Απογοήτευση, γκρίνια, βία, ψέμμα, υποκρισία, απελπισία, οργή, η απεχθής οσμή της αμαρτίας. Ο εγωισμός, μπούκωμα ψυχικό, που φράζει την οξυγονούχο αρετή της εκούσιας ταπείνωσης. Ωστόσο δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Πάντα έτσι ήταν. Όμως δεν είναι τόσο το διηνεκές της αμαρτίας, όσο το βάρος της που συνθλίβει την ψυχή. Αυτή, που είναι πλασμένη να αγάλλεται, βρίθει δυσωδίας, όταν εμμένει να αστοχεί.
Και από την άλλη, άρωμα τερπνό και ανεκτίμητο εκείνο το αλειμμένο στα πόδια του Χριστού, προοικονομία της Ανάστασής Του. Ο μυροβλήτης Άγιος Δημήτριος και τόσοι άλλοι, οι μυρόβλητες εικόνες, σημάδια της θείας χάριτος και της ανθρώπινης συνέργειας. Χέρι αγαπημένο φέρνει μοσχοθυμίαμα από το Περιβόλι της Παναγίας. Γαρδένια, γαρύφαλλο, σπάρτα, τα αρώματα της φύσης, που καίγονται προσφορά μηδαμινή στον προσφέροντα τα πάντα τοις πάσι. Αρώματα, που ταξιδεύουν στην τσιμεντένια πόλη για να ευφράνουν τις τσιμεντένιες από έλλειψη αγάπης και γλυκύτητας καρδιές μας.
Έστω και έτσι όμως, φανερώνουν πως κάπου -και παντού αν το επιθυμήσουμε- φυσά ένας αλλιώτικος αέρας, κοντινότερος στο κατά φύση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Λιβάνι οσφραίνεται στις εκκλησιές και ο ταπεινός επαίτης του θείου ελέους και ξέρει καλά πως η συγχώρεση μυρίζει δάκρυα και μετάνοια, η πίστη ελευθερία κι αγάπη.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου