Πλησίον μας είναι, όποιος βρίσκεται δίπλα μας την οποιαδήποτε
στιγμή. Είναι κάθε άνθρωπος που για οποιονδήποτε λόγο, ήρθε σε επαφή
μαζί μας... C.S.Lewis
Σκέφτεται κανείς με αφόρητη οδύνη αλλά και απόλυτη κατανόηση
όλους τους αρρώστους με καρκίνο, αυτοάνοσα ή AIDS ή κάτι άλλο απίθανο,
που εκφράζουν την αγανάκτηση τους: Γιατί; Γιατί εγώ;; Η αναζήτηση της
αιτίας μιας αρρώστιας... αυτή η αίσθηση αδικίας… συνθλίβει ψυχές και
τυραννάει φυλλοκάρδια!
Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!
Ο γιατρός που στα 36 του μετά από λαμπρές σπουδές και το πέρας της νευροχειρουργικής εξειδίκευσης διαγιγνώσκεται με καρκίνο πνευμόνων και ξέρει ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια θα τελειώσει η ζωή του (P. Kalanithi: Όταν η ανάσα γίνεται αέρας, Εκδ. Πατάκης).
Οι άνθρωποι με τα, ποικίλων συμπτωμάτων, αυτοάνοσα, που κάνουν την ζωή τους... «ὅλως ἄλλη» και τους κάνουν εξαρτημένους, θιγμένους, θλιμμένους, θυμωμένους...!!
Πολλές φορές βέβαια η αρρώστια οδηγεί τον άνθρωπο στα ουσιώδη· τον διαμορφώνει, όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και σπάνιο. Συνήθως τον εξαντλεί, σίγουρα ψυχικά και οπωσδήποτε σωματικά και τον θυμώνει, αυτό το "γιατί", που τυραννάει καθένα μας.
Anima sana in corpore sano φωνάζουμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι με το όραμα του αθλητικού ιδεώδους και την εμπορική του εξαργύρωση (ASICS τα αρχικά!) για να έρθει ο μακαρίτης ο καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ να μας διαψεύσει διαβάζοντας μας, σωστά και ολόκληρο, το απόφθεγμα: Μακάρι-είθε να υπάρχει, ψυχή υγιής σε σώμα υγιές!! Εμείς όμως, παρότι χριστιανοί, κραυγάζουμε: Πάνω από όλα η υγεία...!
Γιατί:
Δεν καταλάβαμε ότι πάνω από όλα είναι η αγάπη και το να μπορείς να αξιολογείς σωστά, με υγιή κριτήρια, πράγμα που πολλάκις συγχέει, από τις ψυχολογικές συνθήκες και παραμέτρους, τα καίρια της ζωής σου!
Δεν καταλάβαμε ότι μπορείς να είσαι υγιής και δυστυχής συγχρόνως, χωρίς αγάπη. Ότι μπορείς να σφύζεις από ζωή και να έχεις ένα πεθαμένο σπίτι. Ότι μπορείς να καταφέρνεις «πράγματα και θάματα» αλλά να είσαι ένας σκαντζόχοιρος που κανένας δεν μπορεί, και κατ’ επέκτασιν δεν θέλει, να χαϊδέψει.
Δεν καταλάβαμε ότι ο Θεός μας, δεν «περιμένει στη γωνία» τα πλάσματα Του να τα τιμωρήσει για παραβάσεις, αλλά τα περιμένει στο Σταυρό με ανοιχτές (καρφωμένες για να μη... κλείνουν) αγκάλες, για να τα συγχωρήσει!
Δεν καταλάβαμε εμείς, ότι ο Χριστός δεν είναι ο τιμωρός Δίας, αλλά ο πατέρας μας, που δεν «τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» αλλά θέλει «πάντας σωθῆναι».
Δεν καταλάβαμε ότι μέσα στο μυστήριο της ζωής, που κυριολεκτικά είναι ένα «τοπίο στην ομίχλη», είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Να εμπιστευτείς... να μην εμπιστευτείς... να φοβάσαι να αγαπάς... να παραδοθείς στην αγάπη... να βρεις νόημα ζωής... να είναι αγνωστικιστής... να λες πως είσαι άθεος!!! Όλα είναι πιθανά και έκδοχα...
Δεν καταλάβαμε ότι ο πόνος και η αρρώστια είναι υποθέσεις που συντρίβουν και δεν επιτρέπεται, όντας υγιείς εμείς, να κάνουμε... ανέξοδη διδασκαλία σε όσους βρίσκονται στην φωτιά καιομένης καμίνου από αναπηρία, αρρώστια ή αδιέξοδα.
Δεν καταλάβαμε ότι διδασκαλία για τον τρόπο... άρσης του σταυρού κάποιου πειρασμού, δεν επιτρέπεται!!! Μόνον βοήθεια για την άρση νοείται, σύμφωνα με το υπόδειγμα της... ορειβασίας στον Γολγοθά...!!
Δεν καταλάβαμε ότι μόνον αυτός που βιώνει πειρασμό, ο ίδιος για τον εαυτό του, μπορεί να τον αξιολογήσει (τον πειρασμό) ως κέρδος και να πει μαζί με τον Βλάσιο Πασκάλ: «Χαρά, χαρά, χαρά, δάκρυα χαράς». Οποιοσδήποτε άλλος τολμήσει να του το προτείνει (του ασθενούς) είναι αθεόφοβα αγενής και δουλεύει για τον διάβολο!
Δεν καταλάβαμε την κουβέντα του Χριστού ότι «όποιου του δόθηκε πολύ, θα του ζητηθεί και πολύ».
Δεν καταλάβαμε ότι το να είσαι χριστιανός σου αυξάνει τις ευθύνες· δεν σου δίνει δικαιώματα... κήνσορα!
Δεν καταλάβαμε ότι εμείς είμαστε υπαίτιοι για την "αθεΐα" κάποιων. Λάθη μας τραγικά και αξιολογήσεις αθεολόγητες κλείνουν την πόρτα της Βασιλείας του Θεού σε πολλούς, που ναι μεν έχουν ειλικρίνεια αναζήτησης, αλλά βλέποντας την... "ποιότητά" μας, αποκλείουν για τη ζωή τους το ενδεχόμενο να μπουν στην Εκκλησία και να γίνουν μέλη της... σαν εμάς!!
Δεν καταλάβαμε τον λόγο του Χριστού στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ. 7 στίχ. 21 «Οὐ πᾶς ὁ λέγων με Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται...» και δείχνει να το κατάλαβαν λιγότερο από όλους, αυτοί που θεσμικά ρύθμισαν να λένε... Κύριε, Κύριε... σε κάθε Θ. Λειτουργία!
Δεν καταλάβαμε ότι η πίστη είναι περιπέτεια συναρτόμενη με πολλές παραμέτρους και υποδομές ψυχοκοινωνικές και οικογενειακές, και εμείς που έχουμε την ευλογία της πίστης (για την οποία πρέπει να γυρεύουμε αύξηση της όπως οι Απόστολοι!!!) πρέπει, αντί διαρκώς να λέμε γι’ αυτήν, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι το σωστό είναι να την δείχνουμε. Το πώς δείχνεται, μας το... έδειξε στις Πράξεις ο Απόστολος Πέτρος στον παράλυτο επαίτη του Ναού. Εκείνος ζητούσε χρήματα. Οι σημερινοί ζητάμε πίστη! Ο Πέτρος του είπε: Δεν έχω χρήματα, όμως θα σου δώσω αυτό που έχω. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα!!
Η φτώχεια μας είναι ότι δεν μπορούμε (ο όποιος... χριστιανός... παπάς... δεσπότης... Πατριάρχης...) να πούμε στον παράλυτο Στίβεν Χόκινγκ τον λόγο του Πέτρου, ενώ θεολογούμε ανέξοδα ότι είμαστε διάδοχοί του... (όχι μόνον ο Πάπας!!). Ας ταπεινωθούμε λοιπόν και ας κλείσουμε το στόμα γιατί όπως λέει «η δική μας» Γραφή: «Κρεῖσσον πεσεῖν ἀπό ὕψους ἤ ἀπό γλώσσης».
Δεν καταλάβαμε ότι δεν επιτρέπεται να ταξινομούμε εμείς τους ανθρώπους στον Παράδεισο ή την Κόλαση κατά... την σχολική λογική, με κατάστιχα καλών και κακών πράξεων (ένα είδος ηθικού ισολογισμού), γιατί μπροστά μας διαρκώς είναι ο ληστής ως πρώτος ένοικος του Παραδείσου, παρόλο που τα κατάστιχα της ζωής του ήταν κατάμαυρα!
Δεν καταλάβαμε ότι η μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού δεν είναι ανταμοιβή, όπως ο καλός βαθμός που έρχεται μετά από την σωστή παρακολούθηση του σχολείου, αλλά είναι αυτή η ίδια η ζωή στην τελειοποίησή της. Το ίδιο και για την δυστυχία της κολάσεως· δεν είναι μία εξωτερική τιμωρία αλλά μία τραγική παγίωση στο κακό.
Δεν καταλάβαμε ότι δεν γίνεται να μιλάμε για ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή και βρίσκονται στην παρουσία του Χριστού (Αιωνιότητα δεν είναι κάτι, είναι Κάποιος. Όταν πεθαίνουμε δεν πάμε κάπου· συναντάμε Αυτόν τον Κάποιον· τον Χριστό) με ρυθμιστική απόφανση... στην Κόλαση... ή στον Παράδεισο και συγχρόνως να κάνουμε μνημόσυνα και προσευχές για αυτούς! Επιτέλους δεν είναι όλα αυτά μία fraus pia!
Αν η «δαιμονική θεολογία» μας, πιστεύει ότι τελεσιδικεί το θέμα με τον θάνατο... τότε γιατί προσεύχεται για τους νεκρούς και "φωνάζει" στην Ομολογία Πίστεως ότι μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού... «όλα παίζονται»;;; [«...καί πάλιν ἐρχόμενον (τον Χριστό) κρίναι ζώντας καί νεκρούς»] Γιατί γιορτάζουμε την κάθοδο του Χριστού στον Άδη; Τελικά ένα γεγονός ἅπαξ γενόμενον ἀναμιμνησκόμεθα; Δεν μπορέσαμε ακόμη να ξεμπερδέψουμε τον θάνατο ως κατάσταση και τον θάνατο ως συνθήκη; Φανταζόμαστε και ένα... Κέρβερο έξω από τις... «πύλες του Άδη»; Αφού φαίνεται ότι αυτή την σημειολογία τη διαβάζουμε με αρχαιοελληνική ερμηνευτική!
Ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, μυαλό μέσα σε κυριολεκτικώς οστράκινο σκεύος. Το μυαλό του (όπως κάθε ανθρώπου) θα γίνει χώμα όπως και τα πόδια του. Για το μυαλό του δεν έκανε ο ίδιος τίποτε για να το αποκτήσει... του δόθηκε. Τώρα θα του "ζητηθεί" το πώς το χρησιμοποίησε. Για να μετράει φυσικά και μαθηματικά δεδομένα ή για να δουλέψει να αποκτήσει ποιότητα αγάπης ή καρδιά του; Μυστήριο θεατό και γνωστό, μόνον στον Χριστό! Δείχνει πάντως στο «Χρονικό του χρόνου» (τα άλλα του έργα είναι σε ολίγιστους προσβάσιμα) να πελαγοδρομεί ανάμεσα σε ερμηνευτική αγωνία και σε ανεκπλήρωτη επιθυμία για τον Θεό. Το Χρονικό του χρόνου έχει αναφορές στο όνομα του Θεού σχεδόν όσες... και μία θεολογική διατριβή ενώ ο ίδιος επισκέφθηκε και τους τέσσερεις τελευταίους Πάπες!!
Πάντως, όπως μαρτυρεί μαθητής του, ουδέποτε ο Χόκινγκ μεμψιμοίρησε ή δυσανασχέτησε ή βαρυγκόμησε για την σωματική του ασθένεια... «...είχε μια δοξολογική στάση στην ζωή, ούτε είπε ποτέ: Γιατί σ’ εμένα;»....
Εμείς πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για όσα μας είπε και μας έμαθε για τους νόμους της επιστήμης. Να μην ασχοληθούμε με το αν ήταν εγωιστής ή όχι (Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι αν στύψει τη γενειάδα του, από κάτω θα τρέχει εγωισμός!) γιατί σ’ αυτό πολλά πταίομεν άπαντες και ελπίζουμε στην αγαπητική ταπείνωση του Χριστού. Να του ευχηθούμε (του Στίβεν Χόκινγκ) μία αποτελεσματική συνάντηση, με την Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία του Χριστού, η οποία να τον αρτειώσει πνευματικά και να του "δείξει" τον τρόπο πρόσβασης σ’ αυτά που έψαχνε.
Και αφού του κάνουμε ένα προσευχητικό μνημόσυνο να γίνει μέτοχος της χαράς, που τίποτε δεν μπορεί να ταράξει, ας αφουγκραστούμε το άλλο πελώριο διανοητικό μέγεθος του εικοστού αιώνα, τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν να μας επισημαίνει:
«Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του σύγχρονου κόσμου είναι ότι, οι νόμοι της επιστήμης εξηγούν το σύμπαν για εμάς.
Οι νόμοι της φύσης περιγράφουν το σύμπαν... αλλά δεν εξηγούν τίποτε».
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
πηγή
Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!
Ο γιατρός που στα 36 του μετά από λαμπρές σπουδές και το πέρας της νευροχειρουργικής εξειδίκευσης διαγιγνώσκεται με καρκίνο πνευμόνων και ξέρει ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια θα τελειώσει η ζωή του (P. Kalanithi: Όταν η ανάσα γίνεται αέρας, Εκδ. Πατάκης).
Οι άνθρωποι με τα, ποικίλων συμπτωμάτων, αυτοάνοσα, που κάνουν την ζωή τους... «ὅλως ἄλλη» και τους κάνουν εξαρτημένους, θιγμένους, θλιμμένους, θυμωμένους...!!
Πολλές φορές βέβαια η αρρώστια οδηγεί τον άνθρωπο στα ουσιώδη· τον διαμορφώνει, όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και σπάνιο. Συνήθως τον εξαντλεί, σίγουρα ψυχικά και οπωσδήποτε σωματικά και τον θυμώνει, αυτό το "γιατί", που τυραννάει καθένα μας.
Anima sana in corpore sano φωνάζουμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι με το όραμα του αθλητικού ιδεώδους και την εμπορική του εξαργύρωση (ASICS τα αρχικά!) για να έρθει ο μακαρίτης ο καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ να μας διαψεύσει διαβάζοντας μας, σωστά και ολόκληρο, το απόφθεγμα: Μακάρι-είθε να υπάρχει, ψυχή υγιής σε σώμα υγιές!! Εμείς όμως, παρότι χριστιανοί, κραυγάζουμε: Πάνω από όλα η υγεία...!
Γιατί:
Δεν καταλάβαμε ότι πάνω από όλα είναι η αγάπη και το να μπορείς να αξιολογείς σωστά, με υγιή κριτήρια, πράγμα που πολλάκις συγχέει, από τις ψυχολογικές συνθήκες και παραμέτρους, τα καίρια της ζωής σου!
Δεν καταλάβαμε ότι μπορείς να είσαι υγιής και δυστυχής συγχρόνως, χωρίς αγάπη. Ότι μπορείς να σφύζεις από ζωή και να έχεις ένα πεθαμένο σπίτι. Ότι μπορείς να καταφέρνεις «πράγματα και θάματα» αλλά να είσαι ένας σκαντζόχοιρος που κανένας δεν μπορεί, και κατ’ επέκτασιν δεν θέλει, να χαϊδέψει.
Δεν καταλάβαμε ότι ο Θεός μας, δεν «περιμένει στη γωνία» τα πλάσματα Του να τα τιμωρήσει για παραβάσεις, αλλά τα περιμένει στο Σταυρό με ανοιχτές (καρφωμένες για να μη... κλείνουν) αγκάλες, για να τα συγχωρήσει!
Δεν καταλάβαμε εμείς, ότι ο Χριστός δεν είναι ο τιμωρός Δίας, αλλά ο πατέρας μας, που δεν «τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» αλλά θέλει «πάντας σωθῆναι».
Δεν καταλάβαμε ότι μέσα στο μυστήριο της ζωής, που κυριολεκτικά είναι ένα «τοπίο στην ομίχλη», είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Να εμπιστευτείς... να μην εμπιστευτείς... να φοβάσαι να αγαπάς... να παραδοθείς στην αγάπη... να βρεις νόημα ζωής... να είναι αγνωστικιστής... να λες πως είσαι άθεος!!! Όλα είναι πιθανά και έκδοχα...
Δεν καταλάβαμε ότι ο πόνος και η αρρώστια είναι υποθέσεις που συντρίβουν και δεν επιτρέπεται, όντας υγιείς εμείς, να κάνουμε... ανέξοδη διδασκαλία σε όσους βρίσκονται στην φωτιά καιομένης καμίνου από αναπηρία, αρρώστια ή αδιέξοδα.
Δεν καταλάβαμε ότι διδασκαλία για τον τρόπο... άρσης του σταυρού κάποιου πειρασμού, δεν επιτρέπεται!!! Μόνον βοήθεια για την άρση νοείται, σύμφωνα με το υπόδειγμα της... ορειβασίας στον Γολγοθά...!!
Δεν καταλάβαμε ότι μόνον αυτός που βιώνει πειρασμό, ο ίδιος για τον εαυτό του, μπορεί να τον αξιολογήσει (τον πειρασμό) ως κέρδος και να πει μαζί με τον Βλάσιο Πασκάλ: «Χαρά, χαρά, χαρά, δάκρυα χαράς». Οποιοσδήποτε άλλος τολμήσει να του το προτείνει (του ασθενούς) είναι αθεόφοβα αγενής και δουλεύει για τον διάβολο!
Δεν καταλάβαμε την κουβέντα του Χριστού ότι «όποιου του δόθηκε πολύ, θα του ζητηθεί και πολύ».
Δεν καταλάβαμε ότι το να είσαι χριστιανός σου αυξάνει τις ευθύνες· δεν σου δίνει δικαιώματα... κήνσορα!
Δεν καταλάβαμε ότι εμείς είμαστε υπαίτιοι για την "αθεΐα" κάποιων. Λάθη μας τραγικά και αξιολογήσεις αθεολόγητες κλείνουν την πόρτα της Βασιλείας του Θεού σε πολλούς, που ναι μεν έχουν ειλικρίνεια αναζήτησης, αλλά βλέποντας την... "ποιότητά" μας, αποκλείουν για τη ζωή τους το ενδεχόμενο να μπουν στην Εκκλησία και να γίνουν μέλη της... σαν εμάς!!
Δεν καταλάβαμε τον λόγο του Χριστού στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ. 7 στίχ. 21 «Οὐ πᾶς ὁ λέγων με Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται...» και δείχνει να το κατάλαβαν λιγότερο από όλους, αυτοί που θεσμικά ρύθμισαν να λένε... Κύριε, Κύριε... σε κάθε Θ. Λειτουργία!
Δεν καταλάβαμε ότι η πίστη είναι περιπέτεια συναρτόμενη με πολλές παραμέτρους και υποδομές ψυχοκοινωνικές και οικογενειακές, και εμείς που έχουμε την ευλογία της πίστης (για την οποία πρέπει να γυρεύουμε αύξηση της όπως οι Απόστολοι!!!) πρέπει, αντί διαρκώς να λέμε γι’ αυτήν, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι το σωστό είναι να την δείχνουμε. Το πώς δείχνεται, μας το... έδειξε στις Πράξεις ο Απόστολος Πέτρος στον παράλυτο επαίτη του Ναού. Εκείνος ζητούσε χρήματα. Οι σημερινοί ζητάμε πίστη! Ο Πέτρος του είπε: Δεν έχω χρήματα, όμως θα σου δώσω αυτό που έχω. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα!!
Η φτώχεια μας είναι ότι δεν μπορούμε (ο όποιος... χριστιανός... παπάς... δεσπότης... Πατριάρχης...) να πούμε στον παράλυτο Στίβεν Χόκινγκ τον λόγο του Πέτρου, ενώ θεολογούμε ανέξοδα ότι είμαστε διάδοχοί του... (όχι μόνον ο Πάπας!!). Ας ταπεινωθούμε λοιπόν και ας κλείσουμε το στόμα γιατί όπως λέει «η δική μας» Γραφή: «Κρεῖσσον πεσεῖν ἀπό ὕψους ἤ ἀπό γλώσσης».
Δεν καταλάβαμε ότι δεν επιτρέπεται να ταξινομούμε εμείς τους ανθρώπους στον Παράδεισο ή την Κόλαση κατά... την σχολική λογική, με κατάστιχα καλών και κακών πράξεων (ένα είδος ηθικού ισολογισμού), γιατί μπροστά μας διαρκώς είναι ο ληστής ως πρώτος ένοικος του Παραδείσου, παρόλο που τα κατάστιχα της ζωής του ήταν κατάμαυρα!
Δεν καταλάβαμε ότι η μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού δεν είναι ανταμοιβή, όπως ο καλός βαθμός που έρχεται μετά από την σωστή παρακολούθηση του σχολείου, αλλά είναι αυτή η ίδια η ζωή στην τελειοποίησή της. Το ίδιο και για την δυστυχία της κολάσεως· δεν είναι μία εξωτερική τιμωρία αλλά μία τραγική παγίωση στο κακό.
Δεν καταλάβαμε ότι δεν γίνεται να μιλάμε για ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή και βρίσκονται στην παρουσία του Χριστού (Αιωνιότητα δεν είναι κάτι, είναι Κάποιος. Όταν πεθαίνουμε δεν πάμε κάπου· συναντάμε Αυτόν τον Κάποιον· τον Χριστό) με ρυθμιστική απόφανση... στην Κόλαση... ή στον Παράδεισο και συγχρόνως να κάνουμε μνημόσυνα και προσευχές για αυτούς! Επιτέλους δεν είναι όλα αυτά μία fraus pia!
Αν η «δαιμονική θεολογία» μας, πιστεύει ότι τελεσιδικεί το θέμα με τον θάνατο... τότε γιατί προσεύχεται για τους νεκρούς και "φωνάζει" στην Ομολογία Πίστεως ότι μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού... «όλα παίζονται»;;; [«...καί πάλιν ἐρχόμενον (τον Χριστό) κρίναι ζώντας καί νεκρούς»] Γιατί γιορτάζουμε την κάθοδο του Χριστού στον Άδη; Τελικά ένα γεγονός ἅπαξ γενόμενον ἀναμιμνησκόμεθα; Δεν μπορέσαμε ακόμη να ξεμπερδέψουμε τον θάνατο ως κατάσταση και τον θάνατο ως συνθήκη; Φανταζόμαστε και ένα... Κέρβερο έξω από τις... «πύλες του Άδη»; Αφού φαίνεται ότι αυτή την σημειολογία τη διαβάζουμε με αρχαιοελληνική ερμηνευτική!
Ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, μυαλό μέσα σε κυριολεκτικώς οστράκινο σκεύος. Το μυαλό του (όπως κάθε ανθρώπου) θα γίνει χώμα όπως και τα πόδια του. Για το μυαλό του δεν έκανε ο ίδιος τίποτε για να το αποκτήσει... του δόθηκε. Τώρα θα του "ζητηθεί" το πώς το χρησιμοποίησε. Για να μετράει φυσικά και μαθηματικά δεδομένα ή για να δουλέψει να αποκτήσει ποιότητα αγάπης ή καρδιά του; Μυστήριο θεατό και γνωστό, μόνον στον Χριστό! Δείχνει πάντως στο «Χρονικό του χρόνου» (τα άλλα του έργα είναι σε ολίγιστους προσβάσιμα) να πελαγοδρομεί ανάμεσα σε ερμηνευτική αγωνία και σε ανεκπλήρωτη επιθυμία για τον Θεό. Το Χρονικό του χρόνου έχει αναφορές στο όνομα του Θεού σχεδόν όσες... και μία θεολογική διατριβή ενώ ο ίδιος επισκέφθηκε και τους τέσσερεις τελευταίους Πάπες!!
Πάντως, όπως μαρτυρεί μαθητής του, ουδέποτε ο Χόκινγκ μεμψιμοίρησε ή δυσανασχέτησε ή βαρυγκόμησε για την σωματική του ασθένεια... «...είχε μια δοξολογική στάση στην ζωή, ούτε είπε ποτέ: Γιατί σ’ εμένα;»....
Εμείς πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για όσα μας είπε και μας έμαθε για τους νόμους της επιστήμης. Να μην ασχοληθούμε με το αν ήταν εγωιστής ή όχι (Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι αν στύψει τη γενειάδα του, από κάτω θα τρέχει εγωισμός!) γιατί σ’ αυτό πολλά πταίομεν άπαντες και ελπίζουμε στην αγαπητική ταπείνωση του Χριστού. Να του ευχηθούμε (του Στίβεν Χόκινγκ) μία αποτελεσματική συνάντηση, με την Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία του Χριστού, η οποία να τον αρτειώσει πνευματικά και να του "δείξει" τον τρόπο πρόσβασης σ’ αυτά που έψαχνε.
Και αφού του κάνουμε ένα προσευχητικό μνημόσυνο να γίνει μέτοχος της χαράς, που τίποτε δεν μπορεί να ταράξει, ας αφουγκραστούμε το άλλο πελώριο διανοητικό μέγεθος του εικοστού αιώνα, τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν να μας επισημαίνει:
«Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του σύγχρονου κόσμου είναι ότι, οι νόμοι της επιστήμης εξηγούν το σύμπαν για εμάς.
Οι νόμοι της φύσης περιγράφουν το σύμπαν... αλλά δεν εξηγούν τίποτε».
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
πηγή
