Ταινία-ντοκιμαντέρ: Το λιοντάρι του Χριστού & το "ισχνό ανθρωπάκι"

Το παρακάτω εξαιρετικό αφηγηματικό ντοκιμαντέρ το δημοσιεύουμε με την ευκαιρία της εορτής του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου (25 Ιανουαρίου). 
Αναφέρεται κυρίως στους δύο μεγάλους διδασκάλους & πνευματικούς+κοινωνικούς αγωνιστές Βασίλειο και Γρηγόριο, αλλά δευτερευόντως και σε πολλά μεγάλα ιστορικά & εκκλησιαστικά ζητήματα του 4ου αιώνα μ.Χ.
Η σειρά "Δεν είσαι μόνος", την οποία εγκαινιάζει, προοιωνίζεται σημαντική και επιστημονικά προσεκτική.
Ο Expaganus, απ' όπου το αναδημοσιεύουμε, το συνοδεύει με το παρακάτω σχόλιο:

Όταν είδα αυτό το ντοκιμαντέρ δεν πίστευα στα μάτια μου!
Και όπως είπε ένας φίλος, “Αυτές οι αλήθειες που ακούγονται για τον 4ο Βυζαντινό αιώνα και τις διώξεις των Ορθοδόξων, είναι αυτές που αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια ν’ ακουστούν ενάντια στον άθλιο και ψευδή λαϊκισμό και τα παραμύθια της Χαλιμάς, με τα οποία έχουν γεμίσει το διαδίκτυο οι νεοπαγανιστές!
Στο βίντεο έχουμε αυτό που ακριβώς αναφέρει η βιβλιογραφία για την αδυναμία και εγκατάλειψη του παγανισμού, και αντίθετα, τη ζωτικότητα και ορμή της ορθοδοξίας μέχρι αυτοθυσίας.
Η Ορθοδοξία, μετά τους τρεις αιώνες διωγμών και μια σύντομη ανάσα ανεξιθρησκείας επί Μ. Κων/νου, ξαναέπεσε σε διωγμούς μέχρι να έρθει ο Μ . Θεοδόσιος. Κι όμως κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία για διώξεις στον 4ο αιώνα που ήταν ακόμα κυνηγημένη!
Μέγας ο Κω/νος, Μέγας και ο Θεοδόσιος. Ο πρώτος, μας έβγαλε από τους διωγμούς και τη σφαγή των ειδωλολατρών, ο δεύτερος από τους διωγμούς και τη σφαγή κυρίως των Αρειανιστών. Κι όμως, η ορθοδοξία ποτέ δεν αλλοίωσε τους ιερούς κανόνες για να προστατέψει την πίστη, αλλά υπέμεινε τους διωγμούς.
Και όταν μιλούν ειδωλολάτρες και Ιεχωβίτες (δηλ. Αρειανιστές) για απαγορεύσεις, θα πρέπει να τους θυμίζουμε ότι έγιναν απαγορεύσεις από τον Μ. Κων/νο και τον Θεοδόσιο, αλλά όχι σε αθώους, αλλά σε ενόχους που είχαν κατακρεουργήσει την πλειοψηφία της Ορθοδοξίας: πρώτα δίωξαν και έσφαξαν οι ειδωλολάτρες τους Ορθοδόξους επί τρεις αιώνες και μετά τους έσφιξε τα λουριά ο Μ. Κων/νος. Και επίσης, πρώτα δίωξαν και έσφαξαν οι αρειανιστές τους Ορθοδόξους (και μάλιστα επί Ουάλη, μαζί με τους ειδωλολάτρες), και μετά τους έσφιξε τα λουριά ο Μ. Θεοδόσιος.”



πηγή 

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΚΡΕΜΑ ΣΑΝΤΙΓΙ

 Στα 1886 ο Ερρίκος της Ορλεάνης , δούκας του Ομάλ (1822-1897) , γιος του βασιλιά Λουδοβίκου- Φιλίππου, δώρισε στο Ινστιτούτο της Γαλλίας τον πύργο του Σαντιγί, μαζί με όλες τις συλλογές του, τις οποίες είχε καταφέρει, με υπεράνθρωπες προσπάθειες και ξοδεύοντας αμύθητα ποσά, να συγκεντρώσει. Μοναδικοί όροι αυτής της ανεκτίμητης προσφοράς ήταν να δημιουργηθεί το μουσείο Condé , να μη δανείζονται σε κανέναν οι συλλογές του μουσείου αλλά και να μην αλλάξει καθόλου ο τρόπος έκθεσής των εκθεμάτων.
Το μουσείο Condé περιέχει μια εξαιρετική συλλογή πινάκων και είναι το αμέσως μεγαλύτερο μουσείο από εκείνο του Λούβρου σε πίνακες από τον 15ο έως τον 20ό αιώνα. Πράγματι, κανένα άλλο γαλλικό μουσείο δεν κατέχει τρία έργα του Ραφαήλ, τρία του Φρα Αντζέλικο, τέσσερα του Βατό, τρία του Ντελακρουά πέντε του Πουσέν, πέντε του Ίνγκρ, τέσσερα του Κρέζ, όπως επίσης και πολλά έργα της σχολής του Οριενταλισμού. Εκτός από την πλουσιότατη πινακοθήκη του, το μουσείο Condé διαθέτει άπειρο αριθμό σκίτσων, ακουαρελών και πορτρέτων μεγάλων προσωπικοτήτων της γαλλικής κοινωνίας , της στρατιωτικής ιστορίας, της τέχνης και της επιστήμης. Μεγάλος ακόμη είναι ο αριθμός των εκθεμάτων σε γκραβούρες αλλά και σε έπιπλα, κοστούμια, πολυτελή αντικείμενα οικιακής χρήσης, είδη αργυρο-χρυσοχοΐας κ.ά.

Ο πύργος του Σαντιγί υπήρξε μετά τις Βερσαλίες το σύμβολο της χλιδής της γαλλικής αριστοκρατίας. Θρυλικά έμειναν τα πολυήμερα φαγοπότια που δόθηκαν στους κόλπους του παρασκευασμένα από έξοχους μαγείρους της εποχής, όπως ο πολύς Φρανσουά Βατέλ, που επινόησε την κρέμα σαντιγί και αυτοκτόνησε επειδή δεν είχε στη διάθεσή του ικανό αριθμό ψαριών , για να τα παρασκευάσει στους υψηλούς προσκεκλημένους της βασιλικής οικογένειας. Στα τεράστια ενδιαιτήματά του αλλά και στους έξοχους κήπους του διαδραματίστηκαν πολλά επεισόδια της γαλλικής ιστορίας στα χρόνια της ακμής αλλά και της παρακμής της μοναρχίας . Ο πύργος καταστράφηκε στα τρομερά γεγονότα που ακολούθησαν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά ανοικοδομήθηκε πιστά στα χρόνια της αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα. Σήμερα αποτελεί το δεύτερο must για κάθε επισκέπτη των περιχώρων του Παρισιού ύστερα , φυσικά, από τις Βερσαλίες.

Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων

          Ο σύγχρονος μοναστικός βίος είναι ο ίδιος, ο πανάρχαιος και αείζωος που τρέφεται από τη λειτουργική θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

          Περάσαμε τη μακρά περίοδο της τουρκοκρατίας τρεφόμενοι από την πίστη των Πατέρων, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν αρχίσαμε να ελευθερωνόμαστε  ήλθαν έξωθεν οι Βαυαροί με τον Όθωνα να διοργανώσουν το νέο κράτος.

          Οι άνθρωποι πρόσφεραν αυτό που είχαν. Προσπάθησαν να διοργανώσουν τα πάντα εξαρχής, σύμφωνα με τη ζωή, την παιδεία και τον πολιτισμό τους.

          Έτσι αρχίζει μια νέα περίοδος της ιστορίας μας, που επηρέασε όλη τη ζωή του τόπου, από το πώς θα κτίζωμε τα σπίτια και τις Εκκλησίες, πώς θα εικονογραφούμε  τους ναούς, πώς θα ψάλλωμε, μέχρι το πώς θα διασκεδάζωμε, θα τραγουδάμε και θα χορεύωμε…

          Μέσα σ’ όλη αυτή την αναγέννηση, τη διοργάνωση της παιδείας και τη δημιουργία του νέου πανεπιστημίου, ο μοναχισμός, ως νοοτροπία και πνεύμα, κρίθηκε ως κάτι το ξεπερασμένο και περιττό. Γι’ αυτό με επίσημες αποφάσεις έκλεισαν όλα τα μοναστήρια, εκτός λίγων εξαιρέσεων.

          Η θεολογία έγινε ακαδημαϊκή απασχόληση και επιστήμη. Μία σχολή μαζί με όλες τις άλλες του κρατικού πανεπιστημίου. Τα κηρύγματα και η κατήχηση διαμορφώθηκαν από τους νέους ιεροκήρυκες και αρχιερείς που ήταν απόφοιτοι αυτών των θεολογικών σχολών.

          Μέσα σ’ αυτό το κλίμα σπουδάσαμε  θεολογία. Ακούσαμε κηρύγματα και κατήχηση. Ακούσαμε για βυζαντινισμούς της παραδόσεώς μας και των Πατέρων της Εκκλησίας. Υποφέραμε από σχολαστικισμούς. Ένοιωθες  ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Σαν να πάθαινες πνευματική αποβιταμίνωση. Δεν υπήρχε δυνατότης για πολλές ερωτήσεις. Έπρεπε ν’ ακούς αυτό που σου λέγεται από τους μεγάλους και δασκάλους. Κάτι σ’ ενοχλούσε, κάτι έλειπε: Να μάθεις να λες αυτό που άκουγες.

          Πηγαίνοντας στο Άγ. Όρος βρεθήκαμε σ’ ένα κόσμο άλλου επιπέδου, ήθους και λογικής. Βρήκαμε κάτι πανάρχαιο, αείζωο και πανανθρώπινο.

          Εδώ τιμάται ο άνθρωπος. Δεν υποδουλώνεται. Λειτουργεί μια άλλη σχολή. Δεν μαθαίνουμε αλλά βιώνουμε τη θεολογία.

          Είσαι ελεύθερος να πεις τον όποιο λογισμό σου. Δεν σου κλείνει κανείς το στόμα. Αλλά τα χάνεις και μένεις άφωνος, γιατί πριν μιλήσεις, σου έρχονται απαντήσεις ανέλπιστες.

          Αυτοί που προηγήθηκαν είναι τόσο αληθινοί και τολμηροί, που άνοιξαν διάπλατα δρόμους για τη ζωή και την επέκταση. Ζήτησαν να δουν το Θεό όχι όσο μπορούν αλλά όπως ο Θεός είναι.

          Βρίσκεις άλλη ερμηνεία του μυστηρίου της ζωής και της Αγ. Γραφής, που σου ανοίγει θύρα ζωής, «ην ουδείς δύναται κλείσει». Μαθαίνεις άλλη θεολογική γλώσσα.

Αρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων