Ο ανίκητος χρόνος της σάρκας

Ξάπλωσε ανάμεσα στους ήλιους. Ανέμελα. Τα μάτια της κλείσανε. Ένα ποδήλατο σκαρφάλωσε στα βλέφαρα, κατέβηκε με φόρα τα χυτά της μαλλιά και τα ’βαψε ροζ. Γράμματα, περισπωμένες και τελείες ζουζούνισαν στ’ αυτιά της… Αποκοιμήθηκε. Κι είδε πως κυλίστηκε ξανά στο γρασίδι και πλατσούρισε στα γαλανά νερά. Σκαρφάλωσε και πάλι στα δέντρα, κι έκανε ορθοπεταλιές με το ροζ ποδήλατο. Κι ύστερα το στήθος της άνθισε. Το κόκκινο φανελάκι αγκάλιασε σφιχτά το σώμα της. Ο κόρφος της χορτάριασε. Τώρα ξαπλώνει διάφανη κάτω απ’ τον ήλιο και δέχεται το χάδι του νωχελικά. Αυτός ο ήλιος τη συντρόφευε στα πρώτα της παιχνιδίσματα, αυτός της ξαστέρωνε τις εφηβικές της μελαγχολίες. Αυτός ο ίδιος ήλιος θα τη δει σε λίγο να βγάζει βόλτα το πρώτο της μωρό κι αυτός θα δοξάσει τα άσπρα μαλλιά της αργότερα. Είναι ο ίδιος ήλιος που γυρνά αδιάκοπα και ορίζει ανελέητα το χρόνο. Τίποτα δεν ξεφεύγει απ’ τις ακτίνες του, τίποτα δεν διαφεύγει του Χρόνου…