έχετε τα τυπικά προσόντα για να εγγραφείτε. Δεν μπορείτε να κάνετε ανώτερες μουσικές σπουδές, χωρίς κάποιο πτυχίο και τις άλλες τυπικές προϋποθέσεις που ο νόμος απαιτεί». 

«Μα στο κονσερβατουάρ με δέχτηκαν ως εξαιρετικό ταλέντο». 

«Ναι το βλέπουμε. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και εμείς την δική μας. Οι τυπικές προϋποθέσεις δεν ισχύουν για εσάς. Αν ήσασταν πολίτης της ΕΕ θα ήταν αλλιώς». 

Πήγε και ξαναπήγε, αλλά μάταια. 

«Δώστε μου τουλάχιστον βίζα 2-3 μηνών για γλώσσα». 

«Ούτε και αυτό μπορούμε. Δεν κάνατε καλή χρήση την προηγούμενη φορά που βρεθήκατε στο Βέλγιο. Πήρατε για γλώσσα και δεν φοιτήσατε τελικά, δεν έχετε να μας δείξετε αποδεικτικό». 

«Λυπάμαι πολύ» είπε στο τέλος κοφτά η υπάλληλος. «Απλά δεν γίνεται».  

Ένιωσε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του. Η Αμβέρσα, το κονσερβατουάρ που τον περίμενε, οι μουσικές σπουδές, τα όνειρα για την καριέρα, όλα φάνηκε να εξανεμίζονται με μιας. 

«Πως δε γίνεται, όλα γίνονται» σκέφτηκε σε μια στιγμή. «Εγώ θα πάω στο Βέλγιο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πάω.» και ξεκίνησε να καταστρώνει το σχέδιό του. 

Στα μέσα του Απρίλη, αμέσως μετά το Πάσχα οι ελληνικές λιμενικές αρχές και η FRONTEX εντόπισαν το ναυάγιο μιας μεγάλης βάρκας γεμάτης με πρόσφυγες και μετανάστες ανοιχτά της Μυτιλήνης. Ο καιρός ήταν καλός και η θάλασσα γαλήνια. Η βάρκα ωστόσο βούλιαξε για άγνωστο λόγο. Ίσως ήταν παραφορτωμένη με κόσμο ίσως να μετακινήθηκαν οι επιβάτες μέσα της. Μετά ο πανικός, πολλοί δεν ήξεραν κολύμπι,,τα βαριά ρούχα....Τα σωστικά συνεργεία έσωσαν κάμποσους επιβάτες. Ανάμεσά τους και μια έγκυος γυναίκα. Περισυνέλεξαν όμως και 16 νεκρούς. Πρόσφυγες από την Συρία και το Ιράκ, Αφγανοί, Πακιστανοί. 

Ανάμεσά τους εντοπίστηκε και ένας νέος άντρας που γρήγορα αναγνωρίστηκε ως πολίτης της Τουρκίας. Είχε άλλωστε πάνω την ταυτότητά του. "Μπαρίς Γιαζγκί, ετών 22, υπηκοότητα τουρκική," έγραφε η αναφορά των αρχών. Στο χέρι του βρέθηκε περασμένη μια θηλιά από σκοινί. Στην άλλη άκρη του σκοινιού ήταν δεμένο ένα βιολί. 

«Εγώ θα πάω στο Βέλγιο, Φατίχ άμπη» είπε στον αδερφό του πριν τρεις μέρες που τον αποχαιρέτησε και άφησε το σπίτι τους στην Πόλη. «Καλά πὠς θα πας, τι σκέφτεσαι. Αφού δεν σου δίνουν βίζα Πρόσεξε» «Μη σε νοιάζει, άμπη», συνέχισε ο μικρός «Εγώ θα πάω και θα σπουδάσω βιολί, και μετά θα πάρω και εσένα εκεί, να σε ακούσουν και εσένα και να δουν τι σπουδαίος μουσικός είσαι. Θα πάρω και εσένα εκεί, ακούς. Εδώ δεν έχουμε ζωή πια.» 

Ο Φατίχ αποχαιρέτησε τον μικρό με δάκρυα στα μάτια. 

«Ποιος είναι ο άμπης και ποιος ο μικρός αδελφός, τελικά ανάμεσά μας,», σκεφτόταν καθώς τον φιλούσε στο μέτωπο «Καλή αντάμωση, αδελφέ μου, ο Θεός μαζί σου». 

Αυτή είναι η ιστορία του Μπαρίς, ενός νέου βιολιστή από την Ανατολή που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Ή αυτή θα μπορούσε να είναι. Μικρή σημασία έχει. 

Συνοψίζω την είδηση παρατακτικά: 

Ο Μπαρίς Γιαζγκί ήταν ένας νέος από το Σίιρτ που αγαπούσε το βιολί. 

Ο Μπαρίς πνίγηκε στα γαλήνια νερά του Αιγαίου στην προσπάθειά του να περάσει στην Ελλάδα παράνομα. 

Ο Μπαρίς είχε σκοπό να πάει στο Βέλγιο για να συνεχίσει τις σπουδές του στην μουσική και στο βιολί. Αποφάσισε να μπει παράνομα στην ΕΕ καθώς δεν μπόρεσε να πάρει βίζα από τις βελγικές αρχές. 

Ο Μπαρίς ήταν μόλις 22 χρονών. Όταν τον ανέσυραν από τα παγωμένα νερά βρήκαν να έχει δεμένο στο χέρι του το βιολί του. 

Ο Μπαρίς πέρασε στο θάνατο έχοντας στην αγκαλιά του ό,τι αγάπησε περισσότερο στην σύντομη ζωή του. 

Ο Μπαρίς που το όνομά του σημαίνει Ειρήνη, είναι μία ακόμα τύψη του δικού μας πολιτισμού.

Εύχομαι να γίνει ένα αστέρι στον ουρανό, έτσι όπως έζησε στην γη, για να φωτίζει και τους δικούς μας σκοτεινούς ορίζοντες 

Καλό ταξίδι Μπαρίς. Ας πλουτίζεις τώρα με το γλυκόηχο βιολί σου την ορχήστρα του παραδείσου. 

Η είδηση από την τουρκική Τζουμχουριέτ.