Τα καημένα τα παιδάκια, αλλά...

Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού πέρασε.
Το ίδιο και η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Τα σοβαρά ή γελοία αφιερώματα και οι ανθρωπιστικές τύψεις, έδωσαν και πήραν. Θα ξαναπιάσουμε ίσως το θέμα στην επόμενη αφιερωμένη Ημέρα:
Για τα παιδάκια της Αφρικής που πεθαίνουν για μια στάλα νερό –για μια στάλα νερό...-, για τα παιδάκια της Κίνας που σακατεύονται στα εργοστάσια, για τα παιδάκια της Παλαιστίνης που νανουρίζονται από τη ..μελωδία των οδομαχιών, για τα παιδάκια των εξωτικών προορισμών, όπου αποκτηνωμένοι τουρίστες μαγαρίζουν επί χρήμασι το κορμάκι τους, πριν καν αυτό ανθίσει…

Η σκέψη μας και ένα ευρώ μας θα πετάξει για λίγο σ’ αυτά –«τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;»

Το ίδιο λέμε και για εκατομμύρια άλλα παιδάκια (κάποια από αυτά είναι πολύ κοντά μας...), που μεγαλώνουν δίπλα σε αληθινούς δράκους και όχι σ' εκείνους των παραμυθιών, ή που ήρθαν να παλέψουν για μια αξιοπρεπή ζωή, κουβαλώντας κάτι που τα κάνει διαφορετικά από τα υπόλοιπα…

Λόγω των ημερών, πολλοί άρχισαν να ξαναβλέπουν έξω από τις τζαμαρίες κοριτσάκια έτοιμα να ανάψουν το σπίρτο που θα τα ζεστάνει. Αυτό συμβαίνει την ώρα που φτιάχνουμε ή αγοράζουμε δίπλες κι αποφασίζουμε με αυταπάρνηση να συμμετάσχουμε στον Χ τηλεμαραθώνιο ή να αγοράσουμε τις ευχετήριες κάρτες μας από τον ευαίσθητο οργανισμό που θα βοηθήσει «τα καημένα τα παιδάκια», γιατί «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».

Είχα διαβάσει για τον Κάρολο Ντίκενς, το συγγραφέα των πασίγνωστων μυθιστορημάτων για πολύπαθα και κατατρεγμένα παιδιά, πως πρακτικά αδιαφορούσε πλήρως για τα –καλοντυμένα και καλοταϊσμένα- δικά του, αγνοώντας κάθε πτυχή της ζωής τους. Αν οι πηγές μου είναι λανθασμένες, του ζητώ συγγνώμη εκεί που είναι..

Πόσοι από εμάς τους γονείς που δεν ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη, από εμάς που έχουμε να ταϊσουμε, να εμβολιάσουμε και να ντύσουμε τα υγιή παιδιά μας, κάνουμε κάτι περισσότερο από αυτό; (γιατί εδώ και μπορούμε και οφείλουμε).

Πόσοι στεκόμαστε ουσιαστικά δίπλα τους και τα γνωρίζουμε πραγματικά;
Ξέρουμε –π.χ.- ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα των παιδιών μας; Τι όνειρο είδαν χτες και τα συγκλόνισε; Με ποια μουσική γαληνεύουν; Με ποια αστεία γελούν; Πώς σκέφτονται; Τι φοβούνται; Τι πραγματικά επιθυμούν και πώς θα επιχειρήσουν να το προσεγγίσουν; Τους μαθαίνουμε τον κόσμο κρατώντας τα από το χέρι και, σαν έρθει η όμορφη στιγμή, θα τ’ αφήσουμε να πετάξουν μόνα και ικανά;

Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε λεπτομερέστατα κάποια πράγματα, όπως, φέρ’ ειπείν, τους βαθμούς των παιδιών μας. Και πολλοί γινόμαστε έξαλλοι όταν η επένδυσή μας
-το παιδί μας, ήθελα να πω- δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. «Όλα τα έχεις, μα τι σου ζητάμε πια;»…

Η τιμωρία μας (και τούτη δεν τη φέρνει κανένα ΔΝΤ) έρχεται αργά αλλά σίγουρα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, λίγα ή περισσότερα χρόνια μετά… Και τότε, όσα παιδάκια κι αν έχουμε σώσει στην Αφρική, όσο κι αν έχουμε φροντίσει το κάρμα μας, δεν μας σώζει ούτε ο Αυτιάς ούτε η Μανωλίδου ούτε δεν ξέρω κι εγώ ποιος παραπάνω μπορεί να υπάρχει…

Τίνα Κωνσταντάτου