Εκκλησιαστικοί Bullyδες

Πολύς λόγος για το «Bullying» (ελλ. τραμπουκισμός, εκφοβισμός) τελευταία. Τι σημαίνει όμως ο εκφοβισμός μέσα στην Εκκλησία και τι είναι ολοι αυτοί οι Μπούληδες (Bully, δες) που μονος σκοπός τους μοιαζει να είναι να καταπιέζουν τον συνάνθρωπο;;
— Κειμενο του Ρ.Μ.
Δακτυλογράφηση : Θ.Δ.

• Ο κλασσικός φονταμενταλιστής -χωρίς τα φόντα- Μπούλης. 

Είναι κλασσική περίπτωση, ανθρώπου. Πολλοί ΓΟΧ -οχι όλοι- ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Αλλά και πολλοί δικοί μας. Αν κάτι δεν του αρέσει είναι αιρετικό. Αν κάποιος δεν του αρέσει, είναι πλανεμένος. Συνήθως είναι άσχετοι η/και αμόρφωτοι και ψυχικά ασταθείς. Δεν παίζει ρόλο αν το θύμα τους λέει κάτι που είναι πλάνη , αίρεση η απλά θεολογούμενο. Το μόνο που μετράει -οπως και σε ολους τους Bullyδες- είναι το αν το θύμα τους είναι συμπαθές. Θα υποστηρίξουν κάποιον που συμπαθούν ακόμα και αν λέει πολύ περισσότερες ανοησίες απο το θύμα τους και θα κυνηγήσουν το θύμα τους ανελέητα , ακόμα και αν αυτά που λέει είναι σωστά. Συνήθως στην προσωπική τους ζωή είναι οικτρές αποτυχίες, αλλά όχι πάντα. Εχουν απωθημένα τα οποία δεν τα έχουν φανερώσει στον Πνευματικό τους (η ο πνευματικός δεν ενδιαφέρθηκε να τα δει, η απλά δεν είναι αρκετά διακριτικός να τα προσέξει…) . Κρύβονται πίσω απο περίτεχνες Εκκλησιαστικές αναλύσεις και θεολογικά επιχειρήματα, για να κρύψουν την κακία και το μίσος τους. Είναι τακτικοί ενορίτες , αλλά χωρίς βάθος. Δεν δείχνουν κανένα έλεος και η ζωή τους ολη είναι τυπολατρεία. Μισουν οτιδήποτε δεν ανήκει στην Εκκλησία ακόμα και αν δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Ολα είναι ύποπτα, όλα είναι Πολλές φορές βρίσκουν καταφύγιο σε «Αντιαιρετικές Ομάδες» στις οποίες μπορούν να μεταμφιέσουν την οργή και την μνησικακία τους σε «Ιερό ζήλο».  Αν έχουν και μερικά ταλέντα, τόσο το χειρότερο, γιατί ξέρουν να «τυλίγουν» την μνησικακία με αυτά και να την κρύβουν άριστα. Αν είναι μορφωμένοι ειδικά μπορεί να κάνουν μεγάλη ζημιά γιατί δίνουν στο μίσος τους λογικοφανή επιχειρήματα, πολλές φορές απο τους Πατέρες. Αυτά όχι μόνο πείθουν τους απλούστερους, αλλά σκανδαλίζουν και άλλους που δεν έχουν άμεση εμπειρία Εκκλησιαστικής ζωής. Δεν σταματάνε ποτέ γιατί ολη τους η προσωπικότητα βασίζεται σε αυτό τον αγώνα, ο οποίος είναι στην ουσία εσωτερικός αγώνας ο οποίος απέτυχε . Και αφού απέτυχε , αντί να συνεχίσουν τις προσπάθειες κατά του κακού εαυτού τους, τις στρέφουν ενάντια στον αδελφό τους. Μπορεί και να χειροδικήσουν ακόμα, πάντα για «την αγάπη του Χριστού»

• Ο σούπερ-προοδευτικός Μπούλης.

Αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός. Αυτό σημαίνει πως ολοι οι άλλοι είναι «οπισθοδρομικοί». Οπλο του είναι η απαξίωση. Ομιλεί περι αγάπης. Διαρκώς. Ακατάπαυστα. Σε σημείο υστερίας. Αεναη αγαπολογία. Αλλά δεν είναι πραγματικη, γιατί δεν πονάει απλά να αγαπάς. Στο κάτω κάτω ποιος αγαπάει πραγματικά; Πονάει ακόμα και το να υποκρίνεσαι την αγάπη. Το να αγωνίζεσαι με αυτή την -ευλογημένη- υποκρισία πονάει πολλές φορές πολύ . Σου βγάζει τα σωθικα και στα δίνει να τα φας. Η αγάπη στον κόσμο που ζούμε δεν είναι απλό πράγμα , ούτε ομορφο. Είναι ένας βρωμιάρης ζητιάνος στην άκρη του δρόμου που σου ζητάει βοηθεια , ενώ σε βρίζει. Είναι μια ηλικιωμένη γρια πορνη που σου προκαλεί αηδία και λύπη. Η αγάπη στον κόσμο μας είναι κάτι που θα σε βγάλει απο τον μικρόκοσμό σου, θα σε ξεβολέψει, θα σε ταρακουνήσει, τις περισσότερες φορές όχι ευχάριστα. Η αγάπη σήμερα είναι -εξωτερικά- άσχημη, βρώμικη και απωθητική. Αλλά εκεί είναι και η αξία της. Η αγάπη δεν είναι ροζ λουλουδάκια και γλυκερά λογάκια, οπως νομίζει ο Μπούλης.
Στην πραγματικότητα είναι ολέθριος άνθρωπος και το αποδεικνύει στην πρώτη ευκαιρία. Εχει συνήθως πτυχία η σπουδές, αλλά ελάχιστη κριτική ικανότητα. Αφομοιώνει οτιδήποτε νέο θεολογικά η «βιτρινάτο» και θεωρεί ανόητους , αμόρφωτους και χωριάτες όλους τους υπολοιπους. Ολες οι λαϊκές παραδόσεις γι’αυτόν είναι χωρίς αξία και προτόγονες. Η λαϊκή ψυχή -γι’αυτόν- είναι απλά ένα μάτσο χωριάτες. Αρέσκεται να κοροϊδεύει και να απομυθοποιεί όλη την ώρα, ex cathedra ομιλών, τις παραδόσεις αφού δεν είναι «ιστορικά και θεολογικά ακριβείς» (αγνοώντας πως δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξης των παραδόσεων…) και κοιτάζει αφ’υψηλού οποιονδήποτε δεν έχει τουλάχιστον μερικά μεταπτυχιακά. Συνήθως θαυμάζει πολύ ξένες Εκκλησίες, λόγω προοδου(;), ομορφιάς και οργάνωσης, ενώ αγνοεί τους δικούς μας θησαυρούς. Τα δικά μας του μυρίζουν λάσπη και χωριατίλα. Είναι η «Μαντάμ Σουσου» των Θεολόγων. Συνήθως ημιμαθής, παρόλα τα πτυχία. Οι αγώνες των απλών ανθρώπων είναι «σεβαστοι» (υποτίθεται) αλλά τους φέρεται χωρίς σεβασμό, σαν μικρά παιδιά που πρέπει εκείνος να τα καθοδηγήσει, με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου συμπαθής σε ανθρώπους του μόχθου, που έχουν λαϊκή σοφία και πείρα. Γιατί τον κενό (και ουχί Καινό…) άνθρωπο τον μυρίζονται απο την πείρα τους.

Η θεολογία του είναι απλά μελέτες και παραπομπές και δεν έχει ΚΑΜΙΑ (μα καμία !) εφάρμογή στην πραγματική ζωή.  Οσο περισσότερο ξένα προς την καθημερινότητα είναι αυτά που γράφει/λέει τόσο μεγαλύτερη αξία έχουν. Ετσι νομίζει. Είναι ο εξαντλητικός αναλυτής του προφανούς. Είναι ικανός να γράψει μία μελέτη εκατοντάδων σελίδων για να εκφράσει κάτι που η λαϊκή θυμοσοφία θα το εδινε με δύο γραμμές. Μάλιστα απο ορισμένους θα ακούσεις και φράσεις όπως «Εξορθολογισμός του μυστηρίου «;;; τι;; Πως λέμε… το άσπρο του μαύρου; πως λέμε … Κατω η βία ζήτω τα όπλα; Πως λέμε, «κάτω τα ναρκωτικά, ζήτω η ηρωίνη»;Τα’χουμε παίξει Αδελφοί και Πατέρες. Σε σημείο που να μην ξέρουμε πως λέμε άρες μάρες κουκουνάρες και να προσπαθούμε τα αντίθετα να τα συμβιβάσουμε. Δεν γίνεται. Ούτε χωράει ο κόσμος στα κουτάκια που οι φοβίες μας θέλουν να τον χώσουν, γιατί είναι μυστήριο, ο άτιμος…και αυτό είναι φοβερό και δυσκολο. Και αυτό είναι όλη του η ομορφία. Συνήθως δεν είναι πραγματικα έξυπνος αυτός ο μπούλης, αλλά είναι εργατικός και νομίζει πως αυτό είναι η ευφυϊα. Εχει -οπως όλοι οι μπούληδες- αισθήματα κατωτερότητας τα οποία προσπαθεί να τα ξορκίσει με πτυχία και τίτλους. (φανταστικούς η παραγματικούς, ασχετο). Επισης και με το να κάνει παρέα -νομίζει- με «σημαντικούς ανθρώπους». Ούτε τα πτυχία , ούτε οι τίτλοι είναι κακοί βέβαια. Κακό είναι όταν γίνονται όπλο απαξίωσης της ζωής , στα χέρια αγαπολογούντων κομπλεξικών bullyδων.

• Ο παπα-Bullης

Παρά τον τίτλο, δεν είναι μονο ο Ιερέας, αλλά οποιοσδήποτε έχει εξουσία στην ενορία. Η εξουσία είναι φυσικό καταφύγιο ενός Μπούλη. Συνήθως είναι ο Ιερέας, επειδή ο Ιερέας έχει εκτεταμένες αρμοδιότητες . Αν ομως ο Ιερέας είναι δειλός (οχι: ταπεινός, η δειλία δεν είναι ταπείνωση…) η αδιαφορος, τότε άλλοι μπορεί να εκμεταλευτούν το κενό και να ασκήσουν τα καθήκοντα. Μπορεί να εχουν κάποια θέση στο ναό η να είναι χρηματοδότες που εκβιάζουν. Ο παπα-μπούλης, είναι συνήθως ψυχαναγκαστικός. Θελει ΟΛΑ (μα όλα!) να γίνονται με τρόπο που εκείνος θεωρεί σωστό. Δεν είναι Πατέρας, αλλά δυνάστης. Δεν ανέχεται τίποτα και κανέναν αλλά επιβάλλεται. Αν είναι έξυπνος επιβάλλεται με υπουλο τρόπο, ψυχολογικά. Αν δεν είναι τόσο έξυπνος, προσπαθεί να επιβληθεί μειώνοντας τους ενορίτες η κάνοντας υποτιμητικά σχόλια σε πνευματικοπαίδια κτλ. Ασκεί εξουσία , εξουθενώνοντας προσωπικότητες. Μπορεί να απαγορεύσει τον …frappe ως μη πνευματικό ρόφημα (πραγματική ιστορία , δεν την βγάζω απο το μυαλό μου) , μπορεί να απαγορεύσει να ακούς τραγούδια που δεν του αρέσουν (ακόμα και αν είναι σεμνά..) να επιβάλλει τις απόψεις του, να επιβάλλει σε ενορίτες να …παψουν να γελούν (γιατί «δεν είναι πνευματικό»…) να προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε προσπάθεια δεν ελέγχει εκείνος, καθώς και οποιαδήποτε προσπάθεια να εκφραστεί κάποιος πέρα απο τα πλαίσια που δεν έχει ορίσει. Ο Αυθορμητισμός βαπτίζεται «Αμαρτωλός» μπροστά σε μία αδιορατη «υπακοή», τάχα μοναστηριακού τύπου. Ο λόγος που περιορίζονται τα πάντα, εκτός απο τον έμφυτο ψυχαναγκασμο τους είναι και ένας ακόμα: Για να μην φανεί πιθανή μειονεξία του Μπούλη, στους «οπαδούς» (γιατί λογικό ποίμνιο, δεν τους λες…). Πρέπει ο Μπούλης να φαίνεται «ατσαλάκωτος» .Μαζεύεται πολύς κόσμος γύρω απο τέτοιους , γιατί ο κόσμος αποζητά κάποιον να τους βοηθήσει «μαγικά».  Συνήθως τέτοιοι παπαμπούληδες ούτε έχουν βιώσει την υπακοή , ούτε την γνωρίζουν και την χρησιμοποιούν ως δικαιολογία μέχρι να καταλήξουν να ονομάζοται «Γεροντες». Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία , γενικά. Είναι η γνωστή σε όλους ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ.

• Ο Μπουλης – Τρομοκράτης του Τυπικου.

Σε αυτή την κατηγορία μπορεί να ανήκει οποιοσδήποτε. Λαϊκός, κληρικός, μοναχός, θεολόγος. Οποιοσδήποτε εχει μία «ευαισθησία» σε θέματα τυπικού. Είτε αυτά είναι λειτουργικά είτε αγιογραφίας κτλ. Προκειται συνήθως για ανθρώπους διαβασμένους. Επιφανειακά πάντα. Αφου λοιπόν έχουν ανακαλύψει πως πρέπει με βάση τους κανόνες της Εκκλησίας να γίνονται τα πάντα, ακόμα και αν αυτό είναι απολύτως αδύνατο, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Εχει ειδωλοποιήσει τους κανόνες και τα τυπικα, συνήθως λόγω ενός ψυχισμού αδύνατου, που θέλει να πιαστεί απο κάπου για να νοιώσει ασφάλεια, και ενοχλεί ΔΙΑΡΚΩΣ οποιουσδήποτε εκείνος θεωρεί πως αντίκεινται στους ιερούς κανόνες. Οσο και αν τους υπενθυμίσεις πως μεγάλοι Αγιοι η/και σημαντικοί Θεοφόροι Γεροντες ανεχόντουσαν αυτές τις «παρεκλίσεις» δεν τους πείθεις. Είναι βασιλικότεροι του Βασιλέως, γεροντότεροι του Γέροντα. Εχουν διαβάσει και -υποτίθεται- ξέρουν. Αλλωστε τους πιάνει πανικός. Αν δεν μπορούμε να βασιστούμε στους κανόνες (τυπικού, αγιογραφίας, ψαλτικής , νηστείας κτλ) τότε που;;;; Δεν τον βλέπουμε τον Θεό, αρα;;;; Μονο τους κανόνες, έχουμε, νομίζει. Και ναι μεν οι κανόνες είναι άγιοι και σοφά τοποθετημένοι, αλλά πρέπει να εφαρμόζονται με ΔΙΑΚΡΙΣΗ , πράγμα που το ξεχνάει, γιατί η διάκριση δεν είναι κάτι άμεσα μετρήσιμο. Το άγχος του είναι βεβαίως ολιγοπιστία. Προσπαθεί να αντικαταστήσει τον ζωντανό Θεό με εναν Ορθοσχολαστικισμό. Και δεν το κάνει αυτό στην προσωπική του ζωή μόνο, αλλά και στων άλλων, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν αντέχουν η όχι η αν κάποια πράγματα γίνονται για πρακτικούς λόγος.  Οι κανόνες είναι άκτιστα είδωλα γι’αυτόν, γιατί επάνω σ’αυτούς έχει χτίσει την πίστη του . Κακώς. Και φοβάται πως με την κατάρευση των κανόνων θα καταρεύσει και αυτή.  Και τυραννάει τον περίγυρο τους με -συνήθως- παράλογες απαίτησεις ορθότητας.

• Ο Ψυχομπούλης.

Δεν μιλάμε εδώ για κάποιον που απλά σπούδασε η μελέτησε ψυχολογικές τεχνικές. Ορισμένοι είναι αξιολογότατοι. Οχι, εδώ θα πούμε για κάτι άλλο. Γι’αυτόν που ειδωλοποίησε την φιλοσοφία (γιατί αυτό είναι…) την ψυχολογίας και προσπαθεί να την αναδείξει σε μορφή ποιμαντικής. Πράγμα οχι απλά άτοπο, αλλά ωλέθριο ορισμένες φορές. Γι’αυτούς η ψυχολογια και ψυχανάλυση είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο. Το χρησιμοποιούν για να κάνουν το άσπρο/μαύρο . Ουτε Στον Χριστιανισμό δεν κάνουμε τόσο ανάλυση προκειμένου να αυτοδικαιωθούμε ρε παιδιά ! Καθιστε, σκεφθείτε-σκεφθείτε το τι εχετε κάνει λάθος, συζητήστε το. Και που θα πάει, θα βρείτε μια καλή δικαιολογία. Βεβαια είναι αυτή η αλήθεια; Και δεν βαριέσαι ! Τι είναι η αλήθεια; Αφού εγώ ξαλάφρωσα και νοιώθω καλύτερα;!;! Οπότε ολα καλά. Και ολοι αυτοί που διαφωνούν με την ψυχανάλυση, κατηγορούνται ως προβληματικοί. Σιγουρα. Και το πρόβλημα τους είναι σίγουρο οτι την έχουν μικρή. Την αυτοπεποίθηση ντε. Και -γι’αυτούς- γενικά η θρησκεία είναι νευρωτικό κάτι ενώ ολοι οι ψυχαναλυόμενοι είναι προσωποιησεις της ψυχικής υγείας . Ετσι. Και απο ψυχαναλυτική σκοπιά μπορώ να πω, αυτο-ψυχαναλυόμενος πως επειδή σκέφτηκα κάτι στο μυαλό μου και το δικαιολογησα και το ανέλυσα, είμαι πολύ εξυπνος και σίγουρα κατανοώ και τον εαυτό μου και τους άλλους. Σιγουρα. Χμμμμ… Σιγουρα; Μαλλον όχι. Το καταλαβαίνεις άλλωστε και απο την ίδια την την συμπεριφορά τους. Σε πνίγουν. (και ορισμένοι πνιγόμαστε και μόνοι μας, σε ένα ποτήρι νερο, χωρίς βοήθεια…)  Ενώ οι Αγιοι έδιναν ώθηση για αγώνα. Δεν επαναπαυαν οι Αγιοι , αλλά δεν δημιουργούσαν και θλίψη η πεσμένο ηθικό.  Χρησιμοποιούν δε αυτοι οι Μπούληδες τις τεχνικές που γνωρίζουν , ως όπλο ενάντια στους διαφωνούντες.  Τους αναλύουν -εξωτερικά, με βάση γνωρίσματα και συμπεριφορές- και φτάνουν σε συμπεράσματα (που είναι για τον λουτσο,  ψαρίλα μυρίζουν…) τα οποία χρησιμοποιούν για να εξουθενώσουν τον διαφωνούντα. Πάντα για χάρη της «επιστήμης» . Συνήθως τέτοιοι άνθρωποι έχουν υποστεί (οι ίδιοι η το περιβάλλον τους) και αυτοί τραμπουκισμό/εκφοβισμό/επίθεση (Bullying) και κατόπιν βρήκαν μια ανάπαυση στις ψυχολογικές τεχνικές αυτές. Γι’αυτό και οποιος διαφωνεί είναι εχθρός τους. Δεν είναι απλά κάποιος που διαφωνεί. ΠΡΕΠΕΙ να αποδείξουν σε όλους πως είναι προβληματικός.(Ad Hominem επιθεση) Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν γνωρίσει πραγματικά την θεραπευτική της Εκκλησίας. Γιατί για να την γνωρίσεις πρέπει να έχεις γνωρίσει και κάποιον θεραπευμένο που να έχει επίγνωση του τι εφαρμόζει . Και αυτό -δυστυχώς- είναι εξαιρετικά σπάνιο. Και αυτό είναι δράμα και ευθύνη όλων μας.
Οπότε μετά, φτάνουν στο σημείο όχι απλά να θέλουν να εφαρμόσουν τις φιλοσοφικές ψυχολογικές τεχνικές στην ζωή της Εκκλησίας, αλλά και να θέλουν να ελέγξουν ολη την εκκλησιαστική εμπειρία με βάση τις τεχνικές αυτές.

Αλλοίμονο αν διαφωνήσεις. Είσαι προβληματικός, τουλάχιστον. Θα βρουν κάποιο πρόβλημα σου για να στο θυμίζουν (Ad Hominem επίθεση) η απλά θα εισπράξεις ειρωνεία.  Τα προβλήματα των ψυχαναλυόμενων και των ψυχαναλυτών , μπορεί να τα περνάνε και ως προτερήματα (δύο μέτρα και δύο σταθμά). Ολες αυτές οι τεχνικές χρησιμοποιούνται με ένα τάχα «θεραπευτικό» πρόσχημα, αλλά είναι κανονική επίθεση.

• Ο Μπούλης Δεσπότης.

Υφίστανται και οι ιερείς Bullying.  Ο Επισκοπος έχει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θέση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν μπορείς ούτε να τον παρακάμψεις , ούτε καν να τον αγνοήσεις.  Η Εκκλησιολογία είναι δογματικό θέμα. Υπάρχουν δυστυχώς ορισμένοι Επίσκοποι (ευτυχώς λίγοι) που οχι απλά δεν προσπαθούν να ενισχύσουν του Ιερείς τους , αλλά τους φορτώνουν . Τους φορτώνουν με -ανήκουστους- κανόνες που δεν τους συζητάνε ως Πατέρες με τα παιδιά τους για να δουν αν αντέχουν. Τους φορτώνουν και με το να τους αγνοούν για θέματα που προβληματίζουν και που οι ίδιοι οι ιερείς προσπαθούν να ενημερώσουν . Αλλες φορές τους φορτώνουν επειδή τους ζηλεύουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που επειδή ένας Ιερέας έγινε γνωστός (οχι απο δική του ευθύνη) κυνηγήθηκε ανελέητα, χωρίς να έχει διαπράξει κάτι μεμπτό. Ορισμένες φορές οι ιερείς πέφτουν θύματα διαβολής, αφού μπορεί κάποιοι να τους καταγγείλουν και ο Δεσπότης απο υπερβάλλοντα ζήλο, χωρίς να πολυεξετάσει, τιμωρεί τον ιερέα. Ορισμένοι δεσπότες, μην έχοντας πραγματική πείρα, αλλά μόνο ακαδημαϊκη , προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που έχουν διαβάσει, ωστε να είναι σωστοί Ιεράρχες. Το έργο του -σωστού- Ιερέα είναι δύσκολο. Ειδικά αν είναι και έγγαμος. Αν ο Δεσπότης νοιώθει πως έχει μόνο δύναμη, εξουσία, αλλά όχι σαν Πατέρας  τότε απο Επίσκοπος, καταντά Δεσπότης, δυνάστης. Εχει εξουσία. Αλλά και ο Χριστός είχε. Την κατέθεσε στα πόδια μας και Θυσιάστηκε. Αν ο Επίσκοπος δεν είναι σαν τον Χριστό, τότε επιβάλλεται δια της βίας. Συνεχίζει να είναι Ιεράρχης, αλλά στο γράμμα, όχι στο Πνεύμα. Χρειάζονται και οι Ιερείς στήριξη. Υπάρχουν κάποιες -λιγες- περιπτώσεις Ιεραρχών που φέρονται στους ιερείς τους, σαν να είναι σκουπίδια. Ανθρώπινα σκουπίδια.

CyberΜπούλης

Ο Κυβερνομπούλης, ο ιντερνετάκιας. Επειδή φοβάται να βγει παραέξω και να κάνει επίθεση και επειδή στην προσωπική του ζωή τρώει…σφαλιάρες (απο τον προϊστάμενο, την γυναίκα του, τον ιερέα του, τον δεσπότη κτλ κτλ) βρήκε πεδίο δράσης λαμπρό, το ίντερνετ ! Εκεί μπορεί να βρίσει, να αγανακτίσει, να βγάλει το άχτι του ! Το ίντερνετ είναι ο μεγάλος ισοπεδοτής, που ο μεγάλος έχει την ίδια ευκαιρία να ακουστεί με τον μικρό. Το ίντερνετ είναι ο φερετζες του χρήστη. Το ίντερνετ σου δίνει την ψευδαίσθηση πως έχεις μια κοινωνική αξία. Το ίντερνετ είναι το όπιο του Bully γενικά , και του Εκκλησιαστικού ειδικά. Μπορείς να κατακρίνεις, να ασκήσεις κριτική σε επώνυμους και δεσπότες. Ολα. Και μπορείς να το κάνεις απο την καρέκλα σου, φορόντας μόνο το…σώβρακο (γιατί μπορεί να κάνει και ζέστη…) και με το να υποκρίνεσαι πως είσαι κάποιος σημαντικός. Υπάρχουν άνθρωποι που φτιαχνουν ψεύτικα προφίλ και βρίζουν…τον εαυτό τους, για να δειξουν πως επιτίθενται (ενώ είναι οι ίδιοι που κάνουν επίθεση σε πολλούς άλλους) καθώς και άλλοι που ρίχνουν τις ίδιες τους τις σελίδες για να αποδείξουν πως τους κυνηγούν ,ενώ είναι το αντίθετο. Το ιντερνετ είναι ευφορο έδαφος για παιχνίδια ρόλων (roleplaying games, RPG) οπότε ο Κυβερνομπούλης καταφέρνει να το παίξει Γέροντας και αυτός και να ξεγελάσει αρκετούς, κυρίως τον εαυτό του. 

Επιλογος

Η λίστα δεν είναι εξαντλητική. Κάθε άλλο. Επίσης, επειδή η ζωή δεν είναι τόσο απλή, κάποιος μπορεί να ανήκει σε δύο η περισσότερες κατηγορίες μαζί (ακόμα και αν φαίνονται αντίθετες…!) η να είναι θύμα και θύτης μαζί. Η ζωή είναι πολύπλοκη.

Ο γράφων υπήρξε θύμα Bullηδων, στο παρελθόν. Εκκλησιαστικών και μη. Εχει πικρή πείρα. Στα παιδικά /εφηβικά χρόνια αλλά και μετά, στην Εκκλησία. Οχι σωματικού (γιατί δεν τους έπαιρνε…) αλλά ψυχολογικού, κυρίως. Πιθανότατα και ο ίδιος ο γράφων να εχει υπάρξει θύτης, γιατί ο Bullης (ο τραμπούκος, στα Ελληνικά ! ) ζει μέσα στον καθένα μας. Ειδικά σε θύματα. Δεν είναι μόνο «πρόβλημα των άλλων».  Ταυτίζεται με αυτό που οι Πατέρες λένε «ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Υπάρχει ένας στην ψυχή μας και αν δεν τον αντιμετωπίσουμε, είναι έτοιμος να κάνει το χειρότερο κακό στον συνάνθρωπό του.  Καλύτερα να εχουμε ολοι τα μάτια μας δεκατέσσερα και να προσέχουμε όχι μόνο τριγύρω , αλλά και εμάς. Γιατί ολοι οσοι τώρα καταδικάζουν τους μπούληδες (που είναι δραματικα΄πρόσωπα και αυτοί, συνήθως έχουν υποστεί τραμπουκισμό απο άλλους, σε άλλο επίπεδο…) πολύ φοβάμαι πως απλά ξεχνούν πως δεν έχουν δώσει ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ οταν κάποιος δίπλα τους καταπιέζεται. Και το θυμούνται τώρα, επειδή είναι «trendy». Και «politically correct».

Αλλά και αυτή η κοινωνική πίεση, ένας μεγάλος μπούλης είναι, με την μάσκα του σωτήρα και του ¨Ορθού»

πηγή