Μαθήματα ζωής

Ο άγιος της διπλανής πόρτας

+Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός

Λέτε... ο Stephen Hawking να πήγε στην κόλαση...;

Πλησίον μας είναι, όποιος βρίσκεται δίπλα μας την οποιαδήποτε στιγμή. Είναι κάθε άνθρωπος που για οποιονδήποτε λόγο, ήρθε σε επαφή μαζί μας... C.S.Lewis

Σκέφτεται κανείς με αφόρητη οδύνη αλλά και απόλυτη κατανόηση όλους τους αρρώστους με καρκίνο, αυτοάνοσα ή AIDS ή κάτι άλλο απίθανο, που εκφράζουν την αγανάκτηση τους: Γιατί; Γιατί εγώ;; Η αναζήτηση της αιτίας μιας αρρώστιας... αυτή η αίσθηση αδικίας… συνθλίβει ψυχές και τυραννάει φυλλοκάρδια!
Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!
Ο γιατρός που στα 36 του μετά από λαμπρές σπουδές και το πέρας της νευροχειρουργικής εξειδίκευσης διαγιγνώσκεται με καρκίνο πνευμόνων και ξέρει ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια θα τελειώσει η ζωή του (P. Kalanithi: Όταν η ανάσα γίνεται αέρας, Εκδ. Πατάκης).
Οι άνθρωποι με τα, ποικίλων συμπτωμάτων, αυτοάνοσα, που κάνουν την ζωή τους... «ὅλως ἄλλη» και τους κάνουν εξαρτημένους, θιγμένους, θλιμμένους, θυμωμένους...!!
Πολλές φορές βέβαια η αρρώστια οδηγεί τον άνθρωπο στα ουσιώδη· τον διαμορφώνει, όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και σπάνιο. Συνήθως τον εξαντλεί, σίγουρα ψυχικά και οπωσδήποτε σωματικά και τον θυμώνει, αυτό το "γιατί", που τυραννάει καθένα μας.
Anima sana in corpore sano φωνάζουμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι με το όραμα του αθλητικού ιδεώδους και την εμπορική του εξαργύρωση (ASICS τα αρχικά!) για να έρθει ο μακαρίτης ο καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ να μας διαψεύσει διαβάζοντας μας, σωστά και ολόκληρο, το απόφθεγμα: Μακάρι-είθε να υπάρχει, ψυχή υγιής σε σώμα υγιές!! Εμείς όμως, παρότι χριστιανοί, κραυγάζουμε: Πάνω από όλα η υγεία...!
Γιατί:
Δεν καταλάβαμε ότι πάνω από όλα είναι η αγάπη και το να μπορείς να αξιολογείς σωστά, με υγιή κριτήρια, πράγμα που πολλάκις συγχέει, από τις ψυχολογικές συνθήκες και παραμέτρους, τα καίρια της ζωής σου!
Δεν καταλάβαμε ότι μπορείς να είσαι υγιής και δυστυχής συγχρόνως, χωρίς αγάπη. Ότι μπορείς να σφύζεις από ζωή και να έχεις ένα πεθαμένο σπίτι. Ότι μπορείς να καταφέρνεις «πράγματα και θάματα» αλλά να είσαι ένας σκαντζόχοιρος που κανένας δεν μπορεί, και κατ’ επέκτασιν δεν θέλει, να χαϊδέψει.
Δεν καταλάβαμε ότι ο Θεός μας, δεν «περιμένει στη γωνία» τα πλάσματα Του να τα τιμωρήσει για παραβάσεις, αλλά τα περιμένει στο Σταυρό με ανοιχτές (καρφωμένες για να μη... κλείνουν) αγκάλες, για να τα συγχωρήσει!
Δεν καταλάβαμε εμείς, ότι ο Χριστός δεν είναι ο τιμωρός Δίας, αλλά ο πατέρας μας, που δεν «τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» αλλά θέλει «πάντας σωθῆναι».
Δεν καταλάβαμε ότι μέσα στο μυστήριο της ζωής, που κυριολεκτικά είναι ένα «τοπίο στην ομίχλη», είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Να εμπιστευτείς... να μην εμπιστευτείς... να φοβάσαι να αγαπάς... να παραδοθείς στην αγάπη... να βρεις νόημα ζωής... να είναι αγνωστικιστής... να λες πως είσαι άθεος!!! Όλα είναι πιθανά και έκδοχα...
Δεν καταλάβαμε ότι ο πόνος και η αρρώστια είναι υποθέσεις που συντρίβουν και δεν επιτρέπεται, όντας υγιείς εμείς, να κάνουμε... ανέξοδη διδασκαλία σε όσους βρίσκονται στην φωτιά καιομένης καμίνου από αναπηρία, αρρώστια ή αδιέξοδα.
Δεν καταλάβαμε ότι διδασκαλία για τον τρόπο... άρσης του σταυρού κάποιου πειρασμού, δεν επιτρέπεται!!! Μόνον βοήθεια για την άρση νοείται, σύμφωνα με το υπόδειγμα της... ορειβασίας στον Γολγοθά...!!
Δεν καταλάβαμε ότι μόνον αυτός που βιώνει πειρασμό, ο ίδιος για τον εαυτό του, μπορεί να τον αξιολογήσει (τον πειρασμό) ως κέρδος και να πει μαζί με τον Βλάσιο Πασκάλ: «Χαρά, χαρά, χαρά, δάκρυα χαράς». Οποιοσδήποτε άλλος τολμήσει να του το προτείνει (του ασθενούς) είναι αθεόφοβα αγενής και δουλεύει για τον διάβολο!
Δεν καταλάβαμε την κουβέντα του Χριστού ότι «όποιου του δόθηκε πολύ, θα του ζητηθεί και πολύ».
Δεν καταλάβαμε ότι το να είσαι χριστιανός σου αυξάνει τις ευθύνες· δεν σου δίνει δικαιώματα... κήνσορα!
Δεν καταλάβαμε ότι εμείς είμαστε υπαίτιοι για την "αθεΐα" κάποιων. Λάθη μας τραγικά και αξιολογήσεις αθεολόγητες κλείνουν την πόρτα της Βασιλείας του Θεού σε πολλούς, που ναι μεν έχουν ειλικρίνεια αναζήτησης, αλλά βλέποντας την... "ποιότητά" μας, αποκλείουν για τη ζωή τους το ενδεχόμενο να μπουν στην Εκκλησία και να γίνουν μέλη της... σαν εμάς!!
Δεν καταλάβαμε τον λόγο του Χριστού στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ. 7 στίχ. 21 «Οὐ πᾶς ὁ λέγων με Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται...» και δείχνει να το κατάλαβαν λιγότερο από όλους, αυτοί που θεσμικά ρύθμισαν να λένε... Κύριε, Κύριε... σε κάθε Θ. Λειτουργία!
Δεν καταλάβαμε ότι η πίστη είναι περιπέτεια συναρτόμενη με πολλές παραμέτρους και υποδομές ψυχοκοινωνικές και οικογενειακές, και εμείς που έχουμε την ευλογία της πίστης (για την οποία πρέπει να γυρεύουμε αύξηση της όπως οι Απόστολοι!!!) πρέπει, αντί διαρκώς να λέμε γι’ αυτήν, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι το σωστό είναι να την δείχνουμε. Το πώς δείχνεται, μας το... έδειξε στις Πράξεις ο Απόστολος Πέτρος στον παράλυτο επαίτη του Ναού. Εκείνος ζητούσε χρήματα. Οι σημερινοί ζητάμε πίστη! Ο Πέτρος του είπε: Δεν έχω χρήματα, όμως θα σου δώσω αυτό που έχω. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα!!
Η φτώχεια μας είναι ότι δεν μπορούμε (ο όποιος... χριστιανός... παπάς... δεσπότης... Πατριάρχης...) να πούμε στον παράλυτο Στίβεν Χόκινγκ τον λόγο του Πέτρου, ενώ θεολογούμε ανέξοδα ότι είμαστε διάδοχοί του... (όχι μόνον ο Πάπας!!). Ας ταπεινωθούμε λοιπόν και ας κλείσουμε το στόμα γιατί όπως λέει «η δική μας» Γραφή: «Κρεῖσσον πεσεῖν ἀπό ὕψους ἤ ἀπό γλώσσης».
Δεν καταλάβαμε ότι δεν επιτρέπεται να ταξινομούμε εμείς τους ανθρώπους στον Παράδεισο ή την Κόλαση κατά... την σχολική λογική, με κατάστιχα καλών και κακών πράξεων (ένα είδος ηθικού ισολογισμού), γιατί μπροστά μας διαρκώς είναι ο ληστής ως πρώτος ένοικος του Παραδείσου, παρόλο που τα κατάστιχα της ζωής του ήταν κατάμαυρα!
Δεν καταλάβαμε ότι η μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού δεν είναι ανταμοιβή, όπως ο καλός βαθμός που έρχεται μετά από την σωστή παρακολούθηση του σχολείου, αλλά είναι αυτή η ίδια η ζωή στην τελειοποίησή της. Το ίδιο και για την δυστυχία της κολάσεως· δεν είναι μία εξωτερική τιμωρία αλλά μία τραγική παγίωση στο κακό.
Δεν καταλάβαμε ότι δεν γίνεται να μιλάμε για ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή και βρίσκονται στην παρουσία του Χριστού (Αιωνιότητα δεν είναι κάτι, είναι Κάποιος. Όταν πεθαίνουμε δεν πάμε κάπου· συναντάμε Αυτόν τον Κάποιον· τον Χριστό) με ρυθμιστική απόφανση... στην Κόλαση... ή στον Παράδεισο και συγχρόνως να κάνουμε μνημόσυνα και προσευχές για αυτούς! Επιτέλους δεν είναι όλα αυτά μία fraus pia!
Αν η «δαιμονική θεολογία» μας, πιστεύει ότι τελεσιδικεί το θέμα με τον θάνατο... τότε γιατί προσεύχεται για τους νεκρούς και "φωνάζει" στην Ομολογία Πίστεως ότι μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού... «όλα παίζονται»;;; [«...καί πάλιν ἐρχόμενον (τον Χριστό) κρίναι ζώντας καί νεκρούς»] Γιατί γιορτάζουμε την κάθοδο του Χριστού στον Άδη; Τελικά ένα γεγονός ἅπαξ γενόμενον ἀναμιμνησκόμεθα; Δεν μπορέσαμε ακόμη να ξεμπερδέψουμε τον θάνατο ως κατάσταση και τον θάνατο ως συνθήκη; Φανταζόμαστε και ένα... Κέρβερο έξω από τις... «πύλες του Άδη»; Αφού φαίνεται ότι αυτή την σημειολογία τη διαβάζουμε με αρχαιοελληνική ερμηνευτική!
Ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, μυαλό μέσα σε κυριολεκτικώς οστράκινο σκεύος. Το μυαλό του (όπως κάθε ανθρώπου) θα γίνει χώμα όπως και τα πόδια του. Για το μυαλό του δεν έκανε ο ίδιος τίποτε για να το αποκτήσει... του δόθηκε. Τώρα θα του "ζητηθεί" το πώς το χρησιμοποίησε. Για να μετράει φυσικά και μαθηματικά δεδομένα ή για να δουλέψει να αποκτήσει ποιότητα αγάπης ή καρδιά του; Μυστήριο θεατό και γνωστό, μόνον στον Χριστό! Δείχνει πάντως στο «Χρονικό του χρόνου» (τα άλλα του έργα είναι σε ολίγιστους προσβάσιμα) να πελαγοδρομεί ανάμεσα σε ερμηνευτική αγωνία και σε ανεκπλήρωτη επιθυμία για τον Θεό. Το Χρονικό του χρόνου έχει αναφορές στο όνομα του Θεού σχεδόν όσες... και μία θεολογική διατριβή ενώ ο ίδιος επισκέφθηκε και τους τέσσερεις τελευταίους Πάπες!!
Πάντως, όπως μαρτυρεί μαθητής του, ουδέποτε ο Χόκινγκ μεμψιμοίρησε ή δυσανασχέτησε ή βαρυγκόμησε για την σωματική του ασθένεια... «...είχε μια δοξολογική στάση στην ζωή, ούτε είπε ποτέ: Γιατί σ’ εμένα;»....
Εμείς πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για όσα μας είπε και μας έμαθε για τους νόμους της επιστήμης. Να μην ασχοληθούμε με το αν ήταν εγωιστής ή όχι (Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι αν στύψει τη γενειάδα του, από κάτω θα τρέχει εγωισμός!) γιατί σ’ αυτό πολλά πταίομεν άπαντες και ελπίζουμε στην αγαπητική ταπείνωση του Χριστού. Να του ευχηθούμε (του Στίβεν Χόκινγκ) μία αποτελεσματική συνάντηση, με την Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία του Χριστού, η οποία να τον αρτειώσει πνευματικά και να του "δείξει" τον τρόπο πρόσβασης σ’ αυτά που έψαχνε.
Και αφού του κάνουμε ένα προσευχητικό μνημόσυνο να γίνει μέτοχος της χαράς, που τίποτε δεν μπορεί να ταράξει, ας αφουγκραστούμε το άλλο πελώριο διανοητικό μέγεθος του εικοστού αιώνα, τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν να μας επισημαίνει:
«Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του σύγχρονου κόσμου είναι ότι, οι νόμοι της επιστήμης εξηγούν το σύμπαν για εμάς.
Οι νόμοι της φύσης περιγράφουν το σύμπαν... αλλά δεν εξηγούν τίποτε».
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
πηγή

Πώς ερμηνεύεται η σιωπή του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων; Γιατί επιτρέπει ο Θεός το άδικο; Γιατί οι χριστιανοί οφείλουν να νιώθουν χαρά δίχως ενοχές

Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος συζητεί με τη Βίκυ Φλέσσα και εξηγεί -μεταξύ άλλων- τα παραπάνω θέματα.

Μεσογαίας: «Ο Στίβεν Χόκινγκ εκφράστηκε και ως πιστός και ως άθεος»

Νικόλαος, μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής: «Ο Στίβεν Χόκινγκ εκφράστηκε και ως πιστός και ως άθεος»

Ο Νικόλαος, μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής δηλώνει ότι η θεολογία δεν πολεμά την επιστήμη. Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο «Έθνος της Κυριακής» μιλά, μεταξύ άλλων, για τον Στίβεν Χόκινγκ, το Σκοπιανό, αλλά και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία οφείλει να έχει λόγο και ρόλο.

Η ερευνητική και επιστημονική ενασχόλησή του με τον φυσικό κόσμο (Φυσική, Αστροφυσική) και τον άνθρωπο (Βιοϊατρική Τεχνολογία, Βιοηθική) και η προσωπική του αναζήτηση τον οδήγησαν στην «επιστήμη των επιστημών», τη Θεολογία, και στη συνέχεια στη Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους.

 

 

 

Ερώτηση: Μέσα σε λίγες ημέρες δύο μητροπολίτες κατέθεσαν δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις για τον Στίβεν Χόκινγκ, τον άνθρωπο που ερμήνευσε τα μυστικά του σύμπαντος και που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Γιατί κάποιοι προσπαθούν να προσεγγίσουν τον Θεό και την ύπαρξή του μόνο με τη λογική και όχι με το πραγματικό βίωμα; Η Θεολογία πολεμά την επιστήμη;

 

 

Νικόλαος, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής: Σίγουρα η Θεολογία δεν πολεμά την επιστήμη. Κάθε άλλο. Όπως λέγει η Αγία Γραφή, η επιστήμη είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο δοξολογίας Του. Η παρερμηνεία των επιστημονικών επιτευγμάτων συχνά αμφισβητεί τη Θεολογία και κάποιοι επιστήμονες την πολεμούν. Να ξέρετε, η αναζήτηση του Θεού μέσα στον θαυμάσιο κόσμο της εκκλησιαστικής ζωής και της ορθόδοξης παράδοσης και πίστης είναι πολύ πιο δυνατή και μαγευτική από την ερευνητική εμπειρία.

Ο Στίβεν Χόκινγκ για μένα είναι ένα πρόσωπο πολύ συμπαθές για το δράμα του, ιδιοφυές για τα επιτεύγματά του και αξιοθαύμαστο για την υπομονή του. Εισήλθε μέσα σε χώρους υπερβολικής αφαίρεσης, πολύ δυσπρόσιτους για τον ανθρώπινο νου, μέσα από τόσο αντίξοες προϋποθέσεις.

Επιπρόσθετα, μου ήταν συμπαθής και για την πάλη του με την αναζήτηση του Θεού. Όπως και στην επιστήμη του, ήταν διαρκώς ταλαντευόμενος και αυτοαναιρούμενος και στην πίστη του. Έτσι κατά καιρούς εκφράστηκε και ως πιστός και ως άθεος. Η πίστη δεν είναι κάτι αυτονόητο. Το άσχημο είναι ότι προβλήθηκε ως κήρυκας της αθεΐας χρησιμοποιώντας το επιστημονικό κύρος του. Αυτό που τώρα αξίζει να του αποδώσουμε είναι ο σεβασμός και η συμπάθεια. Νομίζω ότι ήταν ένας πιστός άθεος.

 

 

«Ο Θεός προκύπτει πιο αληθινός» έχετε γράψει, «όταν ταπεινά ομολογείται η αγνωσία Του, παρά όταν επιδιώκεται η γνώση Του». Το ίδιο και η επιστήμη: είναι πιο μαγευτική όταν ασχολείται με το άγνωστο, παρά όταν επεξεργάζεται και αναλύει το γνωστό. Κάποιο σχόλιο;

Ένας ερευνητής πορεύεται προς το άγνωστο. Ένας δάσκαλος αναλύει το γνωστό. Τι είναι πιο μαγευτικό; Το να παλεύεις στον ωκεανό του αγνώστου, να κολυμπάς στη θάλασσα της αναζήτησης ή να ασφαλίζεσαι στο στέρεο έδαφος του επιτεύγματος; Ο Θεός δεν είναι μόνο άγνωστος, είναι και γνωστός. Η πίστη συνοδεύεται και από εσωτερική επιβεβαίωση, δεν είναι ένα ταξίδι στο χάος του αγνώστου.

Κι εγώ όταν έκανα το άλμα στη ζωή μου, που δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται, και έφυγα από την απόλαυση του ερευνητικού αγνώστου προς την αναζήτηση του Θεού και την ιδιόμορφη λογική του Ευαγγελίου, δεν ήμουν σίγουρος για το τι έκανα. Με ξάφνιασε η λογική της Εκκλησίας. Ο Χριστός λέει «όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι τελευταίος» και «αν θέλεις να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να τη χάσεις». Αυτό δεν είναι συμβατό με την κοινή λογική.

 

 

Οι θετικές επιστήμες και η Θεολογία θεωρούνται διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι. Πώς μπορεί ένας επιστήμονας-ιεράρχης να «δει» τον δημιουργό μας μέσα από την πολυπλοκότητα των έμβιων όντων και του σύμπαντος γενικότερα και όχι να «χαθεί» στην εξειδίκευση και την εμβάθυνση των γνώσεών του, σε συνδυασμό με τον μεταφυσικό λόγο του Ευαγγελίου;

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να μην τον δει. Υπάρχει μια αθεΐζουσα ερμηνεία των επιστημονικών επιτευγμάτων και φαίνεται ελκυστικό να βγαίνει προς τα έξω ότι η επιστήμη και η λογική «πνίγουν» τον Θεό. Η λογική και η επιστήμη δεν είναι προϋποθέσεις για να γνωρίσεις τον Θεό, ούτε όμως και εργαλεία που τον διαψεύδουν.

Προσωπικά, χωρίς τον Θεό δεν καταλαβαίνω τον κόσμο ούτε τον άνθρωπο. Εάν ο θάνατος είναι επιστροφή στην ανυπαρξία, στο απόλυτο τίποτα, τότε δεν μπορώ να καταλάβω τι αξία έχει η ζωή. Η ανθρώπινη ζωή και σκέψη, το γεγονός ότι ο άνθρωπος παλεύει και αναζητά κάτι πέρα απ’ αυτό που φαίνεται, κάνει εξαιρετικά τραγική αυτή την εφήμερη ζωή.

Αν πιστέψεις ότι είσαι ο ίδιος λίγο θεός, τότε αλαζονικά τον απορρίπτεις. Εάν όμως ταπεινωθείς μπροστά στο μυστήριο και στο άγνωστο, τότε δεν είσαι θεός, αλλά γίνεσαι, αποκτάς συγγένεια, ανοίγει ο δρόμος της κοινωνίας μαζί Του.

 

 

Ένα από τα βασικά προβλήματα του έθνους είναι ότι όλοι θέλουν να το σώσουν κραυγάζοντας, και κανείς με τη δουλειά του. Έτσι οι πολιτικοί ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και κάποιοι ιεράρχες με τα πολιτικά. Είναι υπεράνω των Ευαγγελίων οι κοσμικές φιλοδοξίες κάποιων ιεραρχών;

Όταν ζεις τον πνευματικό θησαυρό, τι θέση έχουν οι κοσμικές φιλοδοξίες; Το πρόβλημα δημιουργείται όταν μέσα μας η πίστη, το μυστήριο του Θεού, μεταμορφώνονται σε θρησκεία. Είναι σαν να πηγαίνεις σε μια τράπεζα που διαθέτει επιταγές εκατομμυρίων και συ να διαλέγεις κέρματα. Στην Εκκλησία μία φιλοδοξία είναι κατανοητή, η φιλοδοξία της θυσίας και της τελευταίας θέσης.

 

 

Τον τελευταίο καιρό εντείνονται οι προσπάθειες που γίνονται για την επίλυση του Σκοπιανού. Πιστεύετε ότι βρισκόμαστε κοντά σε μια συμφωνία;

Γιατί με ρωτάτε; Εγώ δεν είμαι πολιτικός. Ούτε βέβαια μπορώ να ξέρω τι σκέφτονται τα άρρωστα μυαλά των ανθρώπων, ούτε πάλι μπορώ να πω ότι η συμφωνία είναι κάτι κακό. Οι πολιτικοί πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά να ξέρουν ότι υπόκεινται στην κρίση της Ιστορίας, της λογικής και του δικαίου. Δεν μπορούν να ξεπουλήσουν έναν λαό και μια ιστορία με επιπολαιότητες και στενές σκοπιμότητες. Τα συλλαλητήρια που έγιναν για τη Μακεδονία μου άρεσαν, γιατί νόμιζα ότι ο λαός είχε πεθάνει και αποδείχθηκε ότι ο λαός μπορεί να υψώνει αξιοπρεπώς τη φωνή του.

 

 

Σε παλαιότερη εγκύκλιό σας παίρνατε θέση για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύνολο των συμπατριωτών μας, προτρέποντας τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να δείξει τη δύναμή του. Υποστηρίζατε ότι όσο παραμένουμε αδρανείς, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Με τη ρητορική αυτή κάποιοι σας κατηγορούν ότι πολιτικολογείτε και ότι παρεκκλίνετε από το ποιμαντορικό σας έργο.

Συχνά κατηγορούν την Εκκλησία ότι με το φιλανθρωπικό της έργο, όπως και με τα συσσίτια, συντηρεί ένα σύστημα που δημιουργεί φτωχούς ανθρώπους και τσακισμένους. Όχι, η Εκκλησία πρέπει να έχει σοφία για να μιλάει με σύνεση και να ομολογεί την αλήθεια και το δίκαιο, ανδρεία για να εκφράζει την άποψή της με τόλμη και ταυτόχρονα να έχει μια αγάπη για να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δυστυχώς οι σημερινοί κήρυκες της δημοκρατίας προτιμούν όλους με κλειστό το στόμα!

 

 

Έχετε πει ότι όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, στη χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο της αυξημένης μεταναστευτικής ροής, ειδικά νέων με επιστημονικό υπόβαθρο. Πιστεύετε ότι η απόφασή τους να ξενιτευτούν είναι πράξη απόγνωσης, εγωκεντρισμού ή ακόμα και δειλίας;

Και τα τρία ισχύουν, αλλά κανένας δεν θα μπορούσε να τους πει να κάνουν εύκολα το αντίθετο. Είναι κρίμα να εγκαταλείπει κανείς την ωραιότερη χώρα του κόσμου. Τι να πω; Νιώθω πως τα παιδιά μας δεν φεύγουν• τα διώχνουν αυτοί που επιμένουν να μας κυβερνούν. Θαυμάζω όποιον έχει αγαπήσει αυτόν τον τόπο ως ιστορία, ως παράδοση, ως πολιτισμό και βρίσκει τρόπο να μη φύγει. Για να έχει όμως ένας νέος αυτόν τον ηρωισμό, κάποιοι πρέπει να του έχουν καλλιεργήσει αυτό το πνεύμα. Η Εκκλησία δεν έχει βοηθήσει επαρκώς προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν γίνεται να εμφανίζεται μόνο διαμαρτυρόμενη, αλλά οφείλει να δείχνει τον δρόμο και να προτείνει ένα πρότυπο, κρίνοντας το σύστημα. Όχι επειδή υπάρχει αυτή η σχέση Εκκλησίας και πολιτείας να είμαστε με φιμωμένο στόμα.

 

 

Έχετε μιλήσει για τις ευθύνες της Εκκλησίας που επέτρεψε τον τόσο σφιχτό εναγκαλισμό της με το κράτος και έχετε προσπαθήσει να μη δέχεστε τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου. Κατά τη γνώμη σας, ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους είναι επιθυμητός και τι πρέπει να γίνει με την εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Όταν αρνήθηκα τον μισθό μου -να διευκρινίσω βέβαια ότι μέχρι σήμερα πληρώνομαι- το κράτος μου απάντησε ότι βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας δεν προβλέπεται διακοπή μισθοδοσίας κρατικού λειτουργού. Ούτε να μας κόψουν τον μισθό δεν είναι ικανοί.

Η Εκκλησία το 1833 είχε μια περιουσία, και σήμερα της έχει μείνει μόλις το 4% και το περισσότερο από αυτό δεσμευμένο. Έχουν τελεσιδικήσει νομίζω 169 υποθέσεις για αστικά ακίνητα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και κάποια λίγα στην Πάτρα και το κράτος δεν τα αποδεσμεύει. Υπάρχει ένα κράτος με τεράστια χέρια και μια Εκκλησία με μικρά χεράκια. Ασφυκτιά η Εκκλησία. Εάν προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα κερδίσει τις υποθέσεις. Ξέρετε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Να φάει πρόστιμο το ελληνικό κράτος, το οποίο βέβαια δεν θα το πληρώσουν αυτοί που μας κυβερνούν, αλλά ο τσακισμένος λαός. Δεν είναι φοβερό;

 

 

Το 1993 ιδρύσατε το πρώτο στην Ελλάδα Κέντρο Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας, ενώ ταυτόχρονα είστε πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπάρχει διαφορά στη Βιοηθική των επιστημών με την εκκλησιαστική προσέγγιση των ίδιων ζητημάτων σε καυτά θέματα, όπως κλωνοποίηση, εξωσωματική γονιμοποίηση, ευθανασία, μεταμοσχεύσεις;

Η κοσμική βιοηθική στηρίζεται στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας, ενώ η πνευματική βιοηθική στην προστασία της αξίας του ανθρώπου, η οποία στηρίζεται στο ότι είναι πλασμένος με προοπτική ομοιώσεως προς τον Θεό και αιωνιότητας. Η κοσμική αντίληψη δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Περιορίζεται στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και μόνον. Η Εκκλησία αναγνωρίζει αξία στο έμβρυο, στον νοητικά υστερούντα, στον ανοϊκό ασθενή, σε αυτόν που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Ως Εκκλησία οφείλουμε να προστατεύουμε την ταυτότητα και την ιερότητα του ανθρώπου. Κεντρικός άξονας είναι ο σεβασμός και η ελευθερία.

Μια Εκκλησία που σκλαβώνει σε κανόνες δεν είναι καλή. Όταν όμως μέσα από τις εντολές της οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου, της σκέψης του, της βούλησής του και του διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, τότε αυτή η ηθική είναι πολύ ανθρώπινη και πραγματικά πνευματική.

πηγή

Θεοφίλου καὶ Κασσιανῆς ἀγκαλιασμένες λέξεις

Στὰ στενὰ σοκάκια τῆς Πόλεως τῶν πόλεων τὸ νέο διεδόθη γρήγορα.
Εὑρισκόμεθα κάπου στὸ 830 μχ. γιὰ νὰ σᾶς μεταφέρω λίγο στὸν χρόνο. Ὁ νεαρὸς αὐτοκράτωρ Θεόφιλος εὑρίσκετο σὲ ἡλικία γάμου καὶ ἡ μητριά του, ἡ κυρὰ Εὐφροσύνη ὀργανώνει σήμερα τὸ βράδυ μίαν περίεργη συνεύρεση. Ἐκάλεσε τὶς ὡραιότερες κόρες τῆς βασιλευούσης στὸ παλάτι, ὥστε ὁ Θεόφιλος νὰ διαλέξῃ μίαν γιὰ γυναῖκα του.
Τὸ κουτσομπολιὸ στὰ πέριξ εἶχε ἀρχίση ἀπὸ νωρίς…
Ποιά θά ἦταν ἡ τυχερή;
Εἶχε μήπως ἤδη κάποιαν κατά νοῦ;
Ἡ ὥρα πέρασε καὶ κατὰ τὸ βραδάκι περίπου εἴκοσι ἀπὸ τὶς ὀμορφότερες νέες τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν μαζευθῆ στὸ Μέγα Παλάτιον, περιμένοντας μὲ ἀγωνια αὐτὸν τόν, κάπως ἀνορθόδοξο, διαγωνισμὸ ὀμορφιᾶς. Ἴσως νὰ ἦταν καὶ τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς ποὺ ἐπραγματοποιήθη στὴν Βασιλεύουσα, τὴν τελευταία εἰκοσαετία. Ἡ  τυχερὴ δὲν θὰ ἔπαιρνε ἁπλᾶ ἔναν τίτλο ὀμορφιᾶς καὶ ἴσως κάποιο συμβολαιάκι μὲ κάποιαν ἑταιρεία, ὅπως εἴθισται μὲ τὰ σημερινὰ καλλιστεῖα τοῦ Ἀντένα, ἀλλὰ θὰ γινόταν ἡ νέα Αὐτοκράτειρα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας.
Ισως, γιὰ ἐκείνην τὴν ἐποχή, ὁ μεγαλύτερος τίτλος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχη κάποια γυναῖκα σὲ ὅλον τὸν πλανήτη.

Οἱ κόρες παρετάχθησαν σὲ σειρὰ  ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν θρόνο. Ἄλλες χαρούμενες, ἄλλες ἀγχωμένες, ἄλλες σκεπτικές. Ἀπέναντί τους ἔκατσε ὁ Θεόφιλος μὲ τὴν μητριά του, ψηλὸς καὶ εὐθυτενής, μὲ τὰ πράσιν;του μάτια, μὲ τὸ ἀτημέλητο μοῦσι καὶ μὲ τὴν χρυσοποίκιλτη ἐνδυμασία τοῦ ἔμοιαζε μὲ ἥρωα παραμυθιοῦ.
Πολὺς ὁ ἐρωτισμὸς ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Ποῦ νά χωρέσῃ σέ ἕνα παλάτι;
Ἀπὸ τὰ παράθυρα τὸ ἔσκαγαν τὰ οἰστρογόνα καὶ σὰν ὀμίχλη ἐσκέπασαν ὅλην τὴν πόλη.

Ἡ κυρὰ Εὐφροσύνη, δίδοντας ἕνα χρυσὸ μῆλο στὸν Θεόφιλο, τοῦ εἶπε: « δῶσε το στὴν ἐκλεκτὴ τῆς καρδιᾶς σου.
Ὁ Θεόφιλος τὸ πῆρε στὰ  χέρια του καὶ κατέβηκε σιγὰ σιγὰ τὰ σκαλιὰ τοῦ θρόνου καὶ κατευθύνθη πρὸς τὶς κοπέλες. Προσεπάθησε νὰ κάνῃ τάχα πὼς τὶς παρατηρεῖ ὄλες, μά, μπορεῖ νὰ κορόιδευε ὅλους, ἀλλὰ ὄχι ὅμως τὴν ἴδια του τὴν καρδιά. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν εἶδε, τὴν πιὸ μικρόσωμη, αὐτὴν τὴν νεαρή, τετάρτη ἀπὸ τὸ τέλος. Αὐτὴν μὲ τὰ ὄμορφα λεπτὰ φρύδια, μὲ τὴν φλόγα στὰ ἀμυγδαλωτὰ μαῦρα μάτια της. Αὐτὴν μὲ τὴν λάμψη στὸ πρόσωπο. Αὐτὴν μὲ τὰ ἀδύνατα χεράκια, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν καταφέρνῃ νὰ κρατήσῃ ἕνα μπουκάλι, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ χέρια σοῦ σφίγγουν τὴν καρδιὰ καὶ σὲ κάνουν ἀνίκανο νὰ πῇς καὶ νὰ κάνῃς τὸ ὁ,τιδήποτε.
Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ τὸν Θεόφιλο, ποὺ ἀνίκανος νὰ ἀντισταθῇ  σὲ αὐτὴν τὴν λάμψη, ἐστάθη ἐμπρός της, τὴν ἐκκύταξε στὰ μάτια, θέλοντας νὰ τὴν ἐλέγξῃ πρῶτα καὶ τῆς εἶπε:  «Ἐκ γυναικὸς ἐῤῥύη τὰ φαῦλα».
Δηλαδή: Ἀπὸ τὴν γυναῖκα προέρχονται τὰ χειρότερα. ἐννοώντας τὴν Εὕα καὶ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.
Ἡ Νεαρὴ Κασσιανή, ποὺ αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομά της, ἐτοιμόλογη καθὼς ἦταν δὲν ἐδίστασε οὔτε ἔνα δευτερόλεπτο γιὰ νὰ ἀπαντήσῃ «ἀλλ’ ὡς ἐκ γυναικὸς πηγάζει τὰ κρείτω»!!!, δηλαδή: καὶ ἀπὸ τὴν γυναῖκα πηγάζουν τὰ καλλίτερα, ἐννοώντας τὴν Παναγία.
Ἀὐτὸ ἦταν!
Ἁλοιφὴ ὁ Θεόφιλος! Ἐσέρνετο στὰ πατώματα!
Ὅλα ἔμοιαζαν τέλεια. Αὐτὴ ἦταν αὐτὴ καὶ καμμία ἄλλην στὸν κόσμο.
Ὅλα τέλεια ἐκτός…
…ἀπὸ τὸ κατσούφιασμα στὸ πρόσωπο τῆς κυρὰ Εὐφροσύνης, ποὺ τὸν ἐπῆρε παράμερα καὶ ἄρχισε τὸ ψαλτήρι. Μπούρου μπούρου, εἶναι κοντή, εἶναι καχεκτική, εἶναι στενὴ ἡ λεκάνη της, δὲν ἔχει καθόλου στῆθος καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ εἶναι καὶ γλωσσοῦ… Αὐτήν θά βάλουμε στό παλάτι; Πᾶς καλά Θεόφιλε; Σκέψου τὸν θρόνο… Σκέψου τὴν αὐτοκρατορία… Σκέψου Θεόφιλε, σκέψου…
Σὰν Κυκλώνας στριφογύριζαν οἱ σκέψεις στὸ μυαλὸ τοῦ Θεοφίλου. Τελικὰ ἔγινε αὐτὸ ποὺ γίνεται πάντα ὅταν τὸ μυαλὸ σκέφτεται ἀντὶ γιὰ τὴν καρδιά:  ὁ Θεόφιλος ἔδωσε τὸ μῆλο στὴν Θεοδώρα.
Ἡ Κασσιανὴ δὲν κατανοοῦσε πιὰ τὸν κόσμο. Γιατί;;; Ἀφοῦ….. δὲν μπορεῖ νὰ μὴν τὸ ἔνοιωσε… Δὲν μπορεῖ… Τὰ μάτια μου τοῦ τὸ εἶπαν… Γιατί´..
Γιατί, ἀφοῦ τὸ εἶδα στὰ μάτια του… γιατί;;
Ἡ Κασσιανὴ οὐδέποτε πῆρε ἀπάντηση, γιατὶ αὐτὴ ἄκουγε μόνον τὰ λόγια τῆς καρδιᾶς της κι ὄχι τοὺς ψιθύρους τῆς Εὐφροσύνης καὶ τῶν αὐλικῶν.
Στὰ χρόνια τοῦ βυζαντίου ἡ καρδιὰ δὲν ἦταν δοκιμαστικὴ κολώνια ἀπὸ τὰ Hondos. Μία ἦταν καὶ τὴν ἔδιδες σὲ ἕναν, μόνον σὲ ἕναν. Καὶ ἡ Κασσιανὴ τὴν εἶχε δόση στὸν Θεόφιλο, ἄσχετα ἐὰν αὐτὸς οὐδέποτε τὴν πῆρα. Αὐτὴ πάντως  τὴν ἔδωσε, τὴν ἀκούμπησε ἐκεῖ, ἐπάνω στὰ κρύα μάρμαρα τοῦ παλατιοῦ.
Μάζεψε τὰ κομμάτια της καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ παλάτι.
Ὁ κόσμος γύριζε γρήγορα γύρω της σὰν σβούρα.
Οἱ λάμψεις τῶν κεριῶν, οἱ φωνές, μὲ κάθε της βῆμα τὸ σῶμα ἄδειαζε, λὲς καὶ χυνόταν ὅλο της τὸ αἷμα στὰ πέτρινα καλντερίμια τῆς πόλεως. Πόνος, ὀργή, θλίψις… Ὅλα τριγύρω της τὴν περιγελοῦν καὶ μετά…
…σκοτάδι!
Σκοτάδι καὶ μιὰ γλυκιᾶ ἡρεμία… μία γλυκιὰ μουσικά… Μία ζεστασιά… Ἕνα χέρι… Ἦταν ἐκεῖνος...

Κασσιανὴ σήκω καὶ ἔλα σὲ ἐμέναν.  Τὰ λόγια του, ἡ φωνὴ τόσο ζεστή. Τόσο οἰκεία.
Τὴν ἄλλην ἡμέρα ἡ Κασσιανὴ ξύπνησε στὸ πατρικό της. Ἀπὸ βραδὺς τὴν ηὗραν περαστικοί, ποὺ τὴν ἐγνώρισαν, καὶ τὴν μετέφεραν στὸ σπίτι της. Ἡ Κασσιανὴ ξύπνησε καὶ τὸ πρῶτο ποὺ θυμήθηκε ἦταν ΕΚΕΙΝΟΣ.
Εἶχε πάρη πιὰ τὴν ἀπόφασή της. Θὰ γίνω Καλόγρια, εἶπε, θὰ ἀφιερωθῶ σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, ἡ μόνη παρηγοριά, ὁ μόνος ποὺ οὐδέποτε θὰ μὲ ἀπαρνηθῆ.

==========================

Στὴν αἴθουσα τοῦ θρόνου, στὸ Μέγα Παλάτιον, εἶναι ὅλα σκοτεινά. Κκλειστὲς κουρτίνες, σβησμένα κεριά. Μόνον ἕνα κεράκι τρεμοπαίζει στὴν ἄκρη τῆς αἰθούσης. Στὴν ἄκρη, ἐκεῖ ποὺ πρὶν πολλὰ χρόνια εἶχε ξανασταθῆ ὁ Θεόφιλος καὶ ἴσως νὰ πῆρε τὴν μεγαλυτέρα ἀπόφαση τῆς ζωῆς. Τὴν μεγαλυτέρα λάθος ἀπόφαση τῆς ζωῆς του ἴσως;
Αὑτὴ ἡ σκέψις μαράζωνε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὸν μεσήλικα πιὰ Θεόφιλο.
Σὲ μίαν καρέκλα καθισμένος, στὸ ἴδιο σημεῖο ὅπως τότε, ἔφερνε καὶ ξανάφερνε στὸ μυαλό του ἐκείνην τῆν στιγμή. Ἐὰν τότε εἶχε ἀποφασίση ἀλλοιῶς, ἐὰν ἐπέμενε, ἐὰν ἔτρεχε ξωπίσω της ποτέ…
Εἶναι ἀργά, εἶναι πιὰ ἀργά. Ὁ χρόνος εἶχε ἀφήση τὰ σημάδια ἐπάνω του καὶ αὐτὴ ἡ καταραμένη ἀσθένειά του τοῦ ἔλειωνε κάθε ἡμέρα τὰ σωθικά. Τὸ καταλάβαινε ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα, πὼς τὸ τέλος του ἐπλησίαζε. Θὰ ἔφευγε σὲ λίγο… Θὰ ἔφευγε καὶ τὸ μόνο ποὺ τὸν στενοχωροῦσε ἦταν πὼς οὐδέποτε κατάφερε νὰ τὴν ξαναδῆ. Αὐτὰ τὰ μαῦρα ἀμυγδαλωτὰ μάτια της, αὐτὰ τὰ λευκὰ ἀδύνατα χεράκια καὶ αὐτὴν τὴν λάμψη τοῦ προσώπου της.
Βγῆκε ἀπὸ τὸ παλάτι.. Ὁ ἀνοιξιάτικος ἥλιος τὸν ἐτύφλωσε πρὸς στιγμὴν καὶ δὲν εἶδε τὴν ἅμαξά του ποὺ ἐστέκετο ἀπ΄ ἔξω, ἕτοιμη γιὰ νὰ τὸν μεταφέρῃ. Μπῆκε μέσα χωρὶς νὰ μιλήσῃ.

-Στήν ἀγορά; Τὸν ἐρώτησε ὁ ὁδηγός.
Ὁ Θεόφιλος δὲν ἀπήντησε…
-Στήν ἀγορά;, ἐπανέλαβε ὁ ὁδηγός.
-Πήγαινέ με ὅπου θέλεις, τοῦ ἀπήντησε ὁ Θεόφιλος.
-Θὰ σᾶς πάω ἐκεῖ ποὺ θέλει ἡ καρδία σας βασιλιᾶ μου.

Ἐκεῖ ὅπου θέλει ἡ καρδιά μου, ἐσκέφθη χαμογελώντας ὁ Θεόφιλος. Ἐκεῖ ποὺ θέλει ἡ καρδιά μου, ἐψέλλισε…
-Ὁδηγὲ τρᾶβα γιὰ τὸ μοναστῆρι τῆς Κασσίας.
-Εἶσαι σίγουρος Βασιλιά μου; Εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν Πόλη. Θέλουμε ὧρες γιὰ νὰ φθάσουμε.
Ὁ Ὁδηγὸς χαμογέλασε, σήκωσε τὸ φρένο, τίναξε τὰ γκέμια καὶ ἡ ἅμαξα ξεκίνησε.

==========================

-Ἀδελφὴ Κασσιανή, ἀδελφὴ Κασσιανή… Τὰ βήματα γοργὰ ἀνέβηκαν τὰ σκαλιὰ τῆς παλαιᾶς κυκλικῆς ξύλινης σκάλας. Μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα ἔσπρωξε τὴν βαρειὰ ξύλινη πόρτα καὶ μπῆκε στὸ κελί, ψηλὰ στὸν πύργο.
-Ἀδελφὴ Κασσιανή, ἐφώναξε, εἶναι ἐδῶ, εἶναι ἐδῶ ὁ βασιλεὺς καὶ ζητᾶ νὰ σὲ δῇ.
Σήκωσε τὸ κεφάλι της κι ἐκκύταξε τὴν νεαρὴ δόκιμη σὰν χαμένη. Ὅλη της ἡ ζωὴ περνοῦσε γρήγορα ἀπὸ τὰ μάτια της. Ὅ,τι  ἔζησε ὅτι εἶδε, σὰν νὰ καβάλησε ἕναν πελώριο ἀετὸ καὶ πετοῦσε μέσα στὴν ἴδια της τὴν ζωή, ξαναευρέθη λιπόθυμη στὸ καλντερίμι, ἔξω ἀπὸ τὸ Παλάτι, «ἔλα σὲ ἐμέναν», τῆς εἶχε πῆ τότε ὁ Κύριος καὶ τὸν ἠκολούθησε… Τί ἔγινε τώρα; Γιατί γύρισε; Γιατί ἦλθε νά τῆς θυμήσῃ πάλι τά παλαιά; Γιατί ἦλθε πάλι νά τῆς ἀνοίξῃ τήν παλαιά πληγή; Γιατί ἦλθε πάν νά τῆς ξυπνήσῃ πόθους, πού εὐλαβικά κρατοῦσε σφραγισμένους μέσα της; Ἦλθε πάλι κρατώντας τήν καρδιά της, πού εἶχε ἀφήση ἐκείνην τήν νύκτα στά κρύα μάρμαρα τοῦ παλατιοῦ καί νά τήν τοποθετήσῃ στό ἄδειο σῶμα της; Ἤλθε νά τῆς θυμήσῃ πώς εἶναι γυναῖκα;

-Τί θά κάνης τώρα ἀδελφή;
– Ἄφησέ με μόνη ἀδελφή, τῆς ἀπήντησε, καὶ ἡ δόκιμη βγῆκε ἀπὸ τὸ κελί της.
Κατέβηκε γρήγορα τὴν σκάλα καὶ στὴν ἐξώθρα ἀντίκρυσε τὸν Θεόφιλο, ποὺ μόλις ἔφθασε.
– Εἶναι ἐδῶ, τὴν ἐρώτησε.
Ἡ δόκιμη δὲν ἀπήντησε. Κύτταξε ψηλά, πρὸς τὸ κελὴ τῆς Κασσιανῆς κι ἔφυγε τρέχοντας.

==============================

Ἀνεβαίνει ἀργὰ τὴν κυκλικὴ σκάλα. Τὰ μάτια του παρατηροῦσαν τὰ σκοροφαγωμένα σκαλοπάτια, τὰ φθαρμένα ἀπὸ τὸν καιρὸ ῥιχτάρια, τὰ μεγάλα καρφιά, ποῦ προεξεῖχαν τὰ κεφάλια τους καὶ ἔτριζαν σὲ κάθε του βῆμα. Τὸ καταπονημένο του σῶμα δυσκολεύετο νὰ ἀνεβῇ τὰ σκαλιὰ καὶ τοῦ φαίνονταν ἀτελείωτα. Σὲ λίγο δὲν ἄκουγε πιὰ τὸ τρίξιμο τῶν καρφιῶν, οὔτε τὸν γδοῦπο τῶν βημάτων του. Τὸ μόνο ποὺ ἄκουγε ἦταν ὁ κτῦπος τῆς καρδιᾶς του. Ἐβιάζετο ἡ καρδιά του. Ἐβιάζετο νὰ στείλῃ τὸ αἷμα στὶς φλέβες του. Ἐβιάζετο νὰ τὴν δῆ…
Ὄσο πλησίαζε τόσο πιὸ γρήγορα κτυποῦσε ἡ καρδιά του. Ἡ ἀδρεναλίνη του στὰ ὕψη καὶ ἡ καρδιά του ἕτοιμη νὰ πεταχθῇ ἀπὸ τὸ σῶμα του καὶ νὰ πετάξῃ…

Τελευταῖο σκαλί, τελείωσαν ὅλα, ἔφθασε ἡ στιγμή, ἡ στιγμὴ ποὺ περίμενε τόσα χρόνια… Ἡ στιγμὴ ποὺ τὴν εἶχε πλάση χιλιάδες φορὲς μέσα στὸ μυαλό του.
Ἔπιασε τὸ μάνταλο τῆς πόρτας, ἔβαλε τὸν ἀντίχειρά του στὴν κορωνίδα κι ἐκοντοστάθη, πῆρε βαθειὰ ἀνάσα κι ἔσπρωξε σιγὰ σιγὰ τὴν πόρτα.
Μισοσκόταδο στὸ κελί.
Ἐστάθη μερικὰ δευτερόλεπτα μέχρι νὰ συνηθήσουν τὰ μάτιαα του στὸ λίγο φῶς.
Μία ἀκτὶς ἔμπαινε μόνον ἀπὸ τὸ μισόκλειστο παράθυρο κι ἔπεφτε ἐπάνω στὸ ξύλινο γραφεῖο, στὴν μέση τοῦ δωματίου. Σιγὰ σιγὰ ἄρχισε νὰ διακρίνῃ τὸν χῶρο.
Κενός… Κανεῖς ἐκεῖ… Τί ἔγινε;, ἐσκέφθη… Μήπως δέν εἶναι ἐδῶ; Μήπως μοῦ εἶπαν ψέμματα;;; Μήπως ἔφυγε;
Μά… Ὄχι, δὲν μπορεῖ… ἀφοῦ τὴν νοιώθω, νοιώθω τὴν ἀνάσα της.. Νοιώθω τὸν κτῦπο τῆς καρδιᾶς της…
Ἔστρεψε τὸ βλέμμα του λίγο δεξιά…
Στὴν παλαιὰ δίφυλλη ντουλάπα ἕνα θρόισμα… Ἕνα ἀνεπαίσθητο τρίξιμο βγῆκε ἀπὸ τὴν μισάνοικτη πόρτα τῆς ντουλάπας.
Ὁ κόσμος γύρισε ἀνάποδα γιὰ τὸν Θεόφιλο.
Μά γιατί; Μήπως φοβᾶται; Μήπως μέ ἐκδικεῖται γιά τότε;
Ἐρωτήματα, ἐρωτήματα ὅμως ποὺ ἔμειναν ἀναπάντητα.
Ἀνταπάντητα ὅπως καὶ τὰ ἐρωτήματα τῆς Κασσιανῆς, πρὶν πολλὰ πολλὰ χρόνια.

Ἔκανε νὰ φύγῃ ἀλλὰ κοντοστάθηκε.
Ἔῤῥιξε μίαν ματιὰ στὸ παλαιὸ γραφεῖο. Ἐπάνω του ὑπῆρχε ἕνα χαρτὶ μισογραμμένο κι ἕνας κονδυλοφόρος μὲ τὸ μελάνι.
Περπάτησε ἔως ἐκεῖ κι ἐκοντοστάθη ἐπάνω ἀπὸ τὸ γραφεῖο γιὰ νὰ διαβάσῃ τὸ χαρτί:

Κύριε ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα
γυνὴ τῇ σῦν αἰσθομένῃ θεότητα
μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν
ὀδυρομένη, μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ σου κομίζει.
Οἴμοι λέγουσα ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει,
οἶστρος ἀκολασίας,

Ζοφώδης Τε καὶ ἀσέληνος ἔρως
τῆς ἁμαρτίας
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ,
κάμθητι μοῖ πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σοῦ κενώσει
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν
τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις
Ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὕα τὸ δειλινόν,

δηλαδή:

Κύριε,
Ἡ γυναῖκα ποὺ ἔπεσε, σὲ τόσες ἁμαρτίες, σὰν ἄκουσε, σὰν ἐνοιωσε τὴν θεϊκή σου Χάριν,
σὰν μυροφόρας ἔνδυμα, στὰ κλάματα πνιγμένη μῦρα πρὸ τοῦ θανάτου Σου,
ἐντάφια σοῦ φέρνει, καὶ ὠιμέ, στενάζει, κλαίει καὶ θρηνεῖ
πολλὴ μὲ δέρνει νύχτα ἀσέληνος καὶ σκοτεινὴ
ἔρως τῆς ἁμαρτίας νύκτα ποὺ φλέγει καὶ κεντὰ πόθους ἀκολασίας.

Δέξου Χριστέ, τὰ δάκρυα τὰ πύρινα ποὺ χύνω Σῦ,
ποὺ στὰ σύννεφα τραβᾶς τῆς θαλασσής τὸ κῦμα.
Γύρισε τὴν συμπόνια Σου, στοὺς στεναγμούς μου,
Σῦ ποὺ ἔγυρες τοὺς οὐρανοὺς στὴν θεία γέννησή Σου.

Τὰ πόδια σου τὰ ἅγια,
ἄφησε νὰ φιλήσω καὶ νὰ σκουπήσω ἄφησε μὲ τὰ ξανθὰ μαλλιά μου
Ὅπως ἡ Εὕα τὸ δειλινὸ μεσ’ στὸν παράδεισο,

Ὁ Θεόφιλος διάβασε τὸ ἡμιτελὲς τροπάριο ἀλλὰ πρὶν νὰ φύγῃ, σεβόμενος τὴν ἀπόφασή της νὰ μὴν τὸν συναντήσῃ καὶ νὰ μείνῃ ἀφιερωμένη γιὰ πάντα στὸν θεό, ἔσκυψε, πῆρε στὰ χέρια του τὸν κονδυλοφόρο καὶ ἔγραψε κάτι.

=====================

Τὰ λεπτὰ μέσα στὴν σκοτεινὴ ντουλάπα ἦσαν μαρτυρικά. Ἤθελε τόσο μὰ τόσο νὰ βγῇ καὶ νὰ τοῦ μιλήσῃ, νὰ τὸν ἀγκαλιάσῃ… Εἶχε νὰ τοῦ πῇ τόσα πολλά… Μὰ δὲν ἐκουνήθη διόλου. Σχεδὸν δὲν ἀνέπνεε.
Ἀφοῦ πέρασαν κάποια λεπτὰ ἄνοιξε λιγάκι τὴν ξύλινη πόρτα τῆς ντουλάπας καὶ βγῆκε. Ὁ Θεόφιλος εἶχε φύγη… Αὐτὴ ἦταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν συναντήσῃ καὶ αὐτὴ ἡ εὐκαιρία μόλις ἐχάθη γιὰ πάντα καὶ ὁριστικά.
Πήγε πάλι στὸ γραφεῖο της, ἔσκυψε στὸ χαρτὶ καὶ εἶδε πὼς ὁ Θεόφιλος εἶχε γράψη κάτι έπάνω στὸ τροπάριό της:

«Κρότον τοῖς ὦσιν ἠχηθεῖσα τῷ φόβῳ ἐκρύβη…»

δηλαδή:

«Σὰν ἄκουσε τὸν κρότο (τῶν βημάτων του) ἀπὸ φόβο ἐκρύφθη…»

Ἡ Κασσιανὴ ἔπεσε ὀδυρομένη ἐπάνω στὸ χαρτί, ἔκλαψε, ἔκλαψε καὶ ὅταν δὲν τῆς ἔμειναν πιὰ δάκρυα πῆρε μίαν ἀπόφαση. Νὰ ἀφήσῃ γραμμένο στὸ τροπάριό της αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ὁ Θεόφιλος.
Ἐφ’ ὅσον δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ εἴμαστε μαζύ, ἐφ’ ὅσον δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ἀγκαλιασθοῦμε ἔστω γιὰ μίαν φορά, ἂς μείνουν γιὰ πάντα οἱ λέξεις σου μέσα στὶς δικές μου. Ἀγκαλιασμένες λέξεις γιὰ πάντα.
Κλείνοντας ἡ Κασσιανὴ συμπλήρωσε:

«Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη
καὶ κριμάτων μου ἀβύσσους ἧς ἐξιχνιάσει, ψυχοσώστη Σῶτερ μου.
Μὴ μὲ τὴν σῦν δουλῶν Περίδης ὁ ἀμετρήτων ἔχων τὸ ἔλεος.»

Δηλαδή…

Χριστέ μου, ψυχοσώστη
Μὴ μὲ ἀφήνεις ἔρημη καὶ ταπεινή σοῦ δούλη Σοῦ, ὅπου ἔχεις, ὡς Θεὸς ἀπείρη καλοσύνη”

Σὲ λίγες ἡμέρες ἔρχεται Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Δὲν ξέρω ποῦ θὰ εἶμαι. Πάντως τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Τρίτης θὰ εἶμαι σίγουρα σὲ κάποιαν ἐκκλησία, ὅπως ἐδῶ καὶ περισσότερα ἀπὸ χίλια χρόνια, νὰ σταθῶ σὲ κάποιο ξύλινο στασίδι καὶ νὰ ἀκούσω ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ παπᾶ, τὴν παλαιὰ ἱστορία, αὐτὴν ποὺ ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἐκκλησία κράτησε ἀτόφια, ὅπως ἐγράφη καὶ συνεχίζει ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια νὰ τὴν ἐξιστορῇ.
Αὐτὸ ποὺ ὅλοι ξέρουμε ὡς «Τροπάριον τῆς Κασσιανῆς».

Ἂν βρεθεῖτε τυχαία τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Τρίτης σὲ κάποιαν ἐκκλησία, μόλις ἔλθῃ ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ παπὰς θὰ ψάλη τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς σταθεῖτε γιὰ λίγο, κλεῖστε τὰ μάτια καὶ ἀφῆστε τὴν φαντασία σας νὰ σᾶς γυρίσῃ πίσω, πολλὰ πολλὰ χρόνια, πίσω στὴν Πόλη. Σεργιανῆστε στὰ καλντερίμια, καθῆστε στὰ μάρμαρα στὸ Μέγα Παλάτιον καὶ σίγουρα θὰ ἀκούσετε τὶς ἀγκαλιασμένες λέξεις τοῦ Θεοφίλου καὶ τῆς Κασσιανῆς.

Καπουργᾶς Κωνσταντῖνος

Να αφεθούμε στον μεγάλο Έρωτα...

                                                                                                                                    παπα- Λίβυου

 Όποιος δυσκολεύεται να ερωτευθεί, να αφεθεί στην αγάπη που πολλές φορές τρομάζει τις άμυνες και τα οχυρά του «εγώ», θα δυσκολευτεί σήμερα το βράδυ να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Νυμφίου τον Χριστό μας. Γιατί η εκκλησία μεσα από την ακολουθία του Νυμφίου μας καλεί να αγαπήσουμε. Να συνάψουμε πνευματική σχέση με τον Κύριο της ζωής μας. Που; Στο πρόσωπο της αγάπης και του έρωτος. Μας ζητάει να απογυμνωθούμε από τις βεβαιότητες του νάρκισσου εαυτού μας. Από την φυγοπονία και την εσωστρέφεια και να δοθούμε, δίχως όρους και κρατούμενα στον Νυμφίο της ψυχή μας.Να δοθούμε απόλυτα, απογυμνωμένοι από τις αρετές μας, τα κατορθώματα μας, τον εγκλωβισμό του νου μας, από τις αυτοκαταστροφικές επιθυμίες μας και να συνάψουμε μια βαθιά ουσιαστική σχέση. 

Καλούμαστε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο πάθος και την σταύρωση. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μονάχα από ανθρώπινες καρδιές που είναι ερωτευμένες. Στο ποσοστό που θα ερωτευθούμε τον Χριστό θα τον ακολουθήσουμε κι ολας. Κανείς δεν εισέρχεται σε βάσανα και κόπους, θυσίες και ταλαιπωρίες, πόνους και δάκρυα, σταυρώσεις και εσωτερικές απογυμνώσεις, εάν δεν έχει αγαπήσει. Μονάχα στο ποσοστό που αγαπάμε θυσιαζόμαστε. Μονάχα ο έρωτας μπορεί να κάνει την υπέρβαση, να περάσει από την ασφάλεια και τον έλεγχο του «Εγώ» στην παράδοση και το άφημα της καρδιάς. Από το να θέλει να καταλαβαίνει να αρχίσει να νιώθει. 

                                                 

ΚΚΕ και Εκκλησία υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος κατά

*Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης (Ερευνητικός Εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Princeton και στο Πανεπιστήμιο του Winchester)



Έχει ο καιρός γυρίσματα!
Πάμε από την αρχή:

«Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους» σημαίνει το εξής απλό: το να μην μπλέκεται η Εκκλησία στις αρμοδιότητες και εξουσίες του Κράτους και το να μην μπλέκεται το Κράτος στις αρμοδιότητες και στην οργάνωση της Εκκλησίας. Το να μην ασκεί το Κράτος εκκλησιαστικές αρμοδιότητες, το να μην ασκεί η Εκκλησία κρατικές εξουσίες. Το να μην «θρησκεύει» θεσμικά το Κράτος, το να διατηρεί το αυτοδιοίκητό της η Εκκλησία χωρίς κρατικό υποβολέα.

Παρέκβαση αναγκαία: «χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους» δεν σημαίνει εξορία της Εκκλησίας από το δημόσιο χώρο, ούτε βέβαια σημαίνει πως με έναν μαγικό τρόπο κάποια νομοθεσία θα καταστήσει τους πιστούς ανεπηρέαστους από την ιεραρχία τους. Και φυσικά δεν σημαίνει ότι είτε οι πιστοί είτε οι κληρικοί θα χάσουν το δικαίωμα να ομιλούν περί πολιτικής, γινόμενοι πολίτες β΄ κατηγορίας. Άλλο χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους (βλέπε ΗΠΑ, Γερμανία, Κύπρο) και άλλο βίαιη αποστείρωση του δημοσίου χώρου από τη «μισερή θρησκεία», κατά το βαθιά αντιδημοκρατικό γαλλικό μοντέλο της laïcité — μια εξαίρεση της εξαίρεσης σε παγκόσμια κλίμακα. Δε χρειάζεται διδακτορικό κοινωνιολογίας για να καταστεί σαφές ότι η θρησκεία είναι τα πάντα εκτός από «ιδιωτική υπόθεση». Για να ξέρουμε τι συζητάμε, διότι έχει προκύψει στον ελληνικό δημόσιο λόγο να λέμε «χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους» και να εννοούμε… να μην πολιτικολογεί ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ως εάν αυτό θα μπορούσε να είναι αντικείμενο κάποιας νομοθετικής παρέμβασης εντός δημοκρατικού πλαισίου.

Κάθε φορά που συζητείται ο «Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους», η περιρρέουσα αίσθηση είναι πως η Εκκλησία, εμμένοντας σε κάποια προνόμια όπως η μισθοδοσία (ακριβής εικόνα εδώ και εδώ) επιδιώκει το να μην λάβει ο χωρισμός χώρα, ενώ ο πολιτικός κόσμος ναι μεν αντιλαμβάνεται δήθεν αυτήν την ανάγκη —κάτι που «ξεμυτίζει» σε όσους ηρωικούς πολιτικούς θέτουν το ζήτημα— αλλά, υπό την πολιτική πίεση της Εκκλησίας, ο χωρισμός αενάως αναβάλλεται. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι η παραπάνω εικόνα τυγχάνει παντελώς παραμορφωτική, είναι όμως επίσης αλήθεια ότι πολλοί ιεράρχες (και οι ίδιοι έχοντες ενίοτε μερική και αποσπασματική εικόνα των σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό) σπεύδουν να επιβεβαιώσουν την παραμορφωτική αυτή αίσθηση με τις αμυντικές δηλώσεις τους κάθε φορά που συζητούνται δημοσίως τα σχετικά θέματα. Π.χ. στο ζήτημα της αποτέφρωσης, όπου οι ίδιοι οι Δήμοι οι οποίοι λαμβάνουν όλα ανεξαιρέτως τα έσοδα από τα νεκροταφεία και προφανώς δεν έχουν κανένα συμφέρον να δημιουργηθούν αποτεφρωτήρια, θα δείξουν με το δάχτυλο τις θεολογικές αντιρρήσεις της Εκκλησίας, με την υπόνοια ότι… φταίνε εκείνες (και με την καλλιέργεια της ασάφειας ότι προσπορίζονται έσοδα οι εκκλησιαστικοί οργανισμοί, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο). Ή, επί παραδείγματι, με την ομολογία αποτυχίας τους στην (ή και παραίτησή τους από την) εντός ενοριακού πλαισίου κατήχηση του ποιμνίου τους, όπως φαίνεται από κάθε δημόσια διαμαρτυρία τους για το κρατικό μάθημα των θρησκευτικών.

Βέβαια, η Εκκλησία θα είχε μόνο να κερδίσει από μιαν απελευθέρωση της Εκκλησίας από το Κράτος. Και αυτό φαίνεται ιδιαζόντως σε χαριτωμένα ενσταντανέ όπως το τρέχον. Διότι ναι μεν ρητορικά ουκ ολίγοι πολιτικοί θέτουν το ζήτημα του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους (το ακριβές-ακριβές περιεχόμενο του οποίου αποτελεί αντικείμενο… χρησμολογίας), όταν όμως υφίσταται κάποιο εκκλησιαστικό παγκάρι το οποίο, λόγω μεγέθους, θα μπορούσε να ενδιαφέρει τον πολιτικό κόσμο, εξαίφνης ο χωρισμός εξαφανίζεται και το κράτος επιδεικνύει έναν διακομματικό πόθο εμπλοκής στα εσωτερικά της εκκλησίας και της διοίκησής της.
Έτσι κατετέθη, με διακομματικές υπογραφές από επτά Βουλευτές η «Βουλευτική Τροπολογία υπ’ αριθμ. 1488/152/22.2.2018 για το Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου (Π.Ι.Ι.Ε.Τ.)», σύμφωνα με την οποία κατά τη διαδικασία επιλογής του αντιπροέδρου και του γενικού γραμματέα της διοίκησης ενός θρησκευτικού/εκκλησιαστικού οργανισμού… παύει να έχει δικαίωμα ψήφου ο μοναδικός εκπρόσωπος της Εκκλησίας, ο τοπικός Μητροπολίτης, και ο οργανισμός εξαιρείται από τον καταστατικό νόμο της Εκκλησίας χωρίς γνώση της τελευταίας, με το κράτος να εισέρχεται ενθουσιωδώς στη διαχείριση των πόρων του και των εσόδων του.
Η υπόθεση είναι περίπλοκη, και φυσικά έχει αφιερωθεί αρκετός κόπος στο να πλαστουργηθεί και η «αντίθετη άποψη», σύμφωνα με την οποία… είναι απολύτως φυσιολογική η μονομερής αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Κράτος (!) και η ευθεία εμπλοκή και παρεμβολή στα εκκλησιαστικά πράγματα. Σύμφωνα με την παρέμβαση του Νίκου Ξυδάκη (ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή, με το να μπει χέρι στο παγκάρι «αποκαθιστούμε την συνύπαρξη κλήρου και λαού» γιατί «αυτό είναι η Εκκλησία» — κρατικές θεολογίες…
Θα μείνω μόνο σε ένα σημείο της επιστολής της Ιεράς Συνόδου μέσω του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στον Υπουργό Παιδείας (26/2/2018 Πρωτ. 799), όπου γίνεται και λόγος για «παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας και της αρχής της αυτοδιοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος (3 παρ. 1, 12, 13 παρ. 1 Συντάγματος, 9, 11 ΕΣΔΑ)»: στο σημείο όπου η Ιερά Σύνοδος συγχαίρει την ΚΟΒΑ του ΚΚΕ για την αταλάντευτη στάση της στα θέματα χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, την ώρα που διακομματικοί πολιτικοί βάζουν… καισαροπαπικό χέρι στο παγκάρι. Τα συγχαρητήρια αυτά της Ιεράς Συνόδου μοιάζουν να είναι απολύτως ειλικρινή, αφού τουλάχιστον στην περίπτωση της στάσης του ΚΚΕ βρίσκει έναν συνομιλητή που εννοεί ό,τι λέει και εμμένει σε μια συνεπή στάση χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους — όχι ένα κόμμα που με υψωμένο το δάχτυλο του δεξιού χεριού αγορεύει για το ουδετερόθρησκο κράτος ενώ με το αριστερό ψαχουλεύει το παγκάρι:

«Ανακύπτει επομένως η εύλογη απορία: πως είναι δυνατόν βουλευτές, και μάλιστα από πολιτικούς χώρους, που τάσσονται υπέρ των «διακριτών ρόλων» ή υπέρ του «χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας» και της απόλυτης «θρησκευτικής ουδετερότητας» του Κράτους, να εισηγούνται μεταβολές στην Καταστατική Νομοθεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος υποκαθιστώντας την Ιερά Σύνοδο Αυτής ή να εισηγούνται τροπολογίες για τη διοίκηση και διαχείριση Ιερών Ιδρυμάτων Ναών χωρίς γνώση της Εκκλησίας;»

«Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να συγχαρούμε την Κομματική Οργάνωση Βάσης (Κ.Ο.Β.) Τήνου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (Κ.Κ.Ε.). για τη στάση ιδεολογικής συνέπειας, επειδή –αν και εκκινώντας από αντίθετη προς την Εκκλησία αφετηρία σε επίπεδο ορολογίας και ουσίας (του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας)– είχε ανακοινώσει σε σχέση με το Ιερό Ίδρυμα της Ευαγγελιστρίας Τήνου: «Ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. και οι βουλευτές του τοποθετούνται πάντοτε με βάση το πλαίσιο του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, την πάγια δηλαδή θέση του κόμματος για τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας. Θέση του ΚΚΕ είναι ότι ο έλεγχος του κράτους πρέπει να περιοριστεί στη διακρίβωση των τυπικών προϋποθέσεων, χωρίς να παρεμβαίνει στην εσωτερική οργάνωση των θρησκευτικών ενώσεων, των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων κ.λπ.».

Ηθικόν δίδαγμα από το χαριτωμένο αυτό περιστατικό: η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ανάγκη να κατανοήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνεται πως το κράτος και το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό που το «τρέχει» δεν θα είναι ποτέ (ή ποτέ πια, αν προτιμάτε) ούτε φιλικό ούτε φερέγγυο. Την ίδια ώρα που ο πολιτικός κόσμος (και το μηντιακό πλέγμα) θα δείχνει με το δάχτυλο «τους παπάδες» για να αποπροσανατολίσει το εκλογικό σώμα από την εγκληματική αποτυχία του (το πόσα κωμικά άρθρα τύπου Σώρρα για τα «απιθανικομμύρια στα σεντούκια της Εκκλησίας» είδαμε κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν περιγράφεται), την ίδια ακριβώς ώρα θα παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Εκκλησίας με διαφόρους και, στο μέλλον, ριζικούς τρόπους — με αντάλλαγμα την τακτική αλλά βέβαιη μισθοδοσία όσων κληρικών θα μισθοδοτούνται ακόμη στα μεταμνημονιακά χρόνια (με άδηλο το μέλλον, χάρη στη μνημονιακή αναλογία 5:1 διορισμών-αποχωρήσεων ενώ προφανώς… ο αριθμός των ενοριών δε μειώνεται) και την επαρχιώτικη χαρά του «Ελληνική Δημοκρατία» στο μητροπολιτικό επιστολόχαρτο. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας είτε θα προτείνει ένα δικό της σχέδιο θεσμικής αποσαφήνισης των σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους (απελευθέρωσης της Εκκλησίας από το Κράτος ή, αν προτιμάτε, χωρισμού τους) είτε θα βρεθεί προ όλο και διογκούμενων εκπλήξεων. Η όποια θεσμική ασάφεια γύρω από το θέμα με την εφιαλτικά πολύκλαδη νομοθεσία θα καθίσταται, προοδευτικά, κόμπος στραγγαλισμού της — την ώρα που το πολιτικό σύστημα θα παίζει το σόου ενοχοποίησης με τους παραμορφωτικούς καθρέπτες.

πηγή

Το νέο κύμα προσφύγων στην Ελλάδα είναι Τούρκοι!

Το επόμενο προσφυγικό κύμα έχει ξεκινήσει! Και δεν είναι Αφγανοί,Λίβυοι ή οι απελπισμένοι πολίτες της Συρίας που προσπαθούν να περάσουν το Αιγαίο. Είναι Τούρκοι! Ένα άρθρο του al-monitor.com αποτυπώνει την πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι οι Ευρωπαίοι. Σ΄ ότι αφορά εμάς τους Έλληνες δεν θα ΄ναι δύσκολο, γιατί την ζούμε.Οι άλλοι πότε θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν “να σφυράνε αδιάφορα”…

“Τον περασμένο Νοέμβριο, βρέθηκαν τρία πτώματα σε ακτή της Λέσβου. Αργότερα αναγνωρίστηκαν ως Τούρκοι. σύζυγος.Ο Χουσεϊν η γυναίκα του  Νουρ Μάντεν, και ένα από τα τρία παιδιά τους. Η οικογένεια Μάντεν ήταν δάσκαλοι στην Τουρκία, αλλά ήταν μεταξύ των 150.000 δημοσίων υπαλλήλων που απολύθηκαν από την εργασία τους μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016”, γράφει το άρθρο και συνεχίζει: “Μερικοί από αυτούς που απολύθηκαν προσπάθησαν να φύγουν στην Ελλάδα για να αποφύγουν τη σύλληψη ή να βρουν δουλειά. Περισσότεροι από 12.000 Τούρκοι ζήτησαν άσυλο στην Ευρώπη  το 2017, σύμφωνα με την Eurostat. Ο αριθμός αυτός είναι τριπλάσιος από το 2016  και είναι ο υψηλότερος της τελευταίας δεκαετίας.

Από τον Ιούλιο του 2016, οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν πάνω από 50.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων και διανοουμένων. Περίπου 150.000 Τούρκοι δεν έχουν πια   διαβατήρια  και έχασαν τη δουλειά τους. Αστυνομικοί, στρατιωτικού, δάσκαλοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Για κάποιους, η λύση ήταν να εγκαταλείψουν την Τουρκία και να βρουν εργασία σε μια άλλη χώρα, όπου θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη ζωή και να αποφύγουν τη δίωξη.

Με την ανάκληση των διαβατηρίων τους από την τουρκική κυβέρνηση, οι Τούρκοι προτιμούν να πάνε στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς μπορούν να το επιχειρήσουν  μέσω λαθρεμπόρων. Το ταξίδι από την τουρκική ακτή σε ορισμένα ελληνικά νησιά μπορεί να είναι σύντομο.

«Οι Τούρκοι πρόσφυγες προέρχονται από την πιο μορφωμένη και πνευματική τάξη της τουρκικής κοινωνίας», δήλωσε ο Μουράτ, ο οποίος διέφυγε από την Τουρκία για την Ελλάδα μετά τον Ιούλιο του 2016. «Μπορούμε να μάθουμε μια νέα γλώσσα ή να προσαρμοστούμε στον πολιτισμό της Ευρώπης πολύ γρήγορα».

Ο Μουράτ είναι μέλος του κινήματος Γκιουλέν από το 1994. Δούλεψε παράλληλα με τη σύζυγό του ως δάσκαλος στις σχολές Γκιουλέν στη νοτιοανατολική Τουρκία, αλλά και οι δύο απολύθηκαν από την εργασία τους μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016. Το σχολείο των παιδιών τους έκλεισε μετά από την απόπειρα πραξικοπήματος και τους απαγορεύθηκε η εγγραφή τους σε ένα νέο σχολείο στη γενέτειρά τους .

«Προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή, αλλά είχαμε ήδη περιθωριοποιηθεί στην κοινότητα ως« κακοποιοί », είπε ο Μουράτ. “Τα παιδιά μας δεν έγιναν δεκτά στα σχολεία και, τέλος,  50 αστυνομικοί έφτασαν στο χωριό μας για να πιάσουν τη γυναίκα μου.  Σε μια εβδομάδα ήρθαμε στην Ελλάδα”.

Οι Γκουλνιστές δεν είναι οι μόνοι που έπρεπε να εγκαταλείψουν την Τουρκία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος. Υπάρχουν άλλοι, όπως ο Μέρβε, 21 ετών, και ο θείος του Χασάν. Ο Mέρβε ήταν μόλις 19 ετών όταν συνελήφθη μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και φυλακίστηκε για ένα χρόνο. «Σπούδασα  φιλοσοφία στο Τουντσελί και συμμετείχα σε μια αριστερή φοιτητική οργάνωση στο πανεπιστήμιο μου», είπε. “Τώρα υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες για τους Κούρδους στην Τουρκία. Αν δεν θέλετε να είστε φυλακισμένοι, πρέπει είτε να ενταχθείτε στους μαχητές του PKK [Κουρδικό Εργατικό Κόμμα] είτε να φύγετε στην εξορία”.

Ο Χασάν ήταν μέλος του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος στην περιφέρεια Σουρ στη  νοτιοανατολική επαρχία του Ντιγιαρμπακίρ της , και υπήρξε μάρτυρας βίαιων συγκρούσεων μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας της Τουρκίας και των Μονάδων Πολιτικής Προστασίας που συνδέονται με το ΡΚΚ. Ο τουρκικός στρατός επέβαλε απαγόρευση στην πόλη Σουρ και κατέστρεψε πάνω από το 80% των σπιτιών. «Είδα τους φίλους και τους συναδέλφους μου να πεθαίνουν», είπε. «Έχασα το σπίτι μου, τη δουλειά μου, το χωριό μου και όλα όσα είχα. Θα μπορούσα είτε να πεθάνω είτε να προσπαθήσω για μια καινούργια ζωή. »Ο Χασάν και ο Μερβέ πήραν το ίδιο σκάφος για την Ελλάδα και  ότι ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευαν έξω από την Τουρκία.

Η ζωή του πρόσφυγα είναι σκληρή. Η ελληνική αστυνομία συνέλαβε τον Μουράτ και την οικογένειά του κατά την άφιξή τους. Έμειναν υπό κράτηση για μια εβδομάδα μέχρι να μετακομίσουν σε στρατόπεδο προσφύγων. Μόλις οι πρόσφυγες εντοπιστούν χωρίς έγγραφα από την ελληνική αστυνομία, πρέπει να εγγραφούν στις τοπικές υπηρεσίες ασύλου για να λάβουν προσωρινή ταυτότητα. Εν τω μεταξύ, οι πρόσφυγες μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να υποβάλουν αίτηση ασύλου στην Ελλάδα ή όχι.

«Δεν υπάρχει δουλειά ή μέλλον στην Ελλάδα, ακόμα και για τους Έλληνες», δήλωσε ο Χασάν. «Γιατί να μείνουμε στην Ελλάδα;» Ο Χασάν ονειρεύεται να πάει στη Γερμανία.

Ο Μουράτ δήλωσε ότι προσπάθησε έξι φορές να ταξιδέψει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με πλαστό δελτίο ταυτότητας, αλλά κάθε φορά η προσπάθειά του κατέληγε σε αποτυχία. Ζήτησε τη διεξαγωγή ακροαματικής διαδικασίας ασύλου, η οποία θα διεξαχθεί το Μάρτιο του 2020.

Οι Τούρκοι πρόσφυγες στην Ελλάδα έχουν οργανώσει τις δικές τους κοινότητες . Ο Zeynep και ο θείος της ζουν στην πόλη του Λαυρίου με άλλους 400 Κούρδους πρόσφυγες σε ένα αυτο-οργανωμένο στρατόπεδο προσφύγων. Δεν λαμβάνουν βοήθεια από τις ελληνικές αρχές, αν και λαμβάνουν τρόφιμα από εθελοντές. Οι Γκιουλενιστές ζουν μαζί σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και συχνά διοργανώνουν συναντήσεις . Διατηρούν επαφή με τους Τούρκους πρόσφυγες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να μοιράζονται πληροφορίες και  αλληλεγγύη.

Λίγο πριν από την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ερντογάν στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2017, εννέα Τούρκοι πολίτες συνελήφθησαν  κατηγορούμενοι για τη σχέση τους  με την τουρκική μαχητική οργάνωση DHKP-C και το Μέτωπο Απελευθερωτικού Λαϊκού Κόμματος. Τον ίδιο μήνα, η ανεξάρτητη αρχή ασύλου της Ελλάδας παραχώρησε άσυλο στον Σουλεϊμάν Οζκαγιάντσι, έναν από τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος. Μια εβδομάδα μετά την παραχώρηση του ασύλου, συνελήφθη ξανά και το άσυλο του ακυρώθηκε από τις ελληνικές αρχές.  Φαίνεται λοιπόν ότι η κατάσταση των Τούρκων προσφύγων εξαρτάται από την κατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

* Όλα τα ονόματα των προσφύγων δεν είναι τα πραγματικά  κατόπιν αιτήσεως των προσφύγων

πηγή