Ο καφές

της Τζίνας Δαβιλά

Δεν ξέρω αν έχετε εξαρτήσεις, μικρές ή μεγάλες. Προσωπικά, μεταξύ άλλων συναισθηματικών και μη, έχω και από τον καφέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω τον καφέ μου. Καμία. Και είμαι τόσο πεπεισμένη ότι η ύπαρξή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υπέροχο μαυροζούμι μου που ακόμα και σε περιπτώσεις που χρειάζεται να υποβληθώ σε αιματολογικές εξετάσεις και ο γιατρός επιμένει ότι μια μέρα πριν δεν πρέπει να πιω καφέ ή το ίδιο πρωινό δεν πρέπει να πιω καφέ, του ξεκαθαρίζω με αυθάδεια: «ή εξετάσεις με καφέ ή καθόλου εξετάσεις». Αγύριστο κεφάλι. Όπου με δεις στο δρόμο έχω ένα καφέ στο χέρι. Όποια ώρα. Είτε σε πλαστικό από το θεό της παρασκευής καφέ το Μιχάλη, είτε στις κούπες του σπιτιού. Από τον Πλούτο μέχρι την Τίνκερμπελ. Στο αυτοκίνητό μου, οι κούπες του καφέ στολίζουν το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου παραταγμένες σαν πιατοθήκη. Στο σπίτι με βρίζουν, όταν τα ντουλάπια μένουν άδεια.

Πριν από 10 χρόνια περίπου άρχισα το κάπνισμα. Ήταν μια πλήρως συνειδητοποιημένη απόφαση. Ξεκίνησα με τη διαδικασία επιλογής πακέτου. Oscar, χρυσό πακέτο. Άγνωστο για τον πολύ κόσμο. Μου θύμιζε τον πατέρα μου. Πώς γίνεται τα αντικείμενα να αποκτούν ψυχή καμιά φορά… Μετά μ’ άρεσε πολύ ο τρόπος που καίγεται ένα τσιγάρο, η μικρή πυροκόκκινη σπίθα, η διαδικασία της προσμονής, η καύση του τσιγάρου, το κάψιμο στο λαιμό, η έξοδος του καπνού, τα ακαθόριστου σχήματος σχεδιάκια στον αέρα. Ακόμα και στην εικόνα του αποτσίγαρου έβρισκα μια ομορφιά, ένα χαμένο ερωτισμό. Το τέλος μιας ιστορίας, μιας κοινής μοναχικής διαδρομής, την απόλαυση του «σε γεύτηκα, ευχαριστώ για την παρέα που μου έκανες». Κάπνιζα πέντε χρόνια, τον τελευταίο βίωσα την απόλυτη απόλαυση. Κάπνιζα μόνο βράδυ στο τέλος της ημέρας. Ήταν τόσο εξαιρετική η διαδικασία που η προσμονή της κάποιες φορές ήταν ομορφότερη από το ίδιο το τσιγάρο.
Ξαφνικά έγινε ένα κλικ στον λειψό μου εγκέφαλο που ακολούθησε τη διακοπή του. Ήταν άλλη μια απόλυτα συνειδητοποιημένη απόφαση. Το Δεκέμβρη του 2005, κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο σε μια έξοδό μου και έκτοτε δεν το ξανάβαλα στο στόμα μου. Δεν με πίεσε κάποιος και το κυριότερο ένας νόμος στο σβέρκο.

Αν και αναγνωρίζω τη σύνεση που υπάρχει στον νόμο περί καπνίσματος και απαγόρευσής του στους δημόσιους χώρους και στα κέντρα διασκέδασης, στην περίπτωση που εξακολουθούσα να είμαι καπνίστρια θα θύμωνα αφάνταστα. Και δεν θα τον ακολουθούσα. Είναι άλλο πράγμα ο αυτοσεβασμός και η πεπαιδευμένη κουλτούρα, που μου γεννά ως στάση ζωής το να θυμώνω με τον εαυτό μου όταν ενοχλώ τους άλλους, και άλλο η επιβολή και ο φόβος του προστίμου. Και τέτοιου είδους αλλαγές στον ατίθασο και υπερβολικό σε όλα του Έλληνα, έχω την εντύπωση ότι δεν θα διαρκέσουν πολύ. Σκέπτομαι – και ενδόμυχα φοβάμαι- ότι αν η τρόικα ή όποια κυρία τρόικα κάποια στιγμή αποφασίσει να μου στερήσει τον καφέ, επειδή τάχα μου – τάχα μου ευθύνεται για χίλιες δύο ανωμαλίες στον οργανισμό που επιβαρύνουν το ασφαλιστικό μου ταμείο, θα μου γυρίσει το μάτι. Και στην ηλικία που βρίσκομαι λίγα πράγματα πια μου γυρνούν το μάτι. Και έχουν να κάνουν με την αδικία και το πατερναλιστικό στυλ του αμόρφωτου, κουτοπόνηρου ανθρωπίδιου που εμμέσως πλην σαφώς μου κατσικώνεται στο σβέρκο με τον παραλογισμό που ντε και καλά πρέπει να αποδεχτώ ό,τι μου λέει. Να σκάσω δηλαδή και να κολυμπήσω, όπως άλλοι επιθυμούν και επιβάλλουν.

Φαντάζομαι να μου απαγορεύουν να πιω τον ιδιόρρυθμα εκτελεσμένο καπουτσίνο μου και τρελαίνομαι. Έλεγα σε κάποιο φίλο τις προάλλες που έχει το πιο μακρόβιο καφέ μπαρ εστιατόριο στη Ρόδο ότι αν μου απαγορεύσει στο μέλλον ο όποιος νόμος την απόλαυση του καφέ μου σε δημόσιο χώρο, θα παραλογιστώ. Δεν απέχει πολύ η λογική από τον παραλογισμό. Είναι και αυτό το κλικ στον εγκέφαλο…