Ότι δεν αγαπούμε, δεν υπάρχει

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ κανένα θεό Χρέος, ένα Θεό εγώ ξέρω· την Αγάπη

 

Αυτοί οι στίχοι του Εθνικού μας ποιητή, του δημιουργού των δημιουργών, του Κωστή Παλαμά, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δεικτικοί.

Η εποχή που γράφτηκαν, η εποχή των ηρώων, της Μεγάλης Ιδέας, του Μακεδονικού αγώνα, του Ίωνος Δραγούμη και της Εθνικής παλιγγενεσίας φαινομενικά απέχουν κατά πολύ από την σημερινή καταθλιπτική πραγματικότητα.

Είναι όμως έτσι; Μία ματιά στο βιβλίο του Ίωνος Δραγούμη «Όσοι Ζωντανοί» θα έδινε αμέσως την απάντηση.

«Οι Έλληνες του κράτους παραστράτησαν και κατάντησαν Ελλαδικοί - αλλοιώτικο είδος ζώο. Την ησυχία τους, την ζωούλα τους να κοιτάζουν και να μην δουν παραπέρα. Όσοι δεν βρουν δημόσια θέση και υπαλληλία σε τράπεζα ή σ' εφημερίδα εργασία πρόχειρη, όσοι δεν ευχαριστιούνται με την δύσκολη, καθημερινή δουλειά, φεύγουν στην Αμερική όπου τρέχει το χρυσάφι στους δρόμους!!»

Λόγια που απηχούν την σημερινή πραγματικότητα παρά το ότι γράφτηκαν σε μία εποχή όπου η αίσθηση του χρέους για την πατρίδα ήταν εξαιρετικά οξυμένη. Όπου η έννοια της θυσίας ήταν τρόπος ζωής και οδήγησε στην απελευθέρωση μεγάλων τμημάτων του υπόδουλου Ελληνισμού.

Και όμως, αυτό το καρκίνωμα που τόσο εύστοχα περιγράφει ο μεγάλος Έλληνας σε δύο γραμμές, ο θεσιθήρας, ο βολεμένος, ο ιδιοτελής, έμελλε να γιγαντωθεί και να κυριεύσει το κορμί του Ελληνισμού.

Δυστυχώς σήμερα το καρκίνωμα είναι ο κανόνας. Ο υπερπροβεβλημένος τρόπος ζωής που οδήγησε την χώρα στην κατάρρευση και τον Ελληνισμό σε έναν κίνδυνο άνευ προηγουμένου.

Ένας εγωπαθής, φοβικός ανθρωπάκος αντικατέστησε τον Παλαμά, τον Δραγούμη, τον Γιαννόπουλο, την Πηνελόπη Δέλτα. Δεν έχει σημασία εάν έκανε εκατομμύρια πάνω στο κουφάρι της κοινωνίας. Εάν προβλήθηκε πάνω στην θαλαμηγό του παρέα με τον επίορκο πολιτικό που μαζί συνήργησαν στην εκποίηση της χώρας. Μπορεί να είναι απλά ο κρατικοδίαιτος συνδικαλιστής που λειτουργούσε αδηφάγα στο ημίφως, για να βρεθεί στα έδρανα του κοινοβουλίου ξεπουλώντας αυτά που με μόχθο και θυσίες κατέκτησαν οι Δραγούμηδες αλλά και τόσοι ανώνυμοι Ήρωες στα πεδία των μαχών.

Τα χώματα στα οποία σήμερα επιχειρούν οι κύριοι της διαπλοκής, είναι ποτισμένα με αίμα Ελληνικό. Πάνω σε αυτό το ιερό χώμα χτίζονται οι μπίζνες των φίλων του κάθε Παπανδρέου, που έκαναν την διαφθορά τρόπο ζωής ώστε να μοιράζουν το δηλητήριο τους από τον υπαλληλίσκο του γκισέ με το φακελλάκι εως τους φίλους και συγγενείς των ανώτατων αρχόντων.

Σήμερα που η σηπεδώνα ξεχειλίζει από τις κρατικές ρωγμές, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη «να ξεφορτωθούμε το σάπιο κομμάτι» που όμως ως δια μαγείας θα βρεθεί κάποιος αριστοτέχνης ιδιώτης να το «θεραπεύσει» και να απολάβει τον κρυμμένο πλούτο.

Αφήσαμε την περιουσία του Ελληνικού λαού να λιμνάσει για να την εκποιήσουμε ως λασπόνερα.

Ισως και να μην υπάρχει άλλη λύση αφού όσοι είχαν την ευθύνη της προστασίας της, αγάπησαν περισσότερο το τομάρι τους, την κάστα τους, το βόλεμα τους από αυτό το αιματοβαμμένο χρυσάφι που κλήθησαν να φυλάξουν.

Ο αναξιοκράτης υπαλληλίσκος του βίσματος, αγάπησε το φακελάκι του.

Ο χρωματισμένος με εμπριμέ χρώμα προϊστάμενος, την δια φακέλου καριέρα του.

Ο αργόμισθος κομματικός συνδικαλιστής, τους κομματικούς βατσιμάνηδες και ευεργέτες του.

Ο κομματάρχης, το κόμμα και τον αρχηγό του.

Ο αρχηγός, την παρεΐτσα του, τους τραπεζίτες και τους εκδότες του. Αυτούς στους οποίους οφείλει πραγματικά την εκλογή του.

Εμείς όμως, η αθόρυβη πλειοψηφία, η ισχυρότερη δύναμη που κράτησε τον Ελληνισμό όρθιο στους αιώνες απέναντι σε κίβδηλους αφέντες και άνομες δυνάμεις, είμαστε αυτοί που θα πούμε την τελευταία λέξη. Αρκεί να προτάξουμε την Αγάπη για την αλήθεια μας, που δεν είναι άλλη από την πατρίδα. Γιατί η ιστορία διδάσκει: Όταν η πατρίδα πέφτει, πέφτουν και τα κεφάλια όσων φαντάζουν πανίσχυροι. Ατιμασμένα από τους ίδιους τους κατακτητές που υπηρέτησαν.

Έφτασε λοιπό η στιγμή να αποδείξουμε στους φορείς της λήθης, ότι δεν ξεχνάμε την μεγάλη μας Μητέρα. Αυτή που στοργικά μας προίκισε με το ομορφότερο παλάτι του κόσμου, την Ελλάδα, γεμάτο από τα πλουσιότερα αγαθά. Ηρωισμό, πολιτισμό, αξιοπρέπεια, Πίστη μα κυρίως Έρωτα για την ζωή και το δίκαιο.

Ας δώσουμε αμέριστα την αγάπη μας σε αυτό που υπήρχε, υπάρχει και πρέπει εμείς να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει και για τα παιδιά μας. Την Ελλάδα μας.

Γιατί, ότι δεν αγαπούμε, παύει και να υπάρχει