Πως μαθαίνεται η αγάπη άραγε;

Μαθαίνουμε ν' αγαπάμε κυρίως μέσα από τα τραγούδια;
Ακούω παλιά τραγούδια και βρίσκω στίχους που νομίζω έχουν προκαθορίσει το ποιά είμαι. Συχνά αναρωτιέμαι το ποιά θα ήμουν δίχως αυτό το τραγούδι, αυτό το ποιήμα ή η αυτή την ταινία.
Αυτό το τραγούδι σημάδεψε μιά ολόκληρη εποχή.
Είχε πεθάνει ο πατέρας μου και όπως έχω ξαναγράψει κλείστηκα σε έναν κόσμο σιωπής γιά δυό χρόνια. Ο σκύλος μου ο Γκρούβυ και το κόκκινο κασετόφωνο που μου έφερε δώρο η μητέρα μου και το Jesus Christ Superstar που ήταν οι πρώτες κασέτες που απέκτησα. Κι' αυτό το τραγούδι που το έπαιζα ξανά και ξανά.
Πως να τον αγαπούσα; Υπήρχε κάποιος τρόπος άραγε να φτάσει η φωνή μου κοντά του, να την νοιώσει εκεί που βρισκόταν; Και δεν θα τον ξεχνούσα ποτέ ποτέ ποτέ. Κι' αν η αγάπη μου ήταν αρκετή ίσως να έμενε γιά πάντα κοντά μου. Γιά πολλά χρόνια έβλεπα στον ύπνο μου ότι ξαναγύριζε.
Κάποια στιγμή μετά από τρία νομίζω χρόνια το πένθος είχε λίγο καταλαγιάσει. Εκρυψα τις κασσέτες και δεν το άκουσα ξανά. Επειδή ανήκα στους ζωντανούς, επειδή με πονούσε αφάνταστα και έπρεπε να σταματήσω να ξύνω την πληγή. Κι' έπρεπε επιτέλους να συνεχίσω την ζωή μου.
Στον ενήλικο κόσμο μου πάλι σιωπή. Και μπορώ ν' ακούω αυτό το τραγούδι όσες φορές θέλω αλλά μόνο με τ' ακουστικά μου για να μην ενοχλώ.

Ελεγα πως θα μείνεις γιά πάντα.
Σ'έχω χάσει όμως.
Και μου λείπεις.

Μεγάλωσα άραγε;