Οι Πρωτοχρονιές του 65άρη

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ
του Κωνσταντίνου Κίνα

31 Δεκεμβρίου 1955
Το πρωί πήγαμε με τον αδερφό μου και είπαμε τα κάλαντα. Αν και είχε πολύ κρύο, περάσαμε πολύ ωραία. Μαζέψαμε λιχουδιές, κεράσματα και κάποια χρήματα. Ανυπομονώ να βραδιάσει, γιατί τα μεσάνυχτα θα έρθει ο Αι Βασίλης. Θα είμαι κολλήμένος στο παράθυρο και θα περιμένω μήπως τον δω στον ουρανό. Μετά, όπως κάθε χρόνο, θα κάτσουμε όλοι μαζί για το οικογενειακό πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Μου αρέσει πολύ, γιατί κόβουμε την βασιλόπιτα και μπορεί να κερδίσω εγώ το φλουρί. Πέρσι το έτυχε η μαμά και την φιλήσαμε όλοι.
31 Δεκεμβρίου 1966
Σήμερα είχαμε μια πολύ ωραία συζήτηση με τον Νίκο τον καλό μου φίλο. Με αφορμή την αλλαγή του χρόνου συζητήσαμε φιλοσοφικά ζητήματα σχετικά με το νόημα της ζωής. Συμφωνήσαμε ότι η ευτυχία έγκειται στην αρετή και την εσωτερική καλλιέργεια. Το ανώτερο ιδανικό είναι η ανθρωπιά και η καλοσύνη. Μια εξωτερική και ρηχή ζωή είναι χωρίς νόημα και σίγουρα οδηγεί στη δυστυχία. Θέσαμε στόχους για το νέο έτος. Προσωπικούς κανόνες που απαράβατα θα τηρήσουμε. Ειδικά την ερχόμενη χρονιά που θα ζήσουμε μακριά από την οικογένεια μας ως φοιτητές θα έχουμε την ευκαιρία να ασκηθούμε σε ποικίλες καταστάσεις.
31 Δεκεμβρίου 1977
Φέτος θα γιορτάσουμε οικογενειακά την αλλαγή του χρόνου. Εγώ, η Πελαγία και το μωρό μας ο Αλέξανδρος. Ο μικρός…μεγάλωσε. Είναι τώρα σχεδόν έξι μηνών. Ένιωσα πολύ έντονα το συναίσθημα της πατρότητας από τη στιγμή πού έμαθα για την εγκυμοσύνη. Κάνω πολλά όνειρα για μας. Θέλω να του προσφέρω ό, τι καλύτερο μπορώ και να έχουμε μια τέλεια σχέση, όταν μεγαλώσει. Για τη νέα χρονιά ονειρεύομαι να πάει καλά η επιχείρηση που ξεκινάω και να μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, ώστε να περνάμε όμορφα όλοι μαζί. Η Πελαγία είναι για μένα λιμάνι στοργής. Χάρη σε αυτήν μπορώ να ξεκινήσω νέα πράγματα χωρίς να φοβάμαι τις αποτυχίες. Έχω την συναίνεση της εν λευκώ για τα πάντα..
31 Δεκεμβρίου 1985
Οι δουλειές μου πάνε υπέροχα. Ό, τι επιλογή κάνω, μου βγαίνει. Νιώθω πολύ δημιουργικός. Το άστρο μου είναι φωτεινό και η λάμψη του συνεχώς δυναμώνει. Το άγχος μου είναι πώς θα επεκτείνω και σε άλλους τομείς τις επιχειρηματικές μου δραστηριότητες. Δεν βλέπω πολύ τον Αλέξανδρο, αλλά δεν πειράζει. Γι’αυτόν δουλεύω. Θα καταλάβει όταν μεγαλώσει. Καλύτερα θα είναι για εκείνον, όταν ενηλικιωθεί, να έχει οικονομική άνεση, παρά να μην έχει στον ήλιο μοίρα. Μετά τι θα του πω, αν μου ζητήσει να σπουδάσει ή να ξεκινήσει μια δουλειά και δεν μπορώ να του προσφέρω; «Λυπάμαι αλλά επειδή ήμασταν όλη την ώρα μαζί δεν μπορώ να προσφέρω κάτι άλλο»; Θα εκτιμήσει κάποια πράγματα, όταν μεγαλώσει. Είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Νιώθω γοητευτικός και με τις γυναίκες έχω πολλές κατακτήσεις. Αυτό με ανανεώνει. Αν καθόμουν σπίτι με τις παντόφλες όλη μέρα με την Πελαγία, μόνο θα μαλώναμε. Καλύτερα έτσι.
31 Δεκεμβρίου 1999
Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι εγώ τρελαίνομαι! Ο Αλέξανδρος είναι τελείως ξεροκέφαλος. Μας χάλασε τις γιορτές φέτος. Δεν θα έρθει να κάνουμε μαζί ρεβεγιόν. Δεν σέβεται τίποτε. Μου έφερε μια κοπελίτσα και ζήτησε να παντρευτεί. Δεν ξέρει τι του γίνεται. Εγώ έχω κάνει τόσα σχέδια γι’ αυτόν κι αυτός είναι στον κόσμο του. Άσε που η κοπελιά δεν είναι γι’αυτόν. Φαίνεται από το ύφος της. Θα τον χαντακώσει. Παρόλο που του τα εξήγησα με ορθολογιστικά επιχειρήματα, αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ελπίζω να του περάσει σε λίγο καιρό. Έχω ένα σωρό μέριμνες για τις δουλειές και τις περιουσίες που πρέπει φροντίσω. Ασχολούμαι τώρα και με τις ανοησίες του μικρού. Δυστυχώς όμως βγήκα εκτός εαυτού και ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες. Η Πελαγία επηρεασμένη από τα οιδιπόδεια της συμπλέγματα παίρνει το μέρος του. Πιστεύω ότι σύντομα θα τα καταλάβουν και θα μου ζητήσουν συγγνώμη.
31 Δεκεμβρίου 2013
Κάθομαι εδώ μόνος μου πάλι τέτοιες μέρες. Τώρα καταλαβαίνω την αξία της Πελαγίας. Η παρουσία της και μόνο ήταν βάλσαμο. Πάνε πέντε χρόνια που την έχασα από την καταραμένη αρρώστια. Τόσα χρόνια περίμενα και τη μετάνοια του Αλέξανδρου. Ήμουν σίγουρος ότι θα ζητήσει να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας. Τόσα χρόνια ζούμε στην ίδια πόλη και δεν έχουμε επαφές. Τέλος. Αύριο μόλις ξημερώσει θα πάω να τον βρω. Θα πέσω στα γόνατα και θα ζητήσω συγχώρηση. Θα φιλήσω και τα χέρια της γυναικούλας του και τα μαλλιά των παιδιών του. Είμαι ακόμα νέος. Νιώθω ακμαιότατος. Μπορώ να κάνω μια νέα αρχή σε όλα..
——————————–
Το άλλο πρωί βρέθηκε να κρατά τα φύλλα χαρτιού του προσωπικού ημερολογίου του. Είχε σκίσει τις σελίδες που αναφέρονταν στις πρωτοχρονιές της ζωής του. Όμως δεν πρόλαβε. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του ανέφερε ως αιτία θανάτου την ανακοπή καρδιάς. Το ημερολόγιο μαζί με τις σκισμένες σελίδες δόθηκε στον γιο του Αλέξανδρο.

Ευχαριστία

Προσπαθούσε ώρα να κοιμηθεί.
Συνειδητοποίησε οτι είχε καταφέρει να κλείσει τα μάτια του όταν ξύπνησε απο τον εφιάλτη.
Δεν πολυπίστευε στα όνειρα. Έτσι απέδωσε το αναπάντεχο αυτό συμβάν σε κάποιο εξωτερικό και βίαιο συμβάν. Είχε καθαρή συνείδηση και δέν μπορεί να τον απασχολούσε κάτι άλλο.
Όταν ξανακούστηκε ο ήχος της καμπάνας ,βρέθηκε και ο ένοχος.
Αφού δεν είχε να του προσφέρει τίποτα άλλο πια το κρεβάτι του ,ντύθηκε βιαστικά ,λές και είχε αργοπορήσει σε κάποιο σημαντικό ραντεβού, έκλεισε πίσω του την βαριά σιδερένια πόρτα και χάθηκε στο ημισκότεινο και ψυχρό δρομάκι.
Δεν είχε κάπου συγκεκριμένα να πάει.
Ο πατέρας του είχε πεθάνει εδώ και καιρό.
Η μητέρα του έμενε πλέον πολύ μακριά.
Τα αδέρφια του είχαν φτιάξει καλά την ζωή τους και δεν χρειάζεται να διαταράσσεται από κάποια παραφωνία.
Φίλους είχε κάνει κάποιους συναδέλφους, μα και αυτοί δεν είχαν ώμους για πολλά πολλά.
Για σύντροφο είχε επιλέξει την μονιμότητα τους εφήμερου. Δεν τον έπαιρνε για παραπάνω.
Έτσι έλεγε τουλάχιστον.
Όμως τίποτα από αυτά δεν τον απασχολούσαν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό.
-Συγνώμη, φωτιά έχετε;
Ακούστηκε μία φωνή από τα δεξιά.
Δεν είχε προσέξει ότι ήδη έφτασε στο πάρκο.
Ένας μεσήλικας άνδρας καθόταν στο παγκάκι. Φαινόταν να είναι ένα άλλο θύμα της καλοκουρδισμένης μηχανής που υπάρχει γύρω μας, και ξερνάει όποιο γρανάζι δεν της κάνει.
-Βεβαίως. Μισό λεπτό.
Ένοιωσε κάτι σαν οίκτο, αλλά μάλλον συναισθηματική φόρτιση λόγω των ημερών σκέφτηκε ότι θα ήταν.
-Με λυπάσαι;
-….
-Το βλέπω στο βλέμμα σου.
Τώρα τι να του πει. Είχε που είχε τα δικά του, μία ανάκριση του έλειπε από τον μεθυσμένο.
-Άνθρωπέ μου, χρόνια πολλά. Καλά Χριστούγεννα
Και έκανε να φύγει.
-Με λυπάσαι;
Τον ξαναρώτησε επίμονα.
-…..
-Μην με λυπάσαι. Συνέχισε ο άνθρωπος από το παγκάκι.
Να μην με λυπάσαι.
Ανθρώπους που αγαπάς έχεις;
Ανθρώπους που σε αγαπάνε;
-…
– Ανθρώπους που πλήγωσες και πληγώθηκες;
Ανθρώπους που άφησαν πάνω σου το στίγμα τους;
Εσύ έχεις αφήσει πουθενά το στίγμα σου;
Αυτό παραπήγαινε. Τί είπε ο γεροξεκούτης τώρα;
-Να σου πω άνθρωπέ μου…
Προσπάθησε να διακόψει τον γέρο, αλλά εκείνος με την ίδια σταθερή αλλά και ψυχρή φωνή συνέχισε.
-Αν κάτι έχεις αισθανθεί στα χρόνια της ζωής σου, κράτησέ το.
Ευχαρίστησε τους ανθρώπους που στο προσέφεραν.
Ευχαρίστησε τον εαυτό σου που το ένιωσες.
Και μην ξεχάσεις να τους το πείς.
Σε όλους.
Δεν θα έχεις πάντα αυτήν την ευκαιρία.
Καθόταν σκεφτικός. Το κρύο ήταν διαπεραστικό. Δεν του έδινε περιθώρια για κουβέντα. Έκανε πως πήγε να χαιρετήσει, αλλά δεν είδε κανέναν στο παγκάκι.
Ούτε αυτό το μισοάδειο μπουκάλι.
Η καμπάνα χτύπησε ξανά. Ήταν Χριστούγεννα.
Τουλάχιστον Αυτός είχε αγαπήσει όλο τον κόσμο, και στο τέλος υπέφερε κιόλας.
Του αξίζει ,σκέφτηκε, μία επίσκεψη στα γενέθλιά του.
Ας αρχίσω από εκεί…
πηγή 

Ευλογημένα Χριστούγεννα με ΧΡΙΣΤΟ

Γέροντας Βασίλειος Ιβηρίτης: Μνήμη Πατριάρχου Δημητρίου -

Από την απάτη των Christmas στη γιορτή των Χριστουγέννων

Το τοπίο θυμίζει έντονα αυτό της Αμερικής μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ του 1929. Η μουδιασμένη τότε και απελπισμένη κοινωνία δεχόταν ασμένως την προ τριών ετών (1926) ανακάλυψη της Coca Cola ως παυσίπονο στα δεινά της. Αναφέρομαι στον Santa Claus (τον ψευδεπίγραφο Άη Βασίλη), ο οποίος προβλήθηκε – κυρίως στα παιδιά, το καλύτερο αγοραστικό κοινό – ως η ελπίδα μέσα στις δυσκολίες, ως το αμυδρό φως μέσα στο σκοτάδι της οικονομικής κατάρρευσης με τα υλικά δωράκια που έφερνε μέσα από τις καμινάδες. Εμπόριο με ισχυρές δόσεις καπήλευσης της θρησκείας: το καλύτερο όπιο για το λαό. Πόσο δίκιο είχες, Κάρολε!!
Περνώντας τα χρόνια, η χαζοχαρούμενη φυσιογνωμία του Santa επιβλήθηκε ως σήμα κατατεθέν της εορταστικής περιόδου ακόμη και σε αυτούς που είναι αντίθετοι με τον καπιταλισμό, ακόμη και σε αυτούς που αντιτίθενται στον οδοστρωτήρα των πολυεθνικών. Βάλαμε κι άλλα εμπορικά και διανοητικά κατασκευάσματα για να «εμπλουτίσουμε» τις άγιες ημέρες. Έτσι φτάσαμε σήμερα σε μια γλυκανάλατη γιορτή, με κούφιες και μηχανικές ευχές για αγάπη, ειρήνη και υγεία. Φτάσαμε στον ωραίο μύθο περί Χριστού και στη μαγική νύχτα των Χριστουγέννων. Έτσι, η θρησκεία που φοράει «τα γιορτινά της» είναι μόνο μια ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι, ο Χριστούλης είναι απλά ένα ροδοκόκκινο πλαστικό μωράκι, η καρδιά μας γίνεται πρόσκαιρα γλυκιά και απλόχερη (προς φίλους και συγγενείς βέβαια…). Ως συνέπεια, το συμπέρασμα ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά με τη βασική έννοια ότι σε αυτά αρέσουν τα παραμυθάκια, είναι αναπόφευκτο.
Ο οίκτος μας για τα παιδάκια που πεινάνε, εύκολα παραμερίζεται μετά από δυό μπουκιές ροδοψημένη γαλοπούλα. Μπορεί να αγοράσαμε και ευχετήριες κάρτες από φιλανθρωπικούς συλλόγους ή να δώσαμε κατιτίς στον ταλαίπωρο που μας καθάρισε το τζάμι του αυτοκινήτου στο φανάρι, χωρίς βέβαια να καταφέρουμε να απωθήσουμε αρκετά βαθιά την αμφιβολία μήπως δεν έχει πραγματική ανάγκη. Ε, αυτές τις μέρες η φιλανθρωπική μας διάθεση φουντώνει, άσχετα αν λίγο πριν αναστενάξαμε όταν πληροφορηθήκαμε πόσο κοστίζει το καλάθι της νοικοκυράς. Χαρήκαμε που θα γίνουν από τους δήμους εορταστικά συσσίτια για τους απόρους και άστεγους, λες και τις άλλες ημέρες του χρόνου έχουν πού να φάνε και να μείνουν. (Ας είναι καλά κάποιες ενορίες)…
Όλα αυτά τα συναισθήματα λίγες ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά θα τα κλείσουμε στο κουτί με τα Χριστουγεννιάτικα για να τα βάλουμε στο πατάρι ή θα τα αποθέσουμε στον κάδο απορριμμάτων μαζί με το πλαστικό δεντράκι και τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό, εφόσον του χρόνου θα αγοράσουμε καινούρια.
Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή στην «ορθόδοξη» Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη. Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, ελάχιστα θυμίζουν την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού. Ακόμη και τα λόγια από τα κάλαντα αντί να γίνονται αντικείμενο προσοχής συχνά χάνονται στον αέρα, καθώς έχουμε άλλα πιο σημαντικά να κάνουμε. Αλήθεια, ποιος επιλέγει να διαβάσει τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη από το να δει τα «Μαγικά Χριστούγεννα» της Disney;
Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό – εορταστικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής. Μήπως όμως και εμείς οι «εκκλησιαστικοί» (κληρικοί, θεολόγοι, πιστός λαός) χάσκουμε αποβλακωμένοι ενώπιον των ψεύτικων λαμπιονιών που αναβοσβήνουν;
Είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου; Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του; Στη γέννησή Του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση; Λίγο να προσεγγίζαμε το μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας θα κατανοούσαμε πόσο κενό είναι το περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων» μπροστά στην αληθινά χριστουγεννιάτικη φράση ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό».
Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα, ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών; Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;
Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνουν γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα». Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη της πίστης και να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια; Σε λίγο η περιλάλητη «μαγεία των ημερών» θα φύγει. Ο Χριστός θα μείνει; Θα Τον ακολουθήσει κανείς μας μετά τη φάτνη ξέροντας ότι τον περιμένει σταυρός; Έχουμε κατανοήσει ότι η χριστιανική ζωή για όσους την επιλέγουν δεν είναι μια μαγική θρησκευτική υπόθεση, αλλά συνοδοιπόρευση με το Χριστό, μια σταυροαναστάσιμη πορεία; Θα φορτώσουμε πάλι στην πλάτη του Χριστού τα λάθη των Χριστιανών ώστε να έχουμε ένα ωραίο πρόσχημα για να Του κλείσουμε την πόρτα; Θα κάνουμε και τα φετινά Χριστούγεννα άλλο ένα αποπροσανατολιστικό ψυχοναρκωτικό ή θα γίνουμε πραγματικοί μαθητές Αυτού που είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας;
Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό. Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

πηγή

ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ;

Ψάξε να βρεις τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο εύχομαι να μην τον βρεις... Έχουμε έναν θησαυρό και δεν κάνουμε τίποτα όχι μόνο για να τον μάθουμε αλλά και για να τον ζήσουμε και αυτός δεν είναι άλλος από την Ορθόδοξη αλήθεια. Πάμε να δούμε όμως, πόσο υποκριτές είμαστε. Γεννιόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα δηλαδή στην αληθινή πίστη όπου ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, ώστε να μας διδάξει της πνευματικές νουθεσίες για την σωτηρία μας, και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Δεν ερευνούμε γιατί είμαστε Ορθόδοξοι και τι σημαίνει αυτό. Στην συνέχεια της ζωή μας γινόμαστε άθεοι, δωδεκαθεϊστές ή αιρετικοί, έχουμε όμως το βάπτισμα, μπας και η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια και καλά να έχουμε μια πισινή, που λέει ο λαός. 


Γιορτάζουμε κοσμικά Χριστούγεννα και Πάσχα.

 Πάμε τα Χριστούγεννα στα μπουζούκια, ενώ Χριστούγεννα σημαίνει να συναντήσουμε της ωδές για την αναγγελία γέννησης του θεανθρώπου, δηλαδή στην εκκλησία, αλλά εμείς τα πίνουμε στις πίστες.

 Το Πάσχα τρώμε σαν τα μοσχάρια την λαμπρή αντί να αναρωτηθούμε: ο Ιησούς σταυρώθηκε για μένα αλλά γιατί; Γιατί λεμέ καλά Χριστούγεννα; αναρωτηθήκαμε ποτέ; ή Χριστός Ανέστη; τι σημαίνουν αυτές οι μέρες; Αρνούμαστε την εκκλησία, αλλά όταν το παιδί μας πάθει κάτι τρέχουμε στον παπά να μας κάνει ευχέλαιο ή προσπαθούμε σαν τρελοί να μάθουμε για κάποιον άγιο γέροντα η κάποια προσευχή άγιου για να μας βοηθήσει. Καλά, δεν διερωτήθηκες ποτέ την ώρα που βλέπεις στην κάσα τον πατέρα σου, την μάνα σου, το παιδί σου, τι στο καλό γίνεται μετά; Ανάβεις καντήλι παραφινέλαιου, διοτι απλά λες οτι δεν πειράζει, το ίδιο είναι χωρις να γνωρίζεις φυσικά ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε στο κήπο των ελαιών. Στο Χριστό προσφέρεις και καίς αυτό που τρώς, αυτό σημαίνει θυσία και προσφορά, αλλά, μπας και γκρεμιστεί ο Χριστός που εσύ έχεις κεντήσει μέσα σου, αρνείσαι την αλήθεια. Δεν μπορείς να κάνεις νηστεία αλλά κάνεις δίαιτα για να πας Μύκονο το καλοκαίρι και μετά έχεις απαίτηση, αν υπάρχει Χριστός με τα δικά σου δεδομένα, να σε σώσει. Πας και κοινωνάς ανεξομολόγητος θεωρώντας σαν ημιμαθής και ανόητος ότι αμαρτία είναι μόνο αν πυροβολήσεις άνθρωπο και όχι η σαπίλα του εγωϊσμού και τα πλοκάμια του που έχεις μέσα στην καρδιά σου. Θεωρείς ότι ο Θεός είναι παντού και μέσα σου, θεοποιώντας το Εγώ σου και καταδικάζοντας τον εαυτό σου σε απώλεια χωρίς να το συνειδητοποιείς. 


Αρνείσαι τον Χριστό αλλά όταν σου μιλήσουν για διάβολο και σατανισμό κάνεις χιλιόμετρα μακριά, γιατί; τι φοβάσαι; αν αρνείσαι τον Χριστό δεν πιστεύεις και στο διάβολο, τοτε γιατι σε τρομάζει το σκοτός και οι δυνάμεις του; μήπως χτυπάει η συνείδηση μέσα σου και το εγώ σου δεν την ακούει; 

[ ή το αντίθετο, αρνείσαι το Χριστό, αλλά όταν ακούσεις για διάβολο και σατανισμό τεντώνεις τ' αφτιά σου να μη χάσεις ούτε λέξη, γιατί σε γοητεύει το κακό και το σκοτάδι, έστω κι αν κατά βάθος δεν είσαι κακός άνθρωπος (όπως όλοι άλλωστε)].


 Κάνεις τον μάγκα ότι Θεός δεν υπάρχει και άλλα τέτοια, αλλά μόλις σου πει ο γιατρός ότι έχεις 6 μήνες ζωής τότε γυρνάς σαν βρεγμένη γάτα πίσω παρακαλώντας τον να σε κρατήσει ακόμα λίγο για να χορτάσεις την αχόρταγη και αμαρτωλή ζωή σου.

 Η Ορθοδοξία γεννήθηκε από την ανάσταση του Θεανθρώπου ενώ οι άλλες θρησκείες – αιρέσεις γεννήθηκαν από την ανοησία των ανθρώπων για να χειραγωγήσουν τον εαυτό τους με προϊόν το Θεό. 

Αρνείσαι το ευαγγέλιο χωρίς να το έχεις διαβάσει έστω μία φορά, αλλά σε κουβέντες περι θρησκείας το παίζεις Ραβίννος Αρχιερέας.

 Από την άλλη παίρνεις από το ευαγγέλιο ό,τι σε συμφέρει και το θεωρείς σωστό και ό,τι δεν σε συμφέρει ή το θεωρείς λάθος το βαφτίζεις αλλοίωση των Γραφών δια μέσου των αιώνων. 

Κατηγορείς από τον καναπέ του σπιτιού σου τρώγοντας σουβλάκια τους ιερείς και την εκκλησία σαν Πόντιος Πιλάτος, αλλά για όποιον πάει να κρίνει εσένα γίνεσαι κέρβερος. 

Θεωρείς οτι δεν υπάρχει Ανάσταση αλλά πηγαίνεις σαν Κυρα-κατίνα να πεις το Χριστός Ανέστη και να ντερλικώσεις το αρνί και τα κρασιά στο όνομα του Χριστού αλλά χωρίς Χριστό. 

Όταν βλέπεις ή σου γίνεται θαύμα λές ότι έτυχε, χωρίς να δεις την αιτιοκρατία γιατί και το πώς πέτυχε. Αλλά από την άλλη το δέχεσαι με χαρά. 

Δεν πας να εξομολογηθείς διότι λές ότι το κάνεις μπροστά στις εικόνες, αγνοώντας ότι μια εικόνα δεν μπορεί να μιλήσει και να δώσει την ευχή της συγχώρεσης ενώ ο πνευματικός μπορεί. 

Υπάρχει μια άποψη συνήθως άθεων που αναφέρει ότι “Με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν”. Ωραία, τουλάχιστον μάθε γιατί βαφτίστηκες και τι σημαίνει αυτό και μετά μιλάς. Έχεις έφεση στον αρνητισμό και αυτό φαίνεται απο το εξής : Αν δώσεις σε κάποιον 2 βιβλία, που το ένα θα έχει τίτλο “Ποιος ειναι πραγματικά ο Ιησους” και το άλλο “Ο Ιησους δεν υπήρξε”, θα επιλέξει το δεύτερο και αυτό διοτι δεν έχουμε την ταπείνωση να μάθουμε πρώτα κάτι τι ειναι, ώστε να το αρνηθούμε, αλλά ο εγωισμός επιλέγει την οδό του αρνητισμού για να τραφεί και να χορτάσει με αοριστολογίες.

 Αγαπητέ αδερφέ μου, Μήπως βρήκες τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο; Ο αρθρογράφος τον βρήκε και πολλές φορές μάλιστα μέχρι την ημέρα της μετανοίας του. Μήπως ήρθε η μέρα έστω να ερευνήσεις τα πράγματα; 

Ο Χριστός χτυπάει την πόρτα της καρδιά σου κάθε λεπτό ενώ εσύ ακούς τις σειρήνες της αμαρτίας και τον αγνοείς. Άκουσέ τον. Για ένα πράγμα να είσαι σίγουρος, μόνο κακό δεν μπορεί να σου κάνει. Αντίθετα, θέλει το καλό σου και την σωτηρία σου. Για αυτή την σωτηρία εκατομμύρια των αγιών μαρτύρησαν με χάρα και μάλιστα κάνοντας θαύματα ακόμα και σήμερα. Μήπως ήρθε η ώρα να δεις και άλλες πλευρές της ύπαρξης και να ερευνήσεις αυτές που αγνοείς ή έχεις ελάχιστη γνώση για αυτές; Καλό ταξίδι, αδερφέ, όπως ελεγε και ο πατέρας Παΐσιος ο ίσιος δρόμος ειναι ο ανηφορικός, εμπρός ξεκίνα και ο Κύριος θα σε βοηθά. . . Αμήν 

πηγή

The Incredible Shrinking Man (1957) Closing Monologue

Ἐξακολουθοῦσα νὰ ζαρώνω, γιὰ νὰ γίνω τί; Ἀπειροελάχιστος ; Τί ἤμουν τέλος πάντων; Ἤμουν ἀκόμη ὂν ἄνθρώπινο ἢ μήπως ἤμουν ὁ ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος; Ἂν ὑπῆρξαν καὶ ἄλλες ἐκλύσεις ραδιενεργοῦ ἀκτινοβολίας, ἄλλα σύννεφα σύννεφα ποὺ μετακινήθηκαν πάνω ἀπὸ θάλασσες καὶ ἠπείρους, θὰ μὲ ἀκολουθήσουν κι' ἄλλα ὄντα στὸν πελώριο αὐτὸ καινούργιο κόσμο; Τόσο κοντά! Τόσο κοντά μεταξύ τους τὸ ἀπειροελάχιστο καὶ τὸ ἄπειρο! Καὶ ξαφνικὰ κατάλαβα ὅτι οἱ δυὸ ἄκρες τῆς ἴδιας ἔννοιας : τὸ ἀπίστευτα μικρὸ καὶ τὸ ἀπίστευτα πελώριο συναντῶνται στὸ κλείσιμο ἑνὸς γιγάντιου κύκλου. Κοίταξα ψηλὰ σάμπως νὰ μποροῦσα ν' ἀδράξω τ' ἄστρα καὶ τὸ στερέωμα, τοὺς ἀναρίθμητους κόσμους, τὸ ἀσημένιο πέπλο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἁπλώνεται στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας! Καὶ τὴ στιγμὴ ἐκείνη κατανόησα τὴν ἀπάντηση στὸν γρίφο τοῦ σύμπαντος. Μέχρι τότε σκεφτόμουν μὲ ὅρους τῆς περιορισμένης διάστασης τοῦ ἄνθρώπου κι' ἔβλεπα τὴ φύση ὡς προνόμιό μου. Ὁ ἄνθρωπος βλέπει στὴν ὕπαρξη ἀρχὴ καὶ τέλος, ἡ φύση ὄχι! Ἔνιωθα τὸ κορμί μου νὰ ζαρώνει, νὰ χάνεται, νὰ γίνεται τίποτα· οἱ φόβοι μου χάθηκαν καὶ στὴν θέση τους ἧρθε ἡ παραδοχή. Ὅλο αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς δημιουργίας κάτι πρέπει νὰ σημαίνει, καὶ τότε κάτι πρέπει νὰ σημαίνω κι' ἐγώ. Ναί! Ναί! Μικρότερος ἀπ' τὸ ἐλαχιστότερο, κάτι πρέπει νὰ σημαίνω κι' ἐγώ. Γιὰ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει μηδέν. Ἐξακολουθῶ νὰ ὑπάρχω!

μετάφραση Γαβριὴλ Νικολάου Πεντζίκη

"ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΕ ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ ΟΛΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΡΩΣΕ"

Το τραγούδι των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου
Με την Ελλάδα καραβοκύρη και με τη γνωστή επωδό "Άγιε Νικόλα παρακαλώ σε στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε", μάλλον δεν είναι γνωστό στους πολλούς ότι περιλαμβάνεται στην περίφημη Μυθολογία των δύο δημιουργών, που εκδόθηκε στα 1965 και τραγουδήθηκε από τον θρυλικό, θα λέγαμε σήμερα, Γιώργο Ρωμανό. Εδώ  το ακούμε  από τη Μαρία Φαραντούρη, η οποία το έχει τραγουδήσει σε διάφορες συναυλίες και περιέχεται στον δίσκο της "Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι".

 Από την συναυλία-αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο,με αφορμή
τα 100 χρόνια από την γέννηση του,στο μέγαρο μουσικής Αθηνών.
Μουσικό σύνολο υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη.
Ερμήνευσαν οι: Μαρία Φαραντούρη,Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Βασίλης Γισδάκης.

Με την Ελλάδα καραβοκύρη

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός (Μυθολογία - 1966)

Με τη φουρτούνα
και το Σιρόκο
ήρθε μια σκούνα
απ' το Μαρόκο

Με τον αγέρα
και με τ' αγιάζι
πάει μια μπρατσέρα
για την Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα,
παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα
λουλούδια στρώσε

Με τον ασίκη
το μπουρλοτιέρη
ήρθε ένα μπρίκι
από τ' Αλγέρι

Με την Ελλάδα
καραβοκύρη
πάει μια φρεγάδα
για το Μισίρι.

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

 Ένα θαυμάσιο, όχι πολύ διαδεδομένο τραγούδι, που αποδίδει υπέροχα ο Βασίλης Λέκκας από τη συλλογή: "Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά, 35 Τραγούδια 1947-1985", σε στίχους του Μ. Χατζιδάκι.

Αγάπη μου, κορίτσι μου
ποια νύχτα θα σε φέρει
σε τούτα τ' άγια μέρη
να σε 'βρω την αυγή.
Πήγα να γίνω άρχοντας
και συ βασίλισσά μου
μα κόψαν τα φτερά μου και χάθηκα στη γη.
Κορίτσι μου, γυναίκα μου
ο χρόνος θα με πάρει,
μα δεν κάνει χάρη
στο πάθος να χαθώ.
Και συ θα γίνεις άστρο μου
κι εγώ θα 'μαι η σκιά σου
παντοτινή τροχιά σου
φως άγιο που αγαπώ.

«Όπως σε αναπαύει, παιδί μου»

Προσκυνητές: Ευλογείτε, Γέροντα.
Γέροντας: Ο Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στην καλύβη μας. φαίνεστε πολύ κουρασμένοι από την οδοιπορία. δροσίστε το πρόσωπό σας με το νεράκι αυτής της βρύσης, πάρτε από τον Αρχοντάρη το κέρασμα και ελάτε στην απλωταρία να συζητήσουμε. Έπειτα από λίγη ώρα.

Προσκυνητές: Γέροντα, ήρθαμε, όπως μας είπες. Είναι ωραία εδώ. Από εδώ ψηλά η θέα είναι ανεμπόδιστη. Ο ήλιος δύει μέσα στο πέλαγος. Θεϊκό βράδυ.
Γέροντας: Χαίρομαι, που έχετε μάτια και ψυχή για να βλέπετε τα μεγαλεία του Θεού. Αυτό το μεγαλείο θα υμνήσουμε σε λίγο στον Εσπερινό και στη συνέχεια κατά την Αγρυπνία.

Προσκυνητές: Πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η Αγρυπνία, Γέροντα;
Γέροντας: Θα αρχίσει σε λίγο και θα τελειώσει το πρωί με την ανατολή του ήλιου, οπότε και θα παρατεθεί Τράπεζα.

Ένας νεαρός προσκυνητής: Εγώ δε θα 'ρθω στην Αγρυπνία, προτιμώ να κοιμηθώ.
Γέροντας: Όπως σε αναπαύει, παιδί μου.

Προσκυνητές: Αυτός ο νεαρός, Γέροντα, δεν ανήκει στη συντροφιά μας. ερχόταν μόνος και μας ακολούθησε, φαίνεται σαλεμένος.
Γέροντας: Μην κατηγορείς το παιδί. Όλοι μια συντροφιά είμαστε, και ο Ιησούς μαζί μας. Γιατί στο όνομα Του είμαστε συνηγμένοι εδώ πάνω σ' αυτή τη βίγλα του Θεού. Τώρα εγώ πηγαίνω στην εκκλησία. Χτύπησε το τάλαντο για τρίτη φορά.

Πρωί στην τράπεζα
Γέροντας: Καλή σας όρεξη. Φάτε και δοξολογήστε το Θεό «πάντων ένεκεν». Να 'χετε την ευχή μου, γιατί ήρθατε όλοι στην εκκλησία. Σας είδα να προσεύχεσθε με πίστη. Αν και κουρασμένοι, ήρθατε όλοι.

Προσκυνητής: Όχι όλοι. Ο νεαρός, ο μουσάτος, δεν ήρθε. Είναι ιδιότροπος. Φαίνεται βαρεμένος.
Γέροντας: Μη μιλάς έτσι. Δεν πειράζει που δεν ήρθε. Μπορεί να προσευχήθηκε με μεγαλύτερη θέρμη στο Θεό και ας μην ήρθε στην εκκλησία. Μπορεί να έχει κάποιο λόγο που δεν ήρθε. Μην τον λες βαρεμένο και ιδιότροπο.

Άλλος προσκυνητής: Γέροντα, ήρθε ο νεαρός. Ήρθε κατά τα μεσάνυκτα. έκατσε σε μια άκρη. Εκεί κοντά καθόμουν κι εγώ. Μέσα στο σκοτάδι δε διακρινόταν. Είχε πέσει στα γόνατα και έκλαιγε με αναφιλητά. Όταν άκουσε από το Ευαγγέλιο τη δυστυχία του Ασώτου, τότε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ποια ώρα έφυγε δεν είδα.
Γέροντας: Τώρα πού είναι;

Προσκυνητές: Έχει καθήσει σε μια πέτρα εκεί ψηλά και αγναντεύει τη θάλασσα… Εμείς θα φύγουμε . Ας μείνει αυτός εδώ.
Γέροντας: Μην τον αφήσετε μόνο. Πάρτε τούτη την ευλογία γι΄ αυτόν. Είναι λίγο ψωμί, δυο ντομάτες και λίγες ελιές. Το καημένο το παιδί δεν έφαγε τίποτα. Πώς θα περπατήσει;

Προσκυνητές: Γέροντα, να 'τος έρχεται. Καλύτερα να τα δώσεις εσύ.
Γέροντας: Καλώς τον. Παιδί μου, η Τράπεζα σε περιμένει. Αν δεν θέλεις να φας στην Τράπεζα, πάρε μαζί σου αυτή την ευλογία.

Νεαρός: Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
Γέροντας: Ποιά, παιδί μου;

Νεαρός: Γέροντα, αρνήθηκα να 'ρθω στην αγρυπνία και μίλησα με απρέπεια κι εσύ με καλοσύνη μου απάντησες: «Όπως σε αναπαύει, παιδί μου». Έτσι θα μου απαντούσε ο πατέρας μου. Αλλά εγώ δε γνώρισα πατέρα, έζησα ορφανός. Θα μου επιτρέψεις να λέω εσένα πατέρα;
Γέροντας: Αν αυτό σε αναπαύει, να 'ναι ευλογημένο. Όμως…

Νεαρός: Τι όμως, Γέροντα;
Γέροντας: Παιδί μου, εγώ σε λίγο φεύγω για τον ουρανό. θα μείνεις πάλι ορφανός. Πάρε για πατέρα σου τον πατέρα όλων μας, «τον εν τοις ουρανοίς».

Νεαρός: Θα κάνω υπακοή, Γέροντα. «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, μη μ' αφήσεις ποτέ ορφανό…».
Γέροντας: Αμήν… αμήν. Στην ευχή μου να πας. Τώρα δε θα είσαι ποτέ μόνος. Τώρα αν κλάψεις, θα είναι δάκρυα χαράς. Καλό δρόμο. Η Παναγία μαζί σου.

Γιαγιά να με περιμένεις

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί».

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.
... 
πηγή

Μαρτυρία για τον 'Οσιο Γέροντα Πορφύριο

Αφιέρωμα για τον όσιο Πορφύριο

και  
Ωφέλιμα ρητά του Οσίου 
Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

ΠΑΤΗΡ ΣΥΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΟΥ

Ερώτηση: Σεις π. Συμεών πώς βρεθήκατε από το Περού στο Άγιο Όρος; Πριν γίνετε ορθόδοξος τι είσαστε;

Απάντηση: Καθολικός.

Ερώτηση: Και πώς ήλθατε εδώ; Είναι ενδιαφέρον.

Απάντηση: Από νεαρός, όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι άλλο.

Ερώτηση: Οι γονείς σας ήσαν Χριστιανοί; Ήσαν άνθρωποι της Εκκλησίας;

Απάντηση: Ή οικογένεια μου...Ή μητέρα μου είναι μια θαυμάσια γυναίκα με πνευματικότητα και βάθος πολύ. Ό πατέρας μου είναι άνθρωπος με λεβεντιά και με μεγάλη καρδιά. Είναι μια αρχοντική, μποέμικοι οικογένεια του Περού. Ξέρετε ποιοι είναι μποέμ; Όσοι γλεντούν τη ζωή τους. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι. Ό πατέρας ανήκει σ' αυτούς. Αγαπούσε την οικογένεια του πολύ και Ιδιαίτερα εμένα. Οι γονείς μου, λοιπόν, πήγαιναν στην Εκκλησία, αλλά τίποτε πάρα πέρα. Εγώ φοιτούσα σ' ένα καθολικό γυμνάσιο, όπου οι καθηγητές ήσαν κληρικοί όμως ήταν αδύνατο να δεχτώ το Χριστιανισμό όπως μου τον παρουσίαζαν. Πίστευα πώς, ασφαλώς, θα υπήρχε κάτι άλλο. Από μικρός είχα διαβάσει βιβλία πολλά και είχα ασχοληθεί, με τις ανατολικές θρησκείες. όμως, όλα αυτά μίλαγαν πιο πολύ για μια ηθική για την υποχρέωση δηλαδή του ανθρώπου να ζει ηθικά και καλά πάνω στη γη, ενώ δεν έλεγαν τίποτε για την ανάγκη της μυστικής εν Χριστώ ζωής. Ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ενταχθεί τόσο πολύ μέσα στα πλαίσια του κόσμου, πού γίνεται κοσμική αξία. Μια κοσμική αξία πού προσωπικά ήταν αδύνατο να την δεχτώ γιατί πάντα ζητούσα αυτή την υπέρβαση της αμεσότητας. Ήταν τότε πού ήμουν πολύ επηρεασμένος από τον Αμπώ πού για μένα είναι από τους μεγαλύτερους σουρεαλιστές της εποχής μας. Άφησα τις σπουδές και εγκατέλειψα το Περού. Δεν ενδιαφερόμουνα ποτέ να πάρω ένα πτυχίο. Έψαχνα. Πήγα στην Ευρώπη, στο Παρίσι και το Λονδίνο αναζητώντας το κάτι άλλο. Λες και βρισκόμουν σ' ένα λαβύρινθο από τον όποιο ζητούσα να βγω. Στο Παρίσι γνώρισα κάποιον πού κι αυτός πρώτα, ήταν καθολικός και αργότερα έγινε ορθόδοξος μοναχός. Μετά ήλθα στην Ελλάδα και βρήκα τον παπα-Γιώργη πού μ' έκανε ορθόδοξο.

Ερώτηση: Ό μοναχός, τι λέτε, πρέπει να υπακούει σε καθετί πού θα του πει ό ηγούμενος, ακόμα κι όταν αυτό δεν εδράζεται στην αλήθεια;

Απάντηση: Υπακοή μόνο εν Αγίω Πνεύματι. Οι Πατέρες το καθορίζουν σαφώς. Όταν ό Γέροντας ακολουθεί γραμμή αιρετική και ανήθικη, τότε δεν είσαι υποχρεωμένος να υπακούσεις. Όταν όμως ή συμπεριφορά του συμβαδίζει με την Αλήθεια πού είναι ό Χριστός και με το πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας, τότε οφείλεις υπακοή.

Ερώτηση: τι σημαίνει το ότι θα διαφωνήσει κανείς με τη γνώμη του Γέροντα;

Απάντηση: Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις πού πιο πάνω αναφέραμε, διαφωνία με τη γνώμη του Γέροντα, σημαίνει ότι παύεις να στηρίζεσαι στον άλλον και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτό δείχνει υπερηφάνεια. Αλλά οι μοναχοί είναι σαν τα παιδιά. Κάποιος φίλος μου είδε δυο μοναχούς στη Θεσσαλονίκη να ρωτάει ο ένας , τον άλλον: Καλά πώς και δεν πέφτει το ταβάνι του δωματίου αφού κρέμεται στον αέρα; Κι ο άλλος απάντησε: Α, δεν ξέρω, θα ρωτήσω το γέροντα μου. Ό Αγιορείτης για όλα θα ρωτήσει το γέροντα. Είναι σαν το παιδί Οι μοναχοί στο Άγιο Όρος βιώνουν μια συνεχή απαλλαγή από το φρόνημα το σαρκικό. Είναι αυτό πού στη γλώσσα της
ψυχαναλυτικής ονομάζουμε "συμβολικό ευνουχισμό". Όταν από τη ζωή του μονάχου λείπει ή ερωτική συνάντηση με τον Νυμφίο, τότε ο "συμβολικός ευνουχισμός" αποδεικνύεται κόλαση. Κατάσταση ανυπόφορη που κάνει το μοναχό ψυχρό σαν γερμανική μηχανή. Μονό οι νεκροί και οι ευνούχοι μπορούν να ζουν όντως ερωτικά.
Και τέτοιοι είναι και οι μοναχοί. Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι' αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο , του Θεού Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα
του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεια Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ' όλη την ύπαρξη του το "Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο
γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο.

Ερώτηση: Γιατί προνόμιο;

Απάντηση: Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ' τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ' τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.

Ερώτηση: Και ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός;

Απάντηση: Ό Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας θαυμάσιος πολιτισμός πού δεν έχει καμιά σχέση με το Δυτικό Πολιτισμό. Οι διανοούμενοι λένε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός εμπνέεται και βασίζεται στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ή Αναγέννηση της οποίας και ο σημερινός πολιτισμός αποτελεί εξέλιξη, ήταν μια παρερμηνεία του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν ορθολογιστές. Αρκεί να διαβάσει κανείς την Ιλιάδα ή τον Πίνδαρο και θα δει ότι οι Έλληνες δεν έκαναν κανένα βήμα χωρίς αναφορά στους θεούς. Συνέχεια οι θεοί ήσαν παρόντες στην καθημερινή τους ζωή. Και υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες μια αναμονή του Αληθινού Θεού. Οι ουμανιστές της Δύσης είναι ορθολογιστές και πιστεύουν σε αφηρημένες ιδέες. Αντίθετα οι Έλληνες πίστευαν σε συγκεκριμένες μορφές ιδεών.

Ερώτηση: Ό Άγιος Ισαάκ ο Σύρος είχε πει: "Μοναχός εστίν ο έξωθεν του κόσμου καθήμενος και αεί δεόμενος του Θεού τυχείν των μελλόντων αγαθών". Αυτό τι σημαίνει; Γιατί θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι ο μοναχός είναι απόκοσμος και ατομιστής.

Απάντηση: Απόκοσμος είναι ο μοναχός. Δεν συμμετέχει στα του κόσμου και σ' αυτό διαφέρει από τους δυτικούς μοναχούς και κληρικούς πού βρίσκονται μέσα στον κόσμο και ασκούν κοινωνικά επαγγέλματα. Ό ορθόδοξος μοναχός είναι εκτός κόσμου και σκάνδαλο για τον κόσμο γιατί ο Χριστός είναι μια μπόμπα για το ανατίναγμα του κόσμου.
Να ανατιναχθεί ο κόσμος, ώστε να πάψει να είναι κόσμος και να γίνει Εκκλησία. Άλλα, δυστυχώς, υπάρχουν και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μερικοί κληρικοί οι όποιοι έχουν αλλοτριωθεί από το δυτικό φρόνημα και προσπαθούν και αυτοί, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, να εντάξουν την Εκκλησία στα καλούπια του κόσμου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα για ένα χριστιανό. Είναι φοβερό, να βάζεις το Χριστό στα καλούπια του κόσμου. Αυτό σημαίνει, πλήρη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Ό κόσμος για μας είναι τα πάθη. Ή Εκκλησία βρίσκεται μέσα στον κόσμο, αλλά δεν υποτάσσεται στον κόσμο.

Ερώτηση: Αν δείτε στο μοναστήρι κάποιο μοναχό να αμαρτάνει στο κελί του, πώς θ' αντιδράσετε;

Απάντηση: Πάντοτε σκέφτομαι αυτό πού αναφέρει το Γεροντικό. Κάποτε σ' ένα μοναστήρι μερικοί μοναχοί πήγαν στον ηγούμενο λέγοντας του ότι ο τάδε μοναχός έχει στο κελί του μία γυναίκα. Ό ηγούμενος τους είπε να πάνε μαζί του να δουν. Μπήκανε στο δωμάτιο και το μόνο πού υπήρχε εκεί ήταν ένα βαρέλι. Κατάλαβε ο Γέροντας πώς ή γυναίκα είχε κρυφτεί στο βαρέλι και θέλησε να την κρύψει. Πήγε και κάθισε πάνω σ' αυτό, ενώ συγχρόνως μίλησε αυστηρά στους μοναχούς για το λάθος τους και τους επέβαλε να ζητήσουν συγγνώμη.
Ξέρετε, το Άγιο Όρος δεν είναι τόπος αγιότητας, αλλά μετάνοιας. Είναι κοινωνία αγωνιζομένων και όχι τελείων ανθρώπων. Ή συνουσία των κοσμικών, ή σαρκική συνουσία είναι μια εμπειρία θανάτου. Ό άνθρωπος πεθαίνει για μια στιγμή. Ό μοναχός, πού δεν έχει μια άμεση ερωτική σχέση, όλη την ερωτική δύναμη του την προσανατολίζει πνευματικά, ώστε συνεχώς πεθαίνει. Και επειδή ακριβώς συνεχώς πεθαίνει, βρίσκεται σε μια συνεχή και διαρκή συνουσία. Πεθαίνει κατά σάρκα και γι' αυτό ζει αυτή την ερωτική συνουσία. Ένας μοναχός πού συνεχώς μετανοεί, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ένα συνεχή ερωτά. Σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι ή συνουσία. Ή ένωση με το Θεό. Έτσι γίνεται πνεύμα, αδρά, φως. Και έτσι αγκαλιάζει όλη την κτίση μέσα σε μια ερωτική σχέση.

Ερώτηση: Δηλαδή π. Συμεών αν έδινε κανείς σε κάποιο άρθρο του ή βιβλίο τον τίτλο: "Άθως: Όρος Αγιον Τόπος συνουσίας" θα συμφωνούσατε;

Απάντηση: Όχι. Δεν κάνει γιατί τότε θα παίρναμε πολύ ψηλά τον αμανέ.

Ερώτηση: Διάβασα σε κάποιο μοναστήρι και το εξής: "Αγιον Όρος. Προθάλαμος του Παραδείσου". Τι θα είχατε να πείτε;

Απάντηση: Όχι, όχι. Αυτά δεν είναι σωστά. Μπορεί κανείς να πει: "Άγιο Όρος - Υδατόστρωτος τάφος". Είναι ο τίτλος κάποιου ποιήματος μου. Τάφος είναι το Άγιο Όρος.

Ερώτηση: Μερικοί λένε ότι το Άγιον Όρος το έχουν καταλάβει άνθρωποι θρησκευτικών οργανώσεων με σκοπό μια μέρα να καταλάβουν τα διάφορα εκκλησιαστικά πόστα. τι λέτε;

Απάντηση: Οι άνθρωποι προβάλλουν τους φόβους τους. Φοβούνται πώς θα έλθουν άνθρωποι από άλλους πλανήτες για να κατακτήσουν τον κόσμο; Και γιατί; Μήπως επειδή ο άνθρωπος του πλανήτη μας έχει φθαρεί κι είναι όλος εγωισμό; Μήπως επειδή ο άνθρωπος αυτός θέλει να υποτάξει τα πάντα και να αντικειμενοποιήσει τα πάντα; Γιατί οι άνθρωποι άλλων πλανητών, αν υπάρχουν τέτοια οντά, γιατί να 'χουν κακές διαθέσεις; Μπορεί να 'ναι άγιοι. Μπορεί να μην έχουν τον εγωισμό πού έχουμε εμείς και Ίσως θελήσουν να μας κάνουν καλό και όχι κακό. Γιατί έχουμε γεμίσει το στερέωμα από τέρατα;

Ερώτηση: Δηλαδή, μπορεί μια μέρα κι από το Άγιο Όρος να ξεπηδήσουν και τέτοιες περιπτώσεις; Δηλαδή άνθρωποι πού θα πάρουν τα πόστα τα εκκλησιαστικά;

Απάντηση: Δεν μπορεί να έλθει κανείς στο Άγιο Όρος με τέτοιες διαθέσεις γιατί δεν θα μπορέσει να μείνει ούτε 15 ημέρες. Τα παιδιά πού έχουν έλθει στο Άγιο Όρος είναι νέοι της εποχής μας πού αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του πολιτισμού. Καταλαβαίνουν πόσο ψεύτικη είναι ή κοινωνία μας και αναζητάνε κάτι αληθινό. Ήλθαν εδώ για να πεθάνουν. Πολλοί απ' αυτούς ήλθαν απ' τα μπουζούκια και τα νυχτερινά κέντρα. Όσοι προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς είναι άνθρωποι με κακές διαθέσεις πού προβάλλουν τα πάθη τους και τους φόβους τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΘΩΣ ΟΡΟΣ ΑΓΙΟ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. ΤΑΣΟΣ ΜΙΧΑΛΑΣ 1981

Κοινωνικὴ Δικαιοσύνη

Κοινωνικὴ Δικαιοσύνη ΙΙΙ
 
Ἦταν ἡ καθημερινότητα, τὸ ὑπόγειο καὶ τοῦ φθορισμοῦ ἡ ψύχρα ἡ ἀλατιέρα μπροστὰ στὰ μάτια μας αἰῶνες μὰ ἐκείνη τὴ βραδιὰ ὁ φίλος, ὁ πλησίον καὶ ὁ ἄλλος ἄρπαξε τὴν εὐκαιρία - ρίχνει στὸ ἄδειο πιάτο γραμμάρια καμπόσα ἀπ' τοὺς λευκοὺς κρυστάλλους - πῶς νὰ σὲ καλέσω φίλο, ἂν μαζὶ ψωμὶ κι' ἀλάτι δὲν γευθοῦμε; βοῦτα τὴ βούκα σου λοιπόν, τί περιμένεις; στῆς τηλευκολίας τοὺς καιροὺς τί εὐκοπώτερον ἐστιν; - Ἀλλάβερσιν, φωνάζω τοῦ Ἀγάλλου, τοῦ Σταμάτη καὶ τοῦ Στάθη. τόσα κιλὰ ἰδέες, κι' ἀκόμα πεινασμένοι καὶ πρόπερσι καὶ πέρυσι ποτέ σου τὴν ἀλήθεια δὲν θὰ μάθεις τόσος πόνος στὴ γεύση καὶ μόνο τοῦ ψωμιοῦ ποιός ἀέρας τὸ φουσκώνει, μέλος ἀρχέγονο,ποιός κτύπος, ποιός ρυθμός, τὸ ἄλεσμα, ἡ ζύμη μήπως; τὰ σαράντα κύματα κι' ὅλη ἡ σκόνη τ' ούρανοῦ οὔτε ἡ σίκαλη, οὔτε τὰ στάρια, τὰ κριθάρια σκόρπια, καὶ ἄδεια ἡ ζωή -Δὲν ἔχει ὁ κόσμος ψωμί; ἂς φάει παντεσπάνι! τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων τῆς τραπέζης μὲ τὰ σκυλιὰ στὰ πόδια σου κάθεσαι καὶ παίζεις

η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

“Έφυγε” ο συνθέτης sir John Tavener ο οποίος είχε βαπτιστεί ορθόδοξος

Όταν γράφω μουσική, πάντα μπροστά μου είναι μια εικόνα του Σωτήρα. 

Τζον Τάβενερ, (28/1/1944 - 12/11/2013) 

Ο σερ Τζον Τάβενερ, ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες κλασικής μουσικής της Βρετανίας, έργα του οποίου είχαν ακουστεί και στην κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊάνας, πέθανε σήμερα σε ηλικία 69 ετών, στο σπίτι του στη νοτιοδυτική Αγγλία.

Ο Τάβενερ είχε σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής και άφησε πίσω του πλούσιο έργο αφού συνέθετε επί πέντε δεκαετίες. Έγινε διεθνώς γνωστός για το έργο του The Protecting Veil και για το Song for Athene, το οποίο παίχτηκε στην κηδεία της Νταϊάνας, το 1997.

Μεγάλο μέρος του έργου του αφορά εκκλησιαστική μουσική και βασίστηκε στις λειτουργικές παραδόσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ίδιος βαπτίστηκε ορθόδοξος σε ηλικία 33 ετών(Τον βάπτισε το 1977 ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αντώνιος Bloom)

Η υγεία του Τάβενερ ήταν κακή για πολλά χρόνια. Ενώ διένυε την τέταρτη δεκαετία της ζωής του υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ το 1990 διαγνώστηκε με το Σύνδρομο Μάρφαν, μια σπάνια κληρονομική διαταραχή που προκαλεί προβλήματα στην καρδιά. Το 2007 είχε υποστεί σοβαρή καρδιακή προσβολή.

Ο Τζέιμς Ράστον, ο διευθύνων σύμβουλος του εκδοτικού οίκου Chester Music, έπλεξε το εγκώμιο του συνθέτη, σημειώνοντας ότι ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρές πεποιθήσεις, τεράστια ζεστασιά, πίστη και χιούμορ. “Ο Τζον Τάβενερ ήταν μία από τις μοναδικές και πιο εμπνευσμένες φωνές της μουσικής της τελευταίας 50ετίας”, σημείωσε.

Το 2000 ο Τάβενερ τιμήθηκε με τον τίτλο του “σερ” για την προσφορά του στη μουσική. Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά.

The Wale(Το κήτος)Εμπνευσμένο από τον προφήτη Ιωνά και το κήτος

John Tavener - Funeral Ikos

Από την παιδική ηλικία, ένιωσα τη μεταφυσική, πνευματική αίσθηση της πραγματικότητας.  Μια φορά πήγε σε μια Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στο Λονδίνο και αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου εκεί. Ήταν εξαιρετικά απλό: Ήμουν στο σπίτι μου, και ήμουν σε αυτό. Γεννήθηκα Βρετανός στις φλέβες μου ρέει το αίμα των Σκωτσέζων. Από την άποψη της θρησκείας ήμουν Πρεσβυτεριανός- αλλά αυτό απέχει πολύ από την ορθόδοξη θρησκεία. Το πιο εκπληκτικό πράγμα για μένα σε αυτή τη δράση μου ήταν ότι δεν υπήρχε κάποια λογική, κάποια σκόπιμότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έχουν επιλεγεί από τον Θεό αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο.... Η μουσική μου είναι εμπνευσμένη από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Με αυτό,  μπορεσα να αγγίξω τις καρδιές των Βρετανών με τρόπο που ποτέ δεν ονειρεύτηκε και με το οποίο ποτέ δεν έίχε έρθει σε επαφή. "Τζον Τάβενερ

 πηγή

Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Αγγελικών Ταγμάτων

Αρχιμ.Ιωάννου Καραμούζη

Αρχιμ.Ιωάννου Καραμούζη

Αρχιμ.Ιωάννου Καραμούζη

    Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση φιλοξενούν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση των αγγέλων. Μετά από τη πτώση των πρωτοπλάστων άγγελοι φυλάσσουν το Παράδεισο, άγγελοι διδάσκουν στον Αδάμ τον τρόπο καλλιέργειας της γης, ενώ άγγελοι εμφανίζονται στον Αβραάμ, το Λωτ, κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και σε πολλούς από τους προφήτες. Στο κείμενο της Καινής Διαθήκης οι άγγελοι μνημονεύονται σε πολλά χωρία, εκ των οποίων τα ενδεικτικότερα είναι κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και καθ΄ όλη τη πορεία του Ιησού από τη Γέννηση μέχρι και την Ανάληψή του.

Δημιουργία και σκοπός ύπαρξης των αγγέλων

     Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τον υλικό κόσμο, αφού στο βιβλίο της Π.Δ. «Ιώβ» παρουσιάζεται ο Θεός να μιλά και να ομολογεί ότι μόλις δημιούργησε τα άστρα, όλοι οι άγγελοι τον ύμνησαν με δοξολογίες.

    Ενώ και ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι πριν τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπήρχε υπέρχρονη και πρεσβύτερη κατάσταση, που είναι ο κόσμος των αγγέλων.

    Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν από το Θεό δεν μας είναι γνωστός. Ωστόσο μπορούμε να λάβουμε μία εικόνα γι΄ αυτόν μέσα από την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος λέγει ότι οι αγγελικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν μόλις ο Θεός συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας τους. Δηλαδή η απόφαση του Θεού να δημιουργήσει τον αγγελικό κόσμο, σήμανε ταυτόχρονα και τη δημιουργία του.

    Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων δεν έχει να κάνει με κάποια ανάγκη του Θεού. Δεν είναι δυνατό ο υλικός ή ακόμη και αυτός ο πνευματικός κόσμος να μπορεί να προσφέρει κάτι επιπλέον στη δόξα του Θεού. Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων φανερώνεται από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος λέγει ότι ο Θεός τους έδωσε ύπαρξη και ζωή γι΄ αυτούς τους ίδιους, με κίνητρο την «εκστατική» του αγάπη και αγαθότητα και με σκοπό να συμμεριστούν ως λογικά όντα τη μακαριότητά του. Μετέχουν στη Θεία μακαριότητα και τρέφονται με τη διαρκή θέα του προσώπου του Θεού. Ωστόσο αυτή η συμμετοχή στη θεία μακαριότητα ωθεί τις αγγελικές δυνάμεις σε μία συνεχή ανοδική πορεία, σε μία πορεία προς τη πνευματική τελειότητα.

Φύση και Χαρακτηριστικά των αγγέλων

    Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσπαθώντας να δώσει έναν ορισμό περί των αγγέλων λέγει ότι είναι φύσεις νοερές, αεικίνητες, αυτεξούσιες, ασώματες. Υπηρετούν το θεό και είναι κατά χάριν αθάνατες. Η φύση των αγγέλων είναι πνευματική. Επειδή όμως απολύτως άϋλος και ασώματος νοείται μόνο ο θεός, γι΄ αυτό το αγγελικό σώμα νοείται ως αιθέριο, πυροειδές, ταχύτατο και πολύ λεπτότερο από τη γνωστή μας ύλη.

    Οι άγγελοι ως προς τη προαίρεση είναι ελεύθεροι και τρεπτοί, έχοντας δυνατότητα να προκόπτουν στο αγαθό, αλλά και να τρέπονται στο κακό. Οι νοερές δυνάμεις διαθέτουν σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά νου και λόγο, δίχως όμως «πνεύμα ζωοποιό» επειδή δεν έχουν σώμα. Γι΄ αυτό δεν συνάγουν τη θεία γνώση μέσα από τις αισθήσεις ή από αναλύσεις λογισμών, αλλά μένοντας καθαροί από κάθε υλικό στοιχείο συλλαμβάνουν τα νοητά νοερώς και αϋλως. Παρ΄ όλη τη καθαρότητα και απλότητα της αγγελικής φύσης, οι άγγελοι είναι δεκτικοί της κακίας. Έτσι μπορούν να επιλέξουν τη συνεχή προαγωγή στην άνωθεν Γνώση και τη κοινωνία της Αγάπης ή την άρνηση αυτής της Αγαθότητας. Αποτέλεσμα της ελευθερίας τους είναι και η πτώση του τάγματος του Εωσφόρου. Αυτό το αγγελικό τάγμα δεν αρκέστηκε στη θαυμαστή λαμπρότητά του, αρνήθηκε την ιεραρχημένη πρόοδο της θείας γνώσης και θέλησε τη πλήρη και άμεση εξομοίωσή του με το Θεό. Γι΄ αυτό το λόγο ηθελημένα δόθηκε στη κακία, στερήθηκε την αληθινή ζωή, την οποία μόνο του (το τάγμα των δαιμόνων) αρνήθηκε. Κατ΄ αυτό τον τρόπο έγιναν πνεύματα νεκρά αφού απέβαλαν την αληθινή ζωή και δεν αισθάνονται κόρο από την ορμή τους προς τη κακία προσθέτοντας με άθλιο τρόπο διαρκώς κακία επάνω στην ήδη υπάρχουσα.

    Οι άγγελοι όμως που δεν ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην αποστασία του, απέκτησαν το χάρισμα της τέλειας ατρεψίας και ακινησίας προς το κακό. Αυτό συνέβη με την ενανθρώπηση, τη σταυρική θυσία και την ανάσταση του Χριστού, αφού έμαθαν ότι ο δρόμος που οδηγεί στην ομοίωση με το Θεό δεν είναι η έπαρση, αλλά η ταπείνωση.

    Η ακινησία των αγγέλων προς το κακό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται το αυτεξούσιό τους, αλλά ότι εξαγιάζεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

    Οι άγγελοι έχουν μεγαλύτερες και ανώτερες γνωστικές ικανότητες από τους ανθρώπους. Βέβαια δεν είναι ούτε παντογνώστες, ούτε παντοδύναμοι όπως ο Θεός.

    Δεν προγνωρίζουν τα μέλλοντα, παρά μόνο αν τους τα αποκαλύψει ο Θεός, ούτε γνωρίζουν τι ακριβώς κρύβεται στη καρδιά κάθε ανθρώπου. Δεν γνωρίζουν πότε θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και η Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Η μετακίνησή τους γίνεται ταχύτατα, αλλά δεν είναι πανταχού παρόντες. Κάθε φορά βρίσκονται σε συγκεκριμένο τόπο, δίχως να γνωρίζουν το τι συμβαίνει αλλού.

    Δεν έχουν φύλο, γιατί η φύση τους είναι πνευματική, ενώ δεν χρειάζονται τροφή για να ζήσουν, ή ανάπαυση για να ξεκουραστούν, αλλά ούτε πεθαίνουν και ούτε πολλαπλασιάζονται. Η αθανασία τους δεν πηγάζει από τη φύση τους, αλλά επειδή μετέχουν «κατά χάριν» στην αγιότητα του Θεού.

Διάταξη των αγγέλων

    Ο αριθμός των αγγελικών όντων είναι ανυπολόγιστος και απροσμέτρητος. Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί στη Γεσθημανή για περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων, ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί ότι είδε και άκουσε γύρω από το Θεϊκό θρόνο χορωδία από μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

    Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις. Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ, του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου, μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

    Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι – Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες – Αρχές, Αρχάγγελοι, Άγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος «Άγιος, Άγιος, Άγιος». Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

    Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα ορισμένων αγγέλων. Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία και στη Θεοτόκο. Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει «τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές φορές στη Παλαιά Διαθήκη. Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε, το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση είναι και ο Ουριήλ.

Έργο των αγγέλων

    Οι άγγελοι πραγματοποιούν τριπλό έργο. Πρώτα απ΄ όλα δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό. Αυτή η δοξολογία δεν τους έχει επιβληθεί ως εντολή, αλλά είναι τελείως αυθόρμητη, που ξεπηγάζει από τους ίδιους, όταν αντικρύζουν το κάλλος του Θεϊκού προσώπου και τα μεγαλεία της δημιουργίας του. Τη νύχτα των Χριστουγέννων π.χ. εμφανίσθηκε πλήθος στρατιάς ουρανίου που αινούσε το Θεό για το γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.

    Το δεύτερο έργο τους είναι η διακονία στη Θεία Οικονομία. Νιώθουν τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη προς το Πλάστη τους και σφοδρή επιθυμία για τη δική τους πρόοδο, ώστε να διακονούν τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας. Τα αγγελικά τάγματα μεταδίδουν ιεραρχικά το φωτισμό και τη γνώση το ένα στο άλλο. Τις αποκαλύψεις του Θεού τις διδάσκουν οι ανώτερες τάξεις στις κατώτερες και όταν επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθεί κάποιο μυστήριο σε νου αγίου ανθρώπου, αυτό θα γίνει ιεραρχικά.

    Το τρίτο έργο των αγγελικών δυνάμεων αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων. Με αυτό επιφορτίσθηκαν μετά την δημιουργία του ανθρώπου και το επιτελούν με ιδιαίτερη προθυμία και χαρά, αφού κάθε φορά που μετανοεί ένας άνθρωπος για τις αμαρτίες του, πανηγυρίζουν και χαίρονται στον ουρανό.

    Στο αρχαιότατο έργο «ποιμήν» του Ερμά, γίνεται λόγος για τον προσωπικό φύλακα άγγελο κάθε ανθρώπου. Αυτός μάλιστα είναι τρυφερός, σεμνός, πράος, διδάσκει στην ανθρώπινη καρδιά τη δικαιοσύνη και το δρόμο προς το αγαθό. Και άλλοι πατέρες της εκκλησίας μας διδάσκουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής του φύλακα αγγέλου δίπλα στον άνθρωπο, είναι ο άγιος βίος, διαφορετικά απομακρύνεται εξ΄ αιτίας των πονηρών και αμαρτωλών έργων. Ο άγγελος αυτός παρηγορεί στις θλίψεις, βοηθά στους πόνους, συμπάσχει με τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη μετάνοια και τον προστατεύει από ορατούς και αόρατους εχθρούς.

    Εκτός όμως από το φύλακα άγγελο του κάθε ανθρώπου, υπάρχουν και οι φύλακες άγγελοι των εθνών, των πόλεων και των κατά τόπους εκκλησιών. Στη Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Δευτερονομίου ο Θεός διαμοιράζει τα έθνη και τοποθετεί τα όρια των εθνών σύμφωνα με τον αριθμό των αγγέλων του. Έπειτα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο Θεός έχει εγκαταστήσει σε κάθε πόλη στρατόπεδα αγγέλων που αναχαιτίζουν τις επιθέσεις των δαιμόνων. Ενώ τέλος ο άγιος Ιππόλυτος είναι ιδιαίτερα σαφής, όταν παρομοιάζει την εκκλησία με πλοίο που έχει ναύτες τους αγγέλους.

Τιμή των αγγέλων

    Η ορθόδοξη εκκλησία τιμούσε πάντοτε τους αγγέλους. Η δε τιμητική τους προσκύνηση διακηρύχθηκε επίσημα από τη Ζ΄ οικουμενική σύνοδο σε αντιδιαστολή προς τη λατρεία που αφορά μόνο το πρόσωπο του Θεού.

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο των ακολουθιών, η Δευτέρα αφιερώνεται στις αγγελικές δυνάμεις. Δύο παρακλητικοί κανόνες αφορούν το φύλακα άγγελο και τις επουράνιες Δυνάμεις.

    Ο ετήσιος λειτουργικός κύκλος σηματοδοτείται από έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κυρίαρχη εκείνη της 8ης Νοεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη των αγγέλων υπό τον αρχάγγελο Μιχαήλ ως αντίσταση κατά της αποστασίας του Εωσφόρου.

    Αλλά η κατεξοχήν τιμή των αγγέλων γίνεται στη Θεία Λειτουργία. Εκεί, ο λαός του Θεού στη γη και οι στρατιές του ουρανού με ένα στόμα, σε μία κοινή λειτουργική σύναξη προσφέρουν στο Θεό δοξολογία. Μαζί με τους ιερείς συνέρχονται στο θυσιαστήριο και συλλειτουργούν τη θεϊκή αγαθότητα. Μαζί κυκλώνουν την αγία Τράπεζα και τα τίμια δώρα, διά χειρός αγγέλου αναφέρονται εις οσμήν ευωδίας πνευματικής στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο.

    Ωστόσο, εκείνοι που τιμούν ιδιαίτερα τους αγγέλους είναι οι μοναχοί. Μέσα από την διαρκή προσευχή τους, την υπεράνθρωπη άσκησή τους, αγωνίζονται να ομοιάσουν στους αγγέλους και να αναπληρώσουν το εκπεσόν τάγμα των δαιμόνων. Γι΄ αυτό και η ακολουθία της μοναχικής κουράς φέρει το όνομα: «Ακολουθία του μεγάλου και αγγελικού Σχήματος».
 πηγή

Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς...απαίτηση!

Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σάς σώσει. Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον.
Έρχεται από δώ το κακό; Δοθείτε μά τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σάς προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πως να σάς ελεήσει, με τι τρόπο.
Κι όταν γεμίζετε απ' το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!

Σάς πιάνει φοβία κι απογοήτευση; Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σάς απαλλάξει ο Ίδιος.

Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα.
Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μία μικρή πείρα σ' αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.

γέροντας Πορφύριος

Ρινηλατώντας την ευωδία της πίστης

Απογοήτευση, γκρίνια, βία, ψέμμα, υποκρισία, απελπισία, οργή, η απεχθής οσμή της αμαρτίας. Ο εγωισμός, μπούκωμα ψυχικό, που φράζει την οξυγονούχο αρετή της εκούσιας ταπείνωσης. Ωστόσο δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Πάντα έτσι ήταν. Όμως δεν είναι τόσο το διηνεκές της αμαρτίας, όσο το βάρος της που συνθλίβει την ψυχή. Αυτή, που είναι πλασμένη να αγάλλεται, βρίθει δυσωδίας, όταν εμμένει να αστοχεί. 

Και από την άλλη, άρωμα τερπνό και ανεκτίμητο εκείνο το αλειμμένο στα πόδια του Χριστού, προοικονομία της Ανάστασής Του. Ο μυροβλήτης Άγιος Δημήτριος και τόσοι άλλοι, οι μυρόβλητες εικόνες, σημάδια της θείας χάριτος και της ανθρώπινης συνέργειας. Χέρι αγαπημένο φέρνει μοσχοθυμίαμα από το Περιβόλι της Παναγίας. Γαρδένια, γαρύφαλλο, σπάρτα, τα αρώματα της φύσης, που καίγονται προσφορά μηδαμινή στον προσφέροντα τα πάντα τοις πάσι. Αρώματα, που ταξιδεύουν στην τσιμεντένια πόλη για να ευφράνουν τις τσιμεντένιες από έλλειψη αγάπης και γλυκύτητας καρδιές μας.

Έστω και έτσι όμως, φανερώνουν πως κάπου -και παντού αν το επιθυμήσουμε- φυσά ένας αλλιώτικος αέρας, κοντινότερος στο κατά φύση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Λιβάνι οσφραίνεται στις εκκλησιές και ο ταπεινός επαίτης του θείου ελέους και ξέρει καλά πως η συγχώρεση μυρίζει δάκρυα και μετάνοια, η πίστη ελευθερία κι αγάπη. 

Δέσποινα Ζαμάνη-Κόλλια
πηγή