Γραμμένο για τον Βά που πέθανε 11 Φεβρουαρίου 2010.
ότι υπήρχαν ήχοι συγγενών σου στους χώρους μου..
Ακούγοντας τους καθημερινά, μου έκαναν λύση εγκεφάλου και μεγάλωσα ελεύθερος..
Εσένα σε γνώρισα στην πόλη. Της αγκαλιάς και της όπισθεν.
Μου έκανες αμέσως κλικ!
Ήχος από μπουκάλι που λέει αντίο στο πώμα και καλώς ήρθες στα κύτταρα!
Σου πήρα και παρέα. Δεν ήθελα να είσαι και μητέρα μαζί.
Όποτε σε παρατηρούσα μου μάθαινες τι σημαίνει να γλιστράς σε ζαχαρωτά πρωινά.
Τι σημαίνει αγάπη και σε ποιο συρτάρι πρέπει να μπαίνει τα βράδια.
Όχι σε εκείνο με τα εσώρουχα. Σε εκείνο με τα εσώψυχα!
Την κοιτούσες όπως κοιτάει ένας τυφλός το σκοτάδι. Συνέχεια!
Την πλησίαζες με πλάγια βήματα και όχι πλάγια βλέμματα.
Όταν διψούσες σου έφτανε να την βλέπεις να πίνει νερό.
Γινόταν η δίψα σου Ελύτης.
Και το Μονόγραμμα της προπονημένο καλά.
Αισθησιονίκης πάντα με το χρυσό μετάλλιο να γίνεται,
άλλοτε σιωπή και άλλοτε σ'αγαπώ!
Μου διδάξατε τι σημαίνει φροντίδα και παγίδα.
Να παγιδεύεις την αγάπη σε μισό μέτρο κλουβί.
Μου λείπεις μα ξέρω πως μου θεράπευσες την ισόβια αμνησία μου.
Το ξέρω ότι δε έφυγες. Δεκάδες πεταλούδες έγινες.
Γι'αυτό κάθε μεσημέρι με περιμένει μία όταν γυρίζω σπίτι.
Τώρα το ταίρι σου μου μαθαίνει τι σημαίνει μοναξιά και θλίψη.
Τι συμβαίνει όταν αυτά τα δύο κάνουν παρέα.
Γεννάνε διάφορα τικ περίεργα! Και σου αλλάζουν την φωνή.
Με ένα πουλί που γαβγίζει ζω από χθες.
Από χθες που πέθανε μια συλλαβή μου.
Η πρώτη μου!
Βαγγέλης Ευαγγελίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου