"Το νησί" ήρθε και τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της τηλεοπτικής μας βαρεμάρας, ήρθε να μας βγάλει από τον λήθαργο των reality και της διακαναλικής φτήνιας.
Κι εκεί που κάθε Δευτέρα περίμενες να δεις τα μοντέλα που ξεμαλλιάζονται για μια θέση στον ήλιο της μόδας και να αναρωτηθείς τι παραπάνω έχουν αυτές από σένα και αν στον ΑΝΤ1 έχουν καθρέφτες , το αγγελοπουλικό βλέμμα του Στέλιου Μάινα σε ξύπνησε από την αποχαύνωση. Στην αρχή δεν ήθελες να το δεις κόντρα στο ρεύμα που το έχει ανάγει στον σύγχρονο "Άγνωστο Πόλεμο" αρνιόσουν να ψυχοπλακωθείς και να δεις κάτι πέρα από τη δική σου μιζέρια δεν είναι καιρός τώρα για σένα να βλέπεις αρρώστιες σχολίαζες στους φίλους σου. Όμως "Το νησί" είχε τη δική του δύναμη και μόλις λύγισες και πήγες να το δεις κατάφερε να σε καθηλώσει η ποιότητα της εικόνας, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες κατάφεραν να σε πείσουν ότι η τηλεόραση είχε ακόμα πολλά να δώσει αλλά δε θέλει...
Τι είναι αυτό όμως που κάνει "το νησί" τόσο ελκυστικό στο τηλεοπτικό κοινό;
Σίγουρα αποτελεί μια όαση στην κόλαση των real life προγραμμάτων η εκδίκηση της μυθοπλασίας που θα έλεγαν και οι ταλαιπωρημένοι φίλοι μας ηθοποιοί. Μας αρέσει να βλέπουμε καλογυρισμένες σειρές και έχουμε χάσει το προνόμιο αυτό προ πολλού τιμωρημένοι να βλέπουμε επαγγελματίες κομπάρσους άρρωστους για κάθε είδους δημοσιότητας. Όμως το μυστικό της επιτυχίας του νησιού που έρχεται να αγγίξει και τον κάθε δύσκολο τηλεθεατή είναι το θέμα του κοινωνικού αποκλεισμού, ο καθένας μας κρύβει και κρύβεται σε μια σύγχρονη Σπιναλόγκα.
Η ανεργία, η φτώχεια. τα ναρκωτικά, οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, τα ψυχικά νοσήματα, οι αρρώστιες, μικροί και μεγάλοι εθισμοί, συναισθηματικές αμαρτίες μας οδηγούν σε έναν αποκλεισμό που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει με την σημερινή Σπιναλόγκα να είναι το σπίτι μας και πάντα να υπάρχουν τα σημάδια της "λέπρας" που όλοι με τόσο κόπο προσπαθούμε να κρύψουμε.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά το αδιάκριτο βλέμμα του κόσμου παραμένει ίδιο, σε καρφώνει και σε περιθωριοποιεί δίνοντας σου το κοινωνικό στίγμα. Όλοι αυτοί μικροί και μεγάλοι ήρωες μετακόμισαν από την Πλάκα κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μεταφράζουν το πληγωμένο βλέμμα του βαρκάρη σε κραυγές βοήθειας. Τους κοιτάς, προσπερνάς, αδιαφορείς, κλείνεσαι στον εαυτό σου και πάντα χτίζεις σύγχρονες Σπιναλόγκες…
Φοβερό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή