Άυπνες καρδιές - Η Μαρία Ιορδανίδου και το Γεροντάκι του Αγίου Όρους -

π. Λίβυος

Πάνε δυο μέρες απο εκείνο το βράδυ που ο ύπνος δεν έλεγε να συμφιλιωθεί με τα μάτια μου. Σηκώθηκα και μπήκα στην βιβλιοθήκη. Σκέφτηκα κάτι να διαβάσω, αλλά η νευρικότητα της αϋπνίας δεν με άφηνε. Έτσι άνοιξα την τηλεόραση. Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που το κάνω. Την βαριέμαι την τηλεόραση. Εκτός και αν έχει κάτι πολύ ενδιαφέρον, όπως εκείνο το γλυκό ξημέρωμα.

Επανάληψη μιας εκπομπής από το «Μονόγραμμα» για την Μαρία Ιορδανίδου. Πόσο πολύ την αγάπησα! Την γνώρισα παιδί μέσα από το τηλεοπτικό σίριαλ «Λωξάντρα». Την μεταφορά στο γυαλί από το ομότιτλο σπουδαίο βιβλίο της. Αυτή την μεγάλη λογοτεχνική επιτυχία. Πόσες όμορφες στιγμές περάσαμε παρέα με την "Λωξάντρα" της Ιορδανίδου. Απίστευτο έργο.

Έτσι ήταν αδύνατον να μην καθίσω να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ. Μιλούσε για την ζωή και το έργο της. Ένα υπέροχο ξημέρωμα παρέα με την Ιορδανίδου. Το απόλαυσα .Το θαύμασα παρθενικά. Η Ιορδανίδου αρχόντισα μέσα στην απλότητα της, την άμεση εμπειρία της με την ζωή, τις χαρές, τις ευλογίες που έχει η ζωή και ας σκιάζεται από τόσο πόνο. Απλή αλλά σοφή. Έμπειρη στην τέχνη της ζωής. Γεμάτη δύναμη και δημιουργία.

Γνήσια Πολίτισσα. Στην Πόλη των ονείρων μας. Των μύθων και των θρύλων. Σε αυτή την απίστευτη γωνιά της γης, όπου σαν κοιμηθείς βλέπεις κατανυκτικά όνειρα. Εκεί όπου η ζωή υπήρξε εμπειρία και όχι αποστεωμένη γνώση σπουδαστηρίων. Εκεί όπου η γνώση αναζητούσε την ολοκλήρωση στην σοφία. Μια και η γνώση είναι απλά μάθηση, ενώ η σοφία εμπειρία. Στην εποχή μας, ένα έλλειμμα και μια μονομέρεια, είναι ότι ο σοφός αντικαταστάθηκε από τον γνώστη, τον εξειδικευμένο. Που χάνει όμως το όλον την ζωής και την κατακερματίζει επιζήμια για την αλήθεια της.

Πολλά λόγια της Ιορδανίδου με άγγιξαν. Με ταρακούνησαν κατάβαθα. Από αυτά διάλεξα μόλις λίγα για να το μοιραστώ μαζί σας μια και σαν ξημέρωσε ήρθαν σαν πρώτη σκέψη στο μυαλό.

Είπε η Ιορδανίδου: «Γράφω συνήθως τα βράδια και με βρίσκει το ξημέρωμα. Έχω αϋπνίες. Αλλά εγώ δεν αφήνω τις αϋπνίες να με τυραννούν, της κάνω δημιουργία. Έτσι κάθομαι και γράφω αυτές τις ώρες.»

Αυτομάτως ήρθε στο μυαλό μου, η γνωριμία μου με ένα Γεροντάκι στο Αγιον Ορος. Από εκείνα που δεν λένε λόγια, δεν σου κάνουν κανένα κήρυγμα και όμως μιλούν δυνατά στην καρδιά.

Είχε και αυτό αϋπνίες. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί εύκολα και έλεγε στο εαυτό του, ότι εφόσον δεν κοιμάσαι κάτι πρέπει να κάνεις για όλους εκείνους τους ανθρώπους που αυτές τις ώρες δουλεύουν, διασκεδάζουν, είναι σε δύσκολη κατάσταση κ.ο.κ. Έτσι τι σκέφτηκε; Είδε ότι από το παράθυρο του κελιού του, στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα κάθε βράδυ φαινόντουσαν αεροπλάνα. Όλο την νύχτα κάθε λίγο και λιγάκι περνούσαν αεροπλάνα, και στο σκοτεινό ορίζονται ανάμεσα στα αστέρια, αναβόσβηνα και τα δικά τους φωτάκια.

Τότε άνοιξε η καρδιά του και είπε αυτό θα κάνω. Θα προσεύχομαι όλο το βράδυ, όσο τέλος πάντων διαρκούν οι αϋπνίες μου, για αυτούς τους ανθρώπους. Για του ταξιδιώτες. Να πάνε δυνατοί και γεροί στα σπίτια τους.

Αυτό και έκανε. Όλο το βράδυ μετάνοιες και προσευχές για αυτούς τους ανθρώπους. Με τον καιρό τα γόνατα του έκαναν πέταλα σαν της καμήλας. Η καρδιά του γέμισε άνθη.

Το πρωί στην εκκλησία, κατά την διάρκεια της ακολουθίας κοιμόταν. Οι αδελφοί σκανδαλιζόταν. Πήγαιναν και τον ξυπνούσαν. Εκείνος δεν παραπονιόταν. Δεν εξηγούσε σε κανένα τίποτα. Δεχόταν τις προσβολές και τις παρατηρήσεις.

Μέχρι που το έμαθε ο Ηγούμενος και είπε στην αδελφότητα να μην τον ενοχλούν γιατί «αγάπησε πολύ».

Και η Μαρία και ο Παππούλης από το Όρος, αγάπησαν πολύ। Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Το σημαντικό όμως είναι ότι και η δυο, το πόνο τους, το πρόβλημα τους, τις αϋπνίες τους, τις έκαναν δημιουργία. Δεν κλαψούρισαν, δεν μοιρολόγησαν αλλά δημιούργησαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την χαρά και τον παράδεισο μέσα τους και για τους ανθρώπους. Ο ένας χάρισε τα βράδια του στην προσευχή και ο άλλος στην συγγραφή. Και οι δυο στο Θεό κρατούσαν παρέα.

πηγή

Ταξίδι

«Ο πατριωτισμός είναι το οξυγόνο των Ελλήνων» Κωστής Παλαμάς

Η αγιασμένη επανάσταση και οι πλαστογράφοι της ιστορίας

Συζήτηση του Δημήτρη Νατσιού με τον Κωνσταντίνο Χολέβα στον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε με πληροφορίες από ιστορικές πηγές για πτυχές και επίκαιρα ζητήματα και ερωτήματα γύρω από την Επανάσταση του 1821.

• Υπάρχει ελληνικό έθνος/γένος; Το ζήτημα της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.
• Η παιδεία στα χρόνια της τουρκοκρατίας – κρυφό σχολείο.
• Η στάση του Γρηγόριου του Ε και της Εκκλησίας έναντι της επαναστάσεως.
• Τα γεγονότα γύρω από την κήρυξη της επανάστασης -Αγία Λαύρα, Παλαιών Πατρών Γερμανός, 25η Μαρτίου.
• Υπάρχει κοινωνική διάσταση της εξέγερσης του 1821;
• Ποια Ελλάδα οραματίστηκαν οι αγωνιστές του 1821;
• Διδάγματα του 1821 για την σημερινή οικονομική κρίση.

Διάσημοι Άσιμοι σε ασήμαντο περίγυρο

(17 Μαρτίου 1988). Εις μνημόσυνον

23 χρόνια χωρίς τον Μπαγάσα

«Μου είπανε να γίνω ρεβιζιονιστής για να γυρίσω δίσκο…

Έτσι γνώρισα τον Νικόλα τον Άσιμο, ήταν η πρώτη ματιά ο πρώτος στίχος, η πρώτη συνάντηση επί σκηνής, στο υπόγειο της Πλάκας «Σούσουρο». Κι από κείνο το βράδυ και για 14 βράδυα όλη τη χειμερινή σαιζόν δυο τρεις φορές την εβδομάδα, πηγαίναμε στο Σούσουρο.

Το «Σούσουρο» ήταν ένα μουσικό καφενείο αλλοιώτικο απ’ τ’ άλλα. Ήταν μια θεατρική σατιρική σκηνή, ήταν ο βωμός που κατέθεταν την ψυχή τους, οι: Γ. Ζουγανέλης, Σ. Μπουλάς, Φιλίνη, Π. Χαρβάς, ο Θ. Ανδριανός κ.ά. Μα εκείνος που ξεχώριζε στα μάτια μας και στην ψυχή μας, εκείνος που οικοδομούσε πράγματα μέσα μας ήταν ο Νικόλας ο Άσιμος. Έτσι ήθελε να τον λες: Νικόλα.

Όψη ταλαιπωρημένη μα και ευχάριστη, σκυφτός, με μάτια που δε σε κοίταγαν, αλλά ταυτόχρονα σε περνούσαν ακτινογραφία. Δεν ήταν ο τύπος που στην πρώτη γνωριμία σου έλεγε: Χαίρω πολύ, ούτε σου ‘δίνε το χέρι. Χαιρόταν όμως με το δικό του τρόπο και σου ‘δίνε την ψυχή του, με απλότητα και σοβαρότητα.

Όσες φορές μιλήσαμε, εντός και εκτός μαγαζιού σε τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, τότε που γύριζε για να πουλήσει την κασέτα του, ήταν σα να είχες μεγαλώσει μαζί του. Σου χάριζε απ’ το χρόνο του, αλλά δεν ήταν τυπικός, δεν θα καθόσουν εύκολα μαζί του, σε μια καφετέρια, αλλά θα στεκόταν ακούραστος επί ώρα πολύ όρθιος, για να γκρεμίζει μύθους. Και το περίεργο ήταν πως όσους κατέβαζε από το θρόνο τους, δεν το έκανε με σκοπό να σου προτείνει άλλους.

Αυτό ήταν ελευθερία και σεβασμός στον άνθρωπο και στον συνάνθρωπο για τον Νικόλα τον Άσιμο. Δεν γούσταρε τους επαΐοντες. Και ο ίδιος δεν τον έπαιζε αυτό τον άχαρο ρόλο. Απλός, ευαίσθητος, πονεμένος και κουρασμένος ήταν. Μα πάνω απ’ όλα τολμηρός, αληθινός, διαισθητικός, έντιμος και αξιοπρεπής ήταν.

Απλά δεν είχε φράγκα.

Είμαι σίγουρη πως αν είχε χρήματα, δεν θα τα κατανάλωνε σε υλικά αγαθά προβολής του, κασέτες θα ‘γράφε, τους φίλους του θα βοηθούσε, βιβλία θ’ αγόραζε και καμιά σοκολάτα. Τόσο παιδί και ας είχε μεγαλώσει…»

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΟΓΡΗ

Η επομένη του θανάτου του. Οι εφημερίδες γράφουν.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 1988 «Θέλω να με ξεχάσετε όλοι»

«Δεν σας φοβάμαι, φαντάσματα. Φαντάσματα δε σας φοβάμαι… Εγώ είμαι άνθρωπος. Άνθρωπος όμως φάντασμα μες στους ανθρώπους. Αν υπάρχει ανάμεσα σας φάντασμα. Φάντασμα όμως άνθρωπος μες στα φαντάσματα…)(Νικόλας Άσιμος)

Άνθρωποι και φαντάσματα ήρθαν και πέρασαν πολλές φορές στη ζωή του. Κανείς και τίποτα όμως δεν έμεινε. Και ο Νικόλας Άσιμος βρέθηκε χτες και με το σώμα του να αιωρείται στο κενό, όπου μέχρι πριν λίγες ώρες μόνο η ψυχή του είχε αιωρηθεί. Έδεσε το βρόγχο στους σωλήνες του καλοριφέρ που περνούσαν κοντά στην οροφή της καμαρούλας στο πίσω μέρος του μικρού του μαγαζιού στην οδό Καλλιδρομίου 53 και κρεμάστηκε. Μια κοπελίτσα που τον βοηθούσε (πουλούσε τις κασέτες του τα βράδια στις ταβέρνες και τα μπαρ των Εξαρχείων) άνοιξε με το κλειδί της την πόρτα χτες στις 10 το πρωί, μπήκε μέσα και τον βρήκε. Λίγα λεπτά μετά έρχεται η αστυνομία. Βρίσκουν ένα γράμμα που άφησε ο Άσιμος, λίγο πριν αποφασίσει να βάλει τέρμα στη ζωή του. Δεν ανακοίνωσε το περιεχόμενο του γράμματος η αστυνομία. Πληροφορηθήκαμε όμως ότι έγραφε τα εξής: «Αυτοκτονώ γιατί τον τελευταίο καιρό είχα διάφορα προβλήματα. Για την ενέργεια μου αυτή ας μην αναζητήσει η αστυνομία κανένα υπεύθυνο. Οι δημοσιογράφοι να μην ασχοληθούν μαζί μου.»

Δεν σεβαστήκαμε την επιθυμία του Νικόλα Άσιμου κι ας μας συγχωρέσει, όπου κι αν βρίσκεται. Δεν είναι δυνατό να μην «ασχοληθεί» κανείς μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, ό,τι κι αν ήταν, ό,τι κι αν είχε κάνει στη ζωή του. Από ανθρώπους που τον γνώριζαν πληροφορηθήκαμε ότι χτες γύρω στις 11 το πρωί επρόκειτο να συναντήσει το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το μάνατζερ του Στέλιο Ελληνιάδη, για να συζητήσουν για ένα δίσκο που επρόκειτο να ηχογραφηθεί με τραγούδια που έγραψε ο Άσιμος και θα τραγουδούσε ο Παπακωνσταντίνου.

Φαίνεται ότι την απόφαση να πάει να συναντήσει ο ίδιος το θάνατο τη δούλευε μέσα στο μυαλό του κάμποσο καιρό πριν. Την περασμένη εβδομάδα είχε καλύψει τη βιτρίνα του «πιθαριού» του — αφού σαν σύγχρονος Διογένης ζούσε και δούλευε μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα τους τελευταίους μήνες — με σελίδες εφημερίδων. Δύο τρεις μέρες πριν έκανε την εμφάνιση του ένα σημείωμα κολλημένο πάνω στην πόρτα του «πιθαριού»: «Θα περιμένω άλλη μια μέρα μήπως γίνει ένα θαύμα», έγραφε.

Προχτές, άλλο «μήνυμα στον έξω κόσμο» το αντικατέστησε: «Το θαύμα δεν έγινε. Η ζωή τελειώνει». Μια πνοή κρύου, θανατερού αέρα έπνεε στην πλατεία Εξαρχείων, ήδη από χτες το μεσημέρι, όταν το νέο «κυκλοφόρησε». Τα καφενεία είχαν γεμίσει από «παλιούς» και «καινούριους» θαμώνες και οι εκφράσεις στα μάτια έμοιαζαν πολύ. Όλοι τον ήξεραν το Νικόλα, όμως λίγοι μίλησαν γι’ αυτόν. Κι αυτοί ανώνυμα:

— Το σύστημα είναι ανίκανο να περιθάλψει τους τραυματίες του.

— Τον φάγανε το Νικόλα. Δεν άντεξε.

— Σώπα, ρε. Φταίμε όλοι μας. Πήγε κανείς σας να τον δει τον τελευταίο καιρό;

— Αφού είχε τρελαθεί τελείως. Λίγες φορές είχε κατεβεί στην πλατεία και την έπεφτε σ’ όλους όσους έβρισκε μπροστά του;

— Ναι, κι εσείς τον πλακώνατε στο ξύλο… Δεν θυμάστε, ρε, που στην κατάληψη της Βαλτετσίου το ’81 κουβάλαγε στα παιδιά νερό με τους κουβάδες κι είχε βάλει μια μπαλαντέζα από το σπίτι του και τους έδινε ρεύμα;

— Οι νεκροί πεθάνανε. Εμείς τι κάνουμε…

— Ακόμα δεν έγινε τίποτα. Να δεις πόσοι θα πάνε σε λίγο καιρό…

Κουβέντες σκόρπιες, αποσπασματικές. Ο καθένας από την πλευρά του. Κατά γενική ομολογία, ο «κόσμος» δεν τον άντεχε εύκολα πια το Νικόλα. Ο Νικόλας είχε «φύγει», είχε «εκτραπεί».

«Κάθε Σάββατο πήγαινα και τον έβλεπα. Το περασμένο, βρήκα ένα σημείωμα στην πόρτα. Το ‘χε αφήσει για μένα. “Λείπω στη Χαλκίδα και θα γυρίσω“, έγραφε.

Σήμερα τον περίμενα να ‘ρθει να φάμε μαζί. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανε. Ίσως γιατί όλοι οι φίλοι του τον είχαν εγκαταλείψει». Τα παραπάνω μας είπε αργά το βράδυ ο θείος του, ο Χρήστος Μισιδόπουλος.

Για επίλογο: Ο Νικόλας Άσιμος (το Άσιμος είναι «δικό» του όνομα) γεννήθηκε το 1949 στη Θεσσαλονίκη. Αντί «βιογραφικού σημειώματος» παραθέτουμε ένα απόσπασμα από μια «κλήση» για συναυλία, από τις πολλές που είχε απευθύνει κατά καιρούς προς όλες τις κατευθύνσεις, όταν ακόμα είχε το κουράγιο να ψάχνει για ανθρώπους «να κάνουν πράγματα μαζί».

Πρόκειται για τη συνάντηση των «Κροκανθρώπων», που έγινε στο μουσικό καφενείο «Σούσουρο» στην Πλάκα, το Δεκέμβριο του ’79: «Βρίσκομαι σε αναζήτηση κροκανθρώπων. Μην ταράζετε τον ύπνο του ξύπνου μου». Παρ’ όλο που δεν έψαξα καθόλου, άλλον κροκάνθρωπο δεν ανακάλυψα. Ξέρω φυσικά ότι υπάρχουν κροκάνθρωποι. Υπάρχουν έστω ως ανύπαρκτοι. Απλώς δεν ήρθε η στιγμή της συνάντησης». Μέχρι αργά χτες το βράδυ δεν ήταν γνωστό πού και πότε θα γινόταν η κηδεία του.

“Ελευθεροτυπία” Ντίνα Βαγενά

Κείμενα και φωτογραφίες από το βιβλίο του Δημήτρη Μπαγέρη

Ο διάσημος Νικόλας Άσιμος 1999 Οδός Πανός και Εκδόσεις ΣΙΓΑΡΕΤΑ

Δείτε εδω μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή ηχητικών αλλά και βίντεο σχετικά με τον Νικόλα

Υ।Γ: Μια ευχή δεν κοστίζει τίποτα και αξίζει πολλά Ο Νικόλας αυτοκτόνησε αλλά αλήθεια αυτός πέρασε τη θηλιά στο λαιμό του ;

Ας αναρωτηθούμε κοιτώντας τα χέρια μας για ίχνη.

Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό την δημιουργία ινδαλμάτων ή τον εξωραϊσμό της αυτοκτονίας.

Σκοπός είναι να κάνουν όσοι την διαβάσουν μια ευχούλα για τον Νικόλα!

Αιωνία σου η μνήμη.

Συγγνώμη.

πηγή

Στίχοι για τον Ελύτη

με τον Οδυσσέα Ελύτη 15 χρόνια μετά

Απονήρευτος
κόβεις και ράβεις χρώμα
πλάθεις το Κάλλος.
Εμείς πώς διαβιούμε;
Με ξηρούς καρπούς ξανά.

Κοκκαλιάρικες
οι λέξεις μας έκτοτε
παροξύνονται
η Ενδελέχεια δεν -
αν δεν μάς ξεματίσει.

[Μπανάτο Ζακύνθου, 18 Μαρτίου 2011]

π. Παναγιώτης Καποδίστριας



Σ Υ Ν Ο Μ Ι Λ Ι Α

Περπατώντας με ένα γίγαντα

Αριστοκρατικός, ευγενικός και αφοπλιστικά ωραίος
Αυτή θα ήταν μια επιφανειακή περιγραφή του Γιώργου Χωραφά Γιατί αν τον γνωρίσεις από κοντά, ανακαλύπτεις κι άλλα: Μια μετριοφροσύνη αναπάντεχη και μια σκέψη σύνθετη.

Στη νέα καμπάνια του Johnnie Walker, Walk with Giants, μας προσκαλείτε να περπατήσουμε στη διαδρομή της ζωής σας. Τελικά, τι είναι αυτό που καθιστά έναν άντρα γίγαντα;

Η πρώτη σκέψη είναι ότι γίγαντας θεωρείται κάποιος που βάζει ένα στόχο και τον πετυχαίνει. Ομως, υπάρχουν και εκείνοι που η ζωή τούς τοποθετεί εμπόδια και τα ξεπερνούν με μια τεράστια πίστη και αξιοπρέπεια. Τελικά, δεν είναι αυτό που πετυχαίνεις, αλλά το πώς το πετυχαίνεις.

Θυμάστε πότε αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Οταν πρωτοδιάβασα ένα ρόλο για να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή. Ενιωσα έξαρση, μου έδωσε μια αίσθηση συμπυκνωμένης ζωής... πώς να το πω, σαν τον πελτέ της ντομάτας!

Μετά τις σπουδές σας, για τρία χρόνια ταξιδεύατε και κάνατε διάφορες δουλειές...

Ηταν μια δύσκολη εποχή, αλλά και εποχή απόλυτης ελευθερίας. Αυτές οι δύο λέξεις πάνε μαζί: «Ελευθερία» και «δυσκολία». Η ελευθερία σε βγάζει από τη ρουτίνα και το σύστημα, κι όταν βγαίνεις από αυτά, είσαι μόνος σου. Συχνά, καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι να πηγαίνεις από τη μία ρουτίνα στην άλλη. Δεν λέω ότι χρειάζεται να σπας κάθε φορά τις γέφυρές σου, να γκρεμίζεις ό,τι έχεις χτίσει -άλλωστε, καμιά φορά το κάνει η ίδια η ζωή. Πρέπει, να έχεις ασφάλεια, χωρίς αυτή να σε κουκουλώνει και να σε κάνει αναίσθητο. Και να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να κρατάς την επαφή με το συναίσθημα της ελευθερίας και του μυστηρίου της ύπαρξης.

Ο πατέρας σας ήταν μαέστρος, επομένως μεγαλώσατε σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Η μουσική μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Οσο πιο πολύ εκτίθεσαι στη μουσική τόσο περισσότερο είσαι σε επαφή με το πάθος: Για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για τις γυναίκες, για τα πάντα. Η μουσική σε κρατάει σε ένα επίπεδο συναισθήματος πολύ δυνατό. Σε ξυπνάει και σε γεμίζει.

Πρόσφατα είδαμε το Χωρίς Σύνορα, σύντομα θα δούμε και την Υπογραφή. Πώς προσεγγίζετε τους ήρωές σας;

Kάθε ρόλος σού δίνει κάποιες λαβές. Τις πιάνεις και προχωράς. Και καμιά φορά δεν σου δίνει τίποτα. Τότε είναι που πρέπει να ψάξεις, να δεις πώς θα πάρει ζωή. Δεν μου αρέσει, όμως, να έχω μια συγκεκριμένη μέθοδο. Ετσι είναι μεγαλύτερη η πρόκληση. Εχω την ύπαρξη όπου πρόκειται να κατοικήσω και δεν ξέρω από πού θα μπω: Από το παράθυρο, από τη σκεπή ή θα διαρρήξω την πόρτα;

Εχετε γυρίσει και ένα ντοκιμαντέρ για τα αδέσποτα σκυλιά της Αθήνας μαζί με το γιο σας. Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;

Οταν έμαθα ότι θα τα μάζευαν για τους Ολυμπιακούς και ξαφνικά αισθάνθηκα μια έλλειψη. Σκέφτηκα πώς θα ήταν αν δεν υπήρχαν πια, αν θα έλειπε κάτι από την καρδιά της πόλης. Αυτά τα ζώα ανήκουν στην Αθήνα. Συνυπάρχουν. Κι αν ο σκύλος σού λέει κάτι για τον αφέντη του, τι μας λένε αυτά για την πόλη τους, την Αθήνα; Μέσα από αυτά που κινηματογραφήσαμε με το γιο μου, ουσιαστικά κάναμε και ένα πορτρέτο της πόλης. Επίσης, τα αδέσποτα είναι ένα σύμβολο ελευθερίας ?όμως, η ελευθερία έχει πάντα ένα τίμημα.

Τι συναισθήματα σας προκαλούν ορισμένες γυναίκες που εκφράζουν το θαυμασμό τους με παθολογικό τρόπο;

Είναι ένα σύμπτωμα της δημοσιότητας κι αυτό. Εμείς οι ηθοποιοί, είμαστε οχήματα για τους θεατές. Εκείνοι δημιουργούν μια εικόνα, μια ιδέα της προσωπικότητάς μας και πάνω σ' αυτήν προσθέτουν τα δικά τους πράγματα. Αυτό το κάνουμε από την Προϊστορία, από τότε που μαζευόμασταν γύρω από τη φωτιά και ακούγαμε ιστορίες για λιοντάρια. Οι παθολογικές αντιδράσεις που λέτε συμβαίνουν όταν κάποιοι το πάνε λίγο παραπέρα και φαντάζονται διάφορα πράγματα. Τους λες «μα, δεν έχουμε γνωριστεί». Σου λένε «μα, γιατί φοβάσαι να το παραδεχτείς, δεν θυμάσαι τότε...;» κ.λπ. Πάντως, δεν το παίρνω προσωπικά. Τα δημόσια είναι δημόσια.

Τι σας λείπει από την Ελλάδα;

Κοιτάξτε αυτό το φως! Δεν μπορείς να το βρεις στο Παρίσι. Οχι τον ήλιο, το φως, την αύρα που δίνει στους ανθρώπους, που σε κάνει να ανοίγεσαι. Φανταστείτε να μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε το χρέος μας με το φως. Μακάρι να μπορούσαν να το αγοράσουν οι Γερμανοί. Είμαι σίγουρος ότι θα πλήρωναν πολύ καλή τιμή!

πηγή

Τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα»

Σας ανακοινώνεται το νέο ωράριο: απ' όταν φέξει μέχρι τις έξι (τ' απόγευμα). Ο μισθός θα δίδεται κατόπιν κληρώσεως.

Το ερώτημα «ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο» χρειάστηκε χρόνο για να απαντηθεί. Τελικά, δεν τον έδειρε κανείς. Ο λατρεμένος παλαιστής αποδήμησε εις Κύριον αήττητος. Οι θεατές των επικών αναμετρήσεών του με αλλοεθνείς αντιπάλους μπορεί συχνά να φώναζαν το σύνθημα «κατς – σικέ – απάτη όλα», αλλά το ταμπλό έδειχνε νίκες του Έλληνα αγωνιστή και ήττες των επίδοξων διαδόχων του παλαιστικού στέμματος. Ο Απόστολος Σουγκλάκος διέλυε τους φαποσυλλέκτες κατσέρ με την ίδια ευκολία που κατατροπωνόταν η έβδομη Τέχνη από τις βιντεοκωμωδίες όπου εμφανιζόταν. Το ερώτημα “ποιον θέλει η Μέρκελ να ανταγωνιστούν οι Ευρωπαίοι” μπορεί να απαντηθεί συντομότερα από το σουγκλάκειο αίνιγμα. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στα ανατολικά του παγκόσμιου χάρτη και στην ετικέτα όπου αναγράφεται η χώρα όπου παρασκευάστηκε και συναρμολογήθηκε οποιαδήποτε συσκευή χρησιμοποιείτε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, στις ταμπελίτσες αναγράφεται «Made in China ή Vietnam ή India, ή Pakistan κ.λπ.». Αυτούς θέλει να ρίξουμε στο καναβάτσο η Ανατολικογερμανίδα καγκελάρα. Το πεδίο είναι ευνοϊκό. Οι διαιτητές είναι «πιασμένοι». Συμφωνούν άπαντες με το πλάνο της Μέρκελ. Και ο Όλι Ρεν και όλοι οι άλλοι, που το μικρό όνομά τους είναι Ζαν Κλοντ. Πρώτος και καλύτερος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Eurogroup (μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθάει ανήμπορους δισεκατομμυριούχους). Από κοντά και ο ψυχοπονιάρης Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (το αποθεματικό αγάπης που διαχειρίζονται επί έτη πολλά οι γιουροπίανς απόγονοι του Σάιλοκ). Ο ομόλογος του Σουγκλάκου, ο Ζαν Κλοντ βαν Νταμ δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα επί του ζητήματος διότι είναι απασχολημένος στο Χόλιγουντ.

Καλορίζικοι!

Το μέγα ζήτημα του οικονομικού ξυλοφορτώματος με την Ασία είναι αν το θέλουν περίπου μισό δισεκατομμύριο ευρωσουγκλάκοι. Διότι σ' αυτό το ματς ο ηττημένος πάει σπίτι του και ο νικητής στα θυμαράκια από ασιτία. Στην καλύτερη περίπτωση, ο δαφνοστεφής Ευρωπαίος, αντί για τα θυμαράκια μπορεί να καταλήξει στην υπερλούξ αχυροκαλύβα του για να απολαύσει εορταστικό δείπνο που θα περιλαμβάνει: ένα μπολ μισογεμάτο με όρυζα κι ένα κουλουράκι με χαρτί όπου θα αναγράφεται πρόγνωση για το ριζικό του. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο μπορεί να του χορηγηθεί και φιλέτο από καλοψημένο κύνα (σκύλο) με σος ακρίδας και γαρνιτούρα από μυργήγκια. Κι αυτό διότι οι εργασιακές συνθήκες στην Ασία είναι μακράν χειρότερες από εκείνες που έχει ένας κρατούμενος σε αγροτικές φυλακές της Ρουμανίας. Στην Κίνα, τον παρελθόντα Αύγουστο, οι εργαζόμενοι αυτοκτονούσαν σαν τα λέμινγκς (τα τρωκτικά που φουντάρουν οικειοθελώς στη λεβεντοπνίχτρα θάλασσα) από την απελπισία και το στρες. Η κινέζικη κυβέρνηση απάντησε με αυξήσεις! Ο κατώτατος μηνιαίος μισθός ανέβηκε από τα 800 γουάν σε 1000. Πόσα είναι σε ευρώ; Από 87 ευρώ (το μήνα) σε 109! Αν εμείς στην Ευρώπη φτάσουμε το μηνιάτικο στα 100 ευρώ, θα τους ανταγωνιστούμε! Το θέλουμε;

πηγή

Γέλιο ή θάνατος

Δουλεύοντας πιο σκληρά και από τον Ελληνα μετανάστη πατέρα του, ο πιο διάσημος κωμικός αυτήν τη στιγμή στην Αμερική κατάφερε να επιβάλει το ανατρεπτικό του χιούμορ, αλλά κυρίως να αποδείξει πως το να είσαι αστείος μπορεί να είναι το καλύτερο πράγμα

Αυτό, για οποιονδήποτε άλλον ηθοποιό στο σημερινό Χόλιγουντ θα ακουγόταν υποτιμητικό Εκτός από τον 41 ετών πρώην διάσημο stand-up κωμικό, που μέσα σε δύο χρόνια έγινε νυν διάσημος κωμικός σταρ του Χόλιγουντ Ο Γαλιφιανάκης, γιος μετανάστη από την Κρήτη, μεγάλωσε στη μόνη ελληνική οικογένεια της Νότιας Καρολίνας ως χριστιανός ορθόδοξος και συνειδητοποίησε από πολύ μικρός πως το να είναι αστείος ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να τον βγάλει κάπου σε αυτήν τη ζωή

Σκαρώνοντας μικρά κωμικά σκετς ανάμεσα στα μαθήματα του σχολείου, εισέπραξε το πρώτο του χειροκρότημα από τους συμμαθητές του, πολύ πριν εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο για να ξεκίνησει τις εμφανίσεις σε σκηνές stand-up comedy. Η σωματική του κίνηση, η αθυροστομία και το ιδιοσυγκρασιακό του χιούμορ ήταν αρκετά για να τον κάνουν γνωστό ως γνήσιο διάδοχο των μεγαλύτερων ονομάτων stand-up κωμικών της Αμερικής και για να τον στείλουν στο τηλεοπτικό δίκτυο Comedy Central ως έναν από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του καναλιού.

Παράλληλες εμφανίσεις σε ολόκληρη την Αμερική αλλά και μια σειρά θρυλικές συνεντεύξεις στο site Funny or Die με τίτλο Ανάμεσα σε Δύο Φτέρες με τον Ζακ Γαλιφιανάκη τον ανακήρυξαν superstar της νέας σχολής κωμικών της Αμερικής, μέχρι την ημέρα που τον επέλεξε ο Τοντ Φίλιπς για να πρωταγωνιστήσει στο Hangover, την τεράστια κινηματογραφική επιτυχία του 2008.

Σήμερα, ο Γαλιφιανάκης είναι ο πλέον περιζήτητος κωμικός στο Χόλιγουντ, ταξιδεύει μαζί με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στην κωμωδία Μην Σπρώχνεις, Ερχομαι και ετοιμάζεται για το δεύτερο μέρος του Hangover. Στην ουσία, δεν διαφέρει σε τίποτα από το παιδί που ντρεπόταν στα βαφτίσια του επειδή το βάφτισαν πολύ μεγάλο και που κάποτε το έδιωξαν από το νηπιαγωγείο επειδή δεν μπορούσε να συλλαβίσει το επίθετό του.

Πότε αποφάσισες ότι θα γινόσουν κωμικός;

Νομίζω από πολύ μικρός ήξερα τι ήθελα να κάνω και αναζητούσα τον καλύτερο τρόπο για να το καταφέρω. Πήγα στο κολέγιο επειδή το είχα υποσχεθεί στους γονείς μου και επειδή ήθελα να έχω κάτι να βασιστώ αν αποτύγχαναν τα σχέδιά μου. Φυσικά, έπαθα νευρικό κλονισμό, τα παράτησα και πήγα στη Νέα Υόρκη. Ημουν απελπισμένος. Ξεκίνησα μαθήματα Υποκριτικής, αλλά γελούσα τόσο πολύ κατά τη διάρκειά τους που τα παράτησα. Οι περισσότεροι εκεί μέσα έκλαιγαν συνέχεια... θύμιζε συνεδρία με ψυχαναλυτή. Δεν μου ταίριαζε όλο αυτό. Ετσι, ξεκίνησα να κάνω stand-up comedy στο πίσω μέρος ενός εστιατορίου στην Times Square.

Και πώς κατάφερνες να επιβιώσεις;

Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Εκανα πολλές δουλειές στη ζωή μου: Καθάριζα σπίτια, έκανα την νταντά, τον ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον οδηγό λεωφορείου. Μια εποχή δούλεψα και σε ένα strip club, μάζευα μπουκάλια μπίρας γονατιστός στη σκηνή. Αν η ζωή μου ήταν κανονική, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει ποτέ να γίνω κωμικός. Ξεκίνησα να κάνω stand-up comedy επειδή δεν νομίζω ότι έχω κάποιο άλλο ταλέντο.

Αυτήν τη στιγμή είσαι ΤΟ όνομα στο Χόλιγουντ. Το πίστευες ότι αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή στη ζωή σου;

Ξέρω ότι θα ξεθωριάσει γρήγορα. Η βιομηχανία είναι αδίστακτη. Σε ανεβάζουν και μετά σε ρίχνουν στο κενό. Ο δρόμος μου μέχρι εδώ πέρασε κυρίως μέσα από underground σκηνές stand-up comedy. Δεν είχα ποτέ πρόθεση να γίνω σταρ. Πάντοτε έκανα αυτό που ήθελα και μου άρεσε. Με τη βοήθεια της τύχης και φυσικά με σκληρή δουλειά, κατάφερα να βρεθώ μέσα στον κόσμο των ταινιών και τώρα σχεδόν έχω πάθει ναυτία από την υπερέκθεση.

Τόσο το Hangover όσο και το Μην Σπρώχνεις, Ερχομαι, στο οποίο συμπρωταγωνιστείς με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ανήκουν σε μια κατηγορία κωμωδιών που προκαλούν ποικιλοτρόπως τα ένστικτα του θεατή. Πιστεύεις ότι υπάρχει όριο στο πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις μέσα από την κωμωδία;

Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κωμωδία αν δεν φτάνεις στα άκρα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν γίνει σχεδόν όλα πια. Το καλό είναι ότι υπάρχουν μερικά ακόμη, όπως ο αυνανισμός ενός σκύλου, κάτι που βλέπουμε στο Μην Σπρώχνεις, Ερχομαι. Να κάτι που δεν έχουμε δει ακόμη, κάτι καινούριο.

Πώς νιώθεις για το γεγονός ότι σου προσφέρουν συνεχώς ρόλους «μη φυσιολογικών ανθρώπων»;

Προτιμώ τους μη φυσιολογικούς τύπους. Είναι πιο ενδιαφέροντες από τους φυσιολογικούς.

Το Hangover 2 θα είναι η τρίτη ταινία, μετά το Hangover και το Μην Σπρώχνεις, Ερχομαι, στην οποία συνεργάζεσαι με το σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς. Είναι, λοιπόν, αυτός ο έρωτας της ζωής σου;

Είμαι πολύ τυχερός που γνώρισα τον Τοντ, γιατί πιστεύω ότι κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα μου έδινε αυτήν την ευκαιρία, να αποδείξω ότι μπορώ να είμαι κινηματογραφικός ηθοποιός. Συνεργαζόμαστε καλά. Είμαι ευγνώμων και προσπαθώ να μην το ξεχνάω καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι μου στέλνει και γραπτά μηνύματα για να μου το θυμίζει!

Πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου από δω και πέρα; Η επιτυχία σε έχει επηρεάσει σε αυτά που θέλεις να πετύχεις;

Στην πραγματικότητα, επιλέγω αυτά που κάνω ανάλογα με ό,τι συναντώ στην πορεία μου. Πιστεύω πως η αμερικανική κοινωνία δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στην επιτυχία και δεν θέλω να ζήσω με αυτόν τον τρόπο. Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από τη δουλειά μου. Νομίζω πως αυτοί που βρίσκονται στο επίκεντρο της διασημότητας έχουν εγκαταλείψει τις ζωές τους. Πιστεύουν πως το να είναι διάσημοι είναι το μυστικό της ευτυχίας. Οσο για τους στόχους μου, ελπίζω να κάνω μικρές ταινίες πού και πού. Δεν θα κυνηγήσω ποτέ την καριέρα μου.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ

Ἐθνική Σχιζοφρένεια

Δημήτρης Μαυρίδης

Ὁμολογῶ ὅτι δέν παρακολουθῶ τήν τηλεόραση καί δέν ἔχω καλή γνώμη γί΄ αὐτήν. Ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ πολυγνωμία τῆς τηλεόρασης καί ἡ ταχύτητά της ἐπιβάλλουν ἀντιλήψεις καί στάσεις χωρίς κρίση. Γι’ αὐτό μου εἶναι ξένοι οἱ τρόποι μέ τούς ὁποίους ἡ τηλεόραση χειρίζεται ζητήματα σοβαρά.

Ὁπωσδήποτε, ἡ ἐκτενής διαφήμιση γιά τήν τηλεοπτική σειρά γιά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 μέ ὁδήγησε στό νά παρακολουθήσω τήν χθεσινοβραδινή πρώτη ἐκπομπή τῆς σειρᾶς. Μάλιστα ἡ δήλωση τοῦ παρουσιαστῆ τῆς σειρᾶς ὅτι «ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ κοινοῦ δέν γνωρίζει τήν ἱστορία μας, παρά μόνο μέσα ἀπό στερεότυπά» μου φάνηκε ὅτι ὑπόσχεται πολλά. Ἀλλά καί ἡ ἐπεξηγηματική φράση περί «γέννησης ἑνός ἔθνους» μέ τίς οὐσιαστικά διαφορετικές παραλλαγές τῆς «γέννησης ἑνός ἔθνους-κράτους» καί τῆς «γέννησης ἑνός κράτους» κίνησαν τό ἐνδιαφέρον μου. Ἔτσι, ξενύχτησα, ἀφοῦ ἡ σχετική συζήτηση μεταξύ τῶν συντελεστῶν τῆς σειρᾶς, πού ἀκολούθησε, κράτησε μέχρι μετά τῆς μία τό πρωί, ὅταν ἐγκατέλειψα ἀπελπισμένος τήν τηλεόραση. Καί ὄχι μόνο ξενυχτισμένος, ἀλλά καί ζαλισμένος ἀπό τόν λυσσώδη πόλεμο τῶν ἀπορρυπαντικῶν καί τίς θορυβώδεις ἐπιδείξεις τῶν ὑπέρ-αὐτοκινήτων πού ἐξαπέλυσαν οἱ ἐπίμονες διαφημίσεις πού κάθε τόσο διέκοπταν τήν μετάδοση τῆς ἐκπομπῆς.

Ὅπως καί νά ἔχει τό πράγμα, ἔμεινα μέ πολλές ἀπορίες. Στήν ἀρχή ἐκεῖνο πού κατάλαβα, ἦταν ὅτι ἡ σειρά ἔχει μία θετική ἀντίληψη γιά τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία. Δέν ἦταν, λοιπόν, ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία παρασιτική, οὔτε κύρια μέριμνά της ἦταν ἡ ἀπομύζηση τῶν ὑπηκόων της, οὔτε οἱ ραγιάδες Ρωμηοί λίγο ἔλειψε νά ἀφανιστοῦν. Δέν ἔγινε κανένας λόγος γιά τούς δύο πρώτους τρομερούς αἰῶνες μετά τήν τουρκική κατάκτηση. Οὔτε ἔγινε κανένας λόγος γιά τήν ἑλληνική ἀναγέννηση, τή γέννηση τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ καί τόν ἑλληνικό Διαφωτισμό. Ἐπαναλήφθηκε μόνο τρεῖς φορές, ἄν θυμᾶμαι καλά, ἡ αἰτίαση γιά σύνδεση τοῦ 1821 μέ τή «γέννηση ἑνός ἔθνους». Οἱ τρισδιάστατες ἀναπαραστάσεις γεγονότων καί τόπων γιά τίς ὁποῖες διαφημίστηκε ἡ «ὑπερπαραγωγή» δέν μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση, ἐκτός ἀπό τίς ἐνδυμασίες καί τά ὑπόλοιπα στοιχεῖα τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ. Ἀπορίες μόνο μου γεννήθηκαν κατά τίς περιπλανήσεις τοῦ παρουσιαστῆ σέ διάφορες τοποθεσίες. Ἐκεῖ ὁ παρουσιαστής τῆς σειρᾶς, συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος μέ μεγάλη αὐτοπεποίθηση καί κάποια αὐταρέσκεια προσπαθοῦσε νά ἀποδείξει κάτι ἔξω ἀπό τά στερεότυπα. Ὁμολογῶ πώς δέν κατάλαβα περί τίνος ἐπρόκειτο. Δέν κατάλαβα ἐπίσης σέ τί ἔγκειται ὁ τρόπος τῆς παρουσίασης αὐτῆς, πού χαρακτηρίστηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν κ. Τατσόπουλο ὡς «ἀντισυμπλεγματικός», πράγμα πού μου δημιουργεῖ τήν ἀπορία γιά τό ποιός εἶναι ὁ «συμπλεγματικός» τρόπος παρουσίασης τῆς ἱστορίας. Ἐνδιαμέσως, ὁ κ. Θάνος Βερέμης, ἀφοῦ παρουσίασε τά θετικά τῆς τουρκικῆς διοίκησης, ἀπεφάνθη μεταξύ ἄλλων ὅτι ἕνας ἀπό τούς λόγους τῆς μετοίκησης τῶν ρωμαίικων πληθυσμῶν σέ ὀρεινές περιοχές ἦταν καί ὁ ὑγιεινός ὀρεινός ἀέρας. Μποροῦμε ἔτσι νά βγάλουμε τό συμπέρασμα ὅτι οἱ Τοῦρκοι κατακτητές ξεκίνησαν ἀπό τήν Κεντρική Ἀσία γιά νά ἐγκατασταθοῦν στίς ὑγρές κοιλάδες καί τίς στενές πεδιάδες τῆς Νότιας Ἑλλάδας καί νά καταταλαιπωροῦνται ἀπό τήν ἐλονοσία. Ἐντύπωση ἐπίσης μου προκάλεσε ἡ ἀποσιώπηση τῆς ἀνατολικῆς Ἑλλάδας ὡς χώρου, ὅπου ἐπεβλήθη ἡ τουρκική διοίκηση μέ συνέπεια τήν ἐξαφάνιση τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν.

Μετά, ἀκολούθησε συζήτηση μεταξύ τῶν συντελεστῶν τῆς ἐκπομπῆς πού εἶναι ἔγκριτα πρόσωπα τῆς ἀκαδημαϊκῆς ζωῆς. Ἐδῶ, ἔμεινα μέ τήν ἐντύπωση ὅτι ἔγινε μία σχιζοφρενική ὁλοκληρωτική μεταστροφή τῶν ἀπόψεων πού εἶχαν διατυπωθεῖ κατά τό πρῶτο μέρος πού εἶναι καί τό πρῶτο ἐπεισόδιο τῆς τηλεοπτικῆς σειρᾶς. Τώρα γίνεται πλέον λόγος γιά τή «γέννηση ἑνός ἔθνους-κράτους» καί τή «γέννηση ἑνός κράτους», τσιμουδιά γιά τή «γέννηση ἑνός ἔθνους». Ἄπ΄ ὅ,τι θυμᾶμαι, ἔγινε λόγος γιά τούς Ἕλληνες πού ἐπαναστάτησαν, ὥστε νά συμπεράνει κανείς ὅτι οἱ Ἕλληνες ὑπῆρχαν πρίν τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821. Μάλιστα, ὁ κ. Θάνος Βερέμης ἀναφέρθηκε ἐκτενῶς στόν Κωνσταντῖνο Παπαρρηγόπουλο καί τό ἔργο του. Τό μόνο πού θυμᾶμαι καθαρά εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ κ.Θάνου Βερέμη στίς ὀνομασίες τῶν Ἑλλήνων. Βέβαια, ἀπέρριψε τήν ὀνομασία «Ρωμηός» καί μάλιστα δέν ἀναφέρθηκε στούς «Ρωμαίους», ὅπως ἀποκαλοῦνταν οἱ ἴδιοι οἱ Βυζαντινοί πρόγονοί μας καί ἔφθασε νά ἀποδώσει τήν ὀνομασία «Ρωμηός» στούς Τούρκους. Ἀποκόπτεται ἔτσι ἡ σύνδεσή μας μέ τήν ἀνατολική διάσταση τῆς Ἑλλάδας καί ἀποσιωπᾶται τό βυζαντινό μας παρελθόν.

Ἐν κατακλείδι θέλω νά πῶ ὅτι τό μόνιμα διηρημένο ἑλληνικό ἔθνος βρίσκει, ἤ τοῦ βρίσκουν, ἀφορμές γιά νέες διαιρέσεις. Μέχρι τώρα συζητούσαμε ἄν εἴμαστε Ἀνατολή ἤ Δύση. Τώρα πλέον συζητᾶμε καί γιά τό πότε δημιουργήσαμε τό ἔθνος μας καί ποιά εἶναι ἡ ἱστορία μας. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ κρίση ταυτότητας βοηθᾶ τήν παγκοσμιοποίηση.

ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Οι ευθύνες της διεθνούς κοινότητας για την τραγωδία της Λιβύης

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη


“Αυτοί που καθιστούν την ειρηνική αλλαγή αδύνατη, θα κάνουν τη βίαιη ανατροπή αναπόφευκτη”.
Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός Πρόεδρος [1960-1963]

Ο εμφύλιος σπαραγμός που βλέπουμε να συμβαίνει στη Λιβύη, αλλά και στις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, είναι ταυτόχρονα και μια διαπίστωση ότι η Διεθνής Κοινότητα έχει αποτύχει να προστατεύσει το αγαθόν της ειρήνης των λαών και γενικότερα την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η καταπίεση των λαών όσο ισχυρή και να είναι στο τέλος καταρρέει. Το θέμα όμως είναι αν μπορούσε η Διεθνής Κοινότητα να προστατεύει τα μέλη της χωρίς να χρειάζονται οι αιματοχυσίες κι οι θυσίες τόσων αθώων θυμάτων, που η αιτία του πρόωρου και άδικου θανάτου τους – (που αφήνουν πίσω τους δυστυχισμένους και πονεμένους τόσους άλλους ανθρώπους, τους γονείς τους, τις πονεμένες μάνες που θάβουν τα παιδιά τους, χήρες με ορφανά παιδιά), είναι το πάθος τους να ζήσουν ελεύθεροι, μέσα σε δημοκρατικό καθεστώς με ίσες κοινωνικές ευκαιρίες.

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα είναι ότι όλοι οι Αρχηγοί Κρατών και οι Κυβερνήσεις τους, όταν ένας δικτάτορας καταφέρει να ελέγχει το Λαό του, όλοι τον αναγνωρίζουν, τον τιμούν και δουλεύουν μαζί του. Για να τον απομονώσουν οι Αρχηγοί Κρατών, πρέπει πρώτα να τον απομονώσει ο Λαός του με κοινωνική μαζική επανάσταση, με κόστος όμως τις θυσίες πολλών αθώων πολιτών και μάλιστα νέων. Όλοι βλέπουμε στη τηλεόραση τις δόξες και τις τιμές που απέμειναν στον Γκατάφι ο Μπερλουσκόνι, ο Σαρκοζύ, ο τότε Βρεττανός Πρωθυπουργός Τόνι Μπλέρ και τόσοι άλλοι. Μήπως δεν ήξεραν ότι είναι δικτάτορας και καταπίεζε ένα ολόκληρο Λαό, ή μήπως το πετρέλαιο του τους έκανε ακόμη να πουλήσουν και τη ψυχή τους στο διάβολο για το χρήμα και τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών τους.

(Πηγή φωτογραφίας: bbc)

Η υποκρισία της Διεθνούς Κοινότητας είναι ασυγχώρητη.
Αυτό εσυνέβει για τόσα χρόνια με το Μουμπάρακ, τον Πρόεδρο της Τυνησίας και τώρα με τον Καντάφι, και όπου ακόμη υπάρχουν δικτάτορες και κυβερνούν με το φόβο των όπλων και οι ισχυροί της γης τους ανέχονται και σιωπούν. Η Διεθνής Κοινότητα θα κερδίσει την αξιοπρέπεια της όταν με τιμιότητα καταφέρει να προστατεύει τη Δημοκρατία των Λαών χωρίς κανένα συμβιβασμό. Πρέπει στις χώρες που δεν υπάρχουν δημοκρατικές και καθαρές εκλογές και ελέγχουν τα πράγματα στρατιωτικοί και δικτάτορες, να υπάρχει μια κοινή αντιμετώπιση από τη Διεθνή Κοινότητα για την άμεση επιβολή μέτρων αποκλεισμού της χώρας αυτής ή ακόμη και περιορισμένη χρονική προειδοποίηση από τη Διεθνή Κοινότητα διά να οδηγηθεί σε δημοκρατικές εκλογές. Η αλληλοεξάρτηση πλέον της Παγκόσμιας κοινωνίας δεν επιτρέπει την ανοχή και το κλείσιμο των ματιών μας για οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους να προστατεύονται οι δικτάτορες και να βιώνουμε στο τέλος τις μορφές του εμφύλιου σπαραγμού που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα μπροστά μας.
Ίσως η ενίσχυση και η αύξηση των Μόνιμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση για να έχει την ευθύνη αυτή εκ μέρους όλων των Εθνών για τη προστασία της Δημοκρατίας με άμεσες κυρώσεις μέχρι και επεμβάσεις στα εσωτερικά μιας χώρας για τη προστασία της Δημοκρατίας.

Στη περίπτωση αυτή ισχύει ο λόγος του γνωστού Γερμανού γνωμικογράφου που λέει ότι “ Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι σίγουρος όμως ότι για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξουν”.(Georg Christoph Lichtenberg, 1742-1799) . Θα δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Αίγυπτο. Είτε το θέλουμε είτε όχι όπως πρέπει να δράσουμε όλοι μας για να προστατευθεί ο Πλανήτης μας και όλη η Ανθρωπότητα από τη μεγαλύτερη απειλή που βρεθήκαμε ποτέ στην Ιστορική μας πορεία ως Ανθρώπινο Γένος με το πρόβλημα των κλιματολογικών αλλαγών με τον άμεσο περιορισμό των ρύπων, το ίδιο πλέον η απουσία της Δημοκρατίας από μια χώρα και γενικότερα η καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οποιονδήποτε ανθρώπων, είτε ζουν δίπλα μας είτε ζουν μακρυά μας, επηρεάζουν άμεσα τη ζωή όλων μας, είτε με το φαινόμενο της τρομοκρατίας όπου απειλείται η ασφάλεια μας και γενικότερα η παγκόσμια ασφάλεια, είτε με το φαινόμενο της ακρίβειας, όπως τώρα που η κρίση στη Λιβύη οδηγεί στην ραγδαία αύξηση της τιμής του Πετρελαίου και αλυσιδωτά και σε όλες τις τιμές των προϊόντων που αγοράζουμε καθημερινά.

(Πηγή φωτογραφίας: bbc)

H εποχή των δικτατοριών πέρασε, η εποχή μας χρειάζεται πλέον δημοκρατικές κυβερνήσεις, γιατί όπως θα μας έλεγε κι άγιος Αυγουστίνος “ Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία”.

Η Παγκόσμια Κοινωνία είναι και ένα μικρό χωριό, ότι συμβαίνει πλέον σε ένα μέρος του κόσμου είναι ως να συμβαίνει στη γειτονιά μας, η αδιαφορεία μας είναι ασυγχώρητη γιατί τα προβλήματα αυτά που τα βλέπουμε ξένα και άσχετα με τη ζωή μας γίνονται και δικά μας προβλήματα, είτε με τους λαθρομετανάστες είτε με την αύξηση της εκληματικότητας και της βίας είτε με την ακρίβεια των προϊόντων, την οικονομική δηλαδή κρίση που μαστίζει πλούσιες τοπικές κοινωνίες όπως τη πατρίδα μας. Άλλωστε οι καθημερινές απεργίες και διαμαρτυρίες του Λαού μας αποδεικνύουν ότι μπορούμε να διεκδικούμε τα δίκαια μας χωρίς να θίγεται ο πατριωτισμός μας «Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει».
Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Απλώς ίσως στις Δυτικές Κοινωνίες της υπερκατανάλωσης, όταν μάλιστα οι πολιτικοί που μας κυβερνούν μας κλέβουν τότε συμβαίνει αυτό που τόνισε ο Μοντεσκιέ
“ Η πολυτέλεια καταστρέφει τις δημοκρατίες. Η φτώχεια τις μοναρχίες”.

Είναι η εποχή πλέον που πρέπει να βρούμε τρόπους οι πολίτες της κάθες χώρας να μη αδιαφορούν για τις ευθύνες τους για πολιτικές αλλαγές με την άμεση συμμετοχή τους. Η αδιαφορία των πολλών στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες οδηγεί στο τέλος σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές να εκλέγουμε διεφθαρμένους πολιτικούς που σιωπούν και ανέχονται τους δικτάτορες με αποτέλεσμα στο τέλος να πληρώνουμε όλοι μας τις συνέπειες των εσωτερικών εμφύλιων σπαραγμών με την άμεση αύξηση των λαθρομεταναστών, την ακρίβεια της αγοράς και ένα σωρό άλλες αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες για όλους μας. Εδώ έχει δίκαιο κι ο σοφός Πλάτωνας που έλεγε ότι
“Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου”

Η εποχή μας χρειάζεται κορυφαίους πολιτικούς που πρέπει να λειτουργούν και λίγο μέσα στην προοπτική των Αγγέλων και των Αγίων για να σώσουν την Ανθρωπότητα, είτε στις χώρες τους, είτε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, είτε στα Ηνωμένα Έθνη, είτε στο G8 είτε στο G20 είτε στο COP17 είτε σε όποιο άλλο βήμα μπορούμε να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και μάλιστα του αδύνατου και του ανυπερεσπάσπιστου. Τότε μόνο θα μπορέσουν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας να διαψεύσουν αυτό που είχε πεί κάποτε ο γνωστός Σοβιετικός Ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ ότι «Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι: Υπόσχονται να χτίσουν γέφυρες ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ποτάμια» .