Κάλαντα και τραγούδια των Χριστουγέννων

Με τον Παναγιώτη Μυλωνά Εκπομπή της ΕΤ1

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ...ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ

Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα. 

 Για το ποιος φταίει δεν χρειάζονται αναλύσεις και μεγάλες κουβέντες. Κοίτα από το μπαλκόνι σου ποιος στο δρόμο περπατά ανάλαφρα με τα λουστρινένια made in EU υποδήματα και θα είσαι σίγουρος για τον ένοχο. Όποιος δεν κουτσαίνει, αυτός σε κατέστησε υποχρεωτικά ανάπηρο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να βγεις καν στο μπαλκόνι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι σου -στην υπερεκτιμημένη οικογένειά σου- την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού, σκύψε και κοίτα κάτω από τραπέζι. Σε παράταξη θα δεις τα πόδια που προσαρμόστηκαν.

 Δεν είναι το θέμα χρημάτων που κάνει τη διαφορά, είναι η νοοτροπία των πολλών που άλλαξε σταθερά και ήσυχα από το 2010 μέχρι σήμερα. Δεν είναι ο μισθός και η αδιαμαρτύρητη πληρωμή φόρων, αλλά η ευκολία να είναι τα “καλά παιδιά” βρέξει-χιονίσει. Μην τους σταμπάρει το σύστημα και τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Μην γυρίσει το μάτι του πάνω τους ο Πανόπτης και δεν προλάβουν να κρυφτούν. Κοινώς, χέστηδες, είτε έχουν θυρίδες σε τράπεζες, είτε συμπληρώνουν χαρτιά για επίδομα “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Φοβούνται την Ελευθερία περισσότερο από τον Θάνατο και θέλουν να καλύψουν την δειλία τους στριμωγμένοι κάτω από μία σημαία φωνάζοντας με πάθος αλλά κρυμμένοι στο πλήθος “Ελευθερία ή Θάνατος”. Τόσο χέστηδες.

 Τούς βλέπεις με τα καινούργια τους παπούτσια να σπρώχνονται, άλλοι ανάλαφροι κι άλλοι κουτσοί, να είναι μπροστά-μπροστά στην πρώτη γραμμή πληρωμών αποδεικνύοντας ότι σε μια πολεμική σύρραξη θα έκαναν τα πάντα να μπουν στην πρώτη γραμμή λιποτακτών. Δεν παίζει ρόλο αν ο μισθός είναι κρατικός ή από άγριο μεροκάματο. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα που θα δώσεις στο Κράτος θα είναι λυγδιασμένα από το πολύωρο ξύσιμο των αχαμνών σε ένα γραφείο ή λερωμένα από ασβέστη και γράσο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην ίδια πρώτη σειρά στέκονται να δώσουν τον οβολό τους για την “ελευθερία”.


Δεν περνά στιγμή από το μυαλό τους ότι κατάφεραν μετά την Δημοκρατία να καταστήσουν και την Ελευθερία πουτάνα με το ζόρι. Όποιος τα “σκάει” την απολαμβάνει για ένα λεπτό. Μόνο ένα λεπτό διότι το Κράτος-νταβατζής έχει ήδη βρει και άλλους λόγους για πληρωμή να σου επιβάλλει πριν ακόμη ντυθείς και δέσεις τα καινούργια σου παπούτσια έχοντας τελειώσει την γρήγορη συνουσία στα μπουρδέλα-ταμεία των εισπρακτικών ιδρυμάτων. 'Ενα λεπτό κρατάει η Ελευθερία σου: Από την ώρα που ο εισπράκτορας παίρνει τον οβολό σου κι εσύ το αποδεικτικό έγγραφο στα χέρια σου. Μέτρα τις αποδείξεις είσπραξης που σου παρέδωσε το Κράτος από το 2010 μέχρι σήμερα και άθροισε τα λεπτά εικονικής ελευθερίας σου.

Όσον αφορά την πραγματική Ελευθερία είναι σαν αυτόν τον τόπο. Έχει ψηλά και άγρια βουνά. Δεν περπατιούνται με καινούργια λουστρίνια ακόμα κι αν δε σε “χτυπάνε”, ούτε δείχνουν την αξιοθρήνητη ελεημοσύνη να δεχθούν να τα ανέβεις με δεκανίκια.

πηγή

Έτσι είναι τα κορίτσια

Ο μικρός Ματίας προσπαθεί να ανακαλύψει τον μυστηριώδη κόσμο των κοριτσιών, με αφορμή μια σχολική εργασία. – Ένα φιλμ μικρού μήκους από τον Δανό Esben Tοnnesen

Είμαστε όλοι άνω των 40 , αλλά τα επόμενα 100 χρόνια βρίσκονται μπροστά μας!

Wir Sind Alle über 40 
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΝΩ  ΤΩΝ 40

Der Spiegel lacht, wenn er mich sieht. Was hast du dir da weggeschminkt? Ein graues Haar tut doch nicht weh. Es sagt dir nur, dass du noch lebst!

Wir sind alle über 40 hab´m im Leben nichts vermisst! Tiefe Spuren in unsren Herzen. Tausend Sünden im Gesicht! Die nächsten 100 Jahre, die liegen noch vor uns. Wir sind alle noch am Leben!

Ein Glas zuviel, das schadet nicht, denn manchmal braucht die Seele Licht. Wir drehen auf, hauen auf den Tisch! Es ist egal, wie alt du bist!

Wir sind alle über 40 hab´m im Leben nichts vermisst! Tiefe Spuren in unsren Herzen. Tausend Sünden im Gesicht! Die nächsten 100 Jahre, die liegen noch vor uns. Wir sind alle noch am Leben!

Die Zeit vergeht, so wie der Wind zieht sie vorbei. Kannst sie verliern, denn du fängst sie niemals ein! Wir bleiben jung, solang die Leidenschaft noch lebt, solang in uns sich noch was regt!

Wir sind alle über 40 hab´m im Leben nichts vermisst! Tiefe Spuren in unsren Herzen. Tausend Sünden im Gesicht! Die nächsten 100 Jahre, die liegen noch vor uns. Wir sind alle noch am Leben!

Wir sind alle noch am Leben!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της: - Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο. Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του. Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου. Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.
Του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε πριν χρόνια στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ

Η επίκαιρη ιστορία των τοκογλύφων

ΤΑ ΔΥΟ ΣΚΕΛΕΘΡΑ-του Α. Καρκαβίτσα

Με λένε Νικόλα· το παρανόμι μου είναι Βρίζας - Νικόλας Βρίζας. Αλήθεια τώρα σαραβαλιάστηκα σαν το γέρικο το άλογο, μα ήμουνα και γω μια φορά νιος. Την καθεμερνή δουλειά, τη σκόλη γλέντι.
- Τι λεβέντης! Θάμαζαν οι γυναίκες που με βλέπανε.
Και μου ’στελναν προξενιές από πολλά σπίτια και μετο έχει τους. Εγώ πήρα φτωχή, μα κείνη που ήθελε η καρδιά μου. Τώρα γέρασα - έτσι θα ειπεί καθένας σαν ιδεί το ζαρωμένο πρόσωπό μου, τα ψαρά μου τα γένια και το ασπρόμαλλο κεφάλι μου. Αχ! δε γεράνε τον άνθρωπο τα χρόνια, όχι! Άμα χάσει κανείς ό,τι αγαπάει, άμα θάψει στη μαύρη γη γυναίκα κι έξι παιδιά που έλεγε να του κλείσουν τα μάτια, άμα δεν έχει έν’ ακουμπιστήρι στον κόσμο... ναι… τότε ασπρίζουν τα μαλλιά, τότε η ράχη καμπουριάζει, τότε η καρδιά χτυπάει απρόθυμα σαν να δουλεύει χαράμι.
Είπα πως έχασα έξι παιδιά. Ναι, το ένα ύστερ’ από τ’ άλλο τα πήγα όλα, έσκαψα το χώμα και τ’ απίθωσα κοντάστη μάνα τους, την άμοιρη Γιαννούλα. Απ’ ώρα σ’ ώρα θα με απαντήσει ο Χάρος στο δρόμο του και μένα, θα με πάρει στο στερνό μου κρεβάτι και τότε μήτε Νικόλας Βρίζας θα βρίσκεται, μήτε θα θυμάται κάνεις πως ήταν μια φορά. Το νεκροταφείο μας είναι μικρό. Λίγα κυπαρισσάκια εδώ, μια ροδιά εκεί, σανίδια μπηγμένα στα μνήματα - σταυρός πουθενά! Τα βάτα, ο γούλιερος και το μαμούδι πνίγουν την αγριοτριανταφυλλιά και το δεντρολίβανο που φυτρώνει στο μνήμα. Σε λίγα χρόνια για να θάψουν κανένα σαν και μένα φτωχόν και κακομοίρη, θα πάνε να σκάψουν στα δικά μου μνήματα. Εκεί θα βρουν και μια κάσα να έχει δυο σκέλεθρα.
- Ποιανού ήταν αυτό το μνήμα; θα ρωτήσουν.
Ακούστε, την ιστορία του.

Ήταν στα Εβδομήντα το Δεκέβρη. Τότε πέθανε η κόρη μου η Αννέτα. Κακόμοιρο κορίτσι! Το συλλογίζομαι και θλίβετ’ η καρδιά μου. Όση λύπη τράβηξα για τ’ άλλα όλα, τράβηξα για κείνη μονάχα. θα μου ειπείτε γιατί; Τ’ άλλα δεν ήταν παιδιά σου: Δεν είναι όλα τα παιδιά ένα; Αλήθεια όλα τα παιδιά έναν πόνο έχουν, μα είναι άλλο που με βασανίζει μέρα και νύχτα. Εγώ ναι, εγώ κι η κακομοίρα η Γιαννούλα - που να είχε το ξέραμε! - είμαστε η αιτία να μη χαρεί τον Απάνω Κόσμο η Αννέτα μας. Εμείς την πεθάναμε από το ’να και η τύχη της η κακή από τ’ άλλο.
Αν εμείς δε φερνόμαστ’ έτσι μπορεί και να ζούσε ζούσε τώρα το κορίτσι μου· θα είχα και γω αγγονάκια, θα τους έλεγα παραμύθια στο παραγώνι το χειμώνα· το ένα με τα χεράκια του θα τραβούσε τα ψαρά μου τα γένια, το άλλο θα χόρευε στα γόνατά μου, άλλο θ’ ανέβαινε στη ράχη μου και θα μου φώναζαν όλα με την ψιλή φωνίτσα τους: παππούλη! παππούλη! Και γω θα γλίτωνα από πίκρες που με βασανίζουνε τώρα και τρέμω μη με πάρουν ακλούθα στο μνήμα. Αχ! στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα! Τώρα κι αν βαρώ το κεφάλι μου, τίποτα δεν κάνω. Το καημένο το κορίτσι έσβησε σαν το κερί.
Πάσα μέρα άλλο δεν έχω στο νου μου παρά μια σκέψη μονάχα. Πώς είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι; Αν είναι να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, πιστεύουμε πως όλοι θα το παινέψουν. Αν το κάμει άλλος, θα το γυρίσουμε αποδώ, θα το παίζουμε αποκεί κι έπειτα θα ειπούμε: δεν είναι καλό πράμα. Απάνω σ’ αυτό θα σας μιλήσω. Εγώ αγάπησα τη Γιαννούλα. Χωρίς να ρωτήσω κανένα, χωρίς να σκεφτώ πως αν έπαιρν’ άλλη θα ’παιρνα και προίκα, την πήρα τη Γιαννούλα κι όλοι πίστεψα πως με παίνεψαν. Όταν η κόρη μου η Αννέτα αγάπησε τον Αντώνη, εγώ δεν είπα το ναι. Και γιατί; Ξέρω και γω; Μα τι κέρδισα; Τι απόχτησα με την κακογνωμιά μου: Δάκρυα μονάχα. Πήρα δυο ψυχές στο λαιμό μου· έστειλα δυο ζωές παράκαιρα στον Άδη.

Ο Αντώνης ήταν δεκάξι χρονών παλικάρι κι η Αννέτα δεκαπέντε, όταν πιάσαν την αγάπη. Κανείς δεν το ήξερε, γιατί δεν έκαναν τρέλες. Όταν έφτασε τα δεκαφτά - κι ήτανε μια ομορφονιά!... - τη γύρεψαν από καλά σπίτια, μα εκείνη δεν έλεγε το ναι. Σε λίγο έμαθα τον έρωτά της. Αν θέλτε, στην αρχή δε μου βαρυφάνηκε. Το παιδί είχε δυο στρέματ’ αμπέλι, λίγη σταφιδούλα κι ένα σπιτάκι. Μα τον ίδιο χρόνο πάντρεψε την αδερφή του - μια είχε - και της τα ’δωκε όλα. Βλέπεις κάθε πατέρας φροντίζει για το καλό του παιδιού του. Όταν είδα πως ο Αντώνης δεν είχε τίποτα, ηθέλησα να το ξεκόψω. Κάθε βράδυ με τη γυναίκα μου φέρναμε το λόγο στον άγουρο και τον βρίζαμε· τον λέγαμε χαρτοπαίχτη, μεθύστακα, μαχαιροβγάλτη, ψωμόλυσσα. Όλα άδικα, γιατί ήταν καλός, με τ’ όνομα στο χωριό. Η άφτουρη όμως δεν έβγαζε μιλιά ούτε σηκωνότανε να φύγει από κοντά μας. Έβανε το κεφάλι κάτω, έπλεκε την κάλτσα και κάποτε άκουα ένα μικρό αχ! να βγαίνει από τα στήθη της.
- Σιγά και θα καταφέρουμε να τον λησμονήσει· λέγαμε ο! κουτοί.
Να μην τα πολυλογώ είδα κι απόειδα, έκαμα στανικά εκείνο που δεν ήθελα να γίνει με το θέλημά μου. Το κορίτσι δεν πήγαινε καλά, μαράθηκε το χειλάκι του. Στα κρύα του χειμώνα σηκωνότανε την κονταυγή, βουτούσε την μπόλια στο νερό του αυλακιού και την έβανε στα στήθη της να ποντιάσει. Έπρεπε ν’ αποφασίσω ή να χάσω το παιδί μου ή να το δώσω του Αντώνη. Μια μέρα έκατσα και σκέφτηκα μοναχός μου: Τι είν’ ο κάβουρας τ’ είν’ το ζουμί του; τ’ είμ’ εγώ τ’ είν’ το έχει μου; Τίποτα δεν είχα παρά μια κούρνια σπίτι που μπορούσε να το πουλήσει ο δανειστής. Έπαιρνα καμιά σταφίδα μισακή, σήκωνα χρή-ματα για καλλιέργεια και για το σπίτι, να ντυθούμε και να ποδεθούμε ολοχρονικίς. Αν πήγαινε καλά η χρονιά και πούλαγα τη σταφίδα, πλέρωνα τον έμπορο. Αν όχι, έμενα χρέος και πάλι τα ίδια. Η ζωή του οξωμάχου τέτοια είναι πάντα ώσπου να πεθάνει, δου-λεύει για τους άλλους. Έπειτα είχα και μια φαμελιά στη ράχη μου. Ο Αντώνης ήταν γερό παιδί, δουλευτής καλός· άρχισε κάπως να μου αρέσει. Εμείς οι φτωχοί δεν πρέπει να ζητάμε και πολλά πράματα.
Έτσι σκέφτηκα κι αποφάσισα να του τη δώσω την Αννέτα. Το είπα της γυναίκας μου, της ξυνοφάνηκε στην αρχή, μα έπειτα είδε και κείνη το σωστό κι αποφάσισε. Το Μάρτη κάναμε τους αρρεβώνες. Τα παιδιά πέταγαν από τη χαρά τους. Έτρεχαν με δάκρυα να φιλήσουν πότε τα χέρια τα δικά μου, πότε της γυναίκας μου. Κακόμοιρα παιδιά!
- Αν πάει καλά ο Άγουστος, τον Αϊ Δημήτρη θα κάνουμε τους γάμους· είπα.
Από τότε κι η Αννέτα άρχισε, με τα λεφτά που είχε από τα ξεδούλεια της. να φτιάνει κανένα ρουχαλάκι.

Η χρονιά πήγαινε καλή· έγινε σιτάρι, αραποσίτι, κριθάρι, όλα τέλος τα σπαρτά, τα μποστάνια καλά πήγαιναν. Οι χωριάτες είχαν να κάμουν με τον καιρό.
- Σαν καλός ο Άγουστος εφέτος, ε’:
- Ναι· αν βαστάξει έτσι, καλά θα πάμε.
Και όλα για τη μαύρη σταφίδα!
Εγώ σήκωνα χρήματα από το γερο-Γιάννη το Συρεγγέλα. Τώρα πέθανε· σαν με ξεπουπούλιασε μένα, πέθανε. Ήταν κολασμένη ψυχή αλίμονο σε κείνον που έπεφτε στα χέρια του· το ένα άλλο έπαιρνε. Εγώ τον ήξερα, μα βρέθηκα στην ανάγκη. Τον περασμένο χρόνο αρρώστησα βαριά· δεν είχα πού να δανειστώ, γύρεψα του γερο-Γιάννη. Μου έδωκ’ εκατό δραχμές να του δώκω σε δυο μήνες εκατόν πενήντα. Τι να κάμω; Τις πήρα. Όταν σηκώθηκα από την αρρώστια, πήρα τη μισακιά σταφίδα. Για καλλιέργεια σήκωσα πάλι από το Συρεγγέλα. Του έβαλα υποθήκη το σπίτι και κάναμε συμβόλαιο για χίλιες δραχμές• μαζί πηγαίνανε και μετρητά και ψώνια, και ο ψήφος μου.
Στο τέλος του Αλωνάρη άρχισε ο τρύγος. Θέρος τρύγος - πόλεμος! Η εξοχή γεμάτη. Φωνές εδώ, τραγούδια εκεί, γέλια παρέκει. Πανηγύρι γίνεται!
Εδώ είναι σημαδεμένο. Άμα πέσει η σταφίδα στ’ αλώνι, αρχίζουν και τα σύγνεφα στον ουρανό. Τότε αρχίζει και το δικό μας καρδιοχτύπι. Όλοι στον ουρανό έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας.
- Να βαστάξει να σηκώσουμε το πρώτο χέρι και το δεύτερο... ο Θεός ας κάμει το θέλημά του· λέμε άμα ρίξουμε το πρώτο χέρι.
- Αχ! να βάσταγε να σηκώσουμε και το δεύτερο στεγνό!... παρακαλούμε, άμα ρίξουμε και το δεύτερο.
Έτσι περνούμε όλη μας τη ζωή για τη μαυρισμένη τη σταφίδα που να είχε λείψει.
Ωστόσο ο καιρός πήγε καλός. Η σταφίδα ξεράθηκε· την τρίψαμε, τη σωριάσαμε, την κάναμε έτοιμη για τον έμπορο. Όλοι δοξάζαμε το Θεό που τη σηκώσαμε στεγνή. Οι τιμές ακούγονταν καλές κι απ’ ώρα σ’ ώρα περιμέναμε να τη δώσουμε. Οι δυο αρρεβωνιασμένοι μετρούσαν τις ημέρες στα δάχτυλα. Άμα έμπαινα στο σπίτι από την αγορά, στα μάτια με κοίταζαν.
- Ακόμα... μη βιαζόσαστε! τους έλεγα: Η σκύλα από τη βιασύνη της κάνει στραβά τα κουτάβια.
Μια μέρα που γύρισ’ από το μύλο με κράζει παράμερα η γριά μου και μου σφυρίζει στ’ αφτί.
- Ο γερο-Γιάννης έστειλε να πάρει τη σταφίδα.
- Να πάρει τη σταφίδα! Πώς θα πάρει τη σταφίδα!...
Πηγαίνω και τον βρίσκω στο μαγαζί, του πέφτω σταπόδια, τον παρακαλώ να μ’ αφήσει να πουλήσω το πράμα μοναχός μου και να του δώσω τα λεφτά του.
- Όχι, επιμένει· δε γίνεται, θα την ρίξεις στην αποθήκη, θα την πουλήσω γω.
- Μα, γερο-Γιάννη...
- Δεν ξέρω· θέλω να μαζώξω τον παρά μου! Αν δεν τη φέρεις, θα την κατασκέσω σήμερα.
Τι να κάμω; Την έβαλα στα κάρα και την πήγα ο ίδιος στην αποθήκη του τοκιστή.
Πέρασε ο Αϊ-Δημήτρης, ήρθε ο Δεκέβρης. Πούλησε τη σταφίδα ο έμπορος, μα δεν έλεγε να κάμει λογαριασμό. Κινάω και πάω μοναχός μου. - Δε θα κάνουμε, γερο-Γιάννη, λογαριασμό, να μου δώκεις ό,τι μένει, να πορέψω το σπίτι μου;
- Να σου δώκω ή να μου δώκεις! φωνάζει αγριεμένος εκείνος. Να μου δώκεις ακόμη τρακόσες δραχμές. Να τις φέρεις γλήγορα, γιατί θα σου πουλήσω την κούρνια!...
Σπασμοί μ’ έπιασαν· πάνε οι κόποι μου χαμένοι!... Και τα δόλια τα παιδιά; Πάω στο σπίτι.
- Ε τι έκαμες, πατέρα;
- Κλάψτε, κλάψτε, κακόμοιρα, και σεις!
Αρχίσαμε όλοι τα δάκρυα. Μα ο κολασμένος το έκαμε το ψυχικό. Μου πούλησε το σπίτι μισοτιμής και μ’ έριξε χειμώνα καιρό στους πέντε δρόμους. Έπειτ’ από τέτοια ποιος είχε όρεξη για γάμο. Κι αν είχαμε όρεξη, δεν είχαμε τον παρά. Από τον Αντώνη δεν έβγαινε τίποτα.
- Δεν πειράζει, πατέρα, μου είπε· τον αφήνουμε για του χρόνου. Να δουλέψουμε μαζί εφέτο τη σταφίδα.
- Ήταν της μοίρας μας· είπε με πικρό χαμόγελο κι η Αννέτα.

Έτσι άρχισα την καλλιέργεια του άλλου χρόνου με τον Αντώνη μαζί. Άλλο ανάποδο πράμα από τη σταφίδα δεν είναι· ολοχρονικίς δε θέλει να λείψει ο άνθρωπος από μέσα. Άμα ξεσηκωθεί ο καρπός από τ’ αλώνι, αρχίζει ο κλαδοκάθαρος.
Εκείνη τη χρονιά πήγα σε άλλο δανειστή. Του έκαμα συμβόλαιο για εξακόσες δραχμές ψώνια, θειάφες, ημεροδούλια, όλα αποκεί. Εγώ, ο Αντώνης κι οι γυναίκες, δε βγάλαμε πεντάρα· όλοι μέσα στη μισακή παλεύαμε. Ο Μάης ήρθε με δροσούλες. Το λέμ’ εδώ: Τον ποντισμένο τον καιρό, το Μάη το μήνα βρέχει· κακή χρονιά! Μα η σταφίδα πήγαινε καλά· έγιναν γουλές γουλές και μαύρες· ήταν όψιμες εκείνη τη χρονιά. Ήρθε ο Άγουστος, έστρωσε ο καιρός. Ο τρύγος άρχισε στα γεμάτα. Το πρώτο χέρι το ρίξαμε χάμου. Ο καιρός καλός - βλέπεις τον καιρό δεν τον έχει κανείς στο χέρι -ρίχνουμε και το δεύτερο. Δεν έμειναν στα κλήματα παρά οι τσαμπίδες.
Μια μέρα άρχισα να γραβαλίζω για να σωριάσω το πρώτο χέρι· μα είχε ακόμη ρόγα. Έν’ αλωνάκι μονάχα έκανα τηγάνι. Όταν νύχτωσε, φάγαμε ψωμί, ήρθαν και κάτι γειτόνοι και το ρίξαμε στο τραγούδι. Εμείς οι φτωχοί δε θέλουμε και πολύ για να κάνουμε κέφι φτάνει να έχουμε να γυρίζουμε το σπίτι. Τα παιδιά, ο Αντώνης κι η Αννέτα, κρυφομιλούσαν σε μιαν άκρη όλο για το γάμο τους και χαρχατούριζαν. Εγώ τα έβλεπα χαμογελώντας κι έκανα νόημα να τα βλέπει κι η προεστή μου.
Όταν έπεσα να κοιμηθώ, ήταν αστροφεγγιά. Την αυγή που σηκώθηκα μ’ έφαγαν τα φίδια. Κοιτάζω γύρω, συγνεφιά! Αλήθεια, το καλοκαίρι το νερό στρατεύει. Μπορεί να βρέχει στο ένα χτήμα και στ’ άλλο όχι. Μα είδες που λέει· σαν χορεύει η αρκούδα στου γειτόνου σου την αυλή, θα χορέψει και στη δική σου. Τι να κάνω; Λέω με τον Αντώνη να μαζέψουμε το πρώτο χέρι· μα θα την χάλαγα χειρότερα. Ο ουρανός πήγαινε και μαύριζε. Τα σύγνεφα έτρεχαν εδώ και κει σαν βουνά κινούμενα. Η εξοχή βούιζε· φωνές, κακό, τρεχάματα σε όλον τον κάμπο! Στους δρόμους καβαλάρηδες έσερναν σκεπάσματα για τους σωρούς. Τα σπίτια άδειασαν μονώρας. Έβλεπες παπλώματα, σεντόνια, τραπεζομάντιλα, ακριβούς καιβαρυπλερωμένους ρουχισμούς, που δεν έβγαιναν από τ’ αρμάρια παρά σε πίσημη γιορτή ή να δείξουν την προκοπή της νύφης στην προικοπαραλαβή, τώρα να σέρνονται σαν κωλόπανα στους δρόμους, να ποδοκυλιώνται στις λάσπες και τις σβουνιές! Στο ένα χτήμα σώριαζαν ξερό και σύχλωρο τον καρπό· στα άλλο μακινάριζαν· στο άλλο φώναζαν μονάχα και σταυροκοπιόνταν. Εγώ, ο Αντώνης, οι γυναίκες τρέξαμε καταμεσής στ’ αλώνι χωρίς να ξέρουμε γιατί.
- Πατέρα, στράφτει στο Στενό! μου λέει ο Αντώνης.
Γυρίζω· αλήθεια το Στενό άστραφτε. Σύγκαιρα χοντρές ραντίδες έπεσαν πρώτα με ορμή κι έπειτ’ άρχισε δαρτό το νερό. Μείναμε εδεκεί ξεροί, άλλος με το φκιάρι, άλλος με το γράβαλο, άλλος με τη σαρωματιά στο χέρι. Δεν κάναμε τίποτα παρά βλέπαμε το νερό που έβρεχε τη σταφίδα. Τη ζωή μας, την παντοχή μας, ενός χρόνου κόπους, όλα τα χάναμε για μια στιγμή! Α, δε θες άλλο χειρότερο! Να βλέπεις το αίμα της καρδιάς σου να χύνεται και να μη μπορείς τίποτα να κάμεις. Σε ποιον να ξεσπάσεις; Τι να ειπείς; Με ποιον να τα βάλεις;
Το νερό έπεφτε κι έπεφτε! Μας έβρεξε ως το κόκαλο και ούτε το νιώθαμε. Τα μικρά μας κυλιόντουσαν στη λάσπη, βρέχονταν, έκλαιαν και κανένας δεν έλεγε να τα σηκώσει αποκεί. Τέσσερες ώρες βάσταξε ο έμπος· οι τράφοι πλημμύρισαν. Απάνω από τ’ αλώνια και τ’ αυλάκια έπλεκαν οι σταφίδες και μεις βλέπαμε να τις παίρνει το ρέμα, να τις ροφούν τ’ αυλάκια ακίνητοι. Τέλος πρώτος ο Αντώνης κι έπειτα οι άλλοι ριχτήκαμε να τσαλαβουτούμε στα νερά και να τις κυνηγάμε σαν τα σκυλιά τα ξεροκόμματα.
Τώρα τι πρώτο να σκεφτούμε; για γάμο ή πώς να περάσουμε τη χρονιά: Άμα δε βγάλεις το χρέος, δύσκολα σου δίνουν άλλο. Όση σταφίδα μαζέψαμε την πήρε ο δανειστής μας να βγάλει ρακί.
Πέρασαν δυο τρεις μήνες, τα παιδιά μαράζωσαν. Μια ημέρα βλέπω τον Αντώνη κι έρχεται στο σπίτι.
- Πατέρα, δώσ’ μου την Αννέτα κι όπως είναι της τύχης μου θα ζήσω· δε μπορώ πια τέτοια ζωή να την υποφέρω!
Τι να ειπώ και γω; Αποφάσισα μια βραδιά να κάνω το γάμο. Ακούς! σαν χήρα θα πάντρευα το κορίτσι μου. Τι να κάμω; Πες τα της τύχης. Μα ούτε έτσι ήταν γραφτό να τελειώσει. Η Αννέτα αρρώστησε στα καλά· είχε παρμένη πούντα. Τα κρύα πανιά που έβανε στα στήθη της και το νερό που την περόνιασε τον Άγουστο, ξέσπασαν τώρα στα καλά. Ο Αντώνης αρρώστησε και κείνος από την κακοπάθεια κι έπεσε στο σπίτι του γαμπρού του. Ρωτούσε για την Αννέτα και του έλεγαν πως ήταν καλά πάντα. Ένα πρωί - ήταν της τύχης, βλέπεις, γιατί μπορούσε να σωθεί το παιδί - ακούει να νεκροσημαίνουν. Άμα το άκουσε, υποψιάστηκε. Τρέχει, ρίχνει το καπότο απάνω του και πηδάει κάτω από το σπίτι. Η Αννέτα ψυχομαχούσε κείνη την ώρα. Εμείς καθόμαστε γύρω με σταυρωμένα χέρια.
- Μίλα μας, κυρά μου· έλεγε η κακομοίρα η μάνα της. Άνοιξε τα ματάκια σου να μας ιδείς.
Μιλιά εκείνη.
Ο Αντώνης μπαίνει μέσα βιαστικά, πέφτει, αγκαλιάζει, κολλάει στα χείλη της αγάπης του. Σε λίγο που τα χωρίσαμε, ήταν νεκρά και τα δυο τα παιδιά.
Ε, τι τα θες τα πολλά λόγια; Τον Αντώνη τον πήρε και τον συγύρισε ο γαμπρός του· εμείς συγυρίσαμε το κορίτσι μας και τα πήγαμε στο νεκροταφείο. Την ώρα που θα τα βάναμε στο μνήμα, ο γαμπρός του Αντώνη μου λέει:
- Ετούτα τα παιδιά αγαπήθηκαν τόσο πολύ, μα η τύχη δε θέλησε να τ’ ανταμώσει. Δεν τα βάνουμε σ’ ένα μνήμα, να λεν τους πόνους και τα βάσανά τους;
Έτσι κάμαμε. Τα βάλαμε αγκαλιά το ένα σιμά στο άλλο και θυμούμαι καλά μες από τα δάκρυά μου πως είδα τα χείλη τους να χαμογελάνε. Τ’ άμοιρα! ακόμη, εκεί μέσα βρίσκονται. Ο νεκροθάφτης που θ’ ανοίξει τον τάφο τους, θα έβρει τα σκέλεθρά τους αγκαλιασμένα. Τον παρακαλώ να τα θάψει πάλι και να μην τα χωρίσει. Όχι, ας μην τα χωρίσει!... - See more at: http://www.ftiaxno.gr/2014/11/i-epikairi-istoria-ton-tokoglifon.html#sthash.cYkSvaWT.dpuf

«Άσμα Ασμάτων»

 Το «Άσμα Ασμάτων» είναι ένα από τα βιβλία της Βίβλου και αποτελείται από 117 στίχους. Πρόκειται για ένα ερωτικό ποίημα του οποίου η δημιουργία, τον 4ο π.Χ. αιώνα, αποδίδεται στον βασιλιά Σολομώντα.


 Όμορφη, όμορφη, όμορφη που 'σαι αγάπη μου. Τι όμορφη που είσαι. Γλυκιά σαν του περιστεριού και τρυφερή η ματιά σου. Καμιά από τις όμορφες δεν παραβγαίνει εμπρός σου. Εσύ 'σαι κρινολούλουδο κι' εκείνες είναι αγκάθια. Ίδια με κόκκινη κλειστή τα κόκκινα σου χείλη. Σα ρόδι που το κόψανε στη μέση μού φαντάζει πίσω από το πέπλο σου το ροδομάγουλο σου. Τα δυο σου στήθια μοιάζουνε δίδυμα ζαρκαδάκια που να βοσκήσουν βγήκανε μες στα ανθισμένα κρίνα. Φίλα με, φίλα με, μ' όλα τα φιλιά που έχεις μες στο στόμα, μέθα με στης αγκάλης σου το πιο γλυκό κρασί, και το όνομα σου άρωμα, μύρο χυμένο κάτω. Όλων των μύρων τ' άρωμα και η ευωδιά είσαι εσύ. Ναι, πιο πολύ κι' από το κρασί μεθώ όταν μ' αγγίζεις. Να σ' αγαπάνε, άντρα μου, αυτό μονάχα αξίζεις. Όμορφη, αψεγάδιαστη είσαι αγαπημένη. Αχ, μου 'χεις κλέψει την καρδιά μου, αγάπη μου, αδελφή μου, μ' ένα σου βλέμμα μοναχά, μια χάντρα στο λαιμό σου. Μέλι κερήθρας στάζουνε τα δυο γλυκά σου χείλη, μέλι και γάλα αργοκυλούν στη γλώσσα σου από κάτω. Κήπος κλειστός, ολάνθιστος είσαι αγαπημένη, πηγή με γάργαρο νερό. Παράδεισος από δροσιές, παράδεισος από ροδιές το κάθε σου αυλάκι. Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι' ο νάρδος με τον κρόκο, και ρίζες αρωματικές του Λίβανου και σμύρνα και αλόη, και όποιο μύρο πεις, σε 'σένα ευωδιάζουν. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φύσα τα κλωνιά μου, να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου. Κι' ας κατεβεί ο άντρας μου στο κήπο που 'ν' δικός του, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά του θέλει, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά μου θέλει.

Μαθήματα ζωής από τον Ματθαίο Γιωσαφάτ

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, σε αυτή την πολύ ξεχωριστή του ομιλία, μας κάλεσε να δούμε την κρίση σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε όλα αυτά που μας μπλοκάρουν και μας φέρνουν πίσω ως κοινωνία. Μόνο όταν δίνεις κάτι πίσω στην κοινωνία στην οποία ζεις και αναπτύσσεσαι μπορείς να νιώθεις ικανοποιημένος και ευτυχής.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ο ένας με τον άλλο, ως ομάδα και όχι ως μονάδα.

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1963 και απέκτησε την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου το 1967. Μετέβη για περαιτέρω σπουδές στον Λονδίνο, όπου και παρέμεινε για δεκαπέντε χρόνια. Εκεί έλαβε μετά από εξετάσεις διάφορα διπλώματα στην Ψυχιατρική και Παιδοψυχιατρική ( Δίπλωμα Ψυχολ. Ιατρικής, ανώτατο Δίπλωμα Ψυχιατρικής του Κολλεγίου Ψυχιάτρων κ.λ.π.). Εξελέγη διευθυντής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (Κέντρο Παιδικής και Οικογενειακής Ψυχιατρικής Finchley Λονδίνου). Δίδαξε στο Κέντρο Towistock και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Ιατρικό Μεταπτυχιακό Κέντρο) ως Επίκουρος Καθηγητής (Senior Lecturer). Έκανε επίσημη πενταετή εκπαίδευση στην Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία και τετραετή στην Ομαδική Ανάλυση και Οικογενειακή Θεραπεία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εξελέγη διευθυντής του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής. Ίδρυσε με άλλους την Ελληνική Εταιρία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, που εκπαιδεύει στην ατομική ψυχαναλυτική θεραπεία, και την Ελληνική Εταιρία Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας, της οποίας είναι και πρόεδρος και διευθυντής του Εκπαιδευτικού της Ινστιτούτου. Είναι τακτικό μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών Εταιριών και έχει μετάσχει στην συγγραφή πολλών επιστημονικών βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων. Έχει κληθεί να μιλήσει σε πολλά κέντρα του εξωτερικού (Παν/μιο Οξφόρδης, London School of Economics κ.α.) καθώς και σε πολυάριθμα νοσοκομεία, επιστημονικά κέντρα, στη σειρά διαλέξεων του Megaron Plus κ.λ.π. Είναι και ο ιδρυτής, με άλλους συναδέλφους, της Παιδοψυχιατρικής Εταιρίας Ελλάδος, της οποίας και εξελέγη ο πρώτος Πρόεδρος.

Γέροντας Σωφρόνιος - Εκκλησία και πολιτική

Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς».
Η εντολή όμως του Χριστού λέει «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44).
Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο  επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών.
Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη
συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς.
Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως «μαρτύριο»για τον Χριστό.
Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή
εκβιαστικό τρόπο, θα αποδειχθεί τελικά αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη.Η ιστορική πείρα το απέδειξε αυτό σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων.
Ήδη εμείς παρατηρήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας πως η ιδέα της δικαιοσύνης ενέπνεε τους ανθρώπους στη μάχη με τον δεσποτισμό
και την εκμετάλλευση, για την ελευθερία και τα πλήρη δικαιώματα για όλους.Ωστόσο, οι επαναστάσεις κατέληξαν ή μετατράπηκαν σε τρομοκρατικά καθεστώτα με την κατάπνιξη τεράστιων μαζών πληθυσμού,με τη στέρηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και τα παρόμοια.
Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος,η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως
του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις ,ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο όνομα του Χριστού.
Να ελέγξουμε όμως την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, μπορούμε και το κάνουμε,
όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.
Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες τις συμμετοχές
στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα.Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου.
Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς,
θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός.
Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο. Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». 
Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν
μεγάλου πλήθους πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά,
χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας.
Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα,και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως
«κύμβαλον αλαλάζον».
Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία·
ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία.
Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ήμερα του Γολγοθά του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του.
Αυτός μόνος στάθηκε καταδικασμένος από το Ρωμαϊκό Κράτος του δικαίου, από το Νομικό Συνέδριο, και ακόμη από τον όχλο του λαού.
Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε
με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως».
Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.
Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο…
πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, 
«το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», 
Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2010

Ολιβιέ Κλεμάν:Αν δεν είχα γίνει ορθόδοξος δεν ξέρω εαν θα είχα κατορθώσει να ζήσω

 
«Ἂν δὲν εἶχα γίνει Ὀρθόδοξος, δὲν ξέρω ἂν θὰ εἶχα κατορθώσει νὰ ζῶ.
Οὔτε τὸ ἕνα πόδι δὲν μπορῶ νὰ ἀπομακρύνω ἀπὸ τὸ ἄλλο, παρὰ μόνο μέσα σ’αὐτὸ τὸ γλυκύτατο φῶς, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ δίδαξε νὰ βλέπω τὸ Χριστό, κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, κάθε χορταράκι ὅπως τοὺς ἀστερισμοὺς τοῦ οὐρανοῦ. Γιατὶ μὲ δίδαξε ὅτι καὶ οἱ ἀστερισμοὶ οἱ πιὸ ἀπόμακροι καθρεφτίζονται στὸ πρόσωπο ἐκείνου ἢ ἐκείνης ποὺ ἀγαπῶ».(Ὀλιβιὲ Κλεμάν, «Ὀρθοδοξία καὶ πολιτική», ἐκδόσεις Μήνυμα, Ἀθήνα 1985, μετάφραση -ἐπιμέλεια Γιάννης Λάππας-Γιάννης Ζερβός).

- «Γνωρίζετε, βέβαια, τὸ πιὸ πεζὸ ἐπιχείρημα τῶν ἀθέων: Γιατί ὁ Θεὸς δὲν τὰ ρυθμίζει ὅλα αὐτὰ ἀφοῦ εἶναι παντοδύναμος; Εἶναι παντοδύναμος ὁ Θεός. Ἀλλὰ ἡ δύναμή του δὲν εἶναι αὐτὴ τῶν δικτατόρων καὶ τῶν δημίων, οὔτε κἂν ἡ δύναμη ποὺ μπορῶ νὰ ἀσκήσω μέσα στὸ μίσος μου. Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ εἶναι –κι ἐδῶ χρησιμοποιῶ ὅρο δυσκολομετάφραστο ποὺ θέλει ἀνάλυση - ἡ Ἀγάπη.» (ὅ.π. σελ.11).

- «Οἱ καλύτεροι ψυχολόγοι, οἱ καλύτεροι παιδαγωγοί σήμερα, εἶναι ρητοί: ἡ ἀνταρσία τῶν ἐφήβων προέρχεται ἀπό τὸ γεγονός ὅτι ἀπογοητεύθηκαν κατάβαθα ἀπὸ τὸν ὥριμο ἀπόντα πατέρα ἢ πατέρα χαμένο, ποὺ γίνεται περιοδικά «flic».
Ἀλλ’ ἂς ἐμφανιστεῖ ἕνας ἄνθρωπος λιγάκι αὐθεντικός, ἕνας ἀληθινὰ ὥριμος, καὶ τότε ὅλες οἱ λιγοθυμισμένες ἀνάγκες τοῦ θαυμασμοῦ καὶ σεβασμοῦ θὰ τὸν ἀγκαλιάσουν. Ἡ ἀνταρσία τοῦ ἐφήβου ἐναντίον τοῦ πατέρα δὲν εἶναι, γενικά, ἡ ἄρνηση τῆς οὐσίας τῆς πατρότητας. Εἶναι ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ἄλλης πατρότητας,μιᾶς πατρότητας ποὺ θὰ τὴν διάλεγε καὶ ποὺ δὲν θὰ ἐπιβάλλονταν, μιᾶς πατρότητας συνδεμένης μὲ τὴν ἐλευθερία μὲ ἕναν ἀδελφικὸ δεσμό, μιᾶς πατρότητας γιὰ τὴ μύηση στὸ Πνεῦμα. 
Καὶ ἐδῶ θίγουμε ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ρίζες τοῦ σύγχρονου ἀθεϊσμοῦ (γιατὶ ὁ «θάνατος τοῦ πατρός» εἶναι βαθιὰ δεμένος μὲ τὸν ἀθεϊσμό) καί, λοιπόν, τοὺς δρόμους τῆς θεραπείας του γιὰ μερικοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ καλούμαστε νὰ βοηθήσουμε. 
Γιὰ τὸν χριστιανὸ παιδαγωγό, γιὰ τὸν χριστιανὸ μέσα στὸ χῶρο τῆς πατρότητας, τὸ πρωτότυπο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ πιὸ ἀρρενωπὸς καὶ ὁ πιὸ ταπεινός: «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι», δηλαδὴ (καὶ τοῦτο μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ κάνει αἰσθητό, ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ πεῖ): «εἶστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, πιστεύετε ὅτι εἶστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, ἀλλ’ ἀπατᾶσθε⋅ στὴν πραγματικότητα εἴμαστε συγκεντρωμένοι γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό». ( Ὀλιβιέ Κλεμάν, Παρατηρήσεις ἑνός Λαϊκοῦ πάνω στὴ Μαρτυρία τῆς Πίστης, Ἀπόδοση: Λουκίας Ἰ. Μεταξᾶ, Ἀπό τὸ «Χριστιανικὸν Συμπόσιον» Ἀθῆναι 1967, Ἐκδ. Ἰ.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε.).

- «Γιατί ὅμως μᾶς δημιουργεῖ τόσα προβλήματα ἡ ἐξουσία; Μὰ γιατὶ χάσαμε τὴν ἔννοια τῆς αὐτοθυσιαστικῆς καὶ ἀπελευθερωτικῆς πατρότητας. Μόνον οἱ μοναχοὶ τὴ διατήρησαν. Πρέπει τὴν πατρότητα αὐτὴ νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε ξανὰ μέσα στὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν… ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῶα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕναν πατέρα. Τὰ ζῶα δὲν ἔχουν πατέρα, ἀλλὰ μόνο γεννήτορες… Ὁ πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρέπει νὰ μάθει στὸ παιδί του ὅτι θὰ πεθάνει, θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ὅτι αὐτὸ ἔχει κάποιο νόημα» ( Ὀρθοδοξία καὶ πολιτικὴ, σελ. 32).

- «Οἱ μοναχοὶ ἀντικαθιστοῦν θεληματικὰ τοὺς μάρτυρες ὅταν ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει μιὰ σχετικὴ εἰρήνη. Ὁ μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ βυθίζεται ζωντανὸς μέσα στὸ θάνατο γιὰ νὰ βρεῖ τὴν Ἀνάσταση προκειμένου νὰ τὴν μεταδώσει στὴν ἀνθρωπότητα» (ὅ.π. σελ. 15).

πηγή

Oρθοδοξία & Αναρχία

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ,  ΤΟΤΕ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Μ.ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ
ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ , ΜΕ ΘΕΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ

Η Εκκλησία δεν λειτουργεί με κοσμικούς θεσμούς

 Ἡ Ἐκκλησία δὲν λειτουργεῖ μὲ κοσμικοὺς θεσμούς
Ὁ θεσμὸς καὶ τὸ ἀπροσδιόριστο τῆς ἐλευθερίας

Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης

---

Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ὡς διαρκὴς θεοφάνεια. Ἐὰν «ὁ ἐωρακὼς τὸν Υἱὸν ἐώρακε τὸν Πατέρα» καὶ ὁ ἐωρακὼς τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἐώρακε τὸν ἀοράτως μεθ᾿ ἡμῶν ὄντα Θεάνθρωπον Κύριον καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Δὲν ὑπάρχει μὲ ἄλλο τρόπο ἡ Ἐκκλησία καὶ μὲ ἄλλο τρόπο διδάσκει ἢ θεολογεῖ. Ὁ τριαδικὸς τρόπος ὑπάρξεως συνιστᾷ τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποτελεῖ τὸ σαφὲς κήρυγμα, ποὺ πείθει τὸν ἄνθρωπο ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἀγαπᾷ τὸν κόσμο καθὼς ἠγάπησε καὶ ἀγαπᾷ τὸν Υἱόν.

Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ποὺ παρέχει ἐλευθερία, ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο καὶ φυσιολογικὸ κλίμα μέσα στὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο πιστεύει ὁ ἄνθρωπος, ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, γιατί ζεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα μὲ τὸν Θεάνθρωπο. Ἔχει ὀργανικὴ σχέση μαζί Του, ὅπως τὸ κλῆμα μὲ τὴν ἄμπελο.

Ἂν μὲ κοσμικὸ τρόπο διοργανώνομε τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ μὲ πνευματικό, νομίζομε, τρόπο κηρύττομε τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ δυὸ (θεσμὸς καὶ χάρισμα) πάσχουν καὶ εἶναι ἀμφιβόλου γνησιότητος.

Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθε, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά. Δὲν μπορεῖ μὲ παλαιό, κοσμικό, τρόπο νὰ βιοῦνται καὶ νὰ κηρύττονται τὰ καινά, τὰ ὁποῖα πείθουν δι᾿ ὅλων τῶν τρόπων τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς συμπεριφορᾶς τους. Καὶ οὔτε εἶναι δυνατόν με αὐθαιρεσίες ἀτομικῶν ψευδαισθήσεων, ὡς δῆθεν χαρισματικῶν ἐμπνεύσεων, νὰ φανερώνεται τὸ ἀμετακίνητο τῆς πίστεως.

Ἔτσι τὸ κάθε τί στὴν Ἐκκλησία φανερώνει τὸ τριαδικὸ καθώς, καὶ ἰδιαίτερα ἡ εὐχαριστιακὴ ἱερουργία, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἕνα χάρισμα, μιὰ δωρεὰ ἐκ τοῦ Πατρός, διὰ τοῦ Υἱοῦ, συνεργείᾳ τοῦ Πνεύματος. Ἐὰν σωθεῖ τὸ τριαδικὸ «καθώς», σῴζεται ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπο ἐν κοινωνίᾳ. Καὶ ἐὰν σῴζομε καὶ ζοῦμε τὸ «καθώς» τὸ θεανθρώπινο, τότε τὸ ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως τῆς ἑνώσεως τῶν δυὸ ἐν Χριστῷ συνελθουσῶν φύσεων διατηρεῖται καὶ ἐπεκτείνεται ὡς εὐλογία στὴν ἑνότητα ἀληθείας καὶ ζωῆς, θεσμοῦ καὶ χάριτος, νόμου καὶ ἐλευθερίας. Περιχωροῦνται ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως τὰ φαινομενικῶς ἀντίθετα. Καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν περιχώρηση διακρίνομε τὴν πανταχοῦ καὶ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος διαρκῆ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ πορεύεται ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ στὸν ἀγρὸ τῆς ἱστορίας. Καὶ συμπορεύεται μὲ κάθε ἀγωνιῶντα, ἐρευνῶντα καὶ ἀπελπιζόμενο. Ὄχι γιὰ νὰ τοῦ δώσει μαγικὲς λύσεις, ὡς ναρκωτικὸ ψευδαισθήσεων, ἀλλὰ νὰ τοῦ ἀνοίξει τὰ μάτια, νὰ τοῦ χαρίσει τὶς αἰσθήσεις, νὰ γίνει μία αἴσθηση, γιὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ μάθει τὴν καινὴ πολιτεία καὶ θεολογία, ποὺ ἀνάγει στὸν οὐρανὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ κατάγει στὴ γῆ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, καὶ βάζει τὴν τριαδικὴ ζύμη μέσα στὸ γαιῶδες ἡμῶν φύραμα.

Ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας

Ὅλα σὲ πείθουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, σὲ ἀναπαύουν, γιατὶ σοῦ κοινοποιοῦν τὴν τελικὴ συμφιλίωση, ποὺ εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἀλήθεια καὶ ἐνέργεια τῆς τριαδικῆς θεότητος. Κάθε στιγμὴ καὶ μὲ κάθε ἐκδήλωση σοῦ προσφέρεται ἀφώνως τὸ σύνολο τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο, τὸ σημερινὸ καὶ τὸ ἀτελεύτητο. Ὅταν ὁ Κύριος συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες, χαρίζει καὶ τὴ σωματικὴ ὑγεία στὸν παραλυτικό. Καὶ γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἔχει ἐξουσίαν ἀφιέναι ἁμαρτίας, λέγει τῷ παραλυτικῷ: Ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου (Μάρκ. 2, 11).

Τὰ πάντα πάντοτε συλλειτουργοῦν θεανθρωπίνως. Βρίσκεις τὴ ζεστασιὰ τῆς συντροφιᾶς στὴν ἔρημο τῆς ἀσκήσεως. Καὶ ζωντας ἐν ἀγάπῃ μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν σου αἰσθάνεσαι στὴν ἐλευθερία τῆς ἀναχωρήσεως.

Ὅταν μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν θεανθρώπινο κόσμο λὲς «ὑπακοή», καταλάμπεσαι ἀπὸ τὴ χάρη τῆς ἐλευθερίας, στὴν ὁποία ὁδηγεῖσαι.

Ὅταν λὲς «ἀναχώρηση καὶ κατὰ μόνας παραμονή», ζεῖς τὴν πραγμάτωση τῆς ἀχράντου κοινωνίας καὶ συμβιώσεως μὲ ὅλους.

Ὅταν σκεφθεῖς τὴ Μεγάλη Παρασκευή, μεταφέρεσαι στὸν βαθὺ ὄρθρο, ποὺ ὑποφώσκει τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Καὶ ὅταν σκεφθεῖς τὸν θάνατο, ἐξάπτεται χαρὰ ἐν τῇ καρδίᾳ σου, κατὰ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ.

Ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀνθρώπινο ἀλλὰ θεανθρώπινο καθίδρυμα. Καὶ ὁ τρόπος ποὺ λειτουργεῖ εἶναι μία πιστοποίηση καὶ φανέρωση τῆς διαρκοῦς μεθ᾿ ἡμῶν παρουσίας τοῦ Κυρίου.

Οἱ ἀνθρώπινοι καὶ κοσμικοὶ θεσμοὶ (ἢ οἱ πνευματικοὶ θεσμοὶ ποὺ διοργανώνονται μὲ κοσμικὸ τρόπο) ἔχουν ὡς σκοπὸ νὰ προωθήσουν τὰ σχέδια τῶν ὑπευθύνων τους. Νὰ αὐξήσουν τὴ δύναμη καὶ ἐπιρροή τους. Νὰ ἐπιβάλουν τὴ θέλησή τους καὶ νὰ ὑποδουλώσουν ὅσο γίνεται περισσότερους· ἴσως καὶ μὲ τὸν σκοπὸ νὰ τοὺς σώσουν. Γιατί αὐτοὶ ποὺ σκέφτονται μηχανικὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ φανταστοῦν καὶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μὲ καταργημένη τὴν ἐλευθερία, δηλαδὴ μὲ καταργημένο τὸν ἄνθρωπο.

Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς θεσμούς, ποὺ λειτουργοῦν μὲ κοσμικὸ τρόπο, σὰν μηχανές, ὁ ἄνθρωπος ἢ ὑποτάσσεται καὶ καταντᾷ ἄβουλο ὄν, ὡς μισθοφόρος ἢ ἐξάρτημα μηχανῆς ἢ ἀντιδρᾷ διασπαστικά. Ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸν θεσμό. Καὶ δεσμεύεται στὸν ἀτομικό του λογισμό, ρυθμίζοντας μ᾿ αὐτὸν τὴ ζωή του καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἴσως τὸν ἀκολουθοῦν.

Τὸ ἀπροσδιόριστο τῆς ἐλευθερίας

Ἀλλὰ ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἑνότητά του μὲ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ συγκροτεῖται διὰ τοῦ τριαδικοῦ «καθώς», χάνει τὴν ἐλευθερία του. Γιατί χάνει τὸν ἑαυτό του τὸν ἀληθινό, ποὺ εἶναι ὅλοι οἱ ἄλλοι.

Κανεὶς θεσμὸς ἀνθρώπινος, οὔτε καὶ ἂν ὀνομάζεται ἐκκλησιαστικός, δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει, νὰ ἀνεχθεῖ καὶ νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει τὴν πνοὴ τοῦ Θεοῦ μέσα του, ἐπιποθεῖ τὸ «πορρωτέρω», τὴν ἐπέκταση, τὸν Χριστό. Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναπαυθεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ καμιὰ ὑπόσχεση ἢ ἐνδοκοσμικὴ προοπτική, γιατί διψᾷ τὸ ἀσύλληπτο καὶ ἀνθρωπίνως ἀνέφικτο. Λέει ὅλη του ἡ ὕπαρξι «ὄχι» στὸν κοσμικὰ ὀργανωμένο θεσμό, ποὺ θέλει δῆθεν νὰ τὸν χειραγωγήσει στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας.

Γιὰ τὸν ἄνθρωπο καλὸς πνευματικὸς θεσμός, ποὺ λειτουργεῖ μηχανικά, εἶναι μόνο ὁ ἑτοιμόρροπος, ὁ διαλυμένος καὶ ἀνύπαρκτος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, ποὺ τὰ ξέρει ὅλα αὐτά, ᾖλθε καὶ διέλυσε τὶς φυλακές. Κατέστρεψε τὴν ἀπάτη. Ἀνέτρεψε τὶς τράπεζες τῶν κολλυβιστῶν καὶ τὶς καθέδρες τῶν ἐμπόρων, ποὺ μετέτρεψαν τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ σὲ οἶκο ἐμπορίου. Μᾶς ἀπήλλαξε ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ Νόμου. Καὶ μὲ τὴν κάθοδό Του στὸν Ἅδη «μοχλοὶ συνετρίβησαν, ἐθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ἠνοίχθησαν, νεκροὶ ἀνίσταντο».

Καὶ βγῆκαν ὅλοι οἱ νεκροὶ ἔξω, στὸ φῶς. «Καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος».

Καὶ συνεκρότησε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ δὲν εἶναι φυλακὴ (ἔστω μὲ χρυσὰ κάγκελα), ἀλλὰ εἶναι ἐλευθερία καὶ κραταιὰ ὡς ὁ θάνατος ἀγάπη. Καὶ εἶναι ἡ μήτρα μιᾶς ἄλλης μάνας, εὐρυχωροτέρας τῶν οὐρανῶν, ποὺ γεννᾷ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ εἴμαστε παιδιὰ τῆς ἐλευθέρας (Γαλ. 4, 16), παιδιὰ τῆς ἐλευθερίας, ποὺ τὴν κερδίζομε μὲ τὴν ὑπακοὴ στὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι Ἀγάπη.

Καὶ ἐὰν οἱ ἀνθρώπινοι θεσμοὶ φοβοῦνται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν κουτσουρεύουν ἢ τὴν καταργοῦν, ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας γεννᾷ τοὺς ἐλευθέρους ἐν Πνεύματι ἀνθρώπους. Καὶ ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας τὸ Πνεῦμα. Τὸ ὁποῖο ὅπου θέλει πνεῖ καὶ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποὺ ὑπάγει. Οὕτως ἐστὶ πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος (Ἰω. 3.8).

Καὶ τὸ ἀπροσδιόριστό της ἐλευθερίας, ποὺ ἰσορροπεῖ διὰ τῆς ἀγάπης τῶν ἐν τριαδικῇ κοινωνίᾳ προσώπων, εἶναι ἡ πέτρα τῆς πίστεως.

Οἱ ἀληθινὰ χαρισματικοὶ

Οἱ ἅγιοι δὲν εἶναι φύλακες νόμου ἀλλὰ νομοθέτες, κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο. Ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι χαρισματικὸς καὶ τὰ χαρίσματα τῶν ἁγίων λειτουργοῦν ὡς θεσμοὶ καθοδηγητικοὶ γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα.

Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν χαρισματοῦχοι ἀλλὰ γίνονται, γεννῶνται διαρκῶς. Δὲν πῆραν κάποτε ἕνα χάρισμα ὡς ἰδιότητα στατική, ἀλλὰ δέχονται μία εὐλογία ποὺ τοὺς χαρίζεται διαρκῶς. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀληθινὰ συνειδητοποιοῦν τὴν ἔσχατη ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Βλέπουν ὅλους τοὺς ἄλλους καλοὺς καὶ καθαρούς. Θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως. Ἔχουν τὴ χάρη τῆς τρεμάμενης συντριβῆς τοῦ ταπεινοῦ, τοῦ ἐξουθενημένου. Καὶ σὰν σφουγγάρι ρουφοῦν τὴ χάρη. Δέχονται τὰ χαρίσματα τῆς ἔσωθεν ἀναπαύσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ. Δὲν τὰ θεωροῦν δικά τους κατορθώματα, οὔτε ἀξιοποιήσιμες δυνατότητες γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸ κῦρος τους ὑποτιμώντας τοὺς ἄλλους.

Ἐκπλήσσονται ἀπὸ τὴν ἄφατη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ αὐθορμήτως τὰ ἀποδίδουν, τὰ ἐπιστρέφουν, ἀμέσως στὸν Δωρεοδότη. Καὶ αὐτὸ τοὺς καθιστᾶ ἄξιους νὰ δέχονται συνέχεια νέα χαρίσματα, μεγαλύτερα, πάναγνα, πνευματικά, εὐλογοῦντα τὰ σύμπαντα. Καὶ αὐτοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν Θεό.

Καὶ μόλις φανεῖ ὅτι ὁ κόσμος τοὺς τιμᾷ, παραξενεύονται, δυσανασχετοῦν, συστέλλονται. Καὶ κρύβονται, εἴτε στὴν ἔρημο, εἴτε πίσω ἀπὸ τὸ παραπέτασμα κάποιας πλαστῆς μωρίας καὶ σαλότητος. Καὶ ἡσυχάζουν. Ζοῦν, παρακολουθοῦν καὶ συμβάλλουν στὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος καὶ τῆς χάριτος μέσα στὸ σῶμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος.

 Τὸ ΒΗΜΑ, 24/10/1999, Σελ.: B07

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ  ΜΝΗΜΕΣ

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΦΩΣ

Lila : μια γλυκιά ταινία μικρού μήκους για τη ζωή

Ο Carlos Lascano έφτιαξε μια ταινία μικρού μήκους, τη Lila, για την καθημερινότητα, τη ζωή γενικότερα, και τον τρόπο που τη βλέπει η ζωγράφος-πρωταγωνίστρια.

Η Lila φαντάζεται και βάζει τα δικά της χρώματα, δίνει τη δική της 'πινελιά', τη δική της τροπή, σε όσα βλέπει γύρω της, με ιδιαίτερα συγκινητικό και γλυκό κλείσιμο. Ένα φιλμάκι για τη ζωή και την οπτική, τη στάση και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας, με στοιχεία animation.

Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια

 Γιατί μαμά πετάνε πέτρες αυτοί οι άνθρωποι στο πάρκο;
-  Μη σε νοιάζει κοριτσάκι μου, λιθοβολούν μια κυρία που έφυγε από τον άντρα της. Έχουν τον δικό τους πολιτισμό, μην τους παρεξηγείς.

Του Θάνου Τζήμερου στο protagon
 Αυτό είναι πολυπολιτισμικότητα. Να συνυπάρχουν διαφορετικοί κώδικες «αξιών» στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κι ο ένας να λειτουργεί παράλληλα με τον άλλον. Δεν είναι να πηγαίνεις για φαγητό πότε σε κινέζικο και πότε σε μεξικάνικο. Υπάρχει ένα μέρος στη γη που κάτι τέτοιο να συμβαίνει; ΠΟΥΘΕΝΑ! Υπήρξε; ΠΟΤΕ! Πολυφυλετικότητα, ναι. Δηλαδή να συμβιώνουν άνθρωποι διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, οι οποίοι όμως έχουν υιοθετήσει ΕΝΑΝ πολιτισμό: κοινές βασικές αξίες.

Και για να μιλάμε συγκεκριμένα: μια αξία του δυτικού πολιτισμού είναι ότι οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άντρες. Ναι, την κατέκτησε δύσκολα, μετά από πολύ αίμα, πολλές Υπατίες και πολλές «μάγισσες» στην πυρά. Αλλά την κατέκτησε. Τέλος.

Μια άλλη αξία είναι η ελευθερία του λόγου. Το γνωστό: «διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», είτε το είπε ο Βολταίρος είτε όχι.

Να πούμε κι άλλες; Τα ατομικά δικαιώματα, η ανεξιθρησκεία, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό, η οικονομική ελευθερία. Και πάνω απ’ όλα: η δυνατότητα μιας κοινωνίας να εξελίσσεται, να επινοεί το μελλοντικό της πρόσωπο.

Για να προφτάσω τους ηλίθιους που κάνουν πάντα τα ίδια «προκάτ» σχόλια: και «σε μας» υπάρχουν χούντες, λογοκρισίες, τραμπουκισμοί, θεούσες, φανατικοί, δικτάτορες, ολοκαυτώματα, άντρες που δέρνουν τις γυναίκες τους, παιδόφιλοι, αιμομίκτες, δολοφόνοι. Αλλά θεωρούνται παραβάτες των κοινών μας αξιών και τιμωρούνται. Κι αν ένας φανατικός ιερωμένος αρχίσει τα ρατσιστικά κηρύγματα από άμβωνος, αντιμετωπίζεται ως κωμική φιγούρα, υλικό για τους «Ράδιο Αρβύλα» και για καλαμπούρια στα social media.

Ποιες από αυτές τις αξίες του δυτικού πολιτισμού έχει το Ισλάμ; Καμία! Μπορεί να συνυπάρξει με τον δυτικό πολιτισμό;

Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε, πριν κατανοήσουμε ένα θεμελιώδες λάθος στη σύγκριση Χριστιανισμού και Ισλάμ. Δεν πρόκειται μόνο για σύγκριση θρησκειών. Όλες οι θρησκείες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, δεν περιορίσθηκαν στη διαχείριση του Επέκεινα. Δεν έμειναν στην προσέγγιση των φιλοσοφικών ερωτημάτων της ζωής και στις όποιες εξηγήσεις αποπειράθηκαν να δώσουν οι ιδρυτές ή οι απόστολοί τους. Επεκτάθηκαν σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θέσπισαν κανόνες δικαίου, ακόμα και υγιεινής. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, γυναίκα που έχει περίοδο είναι ακάθαρτη. Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναικός και οι προγαμιαίες σχέσεις είναι πορνεία, όπως πορνεία είναι και το εντός του γάμου «παρά φύσιν» σεξ. (Όλες οι θρησκείες δαιμονοποίησαν τις ηδονές, γιατί αντιλήφθηκαν την απειλή από την απελευθερωτική τους επίδραση.) Και καθώς κάθε θρησκεία, για να ισχυροποιήσει τις θέσεις της, επικαλείται θεοπνευστία, εγκλωβίζεται σ’ αυτήν. Το θεόπνευστο είναι και τέλειο, δηλαδή τελικό, δεν μπορείς να το αλλάξεις!

Όμως η ζωή προχωράει. Το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 2000 χρόνια στην Ιουδαία σήμερα είναι ξεπερασμένο. Όπως είναι ξεπερασμένο και το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 1400 χρόνια στην αραβική έρημο όταν ο Αμπού αλ Κασίμ Μουχαμάντ ιμπν Αμπνταλλάχ αλ Χασιμί αλ Κουρασί (για τους φίλους, Μωάμεθ) «λανσάρισε» το Ισλάμ.

Ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να άργησε, αλλά το κατάλαβε. Και περιόρισε τη θρησκεία στις εκκλησίες. Ακόμα και η ίδια η θρησκεία, αντιλαμβανόμενη τον αναχρονισμό των δογμάτων της, κάνει τα στραβά μάτια και παντρεύει μια εγκυμονούσα νυφούλα μολονότι αυταπόδεικτα «επόρνευσε». Μπορεί ο Πάπας να κατακρίνει ακόμα την αντισύλληψη, αλλά κανένας δεν απαγορεύει τα προφυλακτικά. Μπορεί κάποια παραθρησκευτική οργάνωση να τυπώσει ένα βιβλιάριο για τις «αμαρτίες του στόματος και των ματιών» αλλά ούτε της περνάει από το μυαλό να προτείνει νομοθεσία που να τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Όσο κι αν στην Ελλάδα η θρησκεία επηρεάζει ακόμα την κοσμική εξουσία μερικές φορές με τρόπο απαράδεκτο για δυτικό κράτος, όσο κι αν φανατίλες διαδηλώνουν έξω από θέατρα με «ασεβή έργα», κανένας δεν αποκεφαλίζεται σε δημόσια θέα γιατί είναι άπιστος, καμία γυναίκα δεν μαστιγώνεται γιατί κυκλοφορεί ασυνόδευτη, κανένα νήπιο δεν υφίσταται κλειτοριδεκτομή.

Στη Δύση, το υπόγειο, για αιώνες, ρεύμα ορθολογισμού και αμφισβήτησης κάθε αυθεντίας (πολιτικής, θρησκευτικής, επιστημονικής), που πήγαζε από την παρακαταθήκη του ελληνορωμαϊκού πνεύματος, τελικά παρέσυρε και κατακρήμνισε τη μεσαιωνική θρησκευτική βαρβαρότητα. Αυτή την υπέρβαση, το Ισλάμ δεν την κατάφερε ποτέ. Χωρίς πολιτισμική ταυτότητα πριν τον Μωάμεθ, χωρίς κάποια Αντιγόνη που να αντιτίθεται ανοιχτά στους νόμους,, με αποκλεισμένο εντελώς το ένα φύλο από κάθε παραγωγή (πλην της τεκνοποιίας) καθηλώθηκε στο πλαίσιο της ζωής του 600 μ.Χ. Βόλευε κιόλας, διότι μια αυταρχική μισαλλόδοξη θρησκεία είναι μια χαρά συνεταιράκι μιας αντίστοιχα αυταρχικής επεκτατικής εξουσίας. Ακόμα και η φωτεινή περίοδος των Φατιμιδών δεν μπόρεσε να διαρκέσει: την έσβησε με συνοπτικές διαδικασίες ο Σαλαντίν που επανέφερε τη σουνιτική ορθοδοξία.

Έτσι, σήμερα, ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ισλάμ, διότι πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Ο Χριστιανισμός πλέον είναι μόνο θρησκεία, μόνο για όσους πιστεύουν, και με όποιον τρόπο (ουσιαστικό ή εντελώς τυπικό) επιλέγουν να το κάνουν. Οι άλλες του βλέψεις έχουν αδρανοποιηθεί. Το Ισλάμ εξακολουθεί να είναι καθολικός τρόπος ζωής και, φυσικά, νομοθεσία.

Βέβαια, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι το ίδιο. Υπάρχουν μουσουλμάνοι στη Σερβία, στην Ευρωπαϊκή Τουρκία, στον Λίβανο, στην Περσία, στη Μαλαισία, στα Εμιράτα, στην Αίγυπτο, που είναι έως και άθεοι. Αλλά είναι η μειονότητα. Σε κάποιες χώρες είναι μια απελπιστικά ολιγάριθμη και διωκόμενη μειονότητα. Αντιθέτως, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο που έχουν υιοθετήσει στην καθημερινή τους συμπεριφορά ό,τι πιο αποκρουστικό και απάνθρωπο μπορεί να φανταστεί ο νους. Το είδαμε στους Ταλιμπάν, στην Αλ-Κάιντα, στην Τσετσενία, στην Υεμένη, το βλέπουμε τώρα και στη Συρία με το ισλαμικό χαλιφάτο. Ποιος είναι ο στόχος τους; Ποτέ δεν τον έκρυψαν. Η εξαφάνιση του δυτικού πολιτισμού! Αν ο Χριστιανισμός, του «αγαπάτε τους εχθρούς σας» και του «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, παραιτού» έφτασε να οργανώνει σταυροφορίες και δημόσιες εκτελέσεις στην πυρά, τι περιμένεις να κάνει το Ισλάμ στο οποίο το ίδιο το δόγμα επιτάσσει την εξάπλωση της θρησκείας με το σπαθί;

Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα της συνύπαρξης δυτικού κόσμου και Ισλάμ εξαρτάται από το είδος του Ισλάμ για το οποίο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στη μειοψηφούσα εκδοχή του που έχει, όπως και ο Χριστιανισμός, αυτοπεριορισθεί στη σωτηρία της ψυχής και σε μερικά τελετουργικά μια φορά τον χρόνο, η απάντηση είναι προφανώς, ναι, μπορούν να συνυπάρξουν.

Αν όμως μιλάμε για τις ορδές των κτηνών που σφάζουν αθώους βιντεοσκοπώντας την «τελετή» με τα κινητά, η απάντηση είναι ΠΟΤΕ και ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο όλοι αυτοί να εκσυγχρονισθούν. Όταν έχεις τον μισό σου πληθυσμό σε αχρηστία και πολεμάς τις τεχνολογικές εξελίξεις δεν έχεις μέλλον. Είσαι καταδικασμένος εσαεί στη φτώχεια και στην υπανάπτυξη. Η απόσταση ανάμεσα στη Δύση και στο φανατικό Ισλάμ όλο και θα διευρύνεται. Και επειδή κανένας φανατικός δεν αποδέχεται ότι ο φανατισμός του είναι η αιτία της δυστυχίας του, θα ψάχνει τον εχθρό στο πρόσωπο του άλλου: του μισητού (από την εποχή των σταυροφοριών) δυτικού κόσμου.

Μη βιαστείτε να πείτε «δεν με αφορά». Οι τρομοκράτες των δίδυμων πύργων, στη Γερμανία και στην Αμερική ζούσαν. Στην Ευρώπη στρατολογούν οι τζιχαντιστές τους νέους «μάρτυρες του Αλλάχ». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία Γαλλίας, Βελγίου και Γερμανίας, τουλάχιστον 3.000 ευρωπαίοι πολίτες, μουσουλμάνοι με ευρωπαϊκές ταυτότητες, πολεμούν αυτή τη στιγμή στη Συρία ενταγμένοι στις τάξεις των τζιχαντιστών. Ήδη 14 Γάλλοι εθελοντές ισλαμιστές έχουν σκοτωθεί. Ξέρουμε πόσοι έχουν πάει από την Ελλάδα;

Αν και όταν επιστρέψουν όλοι αυτοί, μετά την «εκπαίδευση» σε αποκεφαλισμούς, βασανισμούς, μαζικές εκτελέσεις, ορκισμένοι στην επικράτηση του Ισλάμ μέσω της εξόντωσης των αντιπάλων του, πόσο εύκολο είναι, νομίζετε, να επανενταχθούν στις δυτικές αξίες του αλληλοσεβασμού και της ανεκτικότητας; Ή μήπως δεν ανήκαν ποτέ εκεί;

Οι δυτικές αξίες βασίζονται σε μια αυταπάτη: θεωρούν αυτονόητο ότι ο άλλος τις αποδέχεται. Η ζωή αυτό το διαψεύδει. Εκατοντάδες χιλιάδες κλειτοριδεκτομές γίνονται παράνομα κάθε χρόνο στην Ευρώπη από μουσουλμάνους γιατρούς ή εμπειρικές «ξυραφίστριες». Εκατομμύρια μουσουλμάνες γυναίκες υφίστανται σωματική ή ψυχική βία καθημερινά αλλά δεν το καταγγέλλουν γιατί τα αντίποινα της φυλής τους θα είναι πολύ χειρότερα.

Θα ήταν αντίθετος στα ανθρώπινα δικαιώματα ένας νόμος που θα υποχρέωνε όλα τα κορίτσια μουσουλμανικών οικογενειών να εξετάζονται από την ημέρα της γέννησής τους μέχρι την ενηλικίωσή τους, κάθε χρόνο από γυναικολόγο μη μουσουλμάνο και σε περίπτωση κλειτοριδεκτομής οι γονείς να απελαύνονται πάραυτα, το δε παιδί να δίδεται για υιοθεσία;

Θα ήταν υπερβολικό αν οι χώρες προέλευσης των Ευρωπαίων τζιχαντιστών απαγόρευαν την επιστροφή τους στην «πατρίδα»;

Θα ήταν έλλειψη ανεκτικότητας στον πολιτισμό των άλλων αν θεωρούνταν όλοι οι γάμοι ανηλίκων άκυροι;

Κι επειδή υπάρχει μια ανησυχητικά μεγάλη μερίδα «επαγγελματιών της μονομερούς ανθρωπιστικής ευαισθησίας», που ζυγίζουν βαριά τα δικαιώματα των μουσουλμάνων αλλά πανάλαφρα όλων των υπολοίπων, σπεύδω να διευκρινίσω για πολλοστή φορά ότι το ίδιο με ενοχλεί ο φανατικός είτε είναι χριστιανός, είτε κομφουκιανός, είτε πιστός του ιπτάμενου μακαρονοτέρατος. Αλλά δεν θα παλεύω να εξαφανίσω τα όποια σταγονίδια του χριστιανικού μεσαίωνα υπάρχουν ακόμα ως εκνέφωμα κι εσύ να μου μπάζεις όλον τον Νείλο του μουσουλμανικού μεσαίωνα από την πίσω πόρτα, δήθεν στο όνομα του σεβασμού της «διαφορετικότητας»! Δεν θα γράφουμε ολοσέλιδα για τον Πειραιώς και τον Καλαβρύτων κι ούτε μονόστηλο για τον μουφτή που λέει τα ίδια και χειρότερα! Καταγγέλλουμε -και πολύ καλά κάνουμε- το χαστούκι που θα ρίξει ο νταής Ευρωπαίος στη γυναίκα του, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα όταν μαστιγώνουν ή εκτελούν κορίτσια γιατί απλώς θέλησαν να πάνε στο σχολείο;

Ο δυτικός κόσμος και κυρίως η αμερικανική πολιτική έκανε στον χειρισμό του φανατικού ισλαμισμού τερατώδη, ασυγχώρητα λάθη. Πρώτα, τους εξόπλισε και τους εκπαίδευσε ως αντίβαρο στην πάλαι ποτέ σοβιετική επιρροή. Πόση ανοησία! Πόση κοντόφθαλμη αντίληψη! Ακόμα και τώρα, συνεχίζει να τους εξοπλίζει για να εγκαταστήσει δήθεν τη δημοκρατία σε μια περιοχή του κόσμου που ποτέ δεν τη γνώρισε κι ούτε μπορεί να τη χειριστεί, την ίδια στιγμή που εφαρμόζει τη σαρία κι ονειρεύεται θεοκρατικό χαλιφάτο! Κι ως επιστέγασμα, διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων με το απεχθές προπύργιο του ισλαμικού μεσαίωνα, τη Σαουδική Αραβία, η οποία χρηματοδοτεί τους περισσότερους τζιχαντιστές.

Επιπλέον, το απίστευτο: επέτρεψε, στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, να βρουν εύφορο έδαφος όλα τα άνθη του κακού που ετοιμάζονται να χτυπήσουν την οικογένεια που τους φιλοξενεί.

Αυτή η δυτική εθελοτυφλία πρέπει να σταματήσει το ταχύτερο! Στα πεδία μάχης των φανατικών δεν έχουν θέση οι καλοί τρόποι, αλλά ο στρατός. Μέσω ΟΗΕ ή μέσω ΝΑΤΟ, μικρή σημασία έχει. Η ουσία είναι να ηττηθούν και να εξουδετερωθούν. Αν δεν γίνει αυτό τώρα, που τα πράγματα είναι ακόμα ελεγχόμενα, θα γίνει όταν οι τζιχαντιστές θα έχουν δυναμώσει τόσο που θα επιβάλουν αυτοί τους όρους της σύγκρουσης.

Στην ίδια την Ευρώπη, έστω και αργά, μερικά πράγματα πρέπει να λεχθούν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται:

Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις! Δεν θα παραιτηθείς από το μαστίγωμα του ομοφυλόφιλου επειδή φοβάσαι μη σε πιάσουν, αλλά επειδή αποδέχεσαι πως ο καθένας κάνει κουμάντο στο σώμα του και σε κανέναν άλλον δεν πέφτει λόγος. Θα καταλάβεις ότι εμείς δεν έχουμε όρια όταν σατιρίζουμε, ακόμα και τον Θεό μας. Άρα μπορούμε να το κάνουμε και με τον δικό σου. Θα παρακολουθήσεις οπωσδήποτε «τη ζωή του Μπράιαν» και θα τη σκεφτείς σε μουσουλμανική εκδοχή. Αν το βρεις ευφυές, μείνε. Αν γίνεις έξαλλος με την ασέβεια, συγγνώμη αλλά δεν κάνεις για την Ευρώπη. Όχι, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να σεβαστούμε τις δικές σου παλαιολιθικές «αρχές». Θα είχαμε, αν ερχόμασταν να μείνουμε στην πατρίδα σου. Εσύ όμως ήρθες εδώ. Δεν σου λέω ότι είμαστε ανώτεροι ή κατώτεροι διότι δεν υπάρχει ένας εξωτερικός κριτής για να αποφασίσει. Είμαστε όμως διαφορετικοί. Εδώ έτσι ζούμε. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, υπάρχει και εισιτήριο αναχώρησης. Αν επιμένεις να μην το βγάζεις υπάρχει και η απέλαση. Και στο αεροπλάνο της επιστροφής στην ιερή γη του Αλλάχ, καθώς θα διαβάζεις το πρόγραμμα δημοσίων θεαμάτων της αγαπημένης σου πατρίδας (απαγχονισμοί, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, μαστιγώσεις…) θα έχεις όλον τον χρόνο να σκεφτείς πώς θα σου φαινόταν η πολυπολιτισμικότητα στην κεντρική λεωφόρο του Ριάντ: ζευγάρια εφήβων να περπατούν και να φιλιούνται στο στόμα -τα κορίτσια με τις κοντές φουστίτσες και τις μπλούζες με τα τιραντάκια χωρίς σουτιέν που φοράν το καλοκαίρι στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα.

Δεν θα το δεχόσουν ποτέ, ε; Ούτε εμείς εσένα.

*Ο Θάνος Τζήμερος είναι Πρόεδρος στη “Δημιουργία, ξανά” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής.


Και φυσικά για τους κατά δήλωση "αριστερούς" είναι κρυφο-Χρυσαυγίτης... Βλέπε:

πηγή

"Η σιωπή σημαίνει ... ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ!"

Ανοιχτή επιστολή ενός Βέλγου στις πολιτικές αρχές:
Κυρίες και κύριοι,
Ως βέλγος πολίτης και καθολικός, απευθύνομαι σε σας γεμάτος θυμό για το πρόβλημα των αδελφών μου
χριστιανών της Μέσης Ανατολής και κυρίως για αυτούς που ζουν στο Ιράκ και την Συρία.

Μια γενοκτονία διαπράττεται κάτω από τα μάτια σας και την αντιμετωπίζεται μαζί με τη διεθνή κοινότητα με την μεγαλύτερη αδιαφορία. Κανείς βέλγος πολιτικός δεν κάνει τίποτα, μια δήλωση η μια καταδίκη, τίποτα μα τίποτα.

Για την Παλαιστίνη τα πράγματα είναι διαφορετικά, εκεί ξέρετε. Κινείστε, διαδηλώνετε, καταδικάζετε το Ισραήλ απαιτείται μποϋκοτάζ, πολύ μπλάμπλά .... Η ζωή ενός χριστιανού έχει μικρότερη αξία από αυτή ενός παλαιστινίου;

Βρίσκεται φυσιολογικό τα σπίτια των χριστιανών να σημειώνονται με το γράμμα "Ν" από το "Ναζωραίος" 1 με την σημείωση "ιδιοκτησία που ανήκει στο Ισλαμικό Κράτος"; Το 1939-40 ένα άλλο καθεστώς ακολούθησε την ίδια πρακτική με τους Εβραίους. Η νύχτα των κρυστάλλων σας θυμίζει κάτι;

Βρίσκετε φυσιολογικό ότι οι χριστιανοί δεν μπορούν να λάβουν δελτία τροφίμων που διαμοιράζονται στον πληθυσμό και ότι έκοψαν την παροχή νερού στις χριστιανικές πόλεις Telkeif, Tellesqif και Batnaya.

Βρίσκετε φυσιολογικό οι ισλαμιστές να τρομοκρατούν με τελεσίγραφο τους χριστιανούς είτε να ασπαστούν το Ισλάμ είτε να αποδεχτούν την κατάσταση του dhimmi2 είτε να θανατωθούν με ξίφος αν απορρίψουν τις δύο πρώτες επιλογές;

Οι οικογένειες των Χριστιανών εγκαταλείπουν τη Μοσούλη, παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούν να μεταφέρουν: αντικείμενα αξίας, χρήματα, κοσμήματα, έγγραφα, κλπ., αλλά στα σημεία ελέγχου που έχουν συσταθεί από τους ισλαμιστές, οι οικογένειες αυτές απογυμνώνονται εντελώς από τα πενιχρά υπάρχοντά τους και δεν τους μένει πια τίποτα, εκτός από τα δάκρυά τους.

Σήμερα ..... Δεν υπάρχουν πια χριστιανοί στη Μοσούλη και όμως περισσότερο από 1000 χρόνια οι Χριστιανοί ζούσαν στη Μοσούλη ...

«Η απουσία συγκεκριμένων διεθνούς αντίδρασης σε αυτήν την τραγωδία θέτει ένα πραγματικό ερώτημα: είμαστε έτοιμοι να δούμε την εμφάνιση ενός ολοκληρωτικού θεοκρατικού καθεστώτος στις πύλες της Ευρώπης;»

Ναι, είμαι πολύ θυμωμένος εναντίον σας, των βέλγων και των ευρωπαίων πολιτικών, είναι η σιωπή και η αδιαφορία σας που με γεμίζει οργή, η σιωπή και η αδιαφορία σας είναι εκκωφαντικές. Φοβάμαι περισσότερο τον θόρυβο από τις παντόφλες παρά από τις μπότες. Θέλω να σας φωνάξω: Υπάρχει σήμερα ένας έξυπνος άνθρωπος στη χώρα μου που να έχει επιτέλους το θάρρος και τη βούληση να δραστηριοποιηθεί για τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, έχω σοβαρές αμφιβολίες!

Ως Χριστιανός, αποδίδω ευθύνες σε όλους τους βέλγους και ευρωπαίους πολιτικούς για ότι συμβεί στους αδελφούς και τις αδελφές μου χριστιανούς της Ανατολής. Θα είστε υπεύθυνοι γιατί δεν δόθηκε καμιά βοήθεια σε άτομα που βρίσκονταν σε κίνδυνο, με τη σιωπή σας γίνατε συνεργοί των διωκτών των αδελφών μου, η σιωπή σημαίνει συναίνεση.

Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω αυτό που είπε ο Albert Einstein: " Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που το παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα".

Ελπίζω τουλάχιστον το μήνυμά μου να σας βοηθήσει να σκεφτείτε και η μισοκοιμισμένη συνείδησή σας να ξυπνήσει. Αν όχι, εγώ έκανα το καθήκον μου ως άνθρωπος και ως χριστιανός, και θα μπορώ τουλάχιστον να κοιτώ στον καθρέφτη το πρωί και να λέω ότι έκανα το καλύτερό για να διαδοθεί η κραυγή των αδελφών μου της Ανατολής, ελπίζω να μπορείτε να κάνετε και σεις το ίδιο.

Michel Lixon
Βέλγος πολίτης και καθολικός.

Και για την μετάφραση Μιχ. Μαν.

1 Πρακτική του ισλαμικού καθεστώτος ISIS στο Ιράκ με ότι αυτό συνεπάγεται. 
2 Κατάσταση πολίτη 2ης κατηγορίας 

Πηγή εδώ

Η πιο βαθιά καρδιά...

 

Συνέντευξη της Σοφίας Χατζή με τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, εφημέριο στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Πύργου στη νότια Κρήτη.  (α΄ μέρος)

• Πάτερ θα μιλήσουμε περί πνευματικής ζωής, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο επιμέρους θέμα επ΄ αυτής, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω καταρχάς αν συμφωνείτε με το ότι η πνευματική ζωή είναι μεν αγώνας και προσπάθεια αλλά για πολλούς γίνεται και άγχος.

 Ναι, θα συμφωνήσω. Θα συμφωνήσω διότι αυτό μας λέει η καθημερινή εμπειρία. Για πολλούς γίνεται άγχος η πνευματική ζωή, διότι τελικά πιστεύουμε πάρα πολύ στις δικές μας αρετές. Έχουμε την εντύπωση δηλαδή ότι θα κατακτήσουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος κάνοντας διάφορες πνευματικές ασκήσεις με έναν πολύ εξωτερικό τρόπο. Και ότι, τέλος πάντων, η σχέση με τον Θεό είναι μία δική μας κατάκτηση. Όμως για την Εκκλησία όλα τούτα είναι μία δωρεά. Την  οποία δεν κερδίζει κανείς με την καπατσοσύνη του ή με τη δύναμή του, αλλά την κερδίζει μέσα από μια σχέση αγάπης και προσφοράς του Θεού.

• Μπορεί να αποφύγει κανείς το άγχος όταν μιλάμε για κρίσιμα υπαρξιακά ζητήματα που έχουν να κάνουν και με αυτή αλλά και με την άλλη ζωή;

 Θάλεγε κανείς ότι είναι λίγο δύσκολο, γιατί τα υπαρξιακά ερωτήματα έχουν ήδη από μόνα τους ένα άγχος, μία αγωνία. Φοβίζουν τον άνθρωπο, βάζουν ερωτηματικά, δημιουργούν αγωνίες και εντάσεις. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πίσω από πάρα πολλά πάθη και αδυναμίες του ανθρώπου, είτε πνευματικές είτε ψυχολογικές, κρύβεται το υπαρξιακό άγχος του θανάτου, το οποίο δυσκολεύει τη ζωή του ανθρώπου και το οποίο μεταμορφώνεται και παίρνει και μορφές ασθενειών και προβλημάτων σωματικών και ψυχικών. Αν, όμως, καλλιεργηθεί η σχέση με τον Θεό και σιγά-σιγά έρθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, τότε δεν είναι αυτό που λέμε τόσο δύσκολο γιατί αρχίζει ο άνθρωπος να αποκτά μια εσωτερική ειρήνη. Δεν είναι ότι θα φύγουν τα προβλήματα ή ότι θα εξαλειφθούν οι δοκιμασίες, αλλά η χάρις του Θεού σού δίνει μια δύναμη, μια εσωτερική διαύγεια, η οποία σε βοηθάει να περνάς μέσα από τη φωτιά και να μην καίγεσαι. Θα περνάς όμως μέσα από τη φωτιά, δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν υπάρχει ένας κόσμος που δεν έχει σταυρό, δεν έχει πόνο, δεν έχει δοκιμασίες, δεν έχει οδύνη. Αλλά με τη χάρη του Θεού μπορείς να τα βλέπεις τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Και τον πόνο ακόμη μπορείς να τον βλέπεις ως μέσο, ως οδό...

• Είναι δυνατόν να διαπιστώσει κανείς στον εαυτό του κάποια πνευματική πρόοδο και να είναι αυτό κάτι υγιές, που δεν θα τον κάνει εγωιστή δηλαδή, αλλά θα τον στηρίξει και θα του δώσει κάποια αυτοπεποίθηση;

 Στην πνευματική ζωή, όπως και στη ζωή γενικά, τα πράγματα δεν είναι ή έτσι μόνο ή αλλιώς. Είναι και έτσι, είναι και αλλιώς, είναι και πέρα από το αλλιώς. Υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση να βλέπεις αλλαγές στον εαυτό σου, μέσα στην ψυχή σου, στη σχέση σου με τον Θεό και τους συνανθρώπους σου και τον εαυτό σου, αλλά αυτό να μη σε οδηγεί σε εγωισμό όταν όλα αυτά τα αντιλαμβάνεσαι ως δωρεές και όχι ως κατακτήσεις σου. Αν αυτά τα θεωρείς ως δώρα. Είναι «τα σα εκ των σων» που λέμε στη θεία Ευχαριστία. Δηλαδή δέχεσαι τις δωρεές του Θεού, τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις, δεν κλείνεις τα μάτια. Το να μην τα βλέπεις, φαίνεται σαν ταπείνωση ενώ πολλές φορές είναι εγωισμός. Και μάλιστα μια αρρωστημένη μορφή εγωισμού και ναρκισσισμού όπου κανείς θεωρεί ότι δεν έχει τίποτα καλό, ότι είναι άχρηστος, ότι είναι ένα μηδέν. Συχνά λοιπόν αυτό είναι παθολογία και μάλιστα πολύ εγωιστική. Υπάρχει, λοιπόν, η δυνατότητα ευχαριστιακά και δοξολογικά να δέχεσαι τις δωρεές του Θεού, είτε μέσα στον εαυτό σου είτε έξω και να μη θεωρείς ότι είσαι πηγή αυτών και ότι δεν είναι κατορθώματά σου, αλλά είναι η επίσκεψη της χάρης του Θεού· οπότε ευλογείς, δοξάζεις, με μία απόσταση από αυτά, μακριά από το να είναι δήθεν ατομική σου υπόθεση, ναρκισσιστική. Δεν τα χρησιμοποιείς για να νιώσεις αυτοέπαινο ή να αυτοπροβληθείς, αλλά τα αντιλαμβάνεσαι ως χαρίσματα και δωρεές του Θεού, για τα οποία ευχαριστείς τον Θεό και συγχρόνως τα δίνεις στην κοινότητά σου, στην εκκλησία. Ατομικά χαρίσματα και ατομική πρόοδος δεν υπάρχει μέσα στο χώρο της εκκλησίας. Τα πάντα είναι για να δοθούν σε κάποιον άλλο. Τα πάντα είναι για να τα κοινωνήσουμε με τους άλλους. Εάν έχω ένα χάρισμα είναι για να το κοινωνήσω με τους άλλους, δεν είναι για να το καυχηθώ εγώ και να το σφετεριστώ ατομικά. Οπότε μπορεί νομίζω κάποιος να αντιλαμβάνεται κάποιες μικρές βελτιώσεις ή χαρίσματα ή δωρεές και να μην πέφτει σε εγωισμό, όταν δοξολογεί τον Θεό γι’ αυτό και δεν έχει ως κέντρο τον εαυτό του. 

• Πολλές φορές, όπως λέτε και σε κάποια βιβλία σας, ο χριστιανός, όπως και κάθε άνθρωπος ντύνεται κάποιους ρόλους για να μπορέσει να αντέξει τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί. Από την άλλη, οι Πατέρες λένε ότι χρειάζεται να γνωρίσουμε την αμαρτία μας χωρίς όμως να απελπιστούμε. Πώς μπορεί να γίνει αυτό όμως;

Η γνώση του εαυτού μας είναι ένα από τα τρία σκαλιά της νηπτικής, φιλοκαλικής παραδόσεώς μας. Είναι η αυτογνωσία, η αδελφογνωσία και η θεογνωσία. Αν δεν ξέρω τον εαυτό μου και πάω να αγαπήσω τον αδελφό μου, θα τον εκμεταλλευθώ. Διότι όσα κάνω -η αγάπη και η διακονία που θα προβάλλω- θα εξυπηρετούν τελικά τις δικές μου ανάγκες και όχι το πρόσωπο του άλλου. Εάν πάω στον Θεό, θα παραμορφώσω τον Θεό, θα τον παραχαράξω. Θα δημιουργήσω ένα είδωλο του εαυτού μου. Οπότε είναι βασικό να έχω μια νηπτική αυτογνωσία και πάντα μέσα στη μυστηριακή και αγιαστική χάρη της εκκλησίας. Δεν απογοητεύομαι βλέποντας τον εαυτό μου, διότι αυτό στην εκκλησία γίνεται σιγαλά, με έναν όμορφο και λεπτό τρόπο. Η χάρις του Θεού όταν γίνεται μέσα σε έναν υγιή εκκλησιαστικό-πνευματικό χώρο, έρχεται τόσο απαλά και τόσο όμορφα, γι’ αυτό και η χάρις δεν τρομάζει ποτέ. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέει ότι η χάρις τι κάνει; Φαντασθείτε λέει ότι έχουμε ένα υπόγειο, το οποίο είναι για χρόνια κλεισμένο και έχει μαζέψει αράχνες, σκόνες και ό,τι βρωμιές μαζεύει γενικά  ένας κλειστός χώρος. Αν ανοίξεις τα παράθυρα αμέσως, θα τρομάξεις. Ανοίγουμε λοιπόν μία τρυπίτσα σε κάθε παράθυρο και μπαίνει λίγο φως. Αυτό θα μου φανερώσει ένα μέρος της βρωμιάς που υπάρχει στο δωμάτιο, ένα μικρό μέρος που μπορώ να καθαρίσω. Και μετά αφήνω λίγο φως παραπάνω. Και βλέπω κι άλλο. Ότι υπάρχει και δίπλα λίγη βρωμιά ακόμη κοκ. Με αυτό τον τρόπο, λέει ο άγιος Συμεών, η χάρις μάς θεραπεύει. Το άλλο βασικό είναι ότι η χάρις του Θεού ουδέποτε σε αφήνει να απογοητευθείς. Η απόγνωση έρχεται από τον εγωισμό μας, έρχεται από το αντίθετο πνεύμα, από τον διάβολο. Γι΄αυτό και ο άγιος Σιλουανός ο αθωνίτης έλεγε να κρατάμε το νου μας στον άδη και να μην απελπιζόμαστε. Δεν υπάρχει απελπισία διότι ξέρω ότι Κάποιος με αγαπάει πάρα πολύ και αυτό είναι εμπειρία, είναι βίωμα, δεν είναι ιδιότητα της διάνοιας. Αν είναι διάνοια, δεν μπορείς να το καταλάβεις και γι΄αυτό θα απογοητευθείς. Αν όμως είναι βίωμα αληθινό, τότε αισθάνεσαι ότι Κάποιος σε αγαπάει και ας είσαι χάλια. Κι ας μην είσαι πάρα πολύ ωραίος και ας μην τα καταφέρνεις πάρα πολύ καλά. Οπότε δεν υπάρχει απογοήτευση. Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει γευθεί την εμπειρία του Θεού έστω και ελάχιστα και να μην έχει χαρά μέσα στην ύπαρξή του. 

πηγή