Υπάρχει ένας τυπάς στην Αγγλία που έχει περάσει 30 απ’ τα 34 χρόνια του στη φυλακή, κλειδωμένος στην απομόνωση. Έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο βίαιος κρατούμενος της Βρετανίας, αλλά και ως ο πιο οικονομικά ασύμφορος και τ’ όνομά του είναι πλέον (το άλλαξε επίσημα) Τσάρλς Μπρόνσον. Την ενδιαφέρουσα και γλαφυρή αυτή περίπτωση ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο Δανός σκηνοθέτης Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και αυτό που βλέπουμε τελικά, είναι ένα απ’ τα πιο στιλιζαρισμένα και διασκεδαστικά βιογραφικά φιλμ των τελευταίων ετών.
Απ’ ότι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας για την περίπτωση του Τσάρλι Μπρόνσον (γεννημένου ως Μάικλ Πέτερσον), πρόκειται μάλλον για μια φιγούρα ιδιαιτέρως θεατρική που δρα με την εντύπωση ότι βρίσκεται μπροστά σε κάποιο κοινό και με μια έντονη ροπή προς την υπερβολή και τον κωμικό παραλογισμό, στοιχεία παρόντα σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή καυγά που έστησε κατά τη μακρόχρονη θητεία του στις βρετανικές φυλακές. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι σήμερα έχει βρει το κοινό που έψαχνε, αφού εκδίδει τα ποιήματα και εκθέτει τα ζωγραφικά του έργα, αποκυήματα του ιδιαίτερου τρόπου με τον οποίο μοιάζει να βλέπει την δική του πραγματικότητα, αλλά και των άλλων.
[Το trailer της ταινίας]
Ο Ρεφν αποδίδει ελεύθερα τη ζωή του Μπρόνσον και βασιζόμενος σ’ αυτές τις εντυπώσεις τον τοποθετεί ως μοναδικό μέλος ενός θιάσου σε μια σκηνή όπερας, όπου ταιριάζει απόλυτα με το ξυρισμένο κρανίο και το παλιομοδίτικο τσιγκελωτό μουστάκι του. Φυσικά η πλατεία είναι γεμάτη θεατές, στους οποίους ο Τσάρλι αφηγείται με θεατρικό τρόπο τη ζωή του, όπως ακριβώς τη βλέπει ο ίδιος. Κάθε πράξη είναι κι ένα στυλιστικό πείραμα για τον Ρεφν που συνδυάζει μια βιντεοκλιπίστικη αφήγηση με την πολυποίκιλη μουσική, τους θεατρινίστικους διαλόγους και μια κωμικοτραγική εκδοχή της περσόνας του Τσάρλι Μπρόνσον, την οποία αποδίδει εξαιρετικά ο Τόμας Χάρντι.
Οι εκφράσεις του, το χαμόγελο ή το σοβαρό ύφος είναι ακραίες σε κάθε εναλλαγή τους, σαν μια ακολουθία από άκαμπτες μάσκες κι έτσι ακριβώς χρησιμοποιεί και το σώμα του. Εκτός από όταν πρόκειται να παλέψει με δύο, τρεις ή και περισσότερους αστυνομικούς (όσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο για εκείνον και την παράστασή του), όπου μεταμορφώνεται σε χορευτή και σε κάποιες περιπτώσεις αλείφεται με βούτυρο για να γλιστράει στα χέρια και τα σώματα των αντιπάλων του. Τότε η κίνησή του αλλάζει και είναι εμφανές ότι δίνει μια παράσταση για ένα σώμα θεατών που είναι μάλλον νοητό, έστω και υπό την έννοια του κοινού που ενημερώνεται από ειδήσεις και εφημερίδες για όσα συμβαίνουν στις φυλακές.
Δεν ξέρουμε αν ο Χάρντι είναι καλός ως Μάικλ Πέτερσον, αλλά εδώ υποδύεται το άλτερ-έγκο του, τον Τσάρλι Μπρόνσον, κι ένα φτιαχτό άλτερ-έγκο δε μπορεί παρά να είναι ένα είδος crowd-pleaser καρικατούρας σαν κι αυτό που ο βρετανός ηθοποιός κάνει απολαυστικό κι αξιομνημόνευτο μέσα στο όλο, αυστηρά στιλιζαρισμένο, σκηνοθετικό στιλ του Ρεφν.
Το “Bronson” είναι ένα πειραματικό βιογραφικό φιλμ (μια υποκειμενική υπερφίαλη ματιά του κεντρικού χαρακτήρα προς τον εαυτό του) που απαιτεί την καλή διάθεση του θεατή, αλλά παράλληλα εξαιρετικά καλοστημένο, με σωστή διάρκεια και με έναν απολαυστικό πρωταγωνιστή.
Βγαίνουν ακόμη:
- Το βρετανικό ιστορικό δράμα “The King`s Speech” του Τομ Χούπερ, οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας “Skyline” και “TRON: Legacy”, η ταινία κινουμένων σχεδίων “Megamind”, το ντοκιμαντέρ του Κώστα Κολημένου “Οργώνοντας το Χρόνο” και, σε επανέκδοση, η “Αναπαράσταση (1970)” του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Λουκάς Τσουκνίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου