Ο χρόνος παρών
αγέρωχος, αδυσώπητος.
Μακιγιάρεται ή μασκαρεύεται
στο παρελθόν
ανάμεσα σε πέτρες και περιστήλια,
σε μνήματα και απουσίες.
Ερωτοτροπεί με το αύριο,
προσκαλεί και καρτερεί το μεθαύριο,
την κατάργησή του.
Κι εκεί
στα αμπέλια της Γαλλίας,
στα αμπέλια του κόσμου,
το Σήμερα,
η Ελπίδα, η Χαρά,
χαρίζεται και χαρίζει.
Η κοινωνία
χωρίς τέλος, χωρίς χρόνο,
χωρίς φόβο, χωρίς αμφιβολία.
Νυνί δε πάντων μένει
η Αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου