Η εργασία σου πάνω στον Καβάφη της Πλάτωνος, έρχεται ως συνέχεια του κύκλου των «τραγουδιών της αμαρτίας» του Χατζιδάκι;
Νομίζω πως δεν ήμουν έτοιμος για τα «Τραγούδια της αμαρτίας» τότε. Η τραχύτητα του Χριστιανόπουλου σε σχέση με την ενατένιση του Καβάφη έχουν διαφορά. Αυτό το project κουμπώνει καλύτερα σε μένα. Τότε ήμουν συναισθηματικός και με έναν τρόπο δεν συμφωνώ με το τότε σήμερα. Σήμερα αισθάνομαι πιο ακριβής στα αισθήματα. Μόνο το γεγονός ότι διάλεξα να μην χορογραφήσω και να σκηνοθετήσω ανθρώπους, το οποίο έκανα στα τραγούδια της αμαρτίας και σήμερα μου φαίνεται αστείο, αλλά επέλεξα να πειραματιστώ με το νέο μέσο μου που είναι η κινούμενη εικόνα, κάνει το έργο πιο ευθύβολο νομίζω.
Δεν είναι κινηματογράφος...
Όχι δα !είμαι πρωτάρης κι η εργασία μου αυτή συγγενεύει με τη video art με αναπόφευκτες αναφορές στον κινηματογράφο, που είναι άλλωστε η τέχνη που αγαπώ περισσότερο. Από χρόνια ήθελα να εργαστώ με αυτό το μέσο. Με το που γύρισα από την Νέα Υόρκη συνέχισα να μοντάρω το ΠΟΥΘΕΝΑ που είχα βιντεοσκοπήσει (γιατί όπως και η ΜΗΔΕΙΑ2 ” θα κυκλοφορήσουν σε dvd), η πρόταση της Πλάτωνος μου έδωσε ένα τρομερό κέφι. Μπήκα σε έναν πυρετό δημιουργικό με περιέργεια και ένταση μικρού παιδιού. Από αυτή την υπερχείλιση ξεπήδησε και το music video του Κ. Βήτα “the colour of the sun”, που είναι το πρώτο μου.
Η γενιά της “Κατάληψης” και του “Κοντροσόλ στο χάος” σήμερα που βρίσκεται;
Είμαστε μέρος μιας γενιάς μόνο. Αρκετά δημιουργικό κομμάτι μιας γενιάς με ένα ειδικό τρόπο. Υπήρχε και το Μαύρο Μουσείο, αν θυμάσαι, πιο conceptual. Αγαπήσαμε όλοι μια underground σκηνή και εκεί παίξαμε. Λείπει σήμερα η κοινωνική δυναμική της συνθήκης της «Κατάληψης.»; Αναρωτιέμαι. Δεν το βλέπω με νοσταλγία, δεν είμαι νέος και θα ήταν και λίγο προσποιητό. Τώρα πρέπει να βρίσκονται εκεί, αυτοί που θα ανατρέψουν μαζί με τόσα άλλα κι εμάς. Άνθρωποι πολύ νέοι που δεν μας αντέχουν.
Θα επέστρεφες σε μια μικρή πάλι σκηνή;
Ναι, θα επέστρεφα σε μια μικρή σκηνή, όπως επέστρεψα και σε μια low budget δουλειά, το «Πουθενά» του Εθνικού Θεάτρου, και όπως είναι φέτος αυτή η συνεργασία με την Πιττακή, πάλι στο Εθνικό Θέατρο.
Θα διαβάσει το Δ’ κεφάλαιο της Ιλιάδας σε μετάφραση του Μαρωνίτη. Η Ρένη Πιττακή, που πάλι όπως την Λένα Πλάτωνος δεν γνώριζα προσωπικά, μου δίνει την ευκαιρία να βουτήξω πάλι σε ένα άλλο μέσο: το λόγο. Eίχα δοκιμάσει άλλη μια φορά to 1996 με την Όλια Λαζαρίδου. Tότε, όμως τη δραματουργική επεξεργασία του λόγου την είχε λύσει ήδη ο Γιώργος Κουμεντάκης, κι εγώ προσήλθα να σκηνοθετήσω στον ήδη ρυθμισμένο λόγο της Όλιας. Τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψουμε από την αρχή το λόγο. Κάτι καινούργιο για μένα που δεν το γνωρίζω, με μια πολύ καλή ηθοποιό. Όποιος έρθει σε αυτή την ανάγνωση, θα φύγει χωρίς να έχει καταλάβει τι έχω κάνει. Κάνω την σκηνοθεσία του λόγου μαζί της.
Κι όχι ως χορογράφος...
Μα δεν είμαι ακριβώς χορογράφος. Υπάρχουν τόσοι άλλοι που χειρίζονται με σπουδαιότερα αποτελέσματα την τέχνη του χορού. Ένα είδος σωματικήs σκηνικής δράσης, μεταξύ άλλων, είναι ο τομέας μου. Πλησιάζει περισσότερο στη φύση μου κι η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι συχνά το χορό πολύ. Ενώ λατρεύω την ανθρώπινη κίνηση.
Δεν θες να ξαναχορέψεις στη σκηνή;
Δεν νομίζω. Άμα γεράσω πολύ κι αρχίσει να αποκτάει ενδιαφέρον αυτό μπορεί ναι (γελάει)…Όταν μου λείπει, είναι μονάχα για την προσωπική μου γείωση κι όχι για καλλιτεχνικούς λόγους.
Τί είδες στην Αμερική που σου άρεσε;
Η Αμερική ήταν πολύ χρήσιμη εμπειρία αλλά και κατά κάποιο τρόπο βαρετή όσο συνέβαινε. Έμεινα 3 μήνες. Έπρεπε να επιστρέψω για να καταλάβω πόσο δημιουργικό με έκανε. Εξ’ού και τόσα ταυτόχρονα projects φέτος. Επισκέφθηκα εκεί το DIA Βeacon έξω από τη Νέα Yόρκη. Ένας μουσειακός χώρος που δίνει στη σύγχρονη υπερμεγέθη τέχνη και γλυπτική το σωστό χώρο και φως. Είδα την αναδρομική της Abramovic . Μου επιβεβαίωσε κάποιες σκέψεις που έχω σχετικά με την performance art και το πώς μπορεί να φωτοδοτήσει τη σκηνή του θεάτρου. Δηλαδή ο τρόπος που έφυγε η δράση από το θέατρο και βγήκε στους δρόμους και τις gallery από τους εικαστικούς, καταλαβαίνω καλύτερα τώρα, νομίζω, πως μπορεί να βρει το δρόμο πίσω στη σκηνή. Απελευθερώθηκε μέσα μου η τόλμη να κάνω ένα πείραμα που είχα στο μυαλό μου 6 χρόνια . Λέγεται «Μέσα» και θα το τολμήσω την άνοιξη στο Παλλάς. Ένα ταξίδι που άρχισε στο «Πουθενά», με την πολύτιμη συνεργασία του Ζάφου Ξαγοράρη και του Coti K. Eίναι ένας δρόμος που με ενδιαφέρει να τον ακολουθήσω, να δειγματίσω πάνω σε αυτόν.
Θεωρείς ότι το Ελληνικό κράτος, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες σε χρησιμοποίησε διπλωματικά σωστά;
Δεν οφείλει η ελληνική πολιτεία να με χρησιμοποιήσει εμένα σωστά. Δεν το έκανε για κανένα καλλιτέχνη και δεν το περιμένω. Το έργο που έγινε αν χρησιμοποίησε σωστά είναι η ερώτηση κι η απάντηση είναι όχι. Δεν έγινε ειδική έκδοση σε dvd των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν κυκλοφόρησε το soundtrack με το me to super μουσικό σενάριο του Κουμεντάκη, δεν πουλήθηκε με τον τρόπο που έπρεπε να πουληθεί το επίσημο dvd και γιατί δεν έγινε άμεσα μια έκθεση με τα αριστουργήματα του Άγγελου Μέντη και των υπολοίπων. (Έγινε καθυστερημένα μια έκθεση για την οποία δεν είμαι σύμφωνος). Επίσης το εξαιρετικό κυκλαδικό κεφάλι ύψους εξαόροφης πολυκατοικίας δεν βρίσκεται πουθενά σήμερα στην Αθήνα. Δεν εκμεταλλεύτηκε δηλαδή η ελληνική πολιτεία σαν ένας καλός manager την απρόσμενη επιτυχία που ήρθε. Το γεγονός δεν με εκπλήσσει.
Γιατί εξαντλήθηκε στις τελετές των Ολυμπιακών αγώνων μια στροφή της πολιτιστικής εικόνας της Ελλάδας;
Το να συνεχίζαμε να λανσάρουμε αυτό το φαντασιακό κομμάτι μιας Ελλάδας που παρουσιάσαμε στην Τελετή Έναρξης που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα θα ήταν για μένα φυλακή. Μπορεί να ήταν χρήσιμο για τον τουρισμό αλλά χέστηκα. Εμένα δεν με ενδιαφέρει.
Ζήτησαν να σε δουν μετά οι εκάστοτε Υπουργοί Πολιτισμού;
Όλοι οι υπουργοί Πολιτισμού ζήτησαν να με δουν μετά την Ολυμπιάδα. Πριν τους ζητούσα εγώ και δεν με βλέπανε. Μετά όλοι την θέλανε μια φωτογραφιούλα. Μην αδικήσω τον Γερουλάνο- Δεν ζήτησε να φωτογραφηθεί μαζί μου.
Ξέρει η Ελλάδα να πουλάει τη σύγχρονη ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία στο εξωτερικό;
Η Ελλάδα δεν ξέρει να πουλήσει κανέναν καλλιτέχνη στο εξωτερικό. Η Πολιτεία αγνοεί την σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή της χώρας αυτής.
Εγώ βέβαια τι παράπονο να έχω από την πολιτεία; Είμαι ένα καλομαθημένο παιδί. Μου δόθηκαν τόσες ευκαιρίες και μου δίνονται ακόμη. Όταν ήμουν στην «Κατάληψη» ήρθε η ελληνική πολιτεία και μου έδωσε επιχορήγηση πριν τη ζητήσω. Όταν έκανα την πρώτη Μήδεια ήρθε ο Θάνος Μικρούτσικος, τότε Υπουργός Πολιτισμού, και μου εξαπλασίασε την επιχορήγηση που έπαιρνα. Κι όταν ήμουν 37 χρονών με πήραν τηλέφωνο και μου ανέθεσαν την τελετή. Τί άλλο να ζητήσει από την Ελληνική πολιτεία ένας καλλιτέχνης; Tην επιτυχία ήταν σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να τη χειριστεί το κράτος.
Με τις επιχορηγήσεις και το ΥΠ.ΠΟ τί γίνεται;
Με μια σουρεαλιστική ανακοίνωση που με συμπεριλάμβανε μεν στις επιχορηγούμενες ομάδες αλλά δεν θα μου έδινε δε χρήματα, δεν επιχορηγήθηκα. Φαντάζομαι ότι αυτό έγινε για να επικοινωνήσουν με τον κόσμο ότι εκτιμούν την εργασία μου αλλά, κρίνοντας ότι, πέραν πάσης αμφιβολίας, μπορώ να επιβιώσω άνετα στα νύχια της ελεύθερης αγοράς, καλύτερα τα λιγοστά χρήματα να δοθούν σε ομάδες που κρίνεται η επιβίωσή τους από αυτά. Fair Deal. Θα συμβούλευα όμως την επιτροπή να θεσπίσει ως αντικριτήριο την επιβιωσιμότητα στην ελεύθερη αγορά επίσημα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Εσένα δεν σε ενδιαφέρει η Επίδαυρος;
Η Επίδαυρός τι να με ενδιαφέρει; Δεν είμαι τραγουδίστρια που θέλει να πάει στο Μέγαρο Μουσικής. Ούτε μουσική κάνω ούτε λόγο κάνω. Η Επίδαυρος είναι ένας μαγευτικός και σχεδόν μεταφυσικός αρχαιολογικός τόπος. Ως παράσημο καριέρας με αφήνει αδιάφορο (εξάλλου το έχω κι αυτό στη συλλογή μου-κατά λάθος- όπως και τα υπόλοιπα).
Ούτε οι περιοδείες στο εξωτερικό;
Μου λείπει η περιοδεία στο εξωτερικό. Δεν θέλω πια να είμαι ομαδάρχης όμως και παραγωγός. Δεν έχω συναντήσει ανθρώπους που να ξέρουν να τρέχουν την παραγωγή μιας περιοδείας στο εξωτερικό χωρίς εγώ να διαλύομαι. Μάλλον αυτό δεν θα ξαναγίνει.
Η «Μήδεια 2» γιατί δεν ταξίδεψε στο εξωτερικό;
Τη «Μήδεια 2» εγώ την μπλοκάρισα. Είχε προτάσεις πολλές αλλά το σταμάτησα. Δεν ήθελα να το συνεχίσω, δεν ήταν ευχάριστες οι σχέσεις της ομάδας των ερμηνευτών στην Μήδεια, δεν είχε πετύχει το γλυκό. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να ξαναγίνει. Ήταν καταιγιστική αυτή η εμπειρία νεκρανάστασης και κράτησε και πολύ, ενάμιση χρόνο, και δεν ήθελα να ασχοληθώ παραπάνω. Και που την ξανάκανα ήταν και παραπάνω απ’ αυτό που αντέχει να δει ένας άνθρωπος από το παρελθόν του.
Το «Μέσα» γίνεται με ένα λίγο βλέμμα προς τα έξω;
Όχι, γίνεται με ένα βλέμμα προς τα μέσα. Είναι sight specific. Δεν μπορεί να γίνει πουθενά αλλού, όπως το “Πουθενά”. Είναι φτιαγμένο για το Παλλάς. Είναι φτιαγμένο για το κέντρο μιας πόλης.
Στο «Μέσα» τί κοιτάς;
Στο «Μέσα» κοιτάω αυτή καθεαυτή τη λειτουργία του θεάτρου. Τη σχέση του με την πόλη και με τον κόσμο. Κοιτάω τη δυνατότητα μιας μόνο φράσης, στην επανάληψή της και στους συνδυασμούς της. Τις άπειρες δυνατότητές που προκύπτουν από τον περιορισμό. Δηλαδή η μικρή μονάδα πως μπορεί συνθετικά να εκραγεί σε άπειρες δυνατότητες. Προσπαθώ παράλληλα να συνενώσω τις μοναχικές στιγμές των ανθρώπων της πόλης σε κοινωνία. Προσπαθώ δηλαδή την προσωπική στιγμή του καθενός μας να την τοποθετήσω σε μια συνθήκη θεατρική τέτοια που να γίνει αυτό το θέμα της επικοινωνιάς μεταξύ μας.
Ζωγραφίζεις πια;
Ζωγραφίζω. Φωτογραφίζω.
Πουλάς;
Όχι. Γιατί δεν εκτιμώ αυτό που κάνω σε σχέση με την αγορά. Δεν το σκέφτομαι έτσι.
Τα comics;
Αν υπήρχε ένα περιοδικό που είχε τη διηθικότητα που είχε η Βαβέλ και το Παραπέντε θα έμπαινα πολύ στον πειρασμό να ξανακάνω comics. Έκανα comics όχι από αγάπη στα comics. Ήθελα να επικοινωνήσω. Όπως έκανα ζωντανό θέατρο επειδή κατάλαβα ότι μπορώ να επικοινωνήσω. Με τη ζωγραφική δεν την είχα ποτέ αυτή την αίσθηση. Η δουλειά στην Πλάτωνος είναι πολύ συγγενική με τη δουλειά που έκανα στα comics.
Πότε κατάλαβες ότι είσαι ομοφυλόφιλος;
Το ξανακαταλάβα στην εφηβεία μου όταν επιτέλους το δοκίμασα. Άρχισα πρώτα με κορίτσια. Συνδύασα ύστερα και τα δυο. Άντρες και γυναίκες. Και μετά μόνο με άντρες. Στα 22 μου σταμάτησα να πηγαίνω με γυναίκες.
Στην Αμερική τον τελευταίο καιρό, με την έξαρση αυτοκτονιών ομοφυλόφιλων εφήβων, περισσότεροι καλλιτέχνες μιλάνε ανοικτά για την ομοφυλοφιλία τους ή υπερασπίζονται μια « άλλη» σεξουαλικότητα. Ακόμα και με διάγγελμα στο internet ο ίδιος ο πρόεδρος Οbama. Πώς το βλέπεις αυτό;
Την έξαρση των αυτοκτονιών την βλέπω φυσικά με θλίψη. Τι κοινωνία! Την πρωτοβουλία την βλέπω με χαρά και βγάζω το καπέλο στον Ομπάμα. Αλλά είμαστε σοβαροί; δεν μπορούμε ακόμα να αφήσουμε τον καθένα να κάνει ό,τι γουστάρει στην προσωπική του ζωή; Για αυτό το λόγο έδωσα και την πρώτη μου συνέντευξη μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, στο περιοδικό 10%. Η μόνη χρησιμότητα αυτής της άχρηστης φήμης που ξαφνικά απέκτησα ήταν να βοηθήσω, ίσως, παιδιά που προσπαθούν να συμφιλιωθούν με τη φύση τους κυρίως στην επαρχία. Να δουν δηλαδή ότι υπάρχουν κι άλλοι που δεν πολυντρέπονται.
Την κρίση στην Ελλάδα πώς την καταλαβαίνεις;
Ντρέπομαι και να μιλήσω γι αυτό, αφ’υψηλού όταν τόσοι άνθρωποι νιώθουν την φτώχια σε κάθε τους κύτταρο. Mε στεναχωρεί η ανεργία των φίλων μου. Μετέχω στην περιρρέουσα ανασφάλεια. Ας ελπίσουμε ότι μέσα στη δυσκολία αυτή θα γίνει κι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, όσο αφορά στην τέχνη. Να λάμψουν αυτοί που με το τίποτα θα κάνουν θαύματα.
Βλέπεις θέατρο;
Όταν μου αρέσει το θέατρο ως θέατρο μου αρέσει πάρα πολύ. Συνήθως όμως δεν μου αρέσει καθόλου. Το ίδιο συμβαίνει και με το χορό. Η εμπειρία από το μέτριο και κάτω στο θέατρο και το χορό είναι αφόρητη.
Την κατάσταση στην πόλη;
Με στεναχωρεί που για πρώτη φορά υπάρχουν μέρη όπου δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Δεν μας συνέβαινε αυτό. Όταν ήμουν μικρός και κατέβηκα στο κέντρο κυκλοφορούσα σε όλα αυτά τα μέρη που λεγόντουσαν κακόφημα. Ήταν η πιάτσα των τραβεστί στην Αθηνάς ή τα κωλάδικα στη Φυλής. Ήταν απόλυτα ασφαλή όμως μέρη. Είχα να το περηφανεύομαι στους φίλους στο εξωτερικό ότι η Αθήνα είναι μια πόλη με υπόγειες διαδρομές που δεν κινδυνεύεις όμως ποτέ. Εκτός ίσως αν είσαι γυναίκα όμορφη, νέα και μόνη. Τώρα ξέρω ότι υπάρχουν μέρη όπου φοβάμαι. Κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου σαν στοιχείο της πόλης. Η πολυπολιτισμικότητα θα ευχόμουν να ερχόταν με όχι αυτό το side effect.
Η επικοινωνία στο internet σου αρέσει;
Είμαι ενθουσιασμένος με το internet. Μου αρέσουν πολύ τα dating machines. Moυ φαίνεται χαριτωμένη η εμπειρία με το facebook. Δεν είμαι καθόλου μανιώδης αλλά είμαι χαρούμενος που υπάρχουν αυτά τα εργαλεία. Το youtube νομίζω είναι μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας. Το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις ένα πλήρες research μέσα σε μια μέρα σπίτι σου πια, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επίσης με βοηθάει το skype με τους φίλους μου που είναι στο εξωτερικό και βρίσκω την πραγματικότητα μέσα στο internet ένα πάρα πολύ καλό εργαλείο συμπλήρωσης της λειτουργίας της πραγματικής πραγματικότητας. Όσοι άνθρωποι είναι ανίκανοι για ουσιαστική επικοινωνία είναι ανίκανοι έτσι κι αλλιώς. Ενδεχομένως αυτά τα μέσα που σου δίνουν την ψευδαίσθηση μιας επικοινωνίας να ενισχύουν την ανικανότητα της επικοινωνίας. Όμως είναι μια ακόμη πίστα να χορέψουν οι τρελές πιθανότητες της ζωής.
Αν σε ξανακαλέσει η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού να διοργανώσεις μια γιορτή για μια ενδεχόμενη επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, θα πας;
Με κάλεσαν στους Ολυμπιακούς, με κάλεσαν για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης- την έκανα από εκεί, βέβαια, έκανα τα εγκαίνια του νέου Εθνικού θεάτρου. Τί να κάνω. Εθνική εγκαινιατζού! (γελάει) Καλώς ήρθατε μάρμαρα!
H επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι www.dimitrispapaioannou.gr
(Ευχαριστούμε πολύ την Κάλλη Καβαθά για τη συνεργασία στη συνέντευξη του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Η συνέντευξη δόθηκε στο σπίτι του καλλιτέχνη την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010)
info:
Κ.Κ.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου σκηνοθετεί τον νέο κύκλο τραγουδιών της Λένας Πλάτωνος βασισμένο σε 13 ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη.
ΣΥΝΘΕΣΗ: ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ - VIDEΟ - ΣΚΗΝΙΚΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΩΝ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΖΙΟΓΚΑΣ
ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΣ-ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
PROGRAMMING - SOUND DESIGN - ΠΛΗΚΤΡΑ: ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΣ
ΜΠΑΣΟ: VLASTUR
DRUMS: TSIKO
ΚΙΘΑΡΑ: ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΗΧΟΛΗΨΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΞΕΒΑΝΗΣ
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ-ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: TΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΜΙΡΗΣ
Διάρκεια Παράστασης:40΄
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 25,30,35 €
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, Τηλ.: 210-3213100
Ημέρες και ώρες λειτουργίας ταμείων :
Δευτέρα έως Σάββατο 09.00 – 20.00 και τις Κυριακές 12.00-20.00
Με πιστωτική κάρτα : 210 81 0 81 81
Κρατήσεις μέσω Internet : http://www.ellthea.gr
Καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφή